Bob Dylan: Πώς δημιουργήθηκε το ντεμπούτο άλμπουμ που ηχογράφησε τον Νοέμβριο του 1961.
Χρειάστηκαν μόλις δύο μέρες για να ηχογραφηθεί αυτός ο δίσκος, που κόστισε μόλις 402 δολάρια. Δεν πούλησε πολύ, αλλά στάθηκε η αρχή μιας καριέρας που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Μόνο ο ίδιος ο Bob Dylan το πίστευε. Ευτυχώς και ο παραγωγός του, ο John Hammond.
Δύο μέρες λοιπόν! Ούτε καν: δύο τρίωρα session στο Studio A, που ήταν στον αριθμό 799 της Έβδομης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη, ήταν αρκετά. Στις 6 αυτές ώρες ηχογραφήθηκαν τα δεκατρία τραγούδια που αποτελούν τον δίσκο του Bob Dylan, συν τέσσερα outtakes, τρία από τα οποία κυκλοφόρησαν αργότερα στο πρώτο box set της σειράς «Bootleg», που κυκλοφόρησε το 1991.
Στο ντεμπούτο τού Dylan υπάρχουν έντεκα διασκευές και μόλις δύο δικά του τραγούδια. Οι διασκευές καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα υλικού που προέρχεται από την country, τα blues και τα gospel, πράγμα που δείχνει την απόφαση του Dylan να καλύψει όλα όσα τον εκφράζουν, τόσο από την πλευρά της μαύρης όσο και από την πλευρά της λευκής Αμερικής. Είμαστε σε μια εποχή που τα πάντα βρίσκονται στο ξεκίνημά τους. Οι Beatles έχουν μόλις δημιουργηθεί, οι Rolling Stones θα δημιουργηθούν έναν χρόνο αργότερα, ο Elvis Presley δεν έχει αποκτήσει το ρεπερτόριο που θα τον φέρει στην κορυφή και δύο μεγάλα ονόματα έχουν μόλις χαθεί: ο Eddie Cochran και ο Buddy Holly. Ο δίσκος του Dylan πουλάει περίπου 5.000 αντίτυπα το πρώτο κρίσιμο διάστημα και στην ουσία είναι ο παραγωγός του, ο John Hammond, που τον κρατάει με νύχια και με δόντια στην Columbia. Ακόμη κι αν ο ίδιος δεν είναι αρκετά ευχαριστημένος μαζί του: «Ο Bobby χτυπούσε όλα τα “π”, σφύριζε όλα τα “σ”, συχνά απομακρυνόταν από το μικρόφωνο και το χειρότερο ήταν ότι αρνιόταν να μάθει από τα λάθη του. Δεν είχα δουλέψει ποτέ με κάποιον τόσο απείθαρχο μουσικό πριν από εκείνον».
Αν όμως ο Dave van Ronk χρειάστηκε να ακούσει το «A Hard Rain’s A-Gonna Fall» για να καταλάβει ότι ο Dylan ήταν ένας μεγάλος μουσικός, πολύ σημαντικότερος από όλους εκείνους που έπαιζαν κιθάρα και τραγουδούσαν στα folk clubs της McDougal Street, ο John Hammond ήξερε από την πρώτη στιγμή ότι αυτό το 20χρονο αγόρι μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλά. Ανάμεσα στα τραγούδια-διασκευές τού ομώνυμου πρώτου δίσκου του Bob Dylan είναι το «House Of The Risin’ Sun», με τον τρόπο μάλιστα του Dave Van Ronk, το «Fixin’ To Die» του Bukka White, το εμβληματικό «Highway 51» του Curtis Jones, που μιλάει για τον δρόμο που ακολουθούσε ο μαύρος πληθυσμός προς τον Βορρά την εποχή του Great Migration (περίπου από το 1910), το «In My Time Of Dying», που διασκεύασαν αργότερα και οι Led Zeppelin, και το «Man Of Constant Sorrow», ένα παραδοσιακό τραγούδι στο οποίο ο Dylan αλλάζει τους στίχους. Αντί να πει «maybe your friends think I’m a stranger» λέει «your mother thinks I’m a stranger», υπονοώντας την κακή σχέση που είχε με τη μητέρα της Suze Rotolo, με την οποία ήταν ζευγάρι εκείνη την εποχή.
Όμως υπάρχουν και δύο τραγούδια που έχει γράψει ο ίδιος. Το «Talkin’ New York» είναι ένα bluesy track, όπου ο Dylan λιγότερο τραγουδάει και περισσότερο μιλάει στο ύφος που είχε ξεκινήσει ο Christopher Allen Bouchillon. Όμως το τραγούδι είναι πιο κοντά στον Woody Guthrie και σε tracks όπως το «Talking Subway» ως προς την εκφορά ή το «New York Town» ως προς το νόημα. Αλλά και το άλλο original του δίσκου αυτού, έχει να κάνει με τον Woody Guthrie. Πρόκειται για το «Song To Woody», τραγούδι που όπως σημειώνει ο Dylan στο χειρόγραφο των στίχων, «γράφτηκε στο Mills Bar της Bleeker Street» και φέρνει στο μυαλό το «1913 Massacre» του Guthrie.
Αυτό που κάνει τον Dylan να ξεχωρίζει από τους folk τραγουδιστές της εποχής εκείνης, δεν είναι ούτε η φωνή ούτε το παίξιμο της κιθάρας. Υπήρχαν πολλοί καλύτεροι και στα δύο. Εκείνο που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι οι στίχοι και κυρίως η δύναμη με την οποία παίζει, τραγουδάει και φυσάει τη φυσαρμόνικά του. Ο Dylan στ’ αυτιά ενός τόσο έμπειρου ακροατή όσο ήταν ο John Hammond, είναι ο εικοσάχρονος πιτσιρικάς που φέρνει μαζί του τον άνεμο που πρόκειται να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, ακόμα και τη folk, όπως έμοιαζε το 1961.
9°
