Η Vasilikí μιλάει για τα τραγούδια και τη μουσική της λίγο πριν τα Fresh Voices Sessions by Voice 102.5 στο Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος
Τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου, στις 20.00, τα Fresh Voices από τον Voice 102.5 σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο υποδέχονται δύο ανερχόμενους καλλιτέχνες. D3lta και Vasilikí ετοιμάζουν νέα τραγούδια και θα μοιραστούν live τη μουσική και την έμπνευσή τους. Λίγο πριν τους απολαύσουμε ζωντανά, τους γνωρίσαμε καλύτερα.
Η Βασιλική Βαϊκούση ή αλλιώς Vasilikí, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε συστηματικά με τον χορό, αργότερα και με το τραγούδι. Στα 19 της μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου εξέλιξε τον ήχο της και την καλλιτεχνική της ταυτότητα, ολοκληρώνοντας παράλληλα σπουδές υποκριτικής (American Academy of Dramatic Arts). Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στη Νέα Υόρκη και στο Λος Άντζελες, δραστηριοποιήθηκε ως ηθοποιός θεάτρου και τραγουδίστρια/τραγουδοποιός.
Όλο αυτό το διάστημα, διαμόρφωσε τον χαρακτηριστικό ρετρό ήχο της, ο οποίος συνοδεύεται από μια εκκεντρική, vintage αισθητική, εμπνευσμένη από την τέχνη των δεκαετιών 1920-1980. Η Vasilikí δίνει μεγάλη έμφαση στην οπτική διάσταση της μουσικής της, την οποία επενδύει με δικές της χορογραφικές και σκηνοθετικές ιδέες. Ένα τέτοιο δείγμα είναι το πρώτο της single «Harley Queen». Μέσα στους επόμενους μήνες θα κυκλοφορήσουν νέα τραγούδια της.
Βασιλική, επέλεξες το μικρό σου όνομα να είναι και το καλλιτεχνικό σου. Πώς κατέληξες σε αυτή την απόφαση; Δεν ήθελες να δημιουργήσεις μια άλλη σκηνική περσόνα;
Όταν πρώτο ξεκίνησα, είχα επιλέξει ως καλλιτεχνικό όνομα το Alysha Grace. Είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι, αν δεν με είχε ονομάσει Βασιλική η μητέρα μου, η δεύτερη επιλογή της ήταν το Αλίκη. Ο πιο σημαντικός λόγος που τελικά κατέληξα στο Βασιλική είναι ότι δεν ένιωσα ότι κάποιο άλλο όνομα θα μπορούσε να συμπεριλάβει «όλα αυτά που είμαι». Σίγουρα ένας τραγουδιστής πρέπει να έχει έναν κόσμο στον οποίο κινείται, ένα brand, όπως πολλές φορές λένε – αν και δεν συμπαθώ τον όρο αυτό. Η Alysha Grace για μένα αντικατοπτρίζει ένα κομμάτι του εαυτού μου το οποίο, όσο και αν το αγαπώ, είναι μόνο ένα κομμάτι.
Με τον καιρό κατάλαβα ότι το δικό μου «brand» είναι κάτι το οποίο αλλάζει συνέχεια, κάτι που ξεκινάει από κάπου και καταλήγει αλλού, μεταμορφώνεται. Μου αρέσουν πολλά είδη μουσικής, έχω πολλές προσωπικότητες και πολλές «μουσικές εποχές» να ζήσω. Το VASILIKÍ, ακριβώς επειδή είναι το όνομά μου, περιλαμβάνει όλα αυτά τα οποία ήμουν, είμαι και θα είμαι. Αγκαλιάζει δηλαδή όλο το φάσμα των δυνατοτήτων, επιθυμιών, θέλησης, πίστης στον εαυτό μου, αλλά ταυτόχρονα και της ανασφάλειας, του φόβου, της αναποφασιστικότητας. Δεν είναι η άψογη περσόνα που εκφράζει το Alysha Grace. Και για αυτό το επέλεξα.
Είναι ωραίο, βέβαια, να έχεις και μια περσόνα, όπως λέτε, όταν ούτως ή άλλως βάζεις τόσα πολλά δικά σου πράγματα μέσα στη μουσική σου. Μπορεί μετά από κάποια χρόνια να εμφανιστώ ξαφνικά με άλλο όνομα, ποιος ξέρει; Εν τέλει, δεν σε καθορίζει ένα όνομα.
Ξεκίνησες με τον χορό και συνέχισες με το τραγούδι. Ποιοι υπήρξαν η έμπνευσή σου;
Από μικρή θυμάμαι ότι περνούσα ατέλειωτες ώρες στο σπίτι, να κοιτάω διάφορα βίντεο, να βλέπω ταινίες και να χάνομαι μέσα σε έναν φανταστικό κόσμο δικό μου, πάντα με έμπνευση τη μουσική. Στα παιδικά μου χρόνια είχα στο σπίτι τρία CD με τα καλύτερα ροκ τραγούδια, τα οποία τώρα έχει χαθεί φυσικά… Άκουγα Gloria Gaynor στο πικ απ, Rolling Stones… Στην εφηβεία άρχισα να ακούω πολύ ραπ και ποπ. Madonna, Michael Jackson, Tupac, Dilated Peoples, Ice Cube, George Michael… Πάντα με συνέπαιρναν οι άνθρωποι οι οποίοι πέρα από τη μουσική ήταν performers, αλλά και που δεν δίσταζαν να καταγγέλλουν την κοινωνική αδικία. Δημιουργούσαν έναν κόσμο πολυδιάστατο, συναρπαστικό, αυθεντικό. Από τον τρόπο που κινούνταν στη σκηνή μέχρι τα ρούχα, την αισθητική, τα βίντεο. Οι καλλιτέχνες αυτοί μετέτρεπαν όλο το φάσμα των συναισθημάτων τους σε κόσμους που αποτελούν πηγή έμπνευσης, γιατί ήταν αυθεντικοί, έβγαιναν μέσα από μια ουσιαστική ανάγκη για έκφραση.
Θυμάσαι ποια είναι η πρώτη σου εμπειρία/επαφή με τη μουσική; Πότε κατάλαβες ότι η μουσική θα είναι μια από τις αγάπες σου;
Η πρώτη μου εμπειρία, έχω την εντύπωση ότι ήταν το να βλέπω τη «Λίμνη των κύκνων» και την «Τραβιάτα» σε βιντεοκασέτες και μετά να τις βάζω πολλές φορές συνεχόμενα, καθώς χόρευα στο σαλόνι. Επίσης θυμάμαι, στα πέντε μου περίπου, τραγουδούσα συχνά το «I will survive», με ένα παλιό μικρόφωνο που είχα βρει στο σπίτι.
Η μουσική δεν είναι μια από τις αγάπες μου. Η μουσική είναι το παν για μένα. Η μεγαλύτερη μου αγάπη. Αυτό το κατάλαβα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Από πολύ πολύ μικρή ηλικία. Απλά τότε δεν ήξερα ακριβώς τι να την κάνω αυτή την αγάπη. Η Αμερική με βοήθησε πάρα πολύ στο να βρω τη φωνή μου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να καταλάβω τον εαυτό μου μέχρι έναν βαθμό και να τον αποδεχτώ. Να μπορέσω να αφεθώ και να αρχίσω να κάνω αυτό που πραγματικά με εκφράζει.
Πηγαίνοντας στη Νέα Υόρκη για να καλλιεργήσεις αλλά και να εξελίξεις το ταλέντο σου στον χορό και τη μουσική, ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες;
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ότι ήμουν μόνη μου, δεν είχα ασφάλεια και υποστήριξη. Είχα ως πυξίδα μόνο αυτά που ήθελα και αυτά που φανταζόμουν ότι ήθελα να κάνω. Δεν έμεινα στην Αστόρια, δεν είχα επαφή με πολλούς Έλληνες όσο ήμουν εκεί, πέραν φυσικά από 2-3 πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Ήθελα να γίνω ένα με την πόλη αυτή, να ξεφύγω από οτιδήποτε γνώριμο και να ξεκινήσω την πορεία μου από το μηδέν. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο, γι’ αυτό το έκανα κιόλας. Το δύσκολο, βέβαια, δεν είναι να πάει κανείς κάπου, το δύσκολο είναι να μείνει. Στη σχολή υποκριτικής δημιουργήθηκαν πολύ καλές φιλίες, τις οποίες έχω κρατήσει ακόμα. Καθώς πέρασε ο καιρός, γνώρισα πολλούς ανθρώπους που με ενέπνευσαν και με βοήθησαν. Το 2019, γνώρισα τον Σταύρο Τσαρούχα, ο οποίος έχει κάνει την παραγωγή σε όλα τα μέχρι τώρα κομμάτια μου. Μετά από αυτή τη γνωριμία, άλλαξαν πολλά πράγματα για μένα. Η συνεργασία μας αποτελεί πολύ σημαντικό μέρος της εξέλιξής μου.
Ποιο ήταν το σημαντικότερο μάθημα που πήρες από αυτή την εμπειρία;
Ήρθαν όλα πάνω κάτω, πέρασα από τόσες φάσεις, τόσες αλλαγές, έζησα διαφορετικές ζωές… Απλά έκανα αυτό που ήθελα πάντα να κάνω, το οποίο ήταν να ζήσω κάποια πολύ σημαντικά χρόνια της ζωής μου στη Νέα Υόρκη και να εξελιχθώ καλλιτεχνικά. Κατάλαβα και βίωσα, όπως άλλωστε υποψιαζόμουν, ότι η γνωριμία σε βάθος με μια τόσο διαφορετική και σημαντική μουσική κουλτούρα εμπλουτίζει την καλλιτεχνική δημιουργία. Έμεινα εκεί σχεδόν 8 συνεχόμενα χρόνια και τώρα περνάω μερικούς μήνες εδώ, μερικούς εκεί.
Οι περισσότεροι από εμάς ξέρουμε ότι τόσο η Νέα Υόρκη όσο και το Λος Άντζελες είναι πόλεις πολύ απαιτητικές για τους καλλιτέχνες. Δώσε μου μερικές πληροφορίες, σε ποιες παραστάσεις ή live συμμετείχες.
Τους πρώτους μήνες, αφού τελείωσα τη σχολή υποκριτικής (American Academy of Dramatic Arts), έπαιξα σε μερικές θεατρικές παραστάσεις, οι οποίες, ομολογώ πως, σε σχέση με τη δουλειά που είχαμε κάνει στη σχολή, δεν με ενέπνευσαν ιδιαίτερα. Μετά από ένα διάστημα, είχα την ευκαιρία να ερμηνεύσω έναν εκπληκτικό μονόλογο στο θέατρο (Under St Marks Theater), έργο μιας συμφοιτήτριάς μου από τη σχολή. Το ίδιο έργο το γυρίσαμε και σε ταινία. Παράλληλα το διάστημα, έκανα live στη Νέα Υόρκη, σε διάφορα μικρά μπαρ, open mics, αλλά και μουσικές σκηνές, στις οποίες παρουσίαζα τα τότε κομμάτια μου, που ήταν κυρίως ραπ. Ήταν μια άλλη εποχή.
Όταν ξέσπασε η πανδημία, πέρασα πολύ χρόνο κλεισμένη στο δωμάτιό μου στα Washington Heights, να γράφω μουσική και να εξελίσσω τον ήχο μου. Στη συνέχεια, όταν μετακόμισα στο Λος Άντζελες, δούλεψα ως τραγουδίστρια σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησα ελληνικά κομμάτια. Και μέσα σε όλα αυτά, βέβαια, αμέτρητες πιο μικρές δουλειές, διαφημιστικά, ταινίες μικρού μήκους...
Ονομάζεις τον ήχο σου ρετρό. Και την αισθητική σου, μια αισθητική που βρίσκει την έμπνευση από τις δεκαετίες του 1920 μέχρι και τη δεκαετία του 1980. Ποια στοιχεία από κάθε δεκαετία επιλέγεις να κρατήσεις ούτως ώστε να αποτελέσουν κομμάτι της δουλειάς σου και του χαρακτήρα σου; Δεν είναι πολύ μεγάλη η απόσταση από το 1920 μέχρι το 1980, με σημαντικές διαφορές μεταξύ τους;
Πολύ ωραία ερώτηση! Από μικρή είχα έναν έρωτα με το παρελθόν. Τις παλιές ταινίες, τους παλιούς ηθοποιούς και μουσικούς… την αισθητική όλων αυτών των δεκαετιών που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα, όπου η τέχνη και ο πολιτισμός εξελισσόταν συνέχεια, χωρίς όμως η επιτάχυνση αυτή να επηρεάζει την ποιότητα.
Στα τραγούδια που έχω γράψει έως τώρα, που το καθέν τους είναι ένας μικρόκοσμος, ο οποίος δεν αποτελείται μόνο από τη μουσική αλλά και από τα βίντεο, τις χορογραφίες, τις ενδυματολογικές επιλογές, χρησιμοποιώ ό,τι στοιχεία θεωρώ πως πάνε με το κομμάτι, χωρίς να το προσχεδιάσω. Είναι σαν το ίδιο το κάθε κομμάτι, καθώς το γράφω και μετά δουλεύοντας την παραγωγή, να επιλέγει μόνο του και να με οδηγεί στα στοιχεία που του ταιριάζουν. Δεν είναι ότι πάω στο στούντιο και λέω «α, σήμερα θα γράψω ένα τραγούδι το οποίο να ακούγεται σαν κομμάτι από δίσκο των '80s». Αυτό που μου αρέσει να κάνω, επίσης, είναι να συνδυάζω στοιχεία από διαφορετικές δεκαετίες σε ένα project. Λειτουργώ αποκλειστικά βάση ενστίκτου.
Ποιες είναι οι ευκολίες και δυσκολίες που βρίσκεις πια εδώ στην Αθήνα;
Δεν ξέρω ακόμα, θα σας πω όταν περάσει λίγο παραπάνω ο καιρός. Σίγουρα είναι ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος ζωής, γι' αυτό κιόλας επισκέπτομαι τη Νέα Υόρκη συχνά. Δραστηριοποιούμαι μεταξύ των δύο αυτών πόλεων.
Τι θα παρουσιάσεις στο Γαλλικό Ινστιτούτο ως φρέσκια φωνή; Τι θέλεις να είναι αυτό που θα πάρει το κοινό από την πρώτη σου αυτή εμφάνιση στην Αθήνα;
Σας ευχαριστώ θερμά που μου δίνετε την ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου! Θα ερμηνεύσω κομμάτια που έχω ήδη κυκλοφορήσει, και άλλα, ακυκλοφόρητα, που θα τα τραγουδίσω live πρώτη φορά. Όλα αυτά τα κομμάτια τα έγραψα στη Νέα Υόρκη την περίοδο 2020-2022, μια πολύ έντονη περίοδο της ζωής μου, την οποία και αντιπροσωπεύουν. Δεν μπορώ να απαντήσω ακριβώς στο τι θα ήθελα να πάρει το κοινό από μένα, αυτό θα φανεί μετά. Σίγουρα ελπίζω πάντως ότι θα καταφέρω να μεταφέρω στον κόσμο τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση που νιώθω κάνοντας μουσική.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
11°
