Ο καταραμένος δανδής, ο σκοτεινός crooner, τα σκληροτράχηλα αστικά μπλουζ, το ουρλιαχτό από την Κόλαση, δεν έχουν τέλος τα παραληρήματα από πλευράς ελλειμματικών γραφιάδων αλλά και μεγάλου μέρους θαυμαστών για τον Μάρκο Λανέγκιο. Τα ίδια έλεγαν, έγραφαν και κοπανούσαν παλιά και για τον Νικόλαο Σπηλιά, γιατί Ελλάδα είσαι, το ροκ το θέλεις βρόμικο και στην κόψη. Αν και στις Αμερικές ή τις Ινγκλαντέρες κι εκεί το ίδιο τροπάρι: ένα μοναχικό πάρτι στην αυλή ενός σίριαλ κίλερ, εμπνευσμένα βήματα στις απάτητες χώρες του αγνώστου, έλεος, πάει χάλασε και το “Rolling Stone”, τι έγινε, προσλήφθηκαν κι εκεί Έλληνες «καταραμένοι» γραφιάδες;
Γιατί έτσι πάει ακόμα στο μυαλό κάποιων: Ως Χριστούλης ο καλλιτέχνης επιβάλλεται να σταυρώνεται κάθε λεπτό και δίπλα του η μπάντα-προέκταση των ιεραποστολικών ακολούθων και μαθητών να κοπανάει ανελέητα. Ας ρίξω άλλο ένα κλισέ... Μελωδίες για παράφορες υπάρξεις που τρέφονται με αγωνία και αδιέξοδες νύχτες! Έτσι είτε μιλάς για τον Λάνεγκαν, είτε για την Κατερίνα Γώγου, τον Σιδηρόπουλο, τον Τζιμ Μόρισον, τον Ίαν Κέρτις, καλλιτέχνες από τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, παρένθεση, και γαμώ τις κλισεδάρες επίσης, ο λόγος οφείλει να είναι διασταλτικά υπερομαντικός ως προς τα επίθετα και τους χαρακτηρισμούς. Ένας κακοχωνεμένος και απελπισμένος όμως ρομαντισμός που, Θεός φυλάξοι, θα κορυφώσει σε περίπτωση «ατυχήματος» από συκώτι ή overdose. Για να περάσει δαφνοστεφανωμένος ο καλλιτέχνης στο αυτοκαταστροφικό φαντασιακό πάνθεον του κοινού αυτού, λαού και γραφιάδων, να τακιμιάσει με τον Θάντερς και άλλους άγιους που μαρτύρησαν για τα πιστεύω τους.
Το ότι βέβαια ο φιλαράκος ο Μάρκος, τριάντα χρόνια τώρα παράγει μουσική υψηλών στάνταρντ, απερίσπαστος από το μύθο που του φόρτωσαν, δεν περνά από το μυαλό τους. Μη σου πω και πως θα σε κοιτάξουν περίεργα, θα σε βαφτίσουν ρεφορμιστή και θα σε απομονώνουν από τη «φυλή». Γιατί περί «φυλής» πρόκειται, Ελλάδα είσαι, το καλλιτεχνικό ροκ έργο οφείλει να συμβαδίζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής: μπίρες για πρωινό, σπιντ για το μεσημέρι, μπέρμπον για το απόγευμα και ό,τι κάτσει μέχρι να πέσει το βαθύ βράδυ! Γελάω! Και ok, γνέφω συγκαταβατικά κάθε φορά που πέφτω πάνω σε ξέσαλες Λανεγκανίτσες ή γκοτζάμ μαντράχαλους που μου τσαμπουνάνε όλα τα παραπάνω, This is Sparta!
Γιατί κι εγώ τον λατρεύω τον μπαγασάκο τον Λανέγκιο, αλλά για άλλους λόγους. Θέλω να πω, είτε με τα βαβουριάρικα Ουρλιαχτερά Δένδρα, είτε με τις Βασίλισες της Εποχής των Πάγων, τους Δίδυμους Οχετούς Αποστράγγισης με τον αδελφό Ντούλι, τα τραγούδια με την Ισαβέλα Κόμπελ, ή τους Σωτήρες της Ψυχής, ό,τι έχει κάνει δυο αιώνες τώρα, μας δίνει το δικαίωμα να μιλάμε για μουσικάντζα ολκής. Κι ο τελευταίος του δίσκος, το “Phantom Radio”, που κακώς προξενεί έκπληξη με τα ηλεκτρονικά στοιχεία, αφού τα παλιά νταλαβέρια του με τους Massive Attack, Warpaint, Tim Simenon και XX τον έβαλαν για τα καλά στο κόλπο, στέκεται περήφανα και ισάξια με το σύνολο του έργου του.
Το μέταλλο της φωνής του, το παράφορο πάθος του για δουλειά και εξερεύνηση, η μελέτη του επί του αινίγματος - θέματος «Πώς θα ακουγόταν ο Leadbelly σήμερα», το φλερτ με τον “TomWaitσιο” τρόπο ερμηνείας και η φυσική συστολή του, στα όρια της λακωνικού, εφόσον στις συνεντεύξεις του δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες επί του μύθου, να μερικοί από τους λόγους που θα παραβρεθώ στη βεγγέρα συναυλία της Θεσσαλονίκης. Όλα τα άλλα δεν με αφορούν, εντάξει, καταλαβαίνω την αγωνία της «φυλής» για φλάμπουρα, εικονοστάσια και καθοδηγητές, αλλά, αγόρια και κορίτσια, παρακαλώ σας, σκεφτείτε το. Ακόμα και στο ροκ εν ρολ τα συντάξιμα επί του έργου είναι που μετράνε για καλά γεράματα και τίποτα άλλο. Χαλκέντερο επομένως ας είναι το παλικάρι, ώστε πάντα να ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε!
Πέμπτη 19 Μαρτίου, Αθήνα, Gagarin205
Παρασκευή 20 Μαρτίου, Θεσσαλονίκη, Principal club theater
Το όνομα Nico λέγεται ότι της το έδωσε ο φωτογράφος της Herbert Tobias, που τότε ήταν φίλος με τον Ελληνα -γεννημένο στην Αντίς Αμπέμπα- σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη
35°
