Ένα αντίο…

Με μέιλ τα νέα. Μια φωνή έφυγε, φωνούλα μου. Η Βέρα Ζαβιτσιάνου. Με υγρασία και ζέστη. Καλοκαίρι και καταχνιά. Σαν την «Άλμα» του Τένεσι, η πολυλατρεμένη του Κουν. Μια από τις μεγαλύτερες! Εράστρια των Βυθών, των παθών και των ρόλων, έφυγε αθόρυβα, διέταξε όχι επικήδειο –σωστά–, είχε πολύ χιούμορ –υποδόριο και δολοφονικό–, ήμασταν εκεί όσοι ξέραμε ποια είναι. Η Λούλα Αναγνωστάκη –κολλητή της φίλη– στην καρέκλα των πενθούντων της οικογένειας –σωστά!– άναυδη με το κόκκινο κραγιόν της. Βάραγα το κομπολόι νευρικά. Θα πάμε μπουζούκια, της ψέλλισα. Και μετά στον καφέ μού έγνεψε «να πάμε εκεί που είπες».

Λούλα, Βέρα, μερικά χρόνια πριν, δέκα! Στο Μαντείο στη Δελφών, μετά από την ανάγνωση των «Χτιστών» του Χειμωνά, στην Τεχνόπολη, τι βραδιά! Λέγαμε αστεία και γελάγαμε. Βέρα! «Ραγισματιές απ’ όπου έρχονται οι άνθρωποι στον κόσμο», η φωνή της γεμάτη. Με τον Μανιώτη στο στούντιο μια ηλιόλουστη μέρα του Μαρτίου ηχογραφήσαμε με τη Ζαβιτσιάνου και τη Γαλάνη τον «Μικρό Επιτάφιο». Βέρα στο «Ουρανός κατακόκκινος» της Λούλας. Βέρα, του λυγμού ο κοιτώνας. Όλο έλεγα πως θα ’ρθω. Όλο λέγαμε θα πάμε καζίνο και δεν πήγαμε ποτέ!

Βέρα, τι να μιλήσω για σένα, τι να πω… Στο καλό.

Υ.Γ. Βέρα στο «Ουρανός κατακόκκινος» της Λούλας (ας το παίξει η ΕΡΤ, είναι μια εκπομπή του Βέλτσου).

Υ.Γ.1 Αυτές τις μέρες πήγα στο αρχαιολογικό της Ελευσίνας και είδα τον «Αγαμέμνονα» της Μπρούσκου.

Όχι τον έγραψε… τον σκηνοθέτησε! Απίθανος χώρος η Ελευσίνα. Εγώ την Μπρούσκου την πάω, μ’ αρέσει η ματιά της! Και η Αμαλία ήταν ΘΕΑ! Από τα τρίσβαθα του είναι της ερμήνευσε Τον Πρόγονο. Έφυγα κι ανηφόρισα για τ’ αμάξι μου γεμάτος από την ύπαρξή της. Ευλογημένη.

Υ.Γ.2 Όταν μια κυβέρνηση κάνει μαλακίες δεν γυρνάμε σ’ αυτήν που της παρέδωσε τα κλειδιά! Λέμε τώρα.