Paul Weller Τhe beat surrender

Ποιο είναι το αντίθετο του χιπισμού; Αυτό ήταν ο 51χρονος σήμερα Paul Weller με τους Jam την εποχή του βρετανικού πανκ. Βαριόταν τους μακρυμάλληδες και τα 70s, πρόσεχε το ντύσιμό του, έβλεπε το “Quadrophenia”, προτιμούσε τις κιθάρες από το groove. Στα θατσερικά eighties ίδρυσε το Council του Style, συνέχισε να στριμώχνεται στα στενά κοστούμια του, έχασε το ροκ κοινό του, βρήκε τον εαυτό του. Οκτώ προσωπικά άλμπουμ αργότερα ερμηνεύει «22 Όνειρα» στο ομώνυμο τελευταίο άλμπουμ του. Στις 24 Απριλίου χάνει τον πατέρα του John Weller – μάνατζέρ του από την εποχή των Jam. Λίγες μέρες αργότερα, μετά από ολιγόλεπτη αναμονή, ένας παρατρεχάμενος μού περνάει στην άλλη γραμμή τον πιο καλοντυμένο ρόκερ της Μεγ. Βρετανίας.

Τι κρατάτε από τον πατέρα σας; Tι σας έμαθε όλα αυτά τα χρόνια; Σαν πατέρας να είμαι φίλος με τα παιδιά μου, σαν μάνατζερ να πιστεύω στον εαυτό μου και να κάνω πάντα ό,τι θεωρώ σωστό.

Το “22 Dreams” είναι το 21ο άλμπουμ σας, με 21 τραγούδια. Γιατί διάλεξατε τον τίτλο αυτό;  Πρέπει να κρατάς ένα όνειρο για σένα.

Tι είναι αυτό που ονειρεύεστε σήμερα; Την επόμενη δουλειά μου, που για μία ακόμη φορά θα είναι διαφορετική από την προηγουμένη.

Μπορείτε να μας δώσετε ένα στοιχείο; Σύντομα κομμάτια, 2-3 λεπτών, κοφτά, λίγο τρελά, με ελευθερία στη φόρμα.

Πάντα το αστικό σκηνικό και οι μητροπόλεις επηρέαζαν τη μουσική και τους στίχους σας. Πραγματικά, ήταν για μένα πηγή έμπνευσης. Πάντα μου άρεσε το Λονδίνο, ζω εδώ από τα 18 μου και εξακολουθεί να με εμπνέει. Είναι πολύ ξεχωριστή πόλη.

Σας έχω δει 2-3 φορές στην περιοχή του Covent Garden. Eίναι η αγαπημένη σας περιοχή; Moυ αρέσει οπουδήποτε στο West End, αλλά γενικότερα το καλό με το Λονδίνο είναι ότι μπορεί να στρίψεις στη γωνία ενός δρόμου και να βρεθείς στο Λονδίνο του 17ου αιώνα.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας μαγαζί; Πιθανότατα τα Selfridges.

Η σχέση σας με τo στιλ και τη μόδα; Αντανακλά το χαρακτήρα και είναι η επέκταση του εαυτού σου. Ποτέ δεν ακολουθούσα τη μόδα, αλλά από τα 11-12 μου χρόνια είχα εμμονή με τα ρούχα.

Η σχέση σας με τον Paul Smith; Toυ τρέφω πραγματικά μεγάλη εκτίμηση. Είναι από τους 2-3 σχεδιαστές που ξεχωρίζω.

Σε σχέση με τη δεκαετία του ’80 των Jam, τι έχει αλλάξει στη μουσική και στον κόσμο; Σήμερα οι άνθρωποι είναι πιο ταξιδεμένοι, πιο καλλιεργημένοι, πιο παιδευμένοι σε πολιτιστικό επίπεδο. Aπό την άλλη τα τελευταία 30 χρόνια, μουσικά, έχουν υπάρξει πολύ δημιουργικά διαστήματα, αλλά και περίοδοι που δεν συνέβαινε τίποτε. Νόμιζω πως όλα κινούνται σε κύκλους. Τα τελευταία χρόνια βγήκαν μπάντες σαν τους Libertines και τους Arctic Monkeys, τώρα έχεις τους Εnemy, πάντα υπάρχει ένα γκρουπ. Το πιο απογοητευτικό είναι το ραδιόφωνο. Mainstream σκουπίδια.

Η σχέση σας με το πανκ στα τέλη των 70s; Μου άρεσε τότε, αν και νομίζω πως δεν ταξίδεψε καλά. Aλλά όταν το πρωτάκουσα στα 17 μου, νόμιζα ότι ήταν θαυμάσιο. Ήταν ό,τι χρειαζόταν η γενιά μου. Το πανκ, άλλωστε, ήταν το πρώτο μουσικό είδος της γενιάς μου. Πήραμε ό,τι μας άρεσε από αυτό, κάνοντάς το δικό μας.

Τι σας έχει μείνει από την ποπ περίοδο των Style Council; Mερικά ωραία τραγούδια, αυτό δεν είναι που μετράει; Mαζί με μηνύματα για ισότητα και δικαιοσύνη.

Πώς αντιδράτε στον τίτλο “Modfather”; Δεν με απασχολεί. Δεν το σκέφτομαι καν.

Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής σας; Μάλλον ο πατέρας μου. Με ενθάρρυνε, ήταν πάντα θετικός για τα πράγματα. Δεν θεωρούσε τίποτε αδύνατο. Νομίζω πως κάθε μουσικός χρειάζεται κάτι παρόμοιο.

Η σχέση σας με την Αθήνα; Έχω έρθει στη Ρόδο για διακοπές πριν από πολλά χρόνια, ίσως 20, αλλά ποτέ για συναυλία. Οπότε, ανυπομονώ να έρθω.

Τι σας κάνει ευτυχισμένο; Η λιακάδα, τα παιδιά μου, η μουσική, το ποτό και το φαγητό.

Αγαπημένη σας κουζίνα; Η ιταλική.

Από ποτά; Ένα ωραίο κόκκινο κρασί.

Kαφές ή τσάι; Cup of tea, mate…