Μια συνάντηση με τον Στιβ Γουίν και μια συζήτηση για τη μουσική και την αυτοβιογραφία του I Wouldn’t Say It If Wasn’t True: A Memoir Of Life, Music And The Dream Syndicate.
Πέμπτη, στην πλατεία Μαβίλη. Οι πρωινές ακτίνες διαπερνούν το διάφανο των νερών που εκτοξεύουν οι πίδακες του σιντριβανιού και οι αντανακλάσεις ήλιου και H2Ο, διαθλασμένες στα καφέ και τα πέριξ της πλατείας, μοιάζουν να ξεπηδούν θαρρείς από ένα ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο. Παρά το τζετ λανγκ (η πτήση από τη Νέα Υόρκη έφθασε στη Θεσσαλονίκη αργά το βράδυ της προηγουμένης μέρας), ο Στιβ Γουίν έρχεται Άγγλος στο ραντεβού μας. Άλλη μια φορά στα μέρη μας ο Αμερικανός φίλος, που είτε με τους Dream Syndicate είτε με τους Danny and Dusty, τους Miracle 3 και τους Gutterball, είτε σόλο Στιβ Γουίν με ένα κιθαρόνι, εγώ λέω πως είναι ένα και το αυτό και ότι η Θεσσαλονίκη του πάει πολύ.
Αν δεν υπήρχε ο Στιβ Γουίν, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, γιατί από τότε που το «Συνδικάτο» στις αρχές του ’80 έβγαλε το μυθικό The Days of Wine and Roses και πέρασε από την πόλη, ως σήμερα που συνεχίζει ακμαίος να διασκευάζει στο YouTube παρέα με την ντράμερ σύντροφό του Λίντα το I Feel Love της Ντόνα Σάμερ (ψάξτε το!), δηλώνω ευθαρσώς πως έχω ευφρανθεί με το ροκενρόλ του, στο αμάξι, στο ράδιο, στο σπίτι μου αλλά και στα πιο ευαγή μπαρ της πόλης. Σε αυτά που υπάρχουν και still rocking (Residents, Berlin, Dizzy Dolls) ή σε μπάρες που έκλεισαν σαν τα Dock και Λούκι Λουκ, καλή τους ώρα.
Μόνο που αυτή τη φορά ο παλιόφιλος ο Στίβο δεν περιοδεύει μόνο με σκέτα τραγούδια. Έχει και μια συγκινητική αυτοβιογραφία εκεί έξω στα βιβλιοπωλεία του κόσμου και η προώθησή της τον ξανάβγαλε στη γύρα. Το I Wouldn’t Say It If Wasn’t True: A Memoir Of Life, Music And The Dream Syndicate, είναι όλα όσα υπόσχεται ο τίτλος του: ένα χορταστικό παραμύθι για το τι σημαίνει να μεγαλώνεις στο Λος Άντζελες, μια πόλη γεμάτη δισκάδικα και εσύ παιδί χωρισμένων γονέων γεμάτο όνειρα. Από εκείνα τα εφηβικά που τα τρέφουν το ράδιο, οι βόλτες με το ποδήλατο και το μπέιζμπολ, ενώ λίγο παραδίπλα από την αθωότητά σου, σε ένα σπίτι στους λόφους του Χόλιγουντ, ο σατανικός Τσαρλς Μάνσον μακελεύει τη Σάρον Τέιτ σφραγίζοντας το τέλος του καλοκαιριού της αγάπης και κάνοντάς σε να μην μπορείς να κοιμηθείς από τον φόβο ότι μπορεί εσύ να είσαι το επόμενο θύμα. Παρέες που στήθηκαν σε δισκάδικα, πρώτα μεθύσια, πρώτα φιλιά, προβάδικα, ντιτζεϊλίκια σε μπαρ και κολεγιακούς σταθμούς, Χέμινγουεϊ, Μπουκόφσκι, Μάιλς Ντέιβις, Νιλ Γιανγκ, Velvet Underground και λεωφορεία Greyhound: από τα πιο συγκινητικά κεφάλαια του βιβλίου είναι εκείνο που ο πιτσιρικάς Γουίν περνά το καλοκαίρι σαν μπίτνικ του κερουακικού On the Road, ταξιδεύοντας στο Νάσβιλ και το Μέμφις προκειμένου να συναντήσει το είδωλό του, Άλεξ Τσίλτον.
Σπαρταριστός, αυτοσαρκαστικός και αποκαλυπττικός, ο Γουίν, πριν μπει στο κεφάλαιο Dream Syndicate, θυμάται όλες εκείνες τις νύχτες που καθόρισαν το παίξιμo, το γούστο και την ιδεολογία ως προς το τι πάει να πει «ανεβαίνω στη σκηνή». Όταν έχεις δει τον Σπρίνγκστιν με την 5th, τον Ίγκι με κιμπορίστα τον Μπόουι και την τελευταία συναυλία των Sex Pistols στο Σαν Φρανσίσκο, είναι λογικό ο ήχος σου να σφραγιστεί ανεξίτηλα.
«Τι κάνει η Κέντρα;» τον ρωτώ λίγο μετά που τον φωτογραφίζω και απολαμβάνουμε τον καφέ και την ηλιοφάνεια της πλατείας Μαβίλη. «Επιδιώκει να παραμένει εξαφανισμένη, όπως ο Τζέι Ντι Σάλιντζερ» απαντά, και αν πρέπει τώρα να εξηγήσω ποια είναι η Κέντρα Σμιθ, στ’ αλήθεια, γιατί δεν διαβάζετε κάποιο άλλο από τα θέματα του υπέροχου αυτού πόρταλ που να αφορά το έντεχνο, το τέκνο, το μέταλ ή το κλάσικ ροκ; Όμως επειδή δεν είναι καλό να παροτρύνεις τους αναγνώστες να κάνουν τέτοιες ενέργειες, ας δώσω μερικά «τραβηχτικά» από τη βιογραφία του Στιβ: Οι μανιακοί περιμέναμε τα αποσπάσματα για τη φιλία του με τις Bangles και τις Go-Go’s, εκτεταμένες αναφορές για την κοινότητα των φίλων και αδελφών που απάρτισαν τη φαμίλια-κίνημα Paisley Underground (Green on Red, The Long Ryders, Rain Parade, Replacements) και φυσικά τα πάντα για την αδελφική σχέση του με τους R.E.M, με τους οποίους ακόμα αναπολούν τις μέρες της κοινής παναμερικανικής περιοδείας. Γιατί όμως οι R.E.M σκόραραν μαζικά και διαπλανητικά, ενώ οι Dream Syndicate παρέμειναν στην κατηγορία underground και ας τους έπαιζε τακτικά το MTV; (δεν κάνω σπόιλερ!).
Περισσότερος Στιβ: ο έρωτας με την Τζονέτ Ναπολιτάνο των Concrete Blonde και η πτώση του, η νύχτα που η μικρούλα Χοπ Σαντοβάλ έδωσε στην Κέντρα το ντέμο της, ανθικαταστώντας την αργότερα στους Opal, πριν αλλάξουν το όνομα τους σε Mazzy Star (και νά την πάλι η Κέντρα, οπότε αν μη τι άλλο γκουγκλάρετε!).
Περισσότερο σέλεμπριτι και παρακμή σπότινγκ: οι μέρες της περιοδείας με τους U2, το κύλισμα στο αλκοόλ και τις αμφεταμίνες προκειμένου να ανταπεξέλθει στην πίεση του «Dream Syndicate, the brand new, hell yeah, thing», οι προδοσίες, τα πικαρίσματα, οι καυγάδες, η διάλυση της μπάντας και στοχασμοί για το πόσο όλο αυτό το παραμύθι του ροκενρόλ μπορεί να σε διαλύσει. Όπως και τι πάει να πει όραμα, ιδεαλισμός και αφοσίωση στη μουσική που ήταν, είναι και θα είναι η παθιασμένη μας αγάπη.
Δεν θέλω να τον κουράσω. Το βράδυ θα παίξει στις Σέρρες, θα επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη για ύπνο, την επομένη (Παρασκευή) θα φύγει για Καρδίτσα, πίσω πάλι εδώ, όπου το Σάββατο θα κιθαρίσει στο Soul SKG και την Κυριακή αναχώρηση για να εμφανιστεί στο αθηναϊκό Tiki bar. Ευγενής, χιουμορίστας και ευγνώμων για όσα του έφερε η ζωή (μαζί σου, μεγαλειώδη και σπάνιε άνθρωπε Στιβ Γουίν, ναι, οι δρόμοι θα είναι πάντα το σπίτι μας) και πάνω από όλα γενναιόδωρος («μου άρεσε η ταινία που κάνατε με τον Γρηγόρη Αποστολόπουλο για τους Tiger Lillies, γι’ αυτό και είπα ναι στην πρότασή σας για κάτι σχετικό), ο Στιβ ήπιε τον καφέ του και αναχώρησε to take some rest. Ξέχασα να του ζητήσω να υπογράψει το αντίτυπό μου. Δεν πειράζει, έχουμε χρόνο! Και ραντεβού όλοι στου Γουίν, σε περίπτωση που αναρωτιέστε τι καλό παίζει εκεί έξω σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αυτό το Σαββατοκύριακο.
15°
