Θεσσαλονίκη: Γατιά στην Άνω Πόλη και Δόντια που Χορεύουν στο Λιμάνι

Ο Μαζωνάκης στην «Πύλη Αξιού», στο «Ιφιγένεια basement» ο ΛεΠα και η Κοκκίνου, ο Σώτης Βολάνης στις Μουσικές και Χρώματα, ο Πάνος Κιάμος στο Vogue και ένα κάρο φθηνοτράπ στα portable blue tooth ηχεία των παιδιών που αράζουν στην Αριστοτέλους. Όμως θα υπάρχει πάντα εκείνη η άλλη Θεσσαλονίκη και τα αλλιώτικα παιδιά που το κουρδίζουν αλλιώς και το προτιμάνε άλλο. Απόδειξη: Τρεις μπάντες και τρία νέα τραγούδια, παρηγοριά, αντίσταση και αντίστιξη στον σκυλομπιτισμό ή την τραπίλα που σαρώνει την πόλη με κάνουν να χαίρομαι και να καραγουστάρω.

Convex Model, Σ’ ένα δωμάτιο του χθες

Nothing is real, The darkest plains, Kanran – tei, Love has melted in the factories. Οι Νίκος Καπαντζάκης (synths, φωνητικά), Ελένη Τζούνα ( synths), Κυριάκος Τσακαλίδης (τύμπανα), Γιώργος Παπαδόπουλος (μπάσο) και Σταυρούλα Τσιάρα (στίχοι) παίζουν μια συνθετική ποπ παλαιάς, ασπρόμαυρης, υπαρξιακής κοπής και ένα dark wave με πάνκικο και γοτθικό d.i.y attitude που συγκινεί. Σκρολάροντας από τους Joy Division στους Magazine και τον Fad Gadget, με στιχουργικές αναφορές από Αλμπέρ Καμύ (αοράτως παρών) έως Γκυ Ντεμπόρ που τον μοστράρουν φάτσα κάρτα (στο τελευταίο τους lp «In Human Hives» παραθέτουν στο οπισθόφυλλο το ντεμπορικό μότο Like lost children we live our finished adventures), οι απόλυτα αγγλόφωνοι ως τώρα Convex Model κότσαραν και ένα τραγούδι με ελληνικό στίχο. Το «Σ’ ένα δωμάτιο του χθες» περιγράφει επακριβώς το κοινωνικοπολιτικοϋπαρξιακό niche μιας άλλης Θεσσαλονίκης, που δε συχνάζει στα τρέντι μπραντσάδικα του κέντρου με τους μονοποικιλιακούς καφέδες, τα macha latte και τα προζύμια ολικής, προτιμώντας τον καφέ της να τον πίνει μαύρο πικρό γαλλικό, σε στέκια πάνω από την Εγνατία με κιαροσκούρο φωτισμούς και στα ηχεία παλιά σουξέ από τη Λευκή Συμφωνία. «Τα πόδια που τρέμουν σε έναν μάταιο ρυθμό, θα χορέψω με το χάος και μετά θα χαθώ».

Super Stereo, Σαν τα γατιά

Αυτό είναι ένα γαμάτο τραγούδι από τη γαμάτη μπάντα του υπερκιθαρίστα Θανάση Τζίνκοβιτς, της υπερκιθαρίστριας Λαμπρινής Γρηγοριάδου, της θεάς των πλήκτρων Εύας Ντούρου που κατέχει (γαμάτα εννοείται!) και από θέρεμιν, ενώ το στιβαρό και γαμιστερό μπάκμπιτ των Δημήτρη Οικονόμου (τύμπανα) και Ιάσωνα Οικονόμου (μπάσο) κρατά το ίσο κουλαριστά (και γαμάτα, φυσικά) εντελώς. Στον τελευταίο τους δίσκο «Σαν τα γατιά» με 8 τραγούδια που κυκλοφορούν από το τοπικό label Fine Records, το shoegazzing το κατέχουν απολύτως δεξιοτεχνικά («Γραμμή για το αύριο»), το grunge το τιμάνε, το αλτέρνατιβ κυλάει στο αίμα τους και θέλω να ουρλιάξω «ναι ρε, η αλήθεια βρίσκεται στους Pavement»! Το μπάσο («Κάθε φορά») δεν φοβούνται να το βγάλουν μπροστά, φόρα παρτίδα, και το ομώνυμο τραγούδι «Σαν τα γατιά» το βάζω στο ριπίτ, στο ριπίτ και στο ριπίτ. Γιατί στιχουργικά και μουσικά, όπως εκστατικά κορυφώνουν οι κιθάρες και αντιλαλούν το Ναβαρίνο, οι 12 Απόστολοι και η Άνω Πόλη, έρχονται στον νου μου οι ηρωικές εκείνες μέρες που τα Ξύλινα Σπαθιά έβαζαν φωτιές στο λιμάνι και οι Τρύπες επιθυμούσαν κανένας θλιμμένος να μην υπάρχει στις γιορτές τους. Δεν είναι τυχαίο που ο Τζίνκοβιτς κιθαρίζει με το νέο σχήμα του Παύλου Παυλίδη και η Λαμπρινή Γρηγοριάδου τα τελευταία χρόνια χορδίζει ακόρντα με τον Γιάννη Αγγελάκα. «Γι’ αυτό και εγώ θέλω να περπατήσω σαν τα γατιά / από ταράτσα σε ταράτσα, από υπόγα σε πρασιά/ να με τραβάει μια μυρωδιά για μια ακόμα πληγή / θέλω να χάσω την μπάλα, θέλω να χάσω τη γη / κάτω από τα πόδια μου και μέσα στο μυαλό σου είναι το τίποτα / και είναι όλο δικό σου, και είναι όλο δικό σου».

Kapten, Dancing Tooth

Όλα μέσα: Kαι Μουλάτου Αστάτκε και Καμάσι Ουάσινγκτον και Parliament Funkadelic και Μάιλς Ντέιβις και soul και be bop και funk και hip hop. Και ζήτω για άλλη μια φορά που η 8μελής κολεκτίβα-τσίρκο-συμμορία-γκρουβ αρμάδα και ζογκλερικοί μουσικοί με τρέλαναν στο τέλος της χρονιάς κυκλοφορώντας αυτό το διονυσιακό, στακάτο, υπερχορευτικό σιγκλάκι, προάγγελο του νέου τους δίσκου. Τον περιμένω πώς και πώς και ψέματα δε λέω: Αυτή είναι η πιο ψυχωμένη μπάντα της Θεσσαλονίκης σε χρόνο… τώρα, τώρα, τώρα, και συγχαρητήρια για ακόμα μια φορά στη Fine Records για το «ψάρεμα». Καρδούλες και ένας τόνος λάικ στον Βασίλη Κεχαγιά που σκηνοθέτησε το κλιπ και χίλια μπράβο κι έναν τόνο kudos στον τρομπετίστα Παναγιώτη Κώστα Καπετανάκη για την τόσο φίνα οργιαστική παικτική, ερμηνευτική διαδικασία και κοντρολάρισμα των υπέροχων Θεσσαλονικιών που κάθε ζωντανή εμφάνισή τους είναι γαμώ τα συναυλιακά γεγονότα. Το τελευταίο λάιβ τους στην Αποθήκη Γ’ στο Λιμάνι ήταν αφορμή για γιορτή, χορούς, αγκαλιάσματα και καταμέτρηση φίλων και ομοϊδεατών, ενώ έξω από τη σάλα-ballroom αντιλαλούσαν οι σκυλαδερί και τα κύμβαλα τραπ ατσίμπαλα των παρακείμενων Λαδάδικων. Αλεξάνδρα Καραμπουρνιώτη (φωνάρα), Maquitto (μπάσο), Θωμά Κωστούλα (τύμπανα), Θάνο Τσακιλτζίδη (σαξόφωνο), Γρηγόρη Λιόλιο, Αλέξη Μακατσέλο (τύμπανα) και Νίκο Tsop (φωνή)… πάνω τους!