Ετοιμάζει νέο άλμπουμ, συναυλία στον Βοτανικό, μουσική για ταινία. Ο Κωστής Μαραβέγιας μας μιλάει για όλα, ακόμα και για την επίθεση που δέχτηκε στο Facebook
Πολλά μουσικά πράγματα τρέχουν παράλληλα στο μυαλό του Maraveyas Ilegal αυτή την περίοδο. Γράφει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο, ηχογραφεί το νέο του άλμπουμ, ετοιμάζεται για τη σαββατιάτικη συναυλία στον Βοτανικό. Ο Κωστής Μαραβέγιας μοιράζεται τα φετινά του σχέδια, αλλά και τις σκέψεις του για την κρίση και την κριτική που δέχτηκε με αφορμή μια ανάρτησή του για ένα παγκάκι κι ένα φιλί στο Facebook.
Πώς αντιμετωπίσατε τις επιθέσεις για το «παγκάκι»;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Βλέποντας τη σχεδόν ομόφωνη, από τους ομότεχνούς μου κυρίως, υποστήριξη στο «δίκαιο αγώνα» του Νίκου Ρωμανού, θέλησα να τοποθετηθώ προσωπικά, αποκαθιστώντας μια ανακρίβεια. Πως ως «δίκαιο αγώνα» θεωρούσα την προσπάθειά του για σπουδές, την οποία και υποστήριξα θερμά από την πρώτη στιγμή. Όχι όμως και τον αγώνα με τα επιθετικά μανιφέστο του για κατάλυση του «σάπιου συστήματος» με καλάσνικοφ και επιθέσεις. Κατανοώ πως η πηγή του κακού για την έξαρση της βίας είναι η παραμόρφωση του κοινωνικού ιστού λόγω κυρίως της οικονομικής κρίσης. Δεν διανοούμαι όμως σε ανθρώπους που με ακολουθούν στο ίντερνετ και ανάμεσά τους σε νέα παιδιά, κυρίως εφήβους, άφθαρτους από συναλλαγές, που ξεκινάνε με όνειρα και προοπτική σε αυτή τη δύσκολη ομολογουμένως εποχή, σε αυτή την έστω προβληματική ελλειμματική δημοκρατία με τις τόσες ανισότητες και αδικίες, δεν χωρά στη λογική μου να τους προβάλω ένα λάθος πρότυπο, έναν παρεξηγημένο ήρωα, που προωθεί ως μόνη λύση για ανατροπή του κατεστημένου την οδό της βίας και την πραγμάτωση του μότο «αλληλεγγύη ίσον επίθεση». Οι γενικολογίες που αναπτύχθηκαν εκείνη την περίοδο από πολλούς «ευαισθητοποιημένους» καλλιτέχνες θεωρώ πως δεν έφεραν το απαραίτητο αίσθημα ευθύνης και ωριμότητας, δημιουργώντας ένα εξαιρετικά επικίνδυνο και διχαστικό πνεύμα στην ελληνική κοινωνία. Σκέφτηκα λοιπόν πως μια τέτοια κρίσιμη στιγμή θα έπρεπε να τοποθετηθώ με τον τρόπο μου κι ας ήξερα πως θα έβρισκα αντίθετη μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, συναδέλφων, ακόμη και του ίδιου του κοινού μου.
Έχετε γίνει πιο σκεπτικός για ιντερνετικές αναρτήσεις μετά από αυτό;
Η αλήθεια είναι πως με την ανάρτησή μου μέσω Facebook, μάλλον λάθος μέσο, πρόσφερα ανέξοδη τροφή για μένος, εμπάθεια και χαιρεκακία. Δέχτηκα ακατάπαυστη επίθεση συνειρμικής ευκολίας περί παγκακίων με μετανάστες και πρόσφυγες και επιφανειακή διατύπωση σχολίων χωρίς ίχνος επιχειρημάτων ή την παραμικρή διεισδυτική σκέψη. Αυτές είναι οι παγίδες του διαδικτυακού καφενείου που αναδίδει το μισοξερολισμό και τη φθηνή απαίδευτη ρητορεία. Πολλοί διαδικτυακοί εθνοσωτήρες αισθάνονται σημαντικοί και τοποθετούνται επί παντός επιστητού, τελικά καλύπτοντας έναν κρυφό ναρκισσισμό, ένα υπερτροφικό Εγώ, χαρακτηριστικό των καιρών, τρεφόμενο από selfies και απανωτά statements. Στόχος του καλλιτέχνη είναι «να απορρίπτει τις πλάνες ρεαλισμού και να ενισχύει το φαντασιακό». Ειδάλλως πέφτει στην παγίδα του ψευτορήτορα με τις γνωστές εξουσιαστικές ματαιότητες και την αφθονία πεζότητας και κυνισμού. Προτιμώ μάλλον μέσα σε αυτό τον οχετό παντογνωσίας να κρατάω μια σιωπηρή στάση, να παρατηρώ, να αφουγκράζομαι, να στοχάζομαι και να τοποθετούμαι λιγότερο και κυρίως μέσα από τραγούδια και μουσικές, μέσα από τη δουλειά μου.
Πώς βλέπετε τη νέα πολιτική πραγματικότητα και τις διαπραγματευτικές προσπάθειες;
Πώς να δει κανείς μια πολλά υποσχόμενη αριστερά που επιλέγει τελικά να συνεργαστεί με μια ακροδεξιά παρέα που λατρεύει τη συνωμοσιολογία και βρίθει γραφικότητας, αλλά και να τοποθετήσει πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα συμπαθέστατο κατά τα άλλα πολιτικό αλλά που δεν εμπνέει σε καμία περίπτωση για πρόεδρος της Δημοκρατίας καθώς υπήρχαν πολύ καλύτερες επιλογές; Αμήχανα. Βλέπω μια τουρλού αριστερά που ψάχνει και ψάχνεται. Βέβαια, είναι νωρίς ακόμη. Ίσως να ήταν μόνο μια κακή αρχή. Ελπίζω πάντως πως αυτή η νέα κυβέρνηση θα καταφέρει ένα σοβαρό πλήγμα στη διαφθορά και στη διαπλοκή που μαστίζουν τον τόπο εδώ και δεκαετίες. Εύχομαι οι διαπραγματεύσεις να φέρουν μια ανάσα στην ελληνική κοινωνία και κυρίως στα φτωχότερα στρώματα που έχουν υποφέρει τα πιο πολλά.
Πώς σας φαίνεται η συχνά πολεμική αντιπαράθεση «όλοι εναντίον όλων» στο διαδίκτυο;
Γραφική και ανούσια. Ελάχιστα παραγωγική. Απ’ όσο βλέπω, πολλοί πλακώνονται μέσω φρασεολογίας χαμηλού επιπέδου, μετά ξαναγίνονται φίλοι με αλληλοκολακίες μέχρι να ξανατσακωθούν και να ξαναγαπηθούν. Όπως οι αρρωστημένες ερωτικές σχέσεις. Βέβαια στο διαδίκτυο δεν κάνουν σεξ οπότε δεν έχει καμία νοστιμιά. Είναι σαν διανοητικός αυνανισμός που δεν φτάνει σε οργασμό. Κι όλα αυτά μέσα από τον καναπέ και το σπιτικό εγκλεισμό. Τουλάχιστον στα πραγματικά καφενεία, που μπορεί να αναπτυχθούν παρόμοιες συζητήσεις, υπάρχει και η εθιμική τελετουργία της προετοιμασίας, του φρεσκοξυρίσματος, του παρφουμαρίσματος, της ενδυματολογικής επιμέλειας. Υπάρχει μια αισθητική. Ομορφαίνει ο χώρος.
Η μουσική είναι η μόνη διαφυγή;
Η μουσική είναι το ύστατο καταφύγιό μου. Είναι καταλύτης της ψυχής και της καρδιάς μου. Κι ας ακούγεται μεγαλόστομο. Την αγαπάω. Τουλάχιστον αυτή την περίοδο.
Πόσο σας έχει επηρεάσει προσωπικά η κρίση και η εθνική κατάθλιψη και κατά πόσο μπορεί να επηρέασει τη μουσική σας στο μέλλον;
Το έχω ξαναπεί. Η μουσική, η τέχνη γενικότερα, πρέπει να παρουσιάζει μια παράλληλη πραγματικότητα, μιαν εναλλακτική πραγματικότητα, χωρίς φυσικά να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Με επηρεάζει λοιπόν τόσο ώστε να μην παρασύρομαι γράφοντας κάτι που μπορεί να φαντάζει γλυκερό ή διδακτικό, ειδικά μετά από καιρό. Στον τελευταίο μου δίσκο, το «Τσαλαπατώ», «Η καταιγίδα» και το «Diktator des Marktes» είναι τραγούδια εμπνευσμένα απ’ ό,τι περιγράψατε προηγουμένως.
Υπάρχει κάτι στο πίσω μέρος του μουσικού σας μυαλού που θα θέλατε να πραγματοποιήσετε κάποια στιγμή στο μέλλον;
Τραγούδια, μουσικές, ταξίδια και συναυλίες. Παντού. Θέλω να γυρίσω τη χώρα, την Ευρώπη, τον κόσμο. Αυτό είναι το όνειρό μου. Να βλέπω κόσμο κάτω από τη σκηνή, να χορεύει, να τραγουδάει, να χαμογελάει, να συγκινείται, να αγαπιέται. Όπως στη Θεσσαλονίκη, στο τελευταίο μου live. Όλη η ομορφιά του κόσμου στο μπροστινό μου ζευγάρι που δεν γύρισε ούτε στιγμή να με κοιτάξει. Φιλιόταν από την αρχή της συναυλίας έως το φινάλε, τρεις ώρες μετά. Αυτό θέλω να είμαι. Το σάουντρακ μιας μοναδικής στιγμής για τον καθένα.
Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
«Η χρησιμότητα του άχρηστου» του Νούτσιο Όρντινε, «Το παράδοξο του έρωτα» του Πασκάλ Μπρικνέρ και τη «Μαροκινή κουζίνα» δεν θυμάμαι τίνος. Όλα παράλληλα και σε γερές δόσεις. Το τελευταίο είναι απλό βιβλίο μαγειρικής. Έχω ερωτευτεί το Μαρακές, που επισκέφθηκα πρόσφατα.
Tι ετοιμάζετε για τον Βοτανικό;
Την αγάπη μου, την ενέργειά μου και τα τραγούδια μου καλά παιγμένα. Μαζί με τη μπάντα μου. Απλά πράγματα.
Τι ακολουθεί μέσα στο 2015;
Εκτός της συναυλιακής περιόδου που διανύω αυτόν τον καιρό, ετοιμάζω τραγούδια και μουσικές για την ταινία «Amore Mio» σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα που θα βγει στις αίθουσες 19 Μαρτίου, καθώς και για τη θεατρική παράσταση «Εκκλησιάζουσες» σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου που θα ανέβει την προσεχή καλοκαιρινή περίοδο από το Εθνικό Θέατρο. Παράλληλα ηχογραφώ και το νέο μου άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει μάλλον τον Σεπτέμβριο, ίσως και νωρίτερα. Περνάω πολλές ώρες σε παρτιτούρες και πιάνο, καθώς και στο στούντιο με εξαιρετικούς μουσικούς και συνεργάτες.
Είστε αισιόδοξος για το μέλλον;
Είμαι αισιόδοξος, όπως ήμουν πάντα. Θα επικρατήσει η ψυχραιμία και η δημιουργικότητα. Θα νικήσει το φως και η ελπίδα. Η αλληλεγγύη και η αδελφοσύνη. Θα εξαλειφθεί κάθε είδος φασισμού και ολοκληρωτισμού. Επιτέλους θα πάμε μπροστά. Πιστεύω στις νέες γενιές που συναντώ στην Ελλάδα. Πιστεύω επίσης σε αυτούς που έφυγαν από τη χώρα και θα επιστρέψουν κοσμοπολίτες. Τα πράγματα θα είναι όλο και καλύτερα.
Kάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε…
Τίποτα. Εύχομαι να αγαπηθούμε όλοι φέτος, τόσο μέχρι να σκάσουμε από αγάπη. Όλα τα άλλα έπονται.
18°
