Μουσικη

Η συμμορία του ενός

Tο ροκ που σε βάζει στην πρίζα και σε κινητοποιεί χωρίς να σε προσβάλλει

max.jpg
Μάκης Μηλάτος
ΤΕΥΧΟΣ 514
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
88482-198497.jpg

Το 2011, όταν στο άλμπουμ τους «Content» οι Gang of Four τραγουδούσαν «Δεν μπορείς να κλέψεις όταν όλα είναι δωρεάν», έδειχναν πως δεν έχουν χάσει την επαφή τους με μία από τις βασικές αξίες του ροκ, την πολιτική και κοινωνική του διάσταση. Μπορεί το rock’n’roll να ξεκίνησε σαν μια νεανική σάχλα με εφηβικούς έρωτες, όμως στη διαδρομή απέκτησε υπόσταση και ουσία. Όταν τα 45άρια αντικαταστάθηκαν από άλμπουμ το ροκ μπόρεσε να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από 3λεπτες σαχλαμαρίτσες και b-sides. Ήρθαν δίσκοι σαν το «Sgt. Pepper’s…» των Beatles και το «Pet Sounds» των Beach Boys, σαν το «Hot Rats» του Zappa ή το «The Dark Side of the Moon» για να φανερώσουν ότι το ροκ ενηλικιώνεται γρήγορα και επί της ουσίας. Οι αμερικάνικες φοιτητικές εξεγέρσεις, ο Μάης του ’68, το Monterey και το Woodstock, οι αγώνες των αφροαμερικάνων για χειραφέτηση, τα τραγούδια διαμαρτυρίας και η έκρηξη του punk το συνέδεσαν άρρηκτα με τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα. Το ροκ της εργατικής τάξης είχε γεννηθεί και δεν είναι μόνο τραγούδια σαν το «Salt of the Earth» των Rolling Stones ή το «Working Class Hero» που το πιστοποιούν, αλλά συγκροτήματα όπως οι Clash, οι Dr. Feelgood ή οι Gang of Four, το συγκρότημα από το Leeds που στα τέλη της δεκαετίας του ’70 έκανε τις πρώτες νύξεις γι’ αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν post-punk, όχι όμως σαν προϊόν εγκεφαλικής διεργασίας ή μουσικής σκέψης και αναζήτησης αλλά απλώς ανακατεύοντας αυτά που άκουγαν γύρω τους, από punk μέχρι disco.

Οι Gang of Four μετράνε –σχεδόν– 40 χρόνια ζωής αλλά έδρασαν πάντα σαν «αντάρτες των πόλεων» καθώς εμφανίζονταν, χτυπούσαν και εξαφανίζονταν ξαφνικά, από το ’77 ως το ’83, από το ’87 ως το ’96 και από το 2005 ως τις μέρες μας και ως συνεπής συμμορία, κάθε φορά και με διαφορετικά μέλη που έμπαιναν κι έβγαιναν, μερικά εκ των οποίων με ένδοξο παρελθόν και σπουδαίες συνεργασίες. Συγκρούσεις, διαφωνίες, σπουδαίοι δίσκοι (μερικοί απ’ αυτούς στους all time classic δίσκους όλων των εποχών) και πάντα –κοινός παρονομαστής– πολιτικές και κοινωνικές απόψεις στα τραγούδια τους, για την εργατική τάξη, τον καπιταλισμό και τα δεινά του, τα παιχνίδια των ισχυρών, τον αγώνα που πρέπει να δοθεί.

Σταδιακά τα παλιά μέλη έχουν όλα αποχωρήσει και ο μόνος «επιζών» είναι ο (σπουδαίος) κιθαρίστας Andy Gill κι έτσι οι Gang of Four είναι πια «συμμορία του ενός», όμως ούτε το τσαγανό του έχει χάσει ούτε έχει βάλει νερό στο κρασί του. Όπως λέει ο ίδιος για το «Dead Souls» από τον καινούργιο του δίσκο, στο οποίο παίζει κιθάρα ο θρύλος της Ιαπωνίας Tomayasu Hotei: «Το τραγούδι θέλει να φωνάξει στους ανθρώπους να μην επιτρέψουν στους γίγαντες των Μέσων να τους μετατρέψουν σε τρωγλοδύτες που δεν σκέφτονται. Φροντίστε να διατηρείτε το μυαλό σας σαν ένα εργαλείο που δουλεύει». Δεν είναι τυχαίο πως ο δίσκος τιτλοφορείται «What Happens Next», κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το μέλλον του γκρουπ μετά την αποχώρηση του τραγουδιστή Jon King αλλά και με τις σκέψεις και τις απόψεις του Andy Gill για το τι μέλλει γενέσθαι με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Κι όσα λέει στιχουργικά τα επενδύει με ένα γκαζωμένο, ανελέητο, rock/funk/post-punk ήχο και με εξαιρετικούς καλεσμένους, από την Alison Mosshart μέχρι τον Herbert Gronemeyer. Αυτό είναι το ροκ που σε βάζει στην πρίζα και σε κινητοποιεί χωρίς να σε προσβάλλει.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.