Galan Trio: Από την Ελλάδα, στη Neuma Records και σε όλο τον κόσμο

Για δέκατη συνεχή χρονιά, η «Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol. 10» επιστρέφει, φέρνοντας στο προσκήνιο νέες μουσικές διαδρομές και σύγχρονες ερμηνευτικές προσεγγίσεις. Οι φοιτητές του Παντείου αναλαμβάνουν την προώθηση των συναυλιών, σε συνεργασία με τη Στέγη. Το πρόγραμμα της πρώτης συναυλίας «On the Road» είναι επηρεασμένο από το ομώνυμο βιβλίο του Τζακ Κέρουακ. Οι φοιτήτριες Ελένη Δασκαλογιάννη και Ουρανία-Γαβριέλα Γκιώνη της κατεύθυνσης «Πολιτισμός και Πολιτιστική Διαχείριση» του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου, επέλεξαν την Athens Voice για τη συνέντευξή τους με τους Πέτρο Μπούρα (πιάνο), Μαρίνα Κολοβού (τσέλο) και Μπάμπη Καρασαββίδη (βιολί) ή αλλιώς το Galan Trio, στο πλαίσιο της δράσης σε συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση «Μια Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol. 10» που θα παρουσιαστεί στις 6 Μαρτίου στη Μικρή Σκηνή της Στέγης.

Η «Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol. 10», το Πάντειο, ο Τζακ Κέρουακ και το Galan Trio

To Galan Trio, δηλαδή ο Πέτρος Μπούρας (πιάνο), η Μαρίνα Κολοβού (τσέλο) και ο Μπάμπης Καρασαββίδης (βιολί), τρία νέα παιδιά, προσήνη, γελαστά, με χιούμορ και αγάπη γι’  αυτό που κάνουν, μας μίλησαν για το πώς ξεκίνησαν, τα σχέδιά τους και τα όνειρα που έχουν ως σύνολο.Το τρίο, επιστρέφοντας από την Αμερική, μας επισκέφτηκε αρχικά στο Πάντειο, ενώ μία δεύτερη συνάντηση πραγματοποιήθηκε, όταν υποδέχθηκαν την ομάδα μας στο χώρο τους, σ’ ένα μικρό studio-ρετιρέ στον Νέο Κόσμο, με θέα την Ακρόπολη. Ανάμεσα σε παρτιτούρες, με αστείρευτη ενέργεια και άκρως επικοινωνιακοί, μας έδωσαν την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Το τρίο, έχοντας εμφανιστεί στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας, αλλά και σε περιοδείες που έκαναν από τις ΗΠΑ μέχρι την Κίνα, αποδεικνύει πως η σύγχρονη κλασική μουσική εξακολουθεί να προκαλεί συγκινήσεις και να δημιουργεί νέες εμπειρίες στο κοινό παγκοσμίως.

Ο Μπάμπης Καρασαββίδης (βιολί) ήθελε αρχικά να ξεκινήσει  βιολοντσέλο, αλλά δεν υπήρχε αυτή η επιλογή στο Ωδείο που φοιτούσε και έτσι στράφηκε στο βιολί. Εντάχθηκε στο τρίο το 2018 και από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε  μια  συνεργασία με νέους συνθέτες και περιοδεία στην Αρμενία και την Ολλανδία. Είναι μέλος της ορχήστρας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Η Μαρίνα Κολοβού (βιολοντσέλο), άρχισε να παίζει τσέλο σε ηλικία 6 ετών. Προέρχεται από μουσική οικογένεια, γεγονός που βοήθησε λίγο τον προσανατολισμό της. Χαίρεται που κατάφερε να κάνει επάγγελμα αυτό που αγαπά. Είναι μέλος της ορχήστρας της Εθνικής  Λυρικής Σκηνής.

Ο Πέτρος Μπούρας (πιάνο), εκτός από την κλασική μουσική, ασχολείται με την electro-pop, με δική του μπάντα, έχει συμμετάσχει ως σολίστ με ορχήστρα και γράφει μουσική για  θέατρο στην Ελλάδα (είχε αναλάβει τη μουσική επιμέλεια του «masterclass» με τη Μαρία Ναυπλιώτου), αλλά  ακόμη περισσότερο  για  θέατρα  στο εξωτερικό. Παραδίδει επίσης μαθήματα πιάνου.

Galan Trio: Μπάμπης Καρασαββίδης, Μαρίνα Κολοβού και Πέτρος Μπούρας μιλούν για τη «Γέφυρα Μουσικής πάνω από τη Συγγρού vol. 10»

Ο τίτλος της συναυλίας σας θα έχει τον τίτλο «On the road» και θα ακολουθεί τα χνάρια του Τζακ Κέρουακ (J. Kerouac).  Έχετε επηρεαστεί από τη διήγησή του και τη γενιά των Μπήτνικ;

Πέτρος Μπούρας: Το πρότζεκτ που κάναμε στην Αμερική έχει προηγηθεί της ιδέας της συναυλίας μας στη Στέγη “On the Road: Στα χνάρια του Jack Kerouac”. Κοινό στοιχείο των δύο πρότζεκτ είναι η έμφαση στο στοιχείο της ελευθερίας, έχοντας τη λογική  της συνεχούς μετακίνησης από τη μία πόλη στην επόμενη. Για μας η 100% ταύτιση μας με τον κεντρικό ήρωα του Κέρουακ έχει να κάνει με την φυγή από την “πνιγηρή” καθημερινότητα, κάτι που συμβαίνει στην κλασική μουσική - και ειδικά στην Ελλάδα – και που εντάθηκε ακόμη περισσότερο μετά τον εγκλεισμό του κορονοϊού. Μας έσωσε κι εμάς η λογική του “on the road”, η αίσθηση του roadtrip. Το ότι φύγαμε ξαφνικά, γυρνούσαμε την Αμερική,  παίζαμε και είχαμε κοινό εκεί, λειτούργησε για μας τρελά και όντως το roadtrip είναι παρόν σε αυτό που κάνουμε συνεχώς. Φανταστείτε σε κάθε περιοδεία οδηγούμε κατά μέσο όρο γύρω στις 30 ώρες.

Μαρίνα Κολοβού: Η Αμερική είναι η επιτομή του roadtrip, όπως το βλέπουμε στις ταινίες ή διαβάζουμε γι΄αυτό στα βιβλία, πολλές φορές δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Ενώ είναι τεράστιες οι αποστάσεις - από την Αθήνα για παράδειγμα δεν θα σκεφτόμασταν να πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε Αλεξανδρούπολη - είναι δεδομένο ότι θα πάρουν το αυτοκίνητο.

Πέτρος Μπούρας: Το θέμα είναι ότι υπάρχει στην κουλτούρα των ΗΠΑ και είναι πάρα πολύ έντονο στην εποχή του Κέρουακ. Η γενιά των μπήτνικ το ‘τραγούδησε’ πολύ. Διαβάζοντας ξανά το βιβλίο σήμερα, είναι πάρα πολύ εντυπωσιακό το πώς το εισπράτουμε. Για τους ήρωες του Κέρουακ η εμπειρία του roadtrip είναι τελείως διαφορετική, γιατί για εμάς είναι πιο προστατευμένη η κατάσταση, πάμε σε Πανεπιστήμια, είμαστε μέσα σε μια “φούσκα της αμερικάνικης ζωής”, αλλά οι διαδρομές είναι απόλυτα ίδιες. Δεν το κάνουμε με ωτοστόπ, είμαστε στο κομμάτι του “On the Road” που έχουν αμάξι, αλλά αυτή είναι η λογική. Και πάλι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι προηγήθηκε το πρότζεκτ μας της ιδέας για να συνδυαστεί με το “On the Road”. Αφού γυρίσαμε την Αμερική -και την γυρνάμε- προέκυψε η ιδέα του να το χρησιμοποιήσουμε σαν θέμα.

Διαπιστώσαμε ότι στην «περιοδεία» που θα κάνετε μέσω της συναυλίας δεν επιλέξατε μόνο δημοφιλείς προορισμούς. Με ποιο σκεπτικό έγινε η επιλογή των σταθμών αλλά και των έργων που θα εκτελέσετε; Έχουν κάποια συμβολική σημασία για εσάς;

Μαρίνα Κολοβού: Μέσα από το προηγούμενο μας πρότζεκτ, που τρέχει ακόμα στην Αμερική, ταξιδέψαμε σε πάρα πολλές πολιτείες, περισσότερες από 13-14 και έχουμε συνεργαστεί με συνθέτες από πολιτείες και πόλεις όπου τυχαίνει να ‘περνά’ και ο Κέρουακ. Έτσι καταλήξαμε στην «περιοδεία της συναυλίας» συγκρίνοντας τις διαδρομές του με τις δικές μας. Οι συνθέτες από την κάθε πολιτεία-σταθμό επιλέχθηκαν με βάση την πολυετή δραστηριοποίησή τους στον τόπο, ανεξάρτητα από το πού γεννήθηκαν.

Μέσα από αυτές, τις συνεργασίες με τους οργανισμούς και τους καλλιτέχνες των ΗΠΑ, έχετε εντοπίσει κάτι ιδιαίτερο που θεωρείτε ότι φέρνει η ελληνική αισθητική, στις παραγγελίες και τις εκτελέσεις αυτών των έργων σύγχρονης μουσικής;        

Μπάμπης Καρασαββίδης: Σε πολλές περιπτώσεις εμείς παίζουμε αυτά τα έργα για πρώτη φορά, οπότε αυτό από μόνο του είναι ο ορισμός του καινούριου.

Πέτρος Μπούρας: Και εμείς το φέρνουμε στον κόσμο σαν μεσάζοντες, οπότε δεν έχουμε και να συγκρίνουμε με κάτι άλλο. Τους επηρεάζει στο να γράψουν ελληνικά στοιχεία, δηλαδή έχουν γράψει 9ρια, ζεϊμπέκικο…

Μαρίνα Κολοβού: Ή βρίσκουν κάποιο θέμα κυρίως από την αρχαία Ελλάδα, όπου πάνω σε αυτό στήνουν το κομμάτι τους, μπορεί να του δώσουν ένα τίτλο που να έχει μια ελληνική αναφορά…

Πέτρος Μπούρας: Αυτό που ανακαλύψαμε ότι έχουμε ως πλεονέκτημα, είναι η πολυρυθμία που έχει ο Έλληνας στην παραδοσιακή του μουσική (αλλά και σε  συνθέσεις του Χατζιδάκι κ.λπ.). Σπανίζει τελικά αυτό το στοιχείο στις κλασικές εκτελέσεις και αυτό τους αρέσει στην Αμερική, γιατί το συναντάς σε άλλα είδη που έχουν παραδοσιακά από τους “native Americans” ή από εβραϊκές ρίζες ή οτιδήποτε, και αυτό λειτουργεί πολύ καλά.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση όταν παρουσιάζετε σύγχρονα έργα Αμερικανών συνθετών σε κοινό που έχει συνηθίσει το κλασικό ρεπερτόριο;

Πέτρος Μπούρας: Το ερώτημα είναι: «αν το έχει συνηθίσει το κλασικό ρεπερτόριο», γιατί ειδικά στα Πανεπιστήμια  δεν θα έλεγα ότι συμβαίνει αυτό.

Μαρίνα Κολοβού: Ναι, και ειδικά στην Αμερική. Είμαι σίγουρη ότι η διαφορά μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής στην κλασική μουσική είναι πολύ μεγάλη, γιατί εδώ έχουμε ήδη από τον 17ο αιώνα έργα - μεγαθήρια, τόσο ως προς την ποιότητά τους, όσο και ως προς την ιστορική τους σημασία. Η κουλτούρα στην Ευρώπη είναι τελείως διαφορετική  από αυτή της Αμερικής.

Πέτρος Μπούρας: Αλλά αυτό είναι και δίκοπο μαχαίρι. Εκεί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος ότι ο ακροατής, ενώ μπορεί να μην είναι εξοικειωμένος μουσικά -να μην έχει δηλαδή βάση να κατανοήσει αυτό που λέμε “κλασική μουσική”- το στυλ των μπλουζ, της τζαζ, της ροκ να το έχει στο αίμα του, πόσο μάλλον με τη hip-hop, τη RnB κλπ και η σύγχρονη αμερικάνικη δημιουργία είναι πολύ επηρεασμένη από αυτά τα είδη.  Πολύ ειλικρινά, θεωρώ ότι το 70% των κλασικών μουσικών της Ευρώπης, θα αντιμετωπίσει σοβαρές δυσκολίες στην Αμερική σε ένα τέτοιο ακροατήριο. Εμείς τυχαίνει και οι τρεις να έχουμε παίξει κι άλλα είδη μουσικής και, ευτυχώς, μας προστάτευσε αυτό. Σαν Έλληνες δε, είμαστε εξοικειωμένοι όπως είπαμε με την πολυρυθμία.

Οι Αμερικανοί φοιτητές πώς αντιμετωπίζουν αυτό το είδος μουσικής;

Πέτρος Μπούρας: Όλα τα έχουμε δει.

Μπάμπης Καρασαββίδης: Γενικότερα είναι ένα λίγο κλειστό περιβάλλον, στα Πανεπιστήμια γνωρίζονται οι καθηγητές πάντα με τους φοιτητές, είναι στις τάξεις τους, οπότε πολλές φορές είναι αρκετά υποστηρικτικοί, αλλά υπάρχουν και φορές που το κοινό είναι οριακά απόν και φυσικά και πνευματικά.

Πέτρος Μπούρας: Γενικά σαν ακροατές είναι ανοιχτοί. Σαν κοινό, το αν θα είναι «ζεστό» εξαρτάται από την πόλη. Αν πας σε μικρή πόλη γίνεται πάρτι από κάτω.

Μαρίνα Κολοβού: Επίσης εξαρτάται και από τον καθηγητή, κατά πόσο ο ίδιος είναι ενθουσιασμένος με αυτό που θα γίνει, δηλαδή έχει τύχει να έχουμε συνεργασία με καθηγήτρια, η οποία έχει “τρελαθεί”, κάνει διαφήμιση παντού, σε social media, έχει κανονίσει να κάνουμε μια διάλεξη, περνάμε από τις τάξεις και φωνάζει: «Να σας γνωρίσω το Galan Trio!». Φτάνουμε μέσα, έχει έναν τεράστιο ενθουσιασμό, στη συναυλία γίνεται χαμός, σφυρίζουν από κάτω, αποθέωση… Και είναι άλλες φορές που βλέπεις καθηγητές οι οποίοι είναι «οριακά απόντες» και το ίδιο είναι και οι μαθητές τους. Δηλαδή παίζει και αυτό πολύ μεγάλο ρόλο.

Πέτρος Μπούρας: Υπάρχει μεσάζοντας στην Αμερική και στην προκειμένη περίπτωση για εμάς είναι ο καθηγητής, οπότε αν αυτός ή το Τμήμα Μουσικολογίας  δεν έχει κάνει την αντίστοιχη δουλειά που θέλει για να οργανώσει το τμήμα από κάτω, δεν θα έρθει ο φοιτητής άμεσα. Εκτός και αν ο φοιτητής βρίσκεται σε μια μικρή πόλη που είναι “το event του εξαμήνου”, δηλαδή μπορεί να μας συμβεί να είμαστε σε πόλεις που μετά από εμάς σε 3 μήνες πάλι υπάρχει κάτι. Είμαστε πολύ: “το διεθνές πρότζεκτ που θα σκάσει για το πεντάμηνο”.

Θα θέλατε να συνεχίσετε να παίζετε στην Αμερική ή θα προτιμούσατε κάποια στιγμή να είστε περισσότερο στην Ευρώπη; Ή μήπως θα θέλατε να κάνετε μια παγκόσμια περιοδεία, δηλαδή οπουδήποτε;

Μπάμπης Καρασαββίδης: Οπουδήποτε είναι η απάντηση και ήδη έχουμε πάει Αρμενία και τα παιδιά στην Κίνα πριν πάω εγώ κλπ. Είναι μεγάλη πρόκληση αυτά τα ταξίδια και αποτελούν ένα μεγάλο πακέτο για την ανάπτυξη της εσωτερικής μας κουλτούρας. Γεγονός είναι ότι η Αμερική είναι ένα πολύ ειδικό κεφάλαιο, με πολλή προετοιμασία, πολλή δυσκολία στην πραγματοποίηση, οπότε ναι, θα θέλαμε ιδανικά μια ισορροπία, δηλαδή να έχουμε κάποια λίγο πιο “εύκολα” ταξίδια, εντός εισαγωγικών πάντα, γιατί δεν είναι μόνο οι αποστάσεις και τα αεροπορικά εισιτήρια είναι και άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, με την Αμερική στο θέμα της συνεννόησης και το κλείσιμο των συναυλιών, τα πράγματα κυλάνε γενικά πολύ εύκολα. Ενώ στην Ευρώπη, που έχουμε κατά καιρούς προσπαθήσει, δεν είναι το ίδιο εύκολο. Το θέμα είναι ότι στην Αμερική είναι και λόγω κουλτούρας πιο «ανοιχτοί» και πιο άμεσοι στην επικοινωνία.

Πέτρος Μπούρας: Παρότι φαίνεται και νομίζουμε ότι έχει κοινό η Ευρώπη, δεν ισχύει αυτό, γιατί πρέπει συνήθως τα πράγματα να είναι αυτοχρηματοδοτούμενα. Και γι’ αυτό είναι τόσο εύκολο και τόσο πετυχημένο αυτό που γίνεται στην Αμερική. Κάνουμε δηλαδή κάθε χρόνο 3-4 συναυλίες στην Ευρώπη, αλλά στην Αμερική έχουμε φτάσει πια να κάνουμε 15-20 συναυλίες το χρόνο, δεν έχει καμία σχέση αυτή τη στιγμή για μας το ένα με το άλλο.

Υπάρχει κάποιο πανεπιστήμιο ή πόλη που θα θέλατε να παίξετε και ακόμα δεν έχετε καταφέρει να διεισδύσετε με κάποιο τρόπο;

Πέτρος Μπούρας: Ναι, έχει γίνει πολύ κουβέντα με το Peabody στη Βαλτιμόρη, το οποίο είναι μεγάλο Πανεπιστήμιο και μας θέλουν, αλλά για κάποιο λόγο πάντα κολλάει λίγο η γραφειοκρατία. Με τη σχολή Juilliard είχε γίνει μια πρώτη επικοινωνία πριν κάποια χρόνια, αλλά δεν έχουμε ξαναχτυπήσει την πόρτα, γιατί δεν έχουμε ξαναβρεθεί γύρω από τη Νέα Υόρκη μέχρι αυτή τη στιγμή.

Μαρίνα Κολοβού: Μια Βοστώνη μας λείπει.

Πέτρος Μπούρας: Μια Βοστώνη, ναι, δεν έχουμε πάει στη Μασαχουσέτη, ενώ έχουμε πάει σε άλλα κι άλλα. Και προσωπικά θα ήθελα - όχι τόσο για τα πανεπιστήμια - να πάω στη Νέα Ορλεάνη…

Αν οργανώνατε μία περιοδεία στην Ελλάδα, ποιο θα θέλατε να ήταν το πρόγραμμα και πώς θα συνεργαζόσασταν με τοπικούς συνθέτες και φορείς για την προώθηση της μουσικής σας;

Πέτρος Μπούρας: Το βασικό μας ενδιαφέρον είναι να συνεργαστούμε με καλούς μουσικούς και συνθέτες, ανεξαρτήτως προέλευσης. Αν υπήρχε ευκαιρία στην Ελλάδα, θα θέλαμε πολύ να συμμετάσχουν τοπικοί συνθέτες και να προωθήσουμε τη μουσική τους.

Αν ξεχνούσαμε τα τεχνικά προβλήματα που έχετε εδώ έναντι αυτών της Αμερικής και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ιδανικά για σας, πού θεωρείτε ότι βρίσκεται το κοινό στο οποίο θα θέλατε να παίζετε;

Μαρίνα Κολοβού: Για μένα, το πιο γοητευτικό είναι να παίζω σε κοινό που δεν έχει την ίδια σχέση με τη μουσική όπως εμείς. Αυτό το κοινό μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε, δεν υπάρχει γεωγραφικός περιορισμός. Συνήθως, όταν έρχεσαι σε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους και τους ρωτάς τι τους άρεσε, συχνά μαθαίνεις κάτι νέο για το πώς μπορείς να προσεγγίσεις τη μουσική με μία διαφορετική οπτική. Ένα παράδειγμα είναι ένα κομμάτι από τον πρώτο μας δίσκο, που εμείς δεν το θεωρούμε συνθετικά αρκετά αδύναμο, αλλά είχε τεράστια απήχηση στο κοινό, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς γιατί. Στην Ξάνθη, για παράδειγμα, πέρυσι, παίξαμε μπροστά σε γεμάτη αίθουσα και το κοινό ήταν εξαιρετικό. Είναι συχνά οι μικρότερες πόλεις που έχουν λιγότερα ερεθίσματα και τελικά το κοινό είναι πιο αφοσιωμένο και ενθουσιασμένο. Στην Αθήνα, το κοινό είναι πιο αποστασιοποιημένο, γιατί έχει συνηθίσει σε πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα.

Πέτρος Μπούρας: Θυμάμαι τη φορά που παίξαμε στο Σικάγο, μπροστά από 25 μόλις άτομα, ή στη Μαγιόρκα, σε μια μικρή αίθουσα με πιάνο. Ο μέσος κλασικός μουσικός θα έλεγε "δεν παίζω εδώ", αλλά εμείς το απολαύσαμε. Ήταν 200 ντόπιοι από ένα χωριό, που μας υποδέχτηκαν με μελιτζάνες και αγκινάρες. Η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική, σαν να βρισκόμασταν σε ένα όνειρο, γύρω από κάκτους… Το γεγονός ότι έγινε ένα πάρτι μετά, με όλους να γίνονται μια παρέα, έδειξε πόσο σημαντική ήταν η σύνδεση με το κοινό. Αυτός ο αυθορμητισμός είναι κάτι που δεν περιμένεις να συμβεί, αλλά όταν συμβαίνει, σε κάνει να δεις τη μουσική αλλιώς.

Θεωρείτε ότι αυτό που κάνετε είναι «performance»;

Πέτρος Μπούρας: Οπωσδήποτε. Εμείς δουλεύουμε πολύ με τις παύσεις και την αλληλεπίδραση μεταξύ μας. Μπορεί να παίζει σόλο κάποιος από το τρίο, ενώ εμείς κοιταζόμαστε και συντονιζόμαστε σωματικά για να τον στηρίξουμε. Μας αρέσει να ενισχύουμε την αίσθηση της σύνδεσης μέσω του σώματος, ακόμα και αν δεν έχουμε τις καλύτερες συνθήκες ή τα απαραίτητα τεχνικά μέσα.

Ποιο θεωρείτε ότι θα θέλατε να είναι το επόμενο μεγάλο σας βήμα ως σχήμα ιδανικά; 

Μαρίνα Κολοβού: Εντάξει εγώ θα ήθελα να πάω με το Τρίο μία φορά στην Ιαπωνία και άλλη μία στην Αυστραλία, τουλάχιστον. Ναι, τα ταξίδια γενικά εμένα σε συνδυασμό με τη μουσική είναι το όνειρό μου από παιδί, οπότε δεν θα μπορούσα να μην το πω προσωπικά.

Μπάμπης Καρασαββίδης: Περισσότερο ίσως θα ήθελα να βρεθεί ένας τρόπος -που δεν εξαρτάται άμεσα από το Τρίο, είναι μια γενικότερη κατάσταση- “να  αισθάνεσαι κάπως καλά στο σπίτι σου”. Δηλαδή να νιώθεις ότι στην Ελλάδα έχεις μια παρουσία, μια σταθερότητα. Αυτό νομίζω ότι μου έλειπε ήδη από την αρχή, δηλαδή ήταν πολύ εντυπωσιακό που μπήκα σε ένα σύνολο που αμέσως είχε συναυλίες στο εξωτερικό και να το κάνεις αυτό σε ένα τακτικό βαθμό είναι πολύ ωραίο και εντυπωσιακό. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν νιώθεις ότι υπάρχει περισσότερη παρουσία “έξω”, παρά εδώ… το νιώθεις με ένα παράπονο. Θα θέλαμε να έχουμε μια μεγαλύτερη παρουσία στα πράγματα.

Μαρίνα Κολοβού: Μακάρι να πηγαίναμε και εδώ, όσο καλά πηγαίνουμε και στο εξωτερικό, να το χαιρόμασταν και να μιλούσαμε στη γλώσσα μας, με αυτούς που θα έρθουνε να μας μιλήσουν μετά τη συναυλία. Όπως περάσαμε πολύ ωραία το καλοκαίρι στη Σίφνο και όπως σίγουρα θα περάσουμε και το Μάρτη στη Στέγη που το περιμένουμε πώς και πώς. Γιατί λες: “Εντάξει πάλι; Πάλι βαλίτσα; Πάλι διαβατήριο;” αλλά εντάξει, μας αρέσει, το κάνουμε. Μακάρι να ήταν και αλλιώς.

Πιστεύετε η συναυλία στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση θα βοηθήσει την παρουσία σας στην Ελλάδα;

Μαρίνα Κολοβού: Ναι, εγώ πιστεύω ότι θα βοηθήσει, γιατί, έχει ανθρώπους οι οποίοι τρέχουν τις εκδηλώσεις,  είναι από τους πιο οργανωμένους χώρους. Θα κάνουν και διαφήμιση, θα κάνουν ό,τι χρειάζεται ώστε να λάβει την απήχηση και την προσοχή που πρέπει να λάβει η εκδήλωση. Οπότε, θεωρώ ότι θα είναι ένα πολύ ωραίο event, γιατί έχει και τα άτομα να το κάνει αυτό, να το τρέξουν. Δηλαδή τώρα το ότι είμαστε εμείς εδώ, πόσους μήνες πριν και κάνουμε αυτή τη συζήτηση, από μόνο του εμένα με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό. Οπότε ναι, επισήμως θα παίξουμε ξανά στη Στέγη, μετά από πολλά χρόνια.

Η πορεία του Galan Trio

Το ξεκίνημα
Το τρίο ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2012 με ένα τηλεφώνημα του Πέτρου Μπούρα στην Μαρίνα Κολοβού, ενώ εκείνη βρίσκονταν σε διακοπές, και λίγους μήνες αργότερα έγινε μέλος του συνόλου η φίλη τους Δήμητρα Τριανταφύλλου (το βιολί που είχαν στην αρχική σύνθεση του  τρίο). Έκτοτε, όλα εξελίχθηκαν πολύ φυσικά καθώς μοιράζονταν κοινούς στόχους και επιθυμίες. Ο  προβληματισμός τους σχετικά με το κλασικό τους ρεπερτόριο τους έκανε να πάρουν την απόφαση μιας  στροφής προς τη σύγχρονη μουσική, ζητώντας από συνθέτες να γράψουν έργα ειδικά γι’ αυτούς.

Δισκογραφία και παγκόσμια αναγνώριση

Η επιτυχία του πρώτου τους δίσκου Switch to 2017 (με συνθέσεις από τους Vasco Pereira, Thomas Bramel,  David Haladjian,  Vincent Kennedy, Harald Weiss και Νίκου Ξανθούλη), ήταν απρόβλεπτη, καθώς το τρίο δεν είχε χρηματοδότηση για την παραγωγή του. Ζήτησαν από 6 διεθνείς συνθέτες από 6 διαφορετικές χώρες να γράψουν μουσική για αυτούς χωρίς αμοιβή και αυτοί ανταποκρίθηκαν θετικά, με αποτέλεσμα τα έργα αυτά να μεταδοθούν ραδιοφωνικά σε 12 χώρες. Οι συνθέτες έδειξαν ενδιαφέρον για τη συνεργασία, καθώς τα έργα τους μπορούσαν να προωθήσουν και τους ίδιους σε ένα διεθνές κοινό. Ο δίσκος έγινε ραδιοφωνικά δημοφιλής καθώς υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση από τους ακροατές.

Το δεύτερο συναυλιακό και δισκογραφικό έργο του τρίο με τίτλο  Ararat  (με συνθέσεις από τους Vasco Pereira, Thomas Bramel, David Haladjian,  Vincent Kennedy, Igor Vorobyov και Arthur Aharonyan), προέκυψε από ένα ταξίδι τους στην Αρμενία και μία επίσκεψη ιστορικής μνήμης στους τάφους της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Τον Ιανουάριο του 2020, ξεκίνησαν το συναυλιακό και δισκογραφικό project Kinesis (με συνθέσεις από τους Paul Richards, Martin Gendelman, Richard Lavenda, Matthew Greenbaum κ.α.) μετρώντας ήδη δύο κυκλοφορίες από την καταξιωμένη δισκογραφική εταιρεία Neuma Records το 2023 και το 2024 . Ο τίτλος επιλέχθηκε λόγω της έννοιας της τυχαίας αντίδρασης σε ένα εξωτερικό ερέθισμα όπως των εντόμων που διασπείρονται μόλις ανάψει το φως σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Η ιδέα αυτή συνδέθηκε με την απρόβλεπτη, αλλά εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία του τρίο στις ΗΠΑ.

Η συνεργασία με πανεπιστήμια και οι περιοδείες στις ΗΠΑ

Αναμφίβολα, η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της πορείας τους είναι η συνεργασία με τα Πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Όπως εξηγεί ο Πέτρος Μπούρας, μετά τους δύο πρώτους δίσκους, το σύνολο  είχε ήδη δημιουργήσει μια ισχυρή παρουσία στις ΗΠΑ. Παράλληλα, η πανδημία του COVID-19 είχε αρχίσει να επηρεάζει τις περιοδείες τους και το τρίο ξεκίνησε να προσεγγίζει Πανεπιστήμια στις ΗΠΑ ζητώντας από καθηγητές σύνθεσης να γράψουν κομμάτια γι’ αυτούς. Καθηγητές από διάφορα πανεπιστήμια, όπως το Indiana University of Pennsylvania και το Temple University, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση και με τη σειρά τους προσκάλεσαν το τρίο στην έδρα τους να ερμηνεύσει τα έργα. Η πρώτη περιοδεία ξεκίνησε το 2021, καλύπτοντας περιοχές γύρω από την Ατλάντα και τη Φλόριντα. Ακολούθησαν και άλλες, με σταθμούς στη Νέα Υόρκη, την Πενσυλβάνια, το Σικάγο, το Τέξας και την Καλιφόρνια, παίζοντας σε μεγάλα Πανεπιστήμια όπως το Stanford και το Berkeley. Αυτές οι περιοδείες άρχισαν να πληθαίνουν συνεχίζοντας σε πολιτείες όπως το Κολοράντο και η Γιούτα. Μέχρι σήμερα έχουν εμφανιστεί σε 37 πανεπιστήμια στις ΗΠΑ ενώ τον ερχόμενο Μάρτιο έχουν προγραμματίσει περιοδεία στη Φλόριντα και το φθινόπωρο του 2025 στη Βιρτζίνια, τη Βόρεια Καρολίνα και την Δυτική Βιρτζίνια.

Galan Trio - «Οn the Road» / Στα χνάρια του Jack Kerouac: Πρόγραμμα συναυλίας

1η Συναυλία | 6 Μαρτίου, 21.00

Νέα μουσική από πόλεις των ΗΠΑ απ’ όπου πέρασε ο συγγραφέας

Επιμελητικό κείμενο
Το 1949 ξεκινά το δεύτερο ταξίδι μιας παρέας νεαρών από την Ανατολική στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ, όπως το αφηγείται ο Τζακ Κέρουακ στο εμβληματικό “Οn the Road”, κείμενο που καθόρισε τη γενιά των Μπήτνικ. To 2025, οι μουσικοί του Galan Trio, που περιοδεύουν ακατάπαυστα στις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, φέρνουν στις αποσκευές τους έργα του ρεπερτορίου τους γραμμένα από συνθέτριες και συνθέτες που ζουν πάνω –ή κοντά– στη διαδρομή του ταξιδιού του Κέρουακ. Πώς ηχούν σήμερα τα χνάρια του;

Πρόγραμμα

• Todd Groves (σταθμός: Νέα Υόρκη): “Dance Music for a Frenetic Mind” για πιάνο τρίο (2022)
• Σοφία Σέργη (Sophia Serghi) (γενν. 1972) (σταθμός: Βιρτζίνια): “Towards the Flame” για πιάνο τρίο (2010)
• Γιώργος Βασιλαντωνάκης (γενν. 1969) (σταθμός: Τσάρλεστον): “Cyanic Outbursts” για πιάνο τρίο (2021)
• David Carter (σταθμός: Λος Άντζελες): “Sifting Chaparral” για πιάνο τρίο (2024)
• Cindy Cox (γενν. 1961) (σταθμός: Σαν Φρανσίσκο): “La mar amarga” για πιάνο τρίο (2007)
• Galan Trio: Πέτρος Μπούρας (πιάνο), Μπάμπης Καρασαββίδης (βιολί), Μαρίνα Κολοβού (βιολοντσέλο)
• Στη συναυλία ακούγονται αποσπάσματα από το βιβλίο “On the Road” με τη φωνή του Jack Kerouac

Επιμέλεια: Λορέντα Ράμου