Χριστούγεννα με τον Γιώργο Περρή

Ο Γιώργος Περρής είναι ένας τραγουδιστής που εμπνέει σιγουριά. Έχει εντυπωσιακή φωνή και ξεκάθαρη παρουσία, είναι ένας τζέντλεμαν που αγαπάει τη μουσική και την επικοινωνία με το κοινό του. Μιλάει ωραία και προσεκτικά, κρατάει για τον εαυτό του αυτά που θέλει και είναι ευγνώμων για την καριέρα που έχει χτίσει στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, εξοικειωμένος με την κοσμοπολίτικη κουλτούρα ως παιδί Έλληνα πατέρα και Γαλλίδας μητέρας. Για τον Δεκέμβριο (στις 18), μας χαρίζει μια χριστουγεννιάτικη –και πολλά άλλα– συναυλία στο Παλλάς της Βουκουρεστίου (στις 18) και στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης (στις 19). Μαζί του οι λαμπερές Puppini Sisters από τη Μεγάλη Βρετανία, ένα τρίο που ερμηνεύουν ρετρό αρμονίες της εποχής του swing, γεμάτες χαρά, μπρίο και ζωντάνια.

Έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του χριστουγεννιάτικου άλμπουμ σου, έρχεσαι για Χριστούγεννα στο Παλλάς και στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, με τις Puppini Sisters – μια πολύ ωραία συνεργασία. Τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε;
Είναι ένα πολυποίκιλο πρόγραμμα, δεν είναι αυστηρά χριστουγεννιάτικο. Βεβαίως και θα πω τραγούδια από τον χριστουγεννιάτικό μου δίσκο και κάποιες διασκευές, όμως θα έχει και τραγούδια από μιούζικαλ που δεν έχω ξαναπεί ποτέ, από κάποιες ταινίες του Χόλιγουντ, όπως επίσης και από το δικό μου ρεπερτόριο για τον έρωτα. Τις Puppini Sisters τις ανακάλυψα, όπως και ο υπόλοιπος πλανήτης, όταν τραγούδησαν το «Jingle Bells» με τον Michael Bublé και έγιναν viral. Από τότε τις ακολουθώ. Τρελάθηκα με αυτές τις αρμονίες που κάνουν στα φωνητικά γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνουν, ξέρεις. Απαιτείται κατάρτιση, αρμονία, γνώση και τεχνική. Και όλος αυτός ο ρετρό ήχος της εποχής τού σουίνγκ, εμένα με μαγεύει. Πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους και είμαι πολύ χαρούμενος που, με το που τους το ζήτησα, αμέσως είπαν το ναι.

Κάνουν περιοδεία για τα είκοσι χρόνια της καριέρας τους, οπότε συμπίπτετε και χρονικά ως καλλιτέχνες.
Ακριβώς. Και ετοιμάζουμε ένα μέρος του προγράμματος που θα είναι πραγματικά εκρηκτικό, ένας μουσικός διάλογος που θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Με πολλή χαρά, συγκίνηση, νοσταλγία και ρυθμό.

Οι Puppini Sisters έχουν και πολύ χιούμορ στην παρουσία τους.
Και αυτό είναι κάτι που μας συνδέει, γιατί κι εμένα, ο κόσμος που έρχεται στις συναυλίες μου το ξέρει, μου αρέσει να τους λέω ιστορίες, να τους μιλάω με χιούμορ, να επικοινωνούμε με έναν τρόπο πολύ δικό μας.

Είναι αλήθεια, είσαι πολύ ομιλητικός επί σκηνής.
Μα και όλοι οι καλλιτέχνες που αγάπησα στη ζωή μου είναι έτσι. Από εκείνους το πήρα (γελάει).

Θα έλεγες ότι είσαι crooner ως τραγουδιστής; (σ.σ. τραγουδιστής που ερμηνεύει με έναν απαλό, καθησυχαστικό τρόπο. Μουσική τεχνική που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 και έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής.)
Δεν νομίζω ότι μου αρέσει αυτή η ταμπέλα. Κοίτα, εγώ είμαι ένας τραγουδιστής. Τελεία. Ένας τραγουδιστής που τραγουδώ τα θέματα τα οποία αφορούν και συγκινούν τον άνθρωπο, και μεταφέρουν τον εσωτερικό του κόσμο. Είτε είναι ο έρωτας είτε είναι η ζωή. Δεν θέλω να το περιορίσω στο crooner, λοιπόν, γιατί έχω πειραματιστεί με αρκετά είδη μουσικής και στο μέλλον θέλω να πειραματιστώ και με άλλα. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος που αντέχει μέσα στον χρόνο, κάπως θέλει να εξελιχθεί, να δοκιμαστεί.

Είσαι από αυτούς που κάνουν το λεγόμενο Christmas creep; Που αρχίζουν τα Χριστούγεννα από τον Οκτώβριο; Είσαι, δηλαδή, παιδί των Χριστουγέννων;
Όχι, δεν είμαι από αυτούς (γελάει). Αν και τα λατρεύω τα Χριστούγεννα, γιατί με φέρνουν σε επαφή με το παιδί μέσα μου. Και αυτό είναι κάτι που παλεύω σε όλη μου τη ζωή ώστε να το κρατήσω. Να μείνει ζωντανό αυτό το παιδί, να μη χάσει τον ενθουσιασμό του, να θυμάται για ποιο λόγο ήθελε να τραγουδήσει. Τα Χριστούγεννα μου δίνουν αυτή την αίσθηση της μαγείας.

Τα παιδικά σου Χριστούγεννα πώς ήταν; Το ρωτάω γιατί ήδη έχεις μιλήσει για το παιδικό τραύμα του χωρισμού των γονιών σου.
Υπήρχαν ορισμένες χρονιές που ήταν υπέροχα, μαγικά και υπήρχαν και χρονιές που ήταν μοναχικά. Θυμάμαι όμως κάποια Χριστούγεννα στη Γαλλία, στο σπίτι της γιαγιάς μου, που ήταν γεμάτα ζεστασιά και θαλπωρή.

Σαν σαραντάχρονος πλέον, πώς αντιμετωπίζεις αυτή τη νέα σου δεκαετία; Νιώθεις πιο σοφός; Πιο υπεύθυνος; Επηρεάζει η ηλικία την καριέρα και τις επιλογές σου;
Ωραία ερώτηση… Καταρχάς νιώθω πιο ελεύθερος. Νιώθω ότι σιγά σιγά αρχίζω να βλέπω την ύπαρξή μου. Βλέπω τον κήπο μου, ο οποίος δεν έχει μόνο τριαντάφυλλα, έχει και τουλίπες, έχει και γαϊδουράγκαθα αν χρειαστεί, έχει και βασιλικό, έχει απ’ όλα. Και αυτό μου έμαθε να μη βιώνω την πραγματικότητά μου επικριτικά. Δηλαδή δεν είναι όλα σωστά ή όλα λάθος. Ωφέλιμα ή μη-ωφέλιμα. Είναι όλα μέρος του ανθρώπου. Της ύπαρξής μας. Αυτό μου πήρε πολύ χρόνο για να το καταλάβω. Ο άνθρωπος πρέπει να βρίσκει τη σωστή του θέση και τη σωστή του διάσταση. Επίσης, μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία, και μετά από κάποιες δύσκολες προσωπικές καταστάσεις, έμαθα ότι ακόμα και όταν νομίζουμε ότι έχουμε σπάσει σε χίλια κομμάτια, είμαστε απλώς ραγισμένοι. Έμαθα ότι μπορείς να συμφιλιωθείς με τις ρωγμές σου και πάνω απ’ όλα ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από τους ανθρώπους που μας αγαπούν και μας ανεβάζουν, ειδικά όταν εμείς οι ίδιοι δεν βρίσκουμε τίποτε άξιο αγάπης στον εαυτό μας. Σιγά σιγά μαθαίνω ότι υπάρχει μεγάλη δύναμη στην απόλαυση. Έχουμε παρεξηγήσει τη χαρά και την απόλαυση ως κάτι το επιπόλαιο και το ρηχό. Εγώ μαθαίνω τώρα ότι είναι κάτι το βαθιά λυτρωτικό. Σε μεταμορφώνει.

Είδα στο Instagram σου ότι διαβάζεις ένα κλασικό βιβλίο από τα 70s, το «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος», του Σκοτ Πεκ. Πώς το ανακάλυψες; Ξέρω ανθρώπους που άλλαξε η ζωή τους όταν το διάβασαν.
Το βιβλίο αυτό μου το έδωσε η πολύ καλή μου φίλη Μαρίζα Ρίζου, που το είχε διαβάσει πρώτη –μεταξύ μας το αποκαλούμε «Βίβλο». Η αλήθεια είναι ότι μετά από αρκετά χρόνια ψυχανάλυσης, δεν είμαι πολύ υπέρ όλων αυτών των βιβλίων αυτοβοήθειας. Δεν είναι κάτι το οποίο με ιντριγκάρει. Προτιμώ να συγκεντρώνομαι εγώ ο ίδιος στην ύπαρξή μου, να την αναλύω, παρά να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία με τα βιβλία. Ωστόσο, το βιβλίο αυτό είναι σαν ένα αποτύπωμα, ένα μικρό εγχειρίδιο πολλών πραγμάτων, που κι εγώ ο ίδιος αντιλήφθηκα και έμαθα μέσω της ψυχανάλυσης. Επομένως είναι ένας πολύ καλός οδηγός για να μου υπενθυμίζει κάποια βασικά πράγματα, που δεν πρέπει να ξεχνάω.

Υπήρξαν κάποια ή κάποιες στιγμές στη ζωή σου που ένιωσες να αλλάζουν τα πάντα;
Μπορώ να σου πω ότι είναι και τώρα μια περίοδος τέτοια, που νιώθω ότι αλλάζουν πολλά πράγματα μέσα μου και θα σου πω γιατί: έμαθα να έρχομαι σε επαφή με το συναίσθημά μου. Για πάρα πολλά χρόνια το είχα καταπιεσμένο το συναίσθημά μου. Πάρα πολύ. Δεν ήμουν σε άμεση επαφή με αυτά που αισθανόμουν. Τα κουκούλωνα, έκανα ότι δεν τα έβλεπα. Τώρα λοιπόν το αφήνω αυτό. Το συναίσθημα ξέρεις είναι κάτι το ανεξέλεγκτο. Γι’ αυτό και παγκοσμίως ενοχοποιείται. Όλοι ψάχνουμε βεβαιότητες και φοβόμαστε να εκτεθούμε. Εγώ λοιπόν διανύω μια περίοδο που δεν φοβάμαι να εκτεθώ στο συναίσθημά μου. Δεν φοβάμαι την έκφρασή του.

Τι ήταν αυτό που ξεκλείδωσε το συναίσθημά σου;
Ήταν σίγουρα αποτέλεσμα της ψυχανάλυσης, μιας ωριμότητας και χειραφέτησης μέσα μου και ενός δικού μου αιτήματος. Το είχα αίτημα το συναίσθημά μου να μην είναι θυμωμένο.

Πώς έγινε η γνωριμία σου με τον Μίμη Πλέσσα, τον άνθρωπο που σε ανέδειξε; Τώρα που έφυγε από τη ζωή, τι είναι αυτό που σου έχει μείνει από εκείνος ως άνθρωπο και ως μουσικό, από όσα σου δίδαξε;
Δεν θα μπορούσα να είχα ευχηθεί για καλύτερο ξεκίνημα στην καριέρα μου. Γιατί βρέθηκα προστατευμένος σε μια οικογένεια ανθρώπων με επικεφαλής τον μεγάλο Μίμη Πλέσσα. Είχα την τύχη και την πολυτέλεια να μάθω και να ψηθώ στη δουλειά αυτή με ασφάλεια, αγάπη, προστασία, σεβασμό. Ο Μίμης –και τον λέω έτσι γιατί είναι άνθρωπος της καρδιάς μου– ποτέ δεν μου φέρθηκε σαν να ήμουν «το παιδάκι». Μου φερόταν πάντα σαν να ήμουν ισάξιο μέλος της ομάδας. Παρά του ότι δεν ήξερα τίποτα, δεν ήξερα καν πώς κρατάνε το μικρόφωνο. Ξεκίνησα να δουλεύω μαζί του στα 17 μου χρόνια, 2-3 μήνες πριν κλείσω τα 18. Η γνωριμία μας έγινε μέσω ενός κοινού γνωστού, ο οποίος τον πήρε τηλέφωνο και του είπε: «Μίμη, θέλω να ακούσεις ένα νέο παιδί». Και ο Πλέσσας του απάντησε: «Πες σε αυτό το παιδί ότι είναι πολύ τυχερό, γιατί σήμερα είναι η τελευταία φορά στη ζωή μου που κάνω οντισιόν για νέους τραγουδιστές – να έρθει σπίτι μου τώρα!» Και όπως ήμουνα, πήγα σπίτι του, τραγούδησα ένα τραγούδι και μου είπε κάποια πράγματα που δεν τα έχω μεταφέρει ποτέ σε κανέναν, τα κρατάω σαν φυλακτό για τον εαυτό μου. Και μετά ξεκίνησα μαζί του τις συναυλίες.

Και τεχνικά, ερμηνευτικά, τι σου έδωσε;
Ο Μίμης ήταν ένας άνθρωπος που δεν έδινε οδηγίες. Πίστευε βαθιά στην ελευθερία του καλλιτέχνη. Οπότε η μόνη «τεχνική»οδηγία αν θέλεις, ήταν ότι με άφησε να βρω τη δική μου ταυτότητα μέσα στα δικά του τραγούδια. Κι αυτό είναι πολύ σπουδαία οδηγία, παρ’ όλο που ο ίδιος δεν την έδωσε ποτέ έτσι. Το άλλο, όμως, που πήρα από αυτόν είναι η σοβαρότητα με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζεις αυτή τη δουλειά και πάνω απ’ όλα την Τέχνη.

Και όντως το εφαρμόζεις αυτό, Γιώργο. Όλοι το ξέρουμε και το βλέπουμε όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι εντυπωσιακή η λίστα των καλλιτεχνών απ’ όλο τον κόσμο με τους οποίους έχεις συνεργαστεί, δεν είναι τυχαίο αυτό. Είναι κάποιες από αυτές τις συνεργασίες που κρατάς πιο κοντά στην καρδιά σου; 
Η πραγματικότητα είναι ότι, κοιτάζοντας πίσω και μετά από 20 χρόνια, βλέπω ότι από όλους πήρα κάτι. Από όλους έμαθα, ουδενός εξαιρουμένου. Γιατί ήθελα από μικρός να μαθαίνω – και τώρα ακόμα. Μου αρέσει να παίρνω στοιχεία, να παρατηρώ πώς δουλεύει κάποιος που θαυμάζω και εκτιμώ, και να βλέπω τι ταιριάζει σε μένα από τα δικά του στοιχεία. Βεβαίως κάποιες συνεργασίες υπήρξαν πιο καθοριστικές. Όπως ήταν ο Μίμης Πλέσσας στο ξεκίνημά μου, ο Μάριος Φραγκούλης αργότερα, η Λάρα Φαμπιάν που μου έδωσε τις πρώτες μου μεγάλες ευκαιρίες στο εξωτερικό, ο Μισέλ Λεγκράν από τον οποίο έμαθα τι θα πει να απαιτείς από τον εαυτό σου και τους γύρω σου την τελειότητα κι ας ξέρεις ότι δεν θα την πετύχεις ποτέ. Αργότερα πήρα πολλά στοιχεία από την Ελευθερία Αρβανιτάκη, από την Ευναθία Ρεμπούτσικα και τη Λίνα Νικολακοπούλου και βεβαίως πρόσφατα, από τον μεγάλο Πλάθιντο Ντομίνγκο. Η καλοκαιρινή μας συναυλία ήταν ένα μεγάλο μάθημα ταπεινότητας για μένα… και η λίστα είναι ατελείωτη.

Το τελευταίο σου σινγκλ, το «Θα σ’ αγαπώ», που είναι διασκευή τραγουδιού της Μπάρμπαρα Πραβί, έχεις πει ότι σχετίζεται με την αποδοχή του εαυτού μας. Έχει αυτό να κάνει με το προσωπικό σου coming out;
Όχι, όχι. Για μένα, το τραγούδι αυτό έχει να κάνει με την αποδοχή του εαυτού μας μέσα στον έρωτα. Ο έρωτας δεν μπορεί να είναι μια κατάσταση που απλώς σου χτυπάει τη νεύρωση. Ο έρωτας είναι μια ατελείωτη ομορφιά που σου επιτρέπει να είσαι πραγματικά ο εαυτός σου, να είσαι ελεύθερος.

Δισκογραφικά πού βρίσκεσαι τώρα;
Φέτος επανακυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο ο περσινός δίσκος με τα χριστουγεννιάτικα, με τέσσερα νέα τραγούδια. Ταυτόχρονα βρίσκομαι στο στούντιο όπου ηχογραφώ τον επόμενο ελληνικό μου δίσκο, ο οποίος θα κυκλοφορήσει στις αρχές του νέου χρόνου. Ακόμα δεν μπορώ να αποκαλύψω συνεργάτες κ.λπ., αλλά ανυπομονώ γι’ αυτόν τον δίσκο γιατί μου έχει φέρει πολύ ωραία δώρα. Ανυπομονώ να τα μοιραστώ με τον κόσμο.

Φέτος βρέθηκες και στις Κάννες με αφορμή την προβολή της ταινίας για τον Μισέλ Λεγκράν. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία σου; Μου φάνηκε να την απολαμβάνεις.
Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Κατ' αρχάς πήγα για την πρεμιέρα της ταινίας για τη ζωή του Λεγκράν στην οποία συμμετείχα. Εκτός από όλη τη διαδικασία τού μεγαλύτερου κινηματογραφικού φεστιβάλ στον κόσμο, το να είσαι στο κόκκινο χαλί κ.λπ., ήταν μοναδική στιγμή το να με βλέπω στην οθόνη, δίπλα σε όλους τους γίγαντες των παιδικών μου χρόνων – στη Νάνα Μούσχουρη, στην Μπάρμπρα Στράιζαντ, στον Στινγκ και σε πολλούς άλλους σπουδαίους. Κάπου εκεί στο τέλος ήμουν κι εγώ. Ήταν συγκλονιστικό και πολύ συγκινητικό. Ο Λεγκράν ήταν ένας από τους παιδικούς μου ήρωες. Η μουσική του ρέει μέσα μου. Είναι ίσως ο μοναδικός συνθέτης, μαζί με τον Μάνο Χατζηδάκι, που υπάρχει στο αίμα μου. Το ότι τον γνώρισα και δουλέψαμε μαζί ήταν ένα δώρο από τον Θεό.

Βέβαια είσαι και παιδί που το αγαπάει πολύ ο φακός. Θα έπαιζες στον κινηματογράφο; Έχεις κάνει πρόβες ρόλους και γκριμάτσες κρυφά στον καθρέφτη σου;
Όχι, δεν έχω κάνει τέτοιες πρόβες, ωστόσο αν μου γινόταν τέτοια πρόταση, ναι. Αν ήταν κάτι που με ενδιέφερε και με ιντρίγκαρε, θα το έκανα. Αν με ρωτούσες πριν πέντε χρόνια, θα σου έλεγα ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση, ξέχασέ το (γελάει).

Στις συναυλίες, όπως έχω δει στο vlog σου, έχεις τρομερό τρακ πριν βγεις στη σκηνή, αλλά μόλις βρεθείς στα φώτα μεταμορφώνεσαι, αν μου επιτρέπεις την έκφραση, σε ένα τέρας αυτοελέγχου και σιγουριάς. Ωστόσο έχεις πει ότι «χρειάζεται και λίγο σασπενσουλίνι». Πώς τα εξισορροπείς αυτά τα δύο;
Μου λένε πολλοί: καλά μετά από τόσα χρόνια δεν έχει ηρεμήσει αυτό το τρακ; Μπορώ να σου πω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι την ευθύνη που έχεις απέναντι στο κοινό σου και σε αυτό που περιμένει από σένα. Επομένως το τρακ είναι τεράστιο. Απλώς την ώρα που ανεβαίνεις στη σκηνή, όντως μεταμορφώνεσαι σε κάτι άλλο. Είναι σαν τα πόδια σου να είναι δέκα εκατοστά πάνω από το έδαφος. Σαν να ίπτασαι. Σαν να βρίσκεσαι σε μια κατάσταση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Γενικά στη ζωή μου είμαι πολύ ανασφαλής, φοβισμένος άνθρωπος. Στη σκηνή μεταμορφώνομαι σε λιοντάρι. Νιώθω ότι είναι το βασίλειό μου. Και, ξέρεις, αυτός είναι ίσως το παράδοξο του καλλιτέχνη. Από τη μία είσαι βαθιά ανθρώπινος και από την άλλη είσαι υπεράνθρωπος. Και ταυτόχρονα υπάνθρωπος, γεμάτος ανασφάλειες και ελαττώματα. Με τα χρόνια έχω μάθει να ζω με αυτό, ξέρω ότι δεν θα φύγει ποτέ. Αλλά πάνω απ’ όλα νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό, που μπορώ και το έχω μέσα μου.

Στη σκηνή είσαι και ένα πρότυπο grooming θα έλεγα. Είσαι άψογα ντυμένος, με bespoke κοστούμια αν μπορώ να καταλάβω. Πού ντύνεσαι; Ποιος επιμελείται την εμφάνισή σου;
Έχω υπέροχους συνεργάτες που με φροντίζουνε και με βοηθάνε, αλλά θα σου πω ένα μυστικό... Βαριέμαι πάααρα, μα πάρα, πολύ τα ρούχα. Εάν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, σου το ορκίζομαι θα είχα, σαν τον Αϊνστάιν, επτά ολόιδια κοστούμια και θα φορούσα ένα κάθε μέρα. Μου είναι μεγάλος βραχνάς τα ρούχα. Αλλά συνειδητοποιώ ότι εμένα αυτό που μου ταιριάζει είναι το κλασικό, γιατί αυτή είναι και η προσωπικότητά μου και κάπως έχω βρει την ισορροπία μου. Ξέρεις, τη συναυλία τη βλέπω σαν να έχω μια γιορτή στο σπίτι μου. Πρέπει να βάλω τα καλά μου, δεν μπορώ να βγω όπως να ’ναι. Θέλω να το ευχαριστηθώ και να ευχαριστήσω τον κόσμο.

Τι περιμένεις από το τη νέα χρονιά;
Η νέα χρονιά θα μου φέρει τον καινούργιο μου δίσκο για την Ελλάδα, πολλές συναυλίες εντός και εκτός συνόρων, κι έχω αρχίσει να σχεδιάζω τον επόμενο ξένο δίσκο μου. Εκτός από αυτά, συνεχίζω και τη δουλειά μου για τα παιδιά ως πρεσβευτής καλής θελήσεως με τη Unicef, κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε, γιατί η χώρα μου υστερεί σε πολλούς τομείς.

Info
Γιώργος Περρής «The Most Wonderful Time Of The Year»
Τετάρτη 18/12 - Θέατρο Παλλάς
Πέμπτη 19/12 – Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης
Special Guests: The Puppini Sisters
Προπώληση εισιτηρίων more.com