Franz Ferdinand | Alex Kapranos: H αίσθηση του να είσαι Έλληνας

Μελωδίες, οι χαρακτηριστικές pop και rock φλέβες τους, αφιερώσεις στο Κολωνάκι και στου Ψυρρή, ακόμη κι επιρροές από ρεμπέτικα τραγούδια μέχρι heavy metal riffs. Είναι κάτι που πρέπει να φοβάστε; Το 2025 βρήκε τους Franz Ferdinand να ανανεώνουν τη μουσική τους ταυτότητα, με το ολοκαίνουργιο άλμπουμ «Human Fear», που εστιάζει στην ανθρώπινη εμπειρία του φόβου και της υπέρβασής του, φωτίζοντας την πιο αισιόδοξη πλευρά του συγκροτήματος. Σε μια ζωντανή σύνδεση, o Alex Kapranos, μοιράστηκε την έμπνευση που αντλεί από τη ζωή, τις αναμνήσεις και τα σχέδια, αποκαλύπτοντας τη βαθιά συναισθηματική σύνδεση με τον τόπο καταγωγής του, την Ελλάδα.

―Ξεκινώντας θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία να συζητήσουμε, αλλά και για τη συντροφιά που μας κρατάει η μουσική σας. Ακούω συνέχεια το άλμπουμ «Human Fear», το οποίο έχει μελωδίες που σου κολλάνε, και θα ήθελα να σας ρωτήσω τι σας ενέπνευσε κατά τη διάρκεια της σύνθεσης και των ηχογραφήσεων των τραγουδιών…

Δημήτρη, σε ευχαριστώ πολύ, αυτή είναι η ωραιότερη εισαγωγή που έκανε κάποιος για μένα, εδώ και πολύ καιρό. Χαίρομαι που ανέφερες τη μελωδία, γιατί η μελωδία είναι πολύ σημαντική για μένα. Μου αρέσει να θυμάμαι τη μελωδία ενός κομματιού και να συγκινούμαι. Διατηρώ μια αρκετά σκληρή στάση απέναντι στα τραγούδια μου, όταν, σε ένα πεδίο, το περιεχόμενο της μελωδίας δεν είναι αρκετά δυνατό. Είτε θα απορρίψω το τραγούδι είτε θα προσπαθήσω να γράψω κάτι καλύτερο. Όσο για την έμπνευση, υπάρχουν τόσες πολλές! Έμπνευση μπορεί να είναι η μουσική που ακούς ή η μουσική με την οποία μεγάλωσες. Μερικές φορές μπορεί να είναι γεγονότα της ζωής. Μια ταινία που παρακολούθησες. Ή και ένα μείγμα όλων αυτών.

Παίρνω για παράδειγμα το τραγούδι «Hooked». Αυτό το κομμάτι αναφέρεται στη γέννηση του γιου μου, αλλά και σε μια ταινία που είχα δει το προηγούμενο βράδυ. Αναφέρεται επίσης και σε μένα, που περπατούσα στους δρόμους του Παρισιού, όπου ζω σήμερα, σκεπτόμενος τι μου συνέβαινε σε εκείνη τη φάση της ζωής μου. Αφορά και μεγαλύτερα πράγματα... τους υπαρξιακούς φόβους που όλοι έχουμε. Το τραγούδι ξεκινά με τους στίχους από τους οποίους προέρχεται ο τίτλος του άλμπουμ. Έχω τον φόβο του Θεού, τον ανθρώπινο φόβο. Νομίζω ότι, όπως όλοι μας, είχα πάντα αυτές τις υπαρξιακές αγωνίες, τον φόβο της μη ύπαρξης, της ματαιότητας όλων αυτών των πραγμάτων. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, είχα αυτή τη συγκλονιστική αίσθηση αγάπης, που δεν περίμενα ότι θα γνώριζα. Αυτό τραγουδάω στο κομμάτι: «Νόμιζα ότι ήξερα τι είναι η αγάπη/και τότε σε γνώρισα». Ήταν κάτι που δεν είχα ξαναζήσει, και το ενδιαφέρον ήταν ότι έκανε όλους τους άλλους φόβους να φαίνονται ασήμαντοι. Αυτό με ενέπνευσε στιχουργικά. Τη μουσική την έγραψα περίπου τρία χρόνια νωρίτερα. Ήμασταν με τον Julian, είχα μια κιθάρα και πέρασα το βύσμα της σε ένα συνθεσάιζερ – ένα παλιό, της δεκαετίας του 1970. Το συνέδεσα ώστε ο ήχος της κιθάρας μου να περνάει μέσα από το συνθεσάιζερ. Όταν παίζεις έτσι, ο ήχος δεν μοιάζει με αυτόν του keyboard ή μιας κιθάρας. Προσπάθησα να παίξω το heavy metal μέρος του κομματιού όπως θα μου άρεσε ένα καλό heavy metal riff, μέσω ενός συνθεσάιζερ. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα επιρροής από κάποιο μουσικό είδος.

―Ποιος θα λέγατε ότι είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Υπάρχουν τόσοι πολλοί… υποθέτω ότι οι υπαρξιακοί φόβοι ήταν πάντα οι μεγαλύτεροι. Ο φόβος ότι η ζωή μου δεν είχε κανένα νόημα, για παράδειγμα. Βέβαια, αυτό έχει, κατά κάποιον τρόπο, εξαφανιστεί τώρα που είναι εδώ ο γιος μου. Φοβάμαι πολύ τα κολλώδη πράγματα. Τρέμω στην ιδέα να αφήσει κάποιος ένα μαχαίρι, καλυμμένο με μέλι, σε μια επιφάνεια. Και μόνο που το σκέφτομαι, με κάνει να αρρωσταίνω. Ή, όταν κολλάει το χέρι σου.

―Είναι το «Human Fear» ένα πιο αισιόδοξο άλμπουμ; Κι αν ναι, τι σας οδήγησε σε αυτή την κατεύθυνση;

Είναι ένας πολύ άμεσος δίσκος, ελπίζω να αντέξει σε πολλές ακροάσεις. Ήθελα να γράψω κάτι ενθαρρυντικό. Έναν δίσκο που θα σε κάνει να νιώθεις καλά, αλλά όχι με τετριμμένο τρόπο.

Πάντως, πιστεύω ότι το θέμα ενός δίσκου μπορεί να είναι αρκετά σκοτεινό κάποιες φορές. Μερικά από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ ή κομμάτια είναι αρκετά σκοτεινά, αλλά πραγματικά με ανεβάζουν. Άκουγα νωρίτερα τη Nina Simone να ερμηνεύει το «I Put A Spell On You», ένα πραγματικά ανεβαστικό μουσικό κομμάτι, παρ’ όλο που είναι αρκετά σκοτεινό. Σκέφτομαι επίσης το «Smells Like Teen Spirit», ένα τόσο σκοτεινό τραγούδι, όπως και ο Kurt Kobain, ένας τόσο σκοτεινός τραγουδοποιός, αλλά η μουσική του ήταν με ανέβαζε πάντα. Κάτι παρόμοιο νιώθω όταν ακούω Joy Division. Ο στίχος μού λέει ένα πράγμα, η μουσική κάτι άλλο. Και το λατρεύω αυτό! Μου αρέσει η ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει μια παραφωνία. Ότι η μουσική θα σε ανυψώσει, παρ’ όλο που υπάρχουν μεγαλύτερα ερωτήματα.

Νιώθω ότι το «Human Fear», παρ’ όλο που πραγματεύεται κάποιους μεγάλους φόβους, δεν έχει, τελικά, να κάνει με τον φόβο καθαυτόν, αλλά με το να τον ξεπερνάς. Γιατί αυτό σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Γι’ αυτό κάνουμε βόλτες με τρενάκι στα λούνα παρκ και βλέπουμε ταινίες τρόμου· όχι επειδή θέλουμε να φοβόμαστε, αλλά για να νιώσουμε ότι ξεπεράσαμε τον φόβο. Αυτό είναι, θεωρώ, και το θέμα του άλμπουμ.

―Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι χιλιάδες άνθρωποι ακούν τη μουσική σας καθημερινά;

Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι πάρα πολύ, και κυρίως όταν γράφω, ηχογραφώ ή ερμηνεύω. Γιατί αν το έκανα, θα είχα μεγάλη αμηχανία. Και νομίζω ότι ο εχθρός της έκφρασης είναι η αμηχανία που φέρνει η επίγνωση του εαυτού. Θέλω να αισθάνομαι ανεμπόδιστος. Πραγματικά δεν σκέφτομαι το κοινό όταν γράφω μουσική και ηχογραφώ. Σκέφτομαι ό,τι με κάνει να νιώθω καλά, γιατί πιθανόν έτσι να αισθάνονται καλά και οι άλλοι.

Βρίσκω πολύ συγκινητικό αυτό που συνέβη σε εσάς, όταν συστηθήκατε μου είπατε ότι η μουσική μου σας ενέπνευσε. Συναντώ ανθρώπους, σε όλο τον κόσμο, που λένε ότι βοηθήθηκαν στις δύσκολες στιγμές τους, ή ότι η μουσική μου αποτέλεσε το soundtrack για ένα ρομάντζο ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Αυτό σημαίνει πολύ περισσότερα από οτιδήποτε έχει να κάνει με τη μουσική βιομηχανία, τα βραβεία, τις πωλήσεις, ή για οποιαδήποτε άλλη ανοησία. Η ανθρώπινη σύνδεση είναι το σημαντικότερο πράγμα, και παραμένει ισχυρό.

―Πώς αισθανθήκατε όταν ακούσατε τραγούδι σας για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο;

Θυμάμαι ότι άκουσα το «Darts Of Pleasure», το πρώτο μας single, νομίζω στην Joe Wiley –τη Βρετανίδα DJ–, ήταν πολύ συναρπαστικό. Μεγάλωσα με το ραδιόφωνο. Συνήθιζα να ηχογραφώ τα αγαπημένα μου τραγούδια από το ραδιόφωνο, ώστε να έχω ένα αντίγραφό τους. Το να ακούω κομμάτι μας στο ραδιόφωνο ήταν πολύ συγκινητικό. Θυμάμαι να σκέφτομαι: «Ακούγεται πολύ καλό!» Ήταν φοβερό!

―Συνεργαστήκατε, μετά το 2013, ξανά με τον παραγωγό Mark Ralph. Τι στοιχεία πιστεύετε ότι έφερε σε αυτό το άλμπουμ;

Αρχικά να πω ότι μου αρέσει πολύ ο Mark, ως επαγγελματίας, παραγωγός και μουσικός, αλλά και ως άνθρωπος. Όταν μπαίνω στο στούντιο, θέλω να έχω δίπλα μου ανθρώπους που νιώθω ότι είναι φίλοι μου. Θέλω να κάνω παρέα με ανθρώπους με τους οποίους γελάω, με τους οποίους μπορούμε να απολαμβάνουμε ένα φλιτζάνι τσάι ή οτιδήποτε άλλο, αλλά παράλληλα να κάνουμε σοβαρή δουλειά. Ο Mark εργάζεται σκληρά. Είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος μουσικός, με γνώσεις, και έχουμε παρόμοιες προτιμήσεις. Μπορώ να αναφέρω οτιδήποτε και το καταλαβαίνει αμέσως! Είναι επίσης πολύ γρήγορος, και αυτή η ταχύτητα προέρχεται από την εμπειρία του. Όταν μπαίνω στο στούντιο, δεν μου αρέσει να χάνω χρόνο με ασήμαντα πράγματα.

Πάνω απ’ όλα, ο Mark καταλαβαίνει ότι η τεχνική και όλα τα τεχνικά πράγματα είναι άσχετα. Είναι απλά βοηθοί για να φτάσεις στα σημαντικά. Και το σημαντικό είναι να εκφράζεται το συναίσθημα, η ιδέα, να υπάρχει επικοινωνία με άλλους ανθρώπους. Οι τεχνικές λεπτομέρειες δεν είναι ο στόχος. Κάποιοι παραγωγοί νομίζουν ότι ένας δίσκος έχει να κάνει με την τεχνική του μικροφώνου και τον τύπο των plug-ins ή των συμπιεστών που χρησιμοποιείς. Μπαααα, αυτά είναι τα ασήμαντα. Είναι απλώς όσα πρέπει να ξέρεις για να εκφραστείς. Συμβαίνει, όπως με έναν συγγραφέα. Όταν γράφει ένα καλό έργο, δεν θέλει απλώς οι αναγνώστες να προσέξουν το λεξιλόγιό του. Θέλει να νιώσουν και να χτίσουν μια ιστορία. Το λεξιλόγιο είναι απλώς ένα εργαλείο που χρησιμοποιεί για την ιστορία του. Το ίδιο ισχύει και για τις δικές μας παραγωγές. Είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιείς για να επικοινωνήσεις την ιδέα.

―Ποια ιστορία κρύβει το τραγούδι «Cats»;

Υπάρχουν μερικές ιστορίες γύρω από το κομμάτι. Μιλούσα με μια φίλη και ήταν πεπεισμένη ότι έχουμε τη φύση μιας γάτας ή ενός σκύλου, ότι η προσωπικότητά μας, δηλαδή, είναι σαν του σκύλου ή της γάτας. Μου άρεσε η ιδέα. Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα, αλλά σκέφτηκα ότι ίσως μοιάζω περισσότερο με γάτα. Μου αρέσει να είμαι σε περιπλάνηση. Αυτό το κομμάτι γράφτηκε την περίοδο μετά ακριβώς από τον εγκλεισμό. Πολλοί, εκείνη την εποχή, νιώθαμε απεγνωσμένα ότι θέλαμε να βγούμε έξω, αλλά με τον ίδιο τρόπο που μια γάτα σπιτιού κοιτάζει από το παράθυρο και βλέπει τον έξω κόσμο, θέλοντας μεν απελπισμένα να είναι εκεί, αλλά ταυτόχρονα όντας και λίγο τρομαγμένη. Θυμάμαι να νιώθω έτσι. Σκεφτόμουν «Θεέ μου, θέλω πολύ να ξαναβγώ, αλλά αναρωτιέμαι πώς θα νιώσω όταν ξαναβρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους». Η αίσθηση του να είσαι έξω σε μια πόλη τη νύχτα, μόνος σου, απλά να περπατάς και να παρατηρείς. Λατρεύω αυτό το συναίσθημα, ειδικά αν πρόκειται για μια πόλη που δεν γνωρίζω. Υπάρχει κάτι μαγικό στις πόλεις τη νύχτα, τότε συμβαίνουν όλα τα σκοτεινά και συναρπαστικά πράγματα.

―Έχετε εργαστεί σε διάφορους τομείς, ως σεφ, μπάρμαν, διοργανωτής μουσικών εκδηλώσεων, οδηγός, καθηγητής Πληροφορικής, πριν από την επιτυχία σας στη μουσική. Τι θυμάστε από εκείνα τα χρόνια και πώς ορίζετε την επιτυχία;

Έκανα όλα αυτά τα επαγγέλματα κάποια στιγμή, πριν κυκλοφορήσουμε ως Franz Ferdinand το πρώτο μας άλμπουμ. Όλα αυτά ήταν δουλειές, αυτό που έκανα για να πληρώνω το νοίκι μου και για να έχω τον χρόνο να κάνω αυτό που αγαπούσα, μουσική. Στα 31 μου βγήκε το πρώτο μας άλμπουμ, αλλά πολύ αργότερα μπόρεσα πραγματικά να έχω χρήματα για να πληρώνω το νοίκι μου, με τη μουσική που έκανα, για τουλάχιστον μια δεκαετία πριν. Τότε λοιπόν έπρεπε να δουλέψω για να φτιάξω μουσική. Δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσαν αυτές οι δουλειές. Μου άρεσε να δουλεύω σε κουζίνα. Μου άρεσε να είμαι σεφ – πρόκειται για μια συναρπαστική δουλειά. Αλλά δεν ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Η εμμονή μου είναι η μουσική και είμαι πολύ τυχερός που μπορώ να το κάνω ως πλήρη απασχόληση.

―Στο τραγούδι «Black Eyelashes» μοιράζεστε ήχους και εικόνες από την Αθήνα, με έναν πολύ επιτυχημένο τρόπο. Πώς αποφασίσατε να το κάνετε αυτό;

Όπως γνωρίζετε, ο πατέρας μου είναι Έλληνας. Μεγάλωσε στη Νίκαια του Πειραιά. Το 2019, χώρισα, μετά από μια μακροχρόνια σχέση, και γύρισα. Ήθελα να περάσω λίγο χρόνο στην Αθήνα. Εκείνο το διάστημα, αναζητούσα την ελληνική μου ταυτότητα, ήθελα να συνδεθώ. Σκόπευα να μετακομίσω στην Ελλάδα. Πιθανότατα να ήμουν τώρα στην Αθήνα, αν δεν είχα γνωρίσει τη γυναίκα μου. Ήμουν έτοιμος να μετακομίσω, αλλά, ξέρετε, είμαι όπως πολλά παιδιά μεταναστών. Ο πατέρας μου ήρθε να ζήσει στην Αγγλία όταν ήταν δέκα ετών. Ξέρω την καταγωγή μου, αλλά ταυτόχρονα ξέρω ότι δεν θα γίνω ποτέ πραγματικά Έλληνας, γιατί δεν ξέρω πώς είναι να έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα και να μιλάς ελληνικά.

Οι άνθρωποι μου λένε «δεν μιλάς ελληνικά και δεν φαίνεσαι Έλληνας». Νομίζω ότι είμαι Έλληνας, για ακριβώς αυτό μιλάει το «Black Eyelashes». Ένα κομμάτι για εμένα, που ψάχνω την ελληνική μου ταυτότητα και ήθελα να μάθω ποιος ήμουν.

Ακούω ελληνική μουσική – λατρεύω τα ρεμπέτικα. Αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει σε ένα μέρος της Ιστορίας, σε ένα μέρος που σχεδόν δεν υπάρχει πια, σε εκείνη την Ελλάδα που υπήρξε μόνο για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα μεταξύ των πολέμων, και από την οποία προέρχεται το ρεμπέτικο. Τέτοιου είδους κομμάτια έχουν αναφορές σε μαύρα φρύδια ή μαύρες βλεφαρίδες ή μαύρα μάτια; Χρησιμοποίησα αυτό το θέμα, το οποίο βρίσκεις συχνά σε τόσα πολλά από αυτά τα τραγούδια που αντιπροσωπεύουν την ελληνικότητα, αυτό ακριβώς που ψάχνω. Την αίσθηση του να είσαι Έλληνας.

―Αισθάνεστε ότι αυτή η ελληνική ταυτότητα σας έχει επηρεάσει με οποιονδήποτε τρόπο, ως καλλιτέχνη ή ως άνθρωπο;

Πάντα ήμουν πολύ περήφανος για την ελληνική μου κληρονομιά και τις επιρροές της στη μουσική μου, και ήθελα οι άνθρωποι να ξέρουν ότι το επώνυμό μου είναι Καπράνος. Ίσως να ακούγεται λιγότερο φανερά το ελληνικό στοιχείο σε μερικά από τα τραγούδια μου, και αυτό είναι αστείο, γιατί είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιήσω κάποιες από τις βοηθητικές δομές που θα συναντούσες στην ελληνική μουσική και που δεν θα έβρισκες σε πιο δυτική rock and roll.

Είναι όμως και θέμα νοοτροπίας. Μου άρεσε πολύ να διαβάζω την ιστορία του «Μάγκα». Ως μια υποκουλτούρα και μια στάση απέναντι στο να είσαι μουσικός και καλλιτέχνης, την οποία βρίσκω πολύ ελκυστική και αντανακλούσε πολλά από τα συναισθήματά μου όταν έκανα μουσική όντας έφηβος και καθώς μεγάλωνα. Ήθελα να το κάνω με τους δικούς μου όρους, έξω από τα όρια της συμβατικής κοινωνίας.

―Το 2022 ήσασταν οικοδεσπότης της βραδινής ραδιοφωνικής εκπομπής Alex Kapranos, στον σταθμό Absolute. Ποια είναι τα στοιχεία μιας πραγματικά καλής ραδιοφωνικής εκπομπής;

Εξαρτάται από το είδος της εκπομπής, από την ώρα που παίζεται και από τους ακροατές. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να υπάρχει συμπόνια για τους ακροατές, ενδιαφέρον για το τι θέλουν να ακούσουν, αλλά και επιθυμία να τους εκπλήξουμε, να τους φέρουμε κάτι που ίσως δεν περίμεναν. Με τη δική μου εκπομπή ήθελα να δώσω στους ακροατές πράγματα που ήξερα ότι θα τους άρεσαν, αλλά που μπορεί να τους εξέπλητταν σε κάποιο βαθμό, επίσης ήθελα να τους προσφέρω καλές συζητήσεις. Πήρα, λοιπόν, συνεντεύξεις από ανθρώπους με τους οποίους γνώριζα ότι είχα κάνει καλές συζητήσεις στο παρελθόν. Ανθρώπους όπως ο Johnny Marr, ο κιθαρίστας των Smiths. Σε ποιον δεν αρέσει μια καλή συζήτηση;

―Πράγματι. Είστε ένας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει πολύ, υποθέτω, με τους Franz Ferdinand. Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχετε δει;

Υπάρχουν μέρη που πραγματικά αγάπησα ως παιδί. Αυτά τα μέρη τα συνδέεις με ιδιαίτερες στιγμές της ζωής σου. Πήγαινα συχνά στην Άνδρο. Σκέφτομαι έναν συγκεκριμένο κόλπο, απ’ όπου βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα. Ήταν ιδιαίτερα δραματικό. Με κάνει να σκέφτομαι την οικογένειά μου και την Ελλάδα. Επίσης, όταν ήμουν 19, πήγα με τον θείο μου αεροπορικώς στη Σάμο και πετάξαμε πάνω από την Ικαρία. Ήταν απίστευτο να βλέπεις τον ήλιο να αστράφτει στον ωκεανό και να σκέφτεσαι τον μύθο.

Στη Σκωτία υπάρχουν πολύ δραματικά τοπία επίσης. Από τα ομορφότερα, αλλά βίαια τοπία. Μερικές φορές, όταν ο καιρός είναι κακός, είναι ακόμη πιο όμορφα. Πηγαίνω σε μεγάλες κοιλάδες, όπως η Dalveen Pass, κοντά στο σπίτι μου, και περπατάω στην ομίχλη.

―Πώς βλέπετε τη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης στη μουσική βιομηχανία;

Όταν έμαθα ότι η AI γράφει τραγούδια, ανησύχησα λιγάκι. Μετά άκουσα μερικά από αυτά που είχαν γραφτεί, είναι σκουπίδια. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ ακόμα. Δεν έχω ακούσει κάτι που να έχει γραφτεί μέσω τεχνητής νοημοσύνης και να είναι, έστω κατά το ήμισυ, αξιοπρεπές. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εικόνες που φτιάχνονται μέσω τεχνητής νοημοσύνης. Δεν γίνεται να συνδεθούν με την ψυχή σου. Νομίζω ότι αυτό κάνει η μουσική όταν γίνεται καλά. Υποψιάζομαι ότι στη μουσική χρειάζεται εξαρχής μια ψυχή για να συνδεθείς, η οποία προφανώς δεν υπάρχει στην τεχνητή νοημοσύνη.

―Υπάρχει κάποιο τραγούδι από το άλμπουμ «Human Fear» με το οποίο αισθάνεστε μια πιο προσωπική σύνδεση;

Αισθάνομαι προσωπικά συνδεδεμένος με όλα τα τραγούδια, επειδή περιλαμβάνουν κομμάτια του εαυτού μου· όταν μιλάω για τον φόβο του να αφήσω κάποιον, ενώ αυτός μου λέει ότι πρέπει να μείνω, μιλάω για την απόφασή μου να αφήσω τη γυναίκα μου, γιατί έπρεπε να φύγω για περιοδεία. Στο «Hooked», τραγουδώ για τον γιο μου. Πολλά από αυτά είμαι εγώ.

Αν έπρεπε να διαλέξω ένα κομμάτι με το οποίο νιώθω την πιο προσωπική σχέση, θα διάλεγα το «Everyday Dreamer», γιατί αυτός είμαι εγώ. Είμαι ονειροπόλος. Πάντα ήμουν. Όταν ήμουν παιδί, μου έλεγαν ότι έπρεπε να συγκεντρωθώ. Μόνο ως ενήλικας συνειδητοποίησα ότι αν είσαι καλλιτέχνης, οφείλεις να ονειροπολείς. Γιατί τότε είναι που οι σκέψεις σου είναι πραγματικά ελεύθερες. Όταν η σκέψη είναι ανεμπόδιστη, τότε μόνο έρχονται καλές ιδέες.

―Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που πήρατε στη ζωή σας;

Δεν είμαι πολύ καλός στο να παίρνω μαθήματα, αλλά επιστρέφοντας στο τραγούδι «Audacious», νομίζω ότι το μάθημα που πήρα ήταν ότι: δεν πειράζει να είσαι θρασύς. Mπορείς να κάνεις κάτι τολμηρό, αλλά και διαφορετικό, κάτι λιγότερο συμβατικό. Mη μένεις στην ασφάλεια.

―Προσδοκίες για τη νέα χρονιά;

Μιλάμε με τον ατζέντη μας και ελπίζουμε να συμπεριλάβουμε την Ελλάδα στην περιοδεία μας. Ανυπομονώ να παίξω γενικά και ο κόσμος να ακούσει ζωντανά τα τραγούδια του καινούργιου άλμπουμ!

―Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, ήταν τιμή και χαρά να συζητήσουμε. Ανυπομονώ να σας ξαναδώ ζωντανά.

Σας ευχαριστώ που αφιερώσατε χρόνο για όλες αυτές τις υπέροχες και προσεγμένες ερωτήσεις. Ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία για μένα, πραγματικά απόλαυσα τη συνομιλία μαζί σας. Και ελπίζω να σας δω στην Αθήνα, σχεδιάζω να έρθω σύντομα.