Τάμτα: «I came out of the closet καλλιτεχνικά»

Εκκεντρική αλλά και εξαιρετικά συμπαθητική, ευγενική αλλά και επαγγελματίας, η Τάμτα είναι μια καλλιτέχνιδα που δεν αφήνει αδιάφορο όχι μόνο το κοινό, άλλα και όποιον τη συναντήσει από κοντά και μιλήσει μαζί της. Δεν το λέω τυχαία. Χαλαρή, χαμογελαστή, ήρθε στα γραφεία μας για το podcast «Εδώ υπάρχει Beef» με την Αθηνά Κλήμη και τον Άγγελο Κωνσταντούλια και μετά μας μίλησε για όλα: τις αλλαγές στο ρεπερτόριό της, την ελευθερία έκφρασης, την ανάγκη της να κάνει επιτέλους αυτό που της αρέσει υπολογίζοντας πρώτα εκείνη. Με πάνω από 20 χρόνια στη μουσική βιομηχανία, συνεχίζει να είναι ένα από τα μεγαλύτερα pop idols και να πρωτοπορεί, εξελίσσοντας τον εαυτό της και την τέχνη της, είτε αυτό αφορά τις statement εμφανίσεις της επί και εκτός σκηνής, είτε την έντονη ενέργειά της στο performance της. Με αμέτρητες επιτυχίες, συνεργασίες και ντουέτα στο ενεργητικό της και λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου της EP, «The Villain», το οποίο αποτυπώνει στο 100% τα θέλω της και σηματοδοτεί ένα δυνατό comeback, η Τάμτα, όπως μας εξομολογείται, βρίσκεται σε μια φάση αναζήτησης και επαναπροσδιορισμού, τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά.

Τι σε έκανε να κάνεις αυτή την αλλαγή στο ρεπερτόριό σου; Το ήθελες εξαρχής; 

Υποσυνείδητα ο κόσμος έβλεπε κάποια στοιχεία τού τι κάνω τώρα. Το ντύσιμό μου και το performance μου ήταν η προσπάθειά μου να ισορροπήσω το light pop ρεπερτόριό μου, που φυσικά αγαπούσα, με το κάτι πιο edgy, που είναι 100% ο εαυτός μου. Ίσως δεν ήταν συμβατά με αυτό που άκουγες, αλλά ήμουν εγώ. Λατρεύω ό,τι έχω κάνει, είναι η ιστορία μου. Όμως, είχα μεγάλη ανάγκη να ταΐσω την ψυχή μου με περισσότερη έκφραση, χωρίς να σκεφτώ τι θα πει ο κόσμος και τι του αρέσει. I came out of the closet καλλιτεχνικά. Ελευθερώθηκα. Αυτό δεν είναι κάτι νέο που μου προέκυψε. Πάντα εκεί ήταν, απλώς τώρα το έδειξα πιο εμφανώς και το είδατε κι εσείς. Για μένα μπορεί να είναι πολύ φυσικό, για κάποιον άλλον, τρίτο, που παρακολουθεί μπορεί να είναι «ξένο».

Σε φοβίζει που δεν πατάς πάνω σε εμπορικά βήματα; Αγχώνεσαι μήπως η απήχηση δεν είναι η ίδια; 

Δεν με φοβίζει καθόλου. Δεν στεναχωριέμαι αν δεν κάνω 48 εκ. views, όπως το «Senorita». Ξέρω πολύ καλά ότι αυτά τα κομμάτια δεν είναι εμπορικά με την έννοια ότι θα παίξουν στο ελληνικό ραδιόφωνο. Ξέρω ότι το ελληνικό κοινό δεν είναι έτοιμο – εννοώ μαζικά. Εννοείται πως υπάρχει το κοινό που αντιλαμβάνεται τι κάνω. Από την άλλη, δεν είναι όλα για όλους. Πολλές φορές οι καλλιτέχνες εγκλωβιζόμαστε στο ότι πρέπει να μπορέσουμε να ζήσουμε από το επάγγελμά μας, κι όταν μπαίνει η επιβίωση στη μέση, τα θέλω πάνε λίγο πίσω – αυτό έπειτα από 20 χρόνια άλλαξε. Εγώ, λόγω της ιστορίας μου, έχω αναπτυγμένο το αίσθημα της επιβίωσης. Είχα στο μυαλό μου να θρέψω την οικογένειά μου από τα 15 που έγινα μαμά. Όταν έβγαλα το EP «Awake» (2020), ξεδίπλωσα πραγματικά το μέσα μου. Το παιδί μου πια είχε μεγαλώσει και είχε σταθεί στα πόδια του, κι έτσι οι συνθήκες της ζωής μου μου επέτρεπαν να δοκιμάσω, να πειραματιστώ κι όπου βγει. Όμως πολύ συνειδητοποιημένα.

Έχεις κριθεί από τον κόσμο για τις επιλογές σου. Πώς το διαχειρίζεσαι;

Έχω κριθεί και κρίνομαι, αλλά ποιος δεν έχει κριθεί; Είμαι καλλιτέχνιδα και είναι απόλυτα λογικό. Μάλιστα, θεωρώ ότι θα ήταν πολύ άδικο να κάτσω να «κλάψω» για το πόσο με έχουν ενοχλήσει. Εντάξει, έχουν πει κακίες, αλλά στη ζυγαριά υπερτερούν τα καλά.  To τελευταίο σου album (2023) λέγεται «Identity Crisis». Το πέρασες, κι αν ναι, το ξεπέρασες; Η κρίση ταυτότητας είναι μια κατάσταση που περνάει πολύς κόσμος και είναι απόλυτα αποδεκτή.Από πάντα και για πάντα θα ψάχνουμε τον εαυτό μας. Ταυτίζομαι με τον τίτλο, αλλά περισσότερο αποτυπώνει τις σκέψεις του κόσμου «Πω πω, αυτή τι έπαθε τώρα;». Εγώ, όπως έχω δηλώσει πολλές φορές, είμαι τα πάντα. Ίσως δεν ακούγεται πολύ ωραία, αλλά είμαι τα πάντα από την άποψη ότι είμαι άνθρωπος. Είμαι σε μια προσπάθεια εξέλιξης – πράγμα που είναι και το παν στη ζωή, είτε καλλιτεχνικά είτε προσωπικά.

Ερχόμαστε στο σήμερα. Το νέο EP «The Villain» κυκλοφορεί στις 29/11. Περίγραψέ μας λίγο τη δημιουργική διαδικασία. 

Αυτό το EP δημιουργήθηκε σε ένα camp, όπου μαζευτήκαμε η ομάδα του Identity Crisis TEO.x3, Ody Icon, Αναστάσιος Τσόρδας, Dan Kjellberg. Μείναμε όλοι μαζί για μία εβδομάδα. Γράφαμε και μπαίναμε στο στούντιο. Πρέπει να γράφτηκαν πάνω από 50 τραγούδια. Κάποια κρατήθηκαν, κάποια πετάχτηκαν, όπως ήταν λογικό. Πολλά πράγματα στιχουργικά βγήκαν από βιώματα που μοιραστήκαμε όλοι μαζί. Π.χ. σε ένα διάλειμμα έλεγα μια ιστορία, χωρίς να έχω στο μυαλό μου ότι θα χρησιμοποιηθεί. Την επόμενη μέρα ο Ody ήρθε με ένα τραγούδι με στίχους που σχετίζονταν με όσα είχα πει. 

Είναι πολύ σημαντικό που λειτουργούμε σαν ομάδα. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τι θέλω, το όραμά μου είναι κατανοητό. Αναμειγνύομαι και έχω λόγο για όλα όσα θεωρώ ότι κατέχω, χωρίς ωστόσο να είμαι συγκεντρωτική. Αφήνω τον καθένα να κάνει καλά τη δουλειά του, συμπληρώνοντας με την άποψή μου. Συμμετέχουν επίσης η Barbara Argyrou και η Vassilina.

Πώς βγήκε ο τίτλος; 

Αφού καταλήξαμε στα τραγούδια, «XAI5-V», «KHORUMI», «ANAKATA», «COPY, «BYE», «NAI», δεν υπήρχε κάποιο που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως τίτλο. Μόλις ξεκινήσαμε να κάνουμε το artwork του EP –γραφιστικά σύμβολα, σχεδιασμό εξωφύλλου κ.λπ., παίρνω στα χέρια μου ένα draft με τη λέξη «Villain» – ήταν για να εξηγήσουν μεταξύ τους -η ομάδα μου- το concept. Μόλις το είδα, είπα «αυτός είναι ο τίτλος!».

Γιατί σου έκανε κλικ; Μήπως απαντάει στον προήγουμενο τίτλο «Identity Crisis» και τελικά, νιώθεις αναπολογητικά «Villain»;

Αρχικά, ζούμε σε μια εποχή που βασιλεύουν οι Villains. Με το πρώτο άκουσμα παραπέμπει σε κάτι κακό, όμως εγώ δεν το πάω έτσι. Είναι όντα που έχουν αρχές, αυτοπεποίθηση, κανόνες, πολλές φορές είναι εναντίον των κοινωνικών επιταγών. Βρίσκω πολλά κοινά σημεία σ’ εμένα. Ίσως ακούγεται εγωιστικό, αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπολογίζω τι περιμένει ο κόσμος από μένα, ούτε έχω σκοπό να μεταδώσω κάτι. Φυσικά, αν το καταφέρω, με χαροποιεί ιδιαίτερα, αλλά προτεραιότητά μου είναι να κάνω αυτό που θέλω αληθινά. Από αυτό μπορεί να  παραδειγματιστεί και να εμπνευστεί ο κόσμος: ότι πειραματίζομαι και βγαίνω εκτός του comfort zone μου, χωρίς να με νοιάζουν τα σχόλια.

Ξεχωρίζεις κάποιο τραγούδι;

Είναι ένα τραγούδι βασισμένο στον παραδοσιακό γεωργιανό πολεμικό χορό Khorumi, που με συγκινεί πολύ. Έχει ιδιαίτερο ρυθμό, πεντάρι, και μουσική από το παραδοσιακό τύμπανο doli. Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει και χρησιμοποιώ στοιχεία της πατρίδας μου. Άλλωστε είναι η χώρα που με γέννησε, με μεγάλωσε, μου έδωσε αρχές και όραμα. Μου λείπουν πράγματα από εκεί και προσπαθώ να τα φέρω νοσταλγικά στην τέχνη μου.

Αφού είπαμε τα της μουσικής, περνάμε στον χορό. Πώς θα κάνουμε τον κόσμο να ξαναχορέψει; Θα εμφανιστείς για δεύτερη χρονιά στο Smut στις 29/11, 20/12 και 27/12. Μήπως λοιπόν είναι το Smut το μέρος;

Στο Smut συμβαίνουν πολλά. Είναι ένα club στημένο στα βερολινέζικα πρότυπα – και ο ιδιοκτήτης του είναι από κει. Δεν επιτρέπονται φωτογραφίες και βίντεο και έχει αυστηρή πόρτα. Μόνο και μόνο που δεν βλέπεις όλο τον κόσμο με ένα κινητό στο χέρι είναι πολύ ωραίο και σπάνιο. Δεν σε κοιτάει η οθόνη αλλά τα βλέμματα. Είναι το καταλληλότερο μέρος για να αναδείξω αυτό που κάνω. Λέω μόνο δικά μου τραγούδια από το ξεκίνημά μου έως τώρα – ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω. Το πρώτο πρόγραμμα έχει έντονα στοιχεία παράστασης, θα πω τραγούδια από το «The Villain»  –για πρώτη φορά– και από το «Identity Crisis» και στο δεύτερο μέρος θα γίνει μια αναδρομή, σκεφτείτε, θα φτάνω μέχρι το «Φταις». Όλα τα τραγούδια είναι live. Έχω ένα υπέροχο gang, όπως τους λέω, με μουσικούς και χορευτές, με αρχηγό τον Bill Roxeno, χορογράφο και creative director του project. Για την πρεμιέρα, 29/11, υπάρχει δημιουργικό άγχος, αλλά επειδή ξέρω πόσο ωραία περάσαμε πέρυσι, πάμε και φέτος, με κάποιες μικρές αλλαγές στο σκηνικό και με νέα ακούσματα. Θα υπάρχουν επίσης limited merch του «The Villain», που θα διατίθενται αποκλειστικά στο shop του Smut. 

Τα looks σου είναι statement. Πολλοί θα μιλήσουν πρώτα για το εκκεντρικό ντύσιμό σου και μετά για τη μουσική σου. Ποια είναι η έμπνευσή σου;

Λένε ότι ντύνεσαι ανάλογα με τη διάθεσή σου. Εγώ πολλές φορές πρώτα ντύνομαι και μετά μπαίνω στον ρόλο του look.Η έμπνευσή μου ξεκινά από ένα μικρό λιθαράκι και το ένα γεννά το άλλο. Ακούω το τραγούδι ή έχω ένα concept και μπορεί να μου έρθει αμέσως ένα ντύσιμο στο μυαλό ή και το αντίθετο. Π.χ. τώρα ήθελα να κάνω πορτοκαλί μαλλιά, κι έτσι το νέο EP έχει πορτοκαλί χρώμα. Όλη την τρέλα μου προσπαθώ να τη χωρέσω στο Mad Walk και στο Mad Awards –στο φετινό Mad Walk, στις 2/12, θα δείτε δύο διαφορετικές Τάμτες. Μία με τη σχεδιάστρια Soraya Oronti, να τραγουδάει το «Dystopian» από το «Identity Crisis» και μία με τη Sailor’s Μelody το «ANAKATA» από το «The Villain». Ξέρω πολύ καλά ότι οι εικόνες που σερβίρω δεν είναι εύπεπτες – μπορεί κάποιος να θαυμάσει, αλλά όχι να ταυτιστεί. Στη ζωή μου όμως είμαι πολύ πιο απλή. Κι εγώ ένα τζιν και μια μπλούζα φοράω. Βέβαια, μπορεί αυτή η μπλούζα να έχει βάτες και το τζιν να είναι λίγο κάπως. 

Κλείνουμε με το κεφάλαιο μητρότητα. Ήσουν νέα μαμά και επαγγελματίας. Πώς συνυπήρξες στους δύο ρόλους;

Φυσικά ήταν δύσκολο. Ξαφνικά βρέθηκα με ένα παιδί σε άλλη χώρα κι έγινα τραγουδίστρια. Σε όλο αυτό ήμουν πολύ μικρή, άσχετα αν το παιδί μου ήταν ήδη 8. Αλλά δεν έχω προλάβει να λειτουργήσω σαν μονάδα. Δεν ξέρω πώς είναι να παίρνεις ένα χαρτζιλίκι για να συντηρήσεις τον εαυτό σου. Εγώ πήγαινα χέρι χέρι με την Άννυ, αυτή ήταν η κανονικότητά μου. Σαν να γεννήθηκα έτσι. Αυτούς τους δύο ρόλους δε θα τους είχα καταφέρει αν δεν ήταν εδώ η δική μου μαμά και δε με βοηθούσε με τη μικρή.  Ήμουν η καλύτερη μαμά που θα μπορούσα να είμαι για την ηλικία των 23. Όπως όλοι οι γονείς, και εγώ έχω προφανώς τις τύψεις μου, αλλά προσπαθώ να τις αποβάλω, γιατί εμείς οι άνθρωποι κρίνουμε τον εαυτό μας πολύ αυστηρά. Και, ενώ με κρίνω, ταυτόχρονα με δικαιολογώ. Μέχρι στιγμής φαίνεται ότι καλά τα πήγαμε.Είμαι πάρα πολύ περήφανη μαμά! 

Αυτή λοιπόν είναι η Τάμτα. Μια καλλιτέχνιδα που πίσω από την εικόνα της popstar δεν περιορίζεται στα στενά όρια της μουσικής βιομηχανίας, αλλά αντιθέτως αναπτύσσει μια πορεία ούσα όσο το δυνατόν πιο αυθεντική και ειλικρινής προς τον εαυτό της και το κοινό της.

To «The Villain» κυκλοφορεί στα ψηφιακά καταστήματα από τη Minos EMI, a Universal Music Company. Ευχαριστούμε πολύ το Paradice Tattoo για τη φιλοξενία.