HAAi: Η ηλεκτρονική μουσική από την αρχή της είχε να κάνει με τη συλλογική ελευθερία

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να χωρίσεις τους DJs σε γενικές κατηγορίες – ομπρέλα. Ένας από αυτούς, που έχει να κάνει με το μουσικό μόνο που σε φέρνει πίσω από ένα DJ booth διακρίνει τους ανθρώπους με τα ακουστικά στα αυτιά που χορεύουν τις νύχτες μας σε εκείνους που το DJing ήταν μονόδρομος και η πρώτη πίστα στο ταξίδι ενασχόλησής τους με τη μουσική και σε αυτούς που έφτασαν στο DJing από μια άλλη οδό, από μια λοξοδρόμηση του παραδοσιακού δρόμου που παίρνουν οι φιλόδοξοι νεαροί μουσικοί και περνάει σχεδόν νομοτελειακά μέσα από μία (ή πολλές) μπάντες. Η Teneil Laetitia Throssell ανήκει αδιαμφισβήτητα στη δεύτερη κατηγορία. Αυτοδίδακτη κιθαρίστρια δοκίμασε την τύχη της σε διάφορες ροκ και shoegaze μπάντες στη γενέτειρά της στην Αυστραλία, μετακομίζοντας τελικά στο Λονδίνο ως μέλος του duo Dark Bells για να δει τι θα τους επιφύλασσε μία από τις μεγαλύτερες μουσικές μητροπόλεις του κόσμου και της ιστορίας. Αυτό τελικά ήταν κάτι που, όπως λέει και η ίδια, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, το DJing, το οποίο ξεκίνησε μόλις διαλύθηκε η μπάντα. Έγινε η πρώτη εκδοχή της ΗΑΑi όπως την ξέρουμε σήμερα παίρνοντας έναν δρόμο που την οδήγησε σε ένα επιτυχημένο residency στο λονδρέζικο club Phonox και στο βραβείο του Essential Mix διαγωνισμού του BBC Radio 1 το 2018 – γεγονός που έβαλε την καριέρα της DJ στις ράγες για μια νέα, ανοδική πορεία.

Το 2020, με όλον τον πλανήτη να πατάει pause και τα clubs να κατεβάζουν ρολά η HAAi προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτήν την τεράστια αλλαγή στη ζωή της -μια ζωή γεμάτη περιοδείες και club gigs- ρίχνοντάς το στην παραγωγή. Αποτέλεσμα το “Baby We ‘re Ascending” από το ιστορικό label της Mute Records, ένα album – ταξίδι με 13 tracks που παίρνουν τον ακροατή μαζί τους σε ένα σλάλομ μεταξύ σκληρών beats και πολύχρωμων, φωτεινών synth lines με συνεργασίες που μιλάνε από μόνες τους: Jon Hopkins, Alexis Taylor και ο ακτιβιστής ποιητής της spoken word, Kai Isaiah Jamal.

Από εκεί και πέρα η HAAi συνέχισε να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε τι: να ασχολείται με τη μουσική, μαθαίνοντας συνεχώς τον εαυτό της καινούρια πράγματα, εξελίσσοντας την τεχνική της, ξεκλειδώνοντας νέες πίστες. Τα sets της είναι πολύτιμες στιγμές ελευθερίας, ένας αρκετά σπάνιος πια συνδυασμός skills, taste και άψογου σερβιρίσματος. Yψηλής ποιόητητας DJing χωρίς όμως ίχνος διδακτισμού, επιλογές και blends που μόνο μία συλλέκτρια μουσικής θα μπορούσε να κάνει περασμένα από καθομιλούμενες χορευτικές φόρμες, με στόχο να περάσει ο κόσμος αλλά και η ίδια καλά. To πεντάωρο set της στην Αθήνα, στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου, στο Ωδείο Αθηνών ήταν το καλύτερο EDEN Sunday της σεζόν και ένα από τα καλύτερα DJ gigs τελευταία  - μια απόδειξη της ποιότητας και του προσωπικού της χρώματος που ανοίγει την όρεξη για την επιστροφή της.

Παράλληλα οι κυκλοφορίες με τη Mute συνεχίζονται, με την τελευταία το “Ι Can’t Stand to Loose” ένα track με υπαρξιακές προεκτάσεις που πρόσφατα κυκλοφόρησε και σε νέο hard soft rework να προοικονομεί ενδιαφέροντα πράγματα για τη δισκογραφική συνέχεια της HAAi.

Ένα role model για τις νέες γενιές των DJs με ικανότητα, ταλέντο, αισθητική αλλά και αντίληψη για το πώς περνάει καλά ένα κοινό σε ένα χορευτικό, ηλεκτρονικό event με μικτό κοινό. Μια cool περσόνα με την οποία θα μπορούσες να συζητάς για ώρες, στο lobby του ξενοδοχείου της στο κέντρο της Αθήνας για ταξίδια, δίσκους, αθηναϊκά σουβενίρ, την πατέντα του freddo espresso και τις τσάρκες της με τους Μodeselektor στο Sonar Athens. Όπως και κάνεις, στην τελετουργία του σπασίματος του πάγου, που στην προκειμένη περίπτωση δεν χρειάζεται, λίγο πριν πατήσεις το rec για τις παραδοσιακές δημοσιογραφικές ερωτήσεις.

HAAi: Συνέντευξη με την Αυστραλιανή DJ και παραγωγό

Κάθε βήμα  στο μουσικό ταξίδι μέχρι σήμερα έχει ως κοινό παρονομαστή ότι μαθαίνεις συνεχώς τον εαυτό σου καινούρια πράγματα. Με τι σε βρίσκουμε να ασχολείσαι αυτόν τον καιρό;

Αυτόν τον καιρό έχω επικεντρωθεί στο να μάθω και να μελετήσω πιάνο. Ασχολούμαι πολύ με αυτό, προσπαθώ να εμβαθύνω, έχω πάντα μαζί μου κι ένα midi keyboard για να εξασκούμαι μεταξύ των πτήσεων. Ευτυχώς «τα πιάνω» πιο γρήγορα από ποτέ, πιο γρήγορα από κάθε άλλο όργανο με το οποίο έχω ασχοληθεί. Απολαμβάνω τη διαδικασία του να μαθαίνω ένα όργανο μόνη μου και κιθάρα άλλωστε μόνη μου έμαθα να παίζω. Πολλές πλευρές της διαδικασίας του να μάθεις να παίζεις κιθάρα ή μπάσο έχουν να κάνουν με τη σωματική δύναμη, είναι μια προϋπόθεση και αυτή η σωματική πλευρά συνδέεται και με την υφολογία των οργάνων αυτών. Αλλά τώρα, με το πιάνο, απολαμβάνω περαιτέρω και τη διαδικασία της μετάβασης του να παίζω live, να το ενσωματώνω στα sets μου. Είναι ωραία η αίσθηση της φυσικής επαφής με ένα όργανο στο set. Ταιριάζει καλύτερα, συμπληρώνει την έννοια του performance. Το θέλω πολύ και είμαι πολύ έτοιμη για αυτό.

Πώς και σε ποιον βαθμό  επηρέασε η εμπειρία σου σε rock και shoegaze μπάντες την παρουσία σου και την απόδοσή σου ως DJ;

Σε τεράστιο βαθμό. Δεν μπορείς άλλωστε να αποσυνδεθείς από το μουσικό παρελθόν σου. Βέβαια όταν ήμουν σε μπάντες, παίζοντας κιθάρα δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι κάποια στιγμή θα είμαι εδώ που είμαι σήμερα, αλλά τώρα κοιτάζοντας πίσω όλα βγάζουν νόημα, μου φαίνεται αυτονόητο. Punk, post – punk, shoegaze, krautrock, techno, post techno, μια διαδρομή, από το underground στο σήμερα. Ό, τι κάνω τώρα βλέπω πια πώς και γιατί συνδέεται με ό, τι έκανα κάποτε. Είναι πολλοί οι techno DJs που ξεκίνησαν κάπως έτσι, υποθέτω ότι έχει να κάνει και με τη δύναμη και την αντοχή, με την κουλτούρα αυτού του είδους.

Θα έλεγες δηλαδή ότι η underground κουλτούρα είναι το κοινό υπόβαθρο όσων έχεις κάνει μέχρι σήμερα;

Υπάρχει ένα τέτοιο νήμα που τα συνδέει όλα ναι. Βέβαια πιο underground ήταν το κιθαριστικό παρελθόν μου, αλλά ναι. Αυτό που αναρωτιόμαστε συχνά σε συζητήσεις και σε πάνελ είναι αν υπάρχει το underground την εποχή του Internet. Και η απάντηση είναι και ναι και όχι. Έχουμε πια το προνόμιο να παίζουμε τη μουσική μας σε ωραίους χώρους, έχουμε promoters, ανθρώπους που τα τρέχουν όλα αυτά και τα επικοινωνούν προς τα έξω. Κατά μία έννοια είναι κάπως σαν να μην υπάρχει πια η ανάγκη για το underground με την έννοια που υπήρχε κάποτε. Υπάρχει ίσως η ανάγκη για αυτά τα πάρτι για τις πιο περιθωριοποιημένες κοινότητες. Ναι. Ναι και όχι (γέλια).

Είπες ότι ίσως να μην υπάρχει η ανάγκη για το underground πια και σκέφτομαι ότι στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου αυτή τη στιγμή μεταξύ άλλων πρωταγωνιστεί πια και η techno, το κορυφαίο ίσως και πιο επαναστατικό underground genre της ηλεκτρονικής μουσικής, με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Είναι mainstream, είναι κάτι μεγάλο.

Ναι ισχύει, η techno έχει γίνει τόσο δημοφιλής πια, είναι ένα από τα μεγαλύτερα music genres. Πάντα υπάρχουν οι συνδέσεις με την ιστορία του είδους και της μουσικής και με την underground κουλτούρα αλλά δεν ξέρω αν μπορούμε να το αποκαλούμε πια έτσι. Επειδή πολύς κόσμος πιστεύει ότι κάτι είναι underground δεν σημαίνει ότι είναι πράγματι. Γιατί να μην αποδεχτούμε ότι απλώς είναι κάτι εξαιρετικά δημοφιλές;

Από την άλλη βλέπουμε συχνά στα sets των θρύλων, όπως αυτό του Chris Liebing για παράδειγμα που έγινε πριν λίγο καιρό εδώ στην Ελλάδα, το κοινό να αποτελείται από πενηντάρηδες ενώ υπάρχει η αντίληψη ότι το νεότερο κοινό ενδιαφέρεται μόνο για την μοδάτη hard techno. H οποία από τους πενηντάρηδες ή το πιο ώριμο ακροατήριο θεωρείται fake και αχρείαστη, στην καλύτερη περίπτωση επιτηδευμένη. Πώς βλέπεις εσύ αυτό το ping pong γενεών και αυτήν τη μετάλλαξη του είδους;

Είναι πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό. Νομίζω ότι η μουσική βιομηχανία, σε παγκόσμιο επίπεδο, περνάει πολύ δύσκολες στιγμές. Μαζί της και ίσως και σε έναν μεγαλύτερο βαθμό από άλλα είδη η χορευτική μουσική – κι ας μην φαίνεται με την πρώτη. Με το κόστος ζωής να εκτοξεύεται παντού είναι όλο και πιο δύσκολο να γίνει καλή προπώληση για ένα dance event – εκτός αν είσαι ο Fred Again… ή κάποιο άλλο, αντίστοιχο όνομα σε μια πολύ hot στιγμή. Μιλάω με πολύ κόσμο, με πολλούς promoters στα ταξίδια μου και καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δυσκολεύουν όλο και περισσότερο. Οπότε ένα κομμάτι μου είναι της άποψης ότι ακόμα κι κάποιο είδος ή υπο-είδος δεν μας κάνει, δεν είναι για εμάς, όσο υπάρχει μια ακμάζουσα σκηνή και ενδιαφέρον του κόσμου για αυτήν αυτό θα έχει θετικές επιπτώσεις και στην υπόλοιπη σκηνή και στα υπόλοιπα είδη. Κάτι που δεν μας αρέσει τόσο απαραίτητα μπορεί να είναι αυτό που θα φέρει τον κόσμο σε έναν χώρο για να ακούσει κι άλλα πράγματα, να πάρει ερεθίσματα, να υπάρξουν ζυμώσεις και ανταλλαγές απόψεων, να υπάρξει εξέλιξη.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά που ακούνε αυτού του είδους την techno είναι πάρα πολύ νέα. Όταν είσαι πάρα πολύ νέος το γούστο σου διαμορφώνεται στην αρχή από αυτό που ακούς όταν αρχίζεις να βγαίνεις έξω. Για μένα, ας πούμε, ήταν το electroclash. Αυτό ήταν της μόδας όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι – και πάλι τότε οι πιουρίστες το απεχθάνονταν. Πιστεύω ότι πρέπει σε έναν βαθμό να ακολουθούμε την εποχή και να μην είμαστε απόλυτα απορριπτικοί. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί άξιοι και τεχνίτες DJs και σε αυτήν την mainstream, «εμπορική» techno. Δεν συμφωνώ με αυτή τη νοοτροπία του «ψαγμένου gatekeeper» που υπάρχει έντονα στην χορευτική μουσική. Με τον κόσμο που απορρίπτει είδη και ακούσματα που έχει αγαπήσει αμέσως μόλις γίνουν πολύ δημοφιλή και «ανακαλυφθούν» και από πολύ περισσότερους, επειδή δεν είναι πια «δικά τους». Είναι σαν να προσπαθείς να βάλεις ένα ταβάνι στην επιτυχία. Σαν να λες ότι θες ο καλλιτέχνης να είναι λιγότερο επιτυχημένος για να καταδεχτείς να ακούσεις τη μουσική του. Μου φαίνεται τρελό.

Εσύ βέβαια έχεις καταφέρει να συνδυάσεις αυτές τις δύο πλευρές, την τέχνη και το skillful DJing με τη διασκέδαση και sets πολύ δημοφιλή και uplifting.

Νομίζω ότι έχει να κάνει με το ότι αντλώ μεγάλη χαρά από όλο αυτό. Για χρόνια δεν έκανα events και τελικά το να το έχω αυτό ως καριέρα, με τρόπο που μου πάει, να κάνω ταξίδια, να έχω το studio μου μού συνέβη από τα 30 και μετά. Και το απολαμβάνω τόσο πολύ, είμαι ευγνώμων. Και ενθαρρύνω κι άλλο κόσμο, που ίσως να βρέθηκε και να βρεθεί στην ίδια μοίρα, και να του προκύψουν αργότερα στη ζωή του ευκαιρίες, να τις εκμεταλλευτεί.

Σε όλο αυτό λοιπόν το πολύ ωραίο που σου συμβαίνει τα τελευταία χρόνια είναι και το ότι κυκλοφορείς τη μουσική σου με το ιστορικό  για την alternative κουλτούρα label της Mute. Νιώθεις σαν να εκπληρώθηκε μια καρμική διαδρομή δεδομένου του rock παρελθόντος σου;

Ναι ισχύει, ήθελα πάντα να είμαι στη Mute. Όταν έπαιζα με μπάντες όλα αυτά τα labels, η Mute, η 4AD αλλά και η η Sub Pop και η Matador ήταν ετικέτες με τις οποίες παθιαζόμασταν, είχαμε κυριολεκτικά εμμονή. Σκεφτόμουν τότε «Για φαντάσου να υπογράψω εκεί μια μέρα». Και τώρα αυτό το εκεί έφτασε, είμαι εδώ, από ένα διαφορετικό μονοπάτι, με ένα άλλο στιλ μουσικής από αυτό που θα φανταζόμουν ποτέ, αλλά είμαι εδώ. Αυτό το label είναι σαν οικογένεια για μένα, τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και λατρεύω και την εμπιστοσύνη που δείχνουν σε μένα. Είναι μια ομάδα ανθρώπων που είναι αυθεντικοί fans της μουσικής αλλά και των καλλιτεχνών με τους οποίους δουλεύουν. Ο Daniel Miller είναι ο ήρωάς μου. Συναντιόμαστε μιλάμε για μουσική, είναι υπέροχος άνθρωπος και δίνει πολύτιμο και πολύ έντιμο feedback από την πλευρά της μουσικής και όχι του business. Νομίζω ότι αυτό που κάνει αυτό το label μοναδικό είναι ότι ο άνθρωπος που το ίδρυσε είναι και παραμένει ο ίδιος δημιουργός. Βλέπει τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του καλλιτέχνη. Και ναι θα κάνει κάποιες προτάσεις, θα δώσει ιδέες αλλά θα είναι πάντα προστατευτικός και θα αφήσει τον τελευταίο λόγο στον καλλιτέχνη. «Στο τέλος της ημέρας είναι το δικό σου project», θα σου πει. Και το εκτιμώ πάρα πολύ αυτό.

Από τη Mute κυκλοφορεί και το νέο σου track “Can’t Stand to Lose”, με το τελευταίο hard soft rework να συνοδεύει ένα καθηλωτικό visual για τη νευροεπιστήμη πίσω από την δημιουργική διαδικασία. Θες να μας ξεναγήσεις στον κόσμο αυτού του project;

Ναι είναι το πρώτο μέρος από μια σειρά πραγμάτων που θα έρθουν, ένα πολύ ενδιαφέρον και μεγάλο project που δουλεύω που κατά μία έννοια έχει να κάνει με την τεχνητή νοημοσύνη στη ζωή μας. Δεν μιλάει ευθέως για την επιρροή της τεχνητής νοημοσύνης, το βλέπω περισσότερο ως ένα νεύμα στη συνύπαρξή μας με αυτήν την τεχνολογία που «απειλεί να πάρει τις δουλειές μας». Θέλω να εκφραστώ πάνω στον ανθρώπινο δημιουργικό παράγοντα, την ανθρώπινη εμπειρία, τα ανθρώπινα συναισθήματα, τις μνήμες και τις αναμνήσεις, την όλη ανθρώπινη πλευρά που πιστεύω ότι δεν μπορεί να αναπαραχθεί τεχνητά, δεν μπορεί να προσομοιωθεί απόλυτα.

Πώς καταφέρνεις εσύ να ισορροπήσεις εσύ σε αυτό το νέο τεχνολογικό παρόν και να αντιμετωπίσεις τις μελλοντικές του προοπτικές;

Το παλεύω με τον τρόπο μου. Είχα ευκαιρίες να χρησιμοποιήσω την τεχνητή νοημοσύνη στη δουλειά μου, ιδίως στο mastering των projects μου και έχω πει «όχι» γιατί αυτό θα πάρει τη δουλειά κάποιου άλλου. Το να είσαι mastering engineer σημαίνει ότι έχεις άψογα εκπαιδευμένο αυτί, ότι είσαι πάρα πολύ έμπειρος, ότι έχεις πανάκριβο εξοπλισμό – κι αν αρχίσουμε να τα σβήνουμε όλα αυτά σιγά – σιγά χρησιμοποιώντας αλγόριθμους και τεχνολογία τι θα συμβεί σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που έπαιξαν τόσο σημαντικό, καθοριστικό ρόλο σε τόσους και τόσους σπουδαίους δίσκους; Στον τρόπο που δουλεύω είναι πάρα πολύ σημαντικό το να δουλεύω με ανθρώπους.

Αν έπρεπε να διαλέξεις μόνο ένα πράγμα που δεν θα άντεχες να χάσεις ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Πολύ καλή και δύσκολη ερώτηση. Νομίζω την ταπεινότητα. Και την αγάπη. Για μένα είναι πάρα πολύ σημαντική η αγάπη, η συντροφικότητα. Με τη δουλειά που κάνω και τον τόσο καιρό που περνάω μακριά από τη σύντροφό μου -κάποια στιγμή την περασμένη χρονιά, έλειπα συνολικά έξι μήνες- καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζεις προσπαθώντας να κρατήσεις την ισορροπία μεταξύ της προσωπικής σου ζωής και τη δουλειά σου όταν είσαι επαγγελματίας DJ που γυρίζει όλον τον κόσμο;

Είναι πολύ δύσκολο, ακόμα μαθαίνω. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ισορροπία γιατί αγαπώ τη δουλειά μου τόσο, τόσο πολύ και είμαι πολύ τυχερή για αυτό. Όταν φτάνεις στο σημείο να κάνεις δουλειά σου αυτό που αγαπά είναι τυχερός ανεξαρτήτως αν η δουλειά είναι δουλειά. Δεν ένιωσα ποτέ να πιέζομαι για να πάω σε ένα gig, δεν ένιωσα ποτέ να πιέζομαι για να μπω στο studio. Αγαπώ ό, τι έχει να κάνει με αυτή τη δουλειά, το να κάθομαι τώρα εδώ να μιλάω μαζί σου, τα πάντα. Το θέμα είναι ότι έτσι η δουλειά σου γίνεται όλη η ζωή σου. Και είχα μια συζήτηση τις προάλλες στην οποία κάποιος μου είπε ότι δεν είναι ότι η δουλειά γίνεται η ζωή σου, αλλά ότι αυτή η δουλειά είναι ένα lifestyle. Και σκέφτηκα «Ναι, μου αρέσει αυτό». Αλλά αυτό που έχω ξεκινήσει να κάνω, ιδίως τελευταία, είναι να περνάω περισσότερο χρόνο με τη σύντροφό μου και να δίνω χώρο σε πράγματα που παίρνουν τη σκέψη μου από τη δουλειά, από την επόμενη εμφάνιση, από το τι πρέπει να κάνω στο studio. Σκέφτηκα ότι χρειαζόμουν ένα hobby και ξεκίνησα να παίζω μπιλιάρδο με φίλους. Σε ένα μπιλιαρδάδικο κοντά στο studio, οπότε μπορώ να μπαινοβγαίνω (γέλια).

Η ταυτότητά σου ως queer γυναίκα DJ είναι συνδεδεμένη με τη γενικότερη παρουσία σου στην ηλεκτρονική σκηνή – σε μια σκηνή που σε πολλές χώρες βρίθει ακόμα στερεοτύπων και προκαταλήψεων για τις γυναίκες DJs. 

Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρατηρώ πώς αλλάζει η εμπειρία μου ως «γυναίκα DJ» ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο, σε τόσες διαφορετικές χώρες. Τα στερεότυπα για τις γυναίκες υπάρχουν παντού, ακόμα και σε χώρες που θεωρείται ότι τα έχουν ξεπεράσει αυτά. Πολλοί έχουν αναρωτηθεί αν η μουσική μου είναι όντως δική μου. Αλλά αυτές οι νοοτροπίες έρχονται ανθρώπους που είναι δυστυχισμένοι, που κουβαλάνε πικρία. Άνθρωποι που δεν αξίζουν την προσοχή μας.

Ένα από τα πράγματα που έχω συνειδητοποιήσει είναι τα προνόμια μου, είμαι μια λευκή γυναίκα και ναι είμαι προνομιούχος, σε σχέση με άλλες ομάδες, με φίλους μου που μπορεί να είναι για παράδειγμα trans ή οτιδήποτε. Είμαι πραγματικά πολύ τυχερή για τον τρόπο που εκλαμβάνεται η παρουσία μου και με παθιάζει το να προσπαθώ να μιλάω, να βοηθήσω άτομα που ίσως είχαν λιγότερες ευκαιρίες στη ζωή τους, άτομα που η φωνή τους δυστυχώς ακούγεται ακόμα χαμηλότερα από τις δικές μας. Βάζω ρήτρες συμπεριληπτικότητας στα συμβόλαιά μου και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Το προσπαθώ πολύ, το κυνηγάω, όπου παίζω προσπαθώ να σιγουρεύομαι ότι ο χώρος και η διοργάνωση έχουν αυτές τις αντιλήψεις, ώστε λίγο λίγο τα πράγματα να οδηγηθούν προς τη σωστή κατεύθυνση παντού. Σκέφτομαι ότι αν έχω μια φωνή που μπορεί έστω κάπου να ακουστεί, είμαι πολύ τυχερή για αυτό, και θέλω να τη χρησιμοποιήσω ώστε να την αποκτήσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι.

Η ηλεκτρονική μουσική από την αρχή της είχε να κάνει με την συλλογικότητα, τη δημιουργία ελεύθερων κοινοτήτων, με μια φυλή με κοινούς αξιακούς κώδικες, ένας χώρος που ο ένας έβρισκε τον άλλον. Με τη συλλογική ελευθερία. Είναι πολύ σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό να το διαφυλάσσουμε και να μην αφήνουμε ανοησίες να μας διχάζουν. Μπορεί το ένα ή το άλλο στοιχείο εκείνου ή του άλλου είδους ή καλλιτέχνη να μη μας αρέσει αλλά στο τέλος της ημέρας θέλω να φτάσουμε σε ένα σημείο που να μπορούμε να πούμε «Δεν μου αρέσει και τόσο αυτό, αλλά δεν έχει σημασία, θα πάω και θα χορέψω γιατί αυτό είναι μια γιορτή ελευθερίας».