Geoff Tate: Χρειάζεται να «βγαίνουμε» από τους εαυτούς μας

Το ονοματεπώνυμό του θα συνοδεύει κάθε σχετικό λήμμα με τον όρο progressive metal αφού υπήρξε η φωνή του όταν πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ιδιώματος με τους Queensrÿche. Οι στίχοι του θα δικαιώνονται άλλες φορές από τις παγκόσμιες εξελίξεις και άλλες από τις συναισθηματικές διακυμάνσεις που περνούν οι άνθρωποι καθημερινά. Ο Geoff Tate αποθεώθηκε τραγουδώντας σε μεγάλες αρένες, πήρε μία γεύση της επιτυχίας με όρους μεγάλων αριθμών και μεγάλης ουσίας, και χάραξε τον δικό του μουσικό δρόμο ως τραγουδιστής αλλά και ως οινοποιός.

Την Κυριακή 17 Νοεμβρίου ο Geoff Tate έρχεται στο Gagarin 205 με ένα φιλόδοξο project από τη Fairplay και το Gimme Shelter Film Festival: στην πιο πολυδιάστατη περιοδεία του τα τελευταία χρόνια, θα καλύψει δισκογραφικά όχι απλά όλη τη χρυσή δεκαετία της ολοκληρωμένης δισκογραφίας των Queensrÿche, αλλά και πιο πίσω, το θρυλικό πρώτο ΕΡ. Special guests στη συναυλία θα είναι οι Sons of Sounds από τη Γερμανία, opening acts η Irene Ketikidi και ο Jon Voyager, όλα τα αυτιά που παραμένουν ανοιχτά θα ακούσουν γιατί ο Geoff Tate, στα 65 του, είναι ένας από τους χαρισματικούς frontmen που ροκάρουν και απολαμβάνουν τη ζωή χωρίς να έχουν ανάγκη τους μύθους τους.

Σε λίγες μέρες «το μεγάλο rock show» σας έρχεται στην Ελλάδα. Τι αναμνήσεις έχετε από τις προηγούμενες επισκέψεις σας;
Το διασκεδάζω πολύ! Αγαπώ την ελληνική κουλτούρα, αγαπώ το φαγητό και το κρασί, πρόκειται για μία πανέμορφη τοποθεσία, αγαπώ επίσης να παίζω τη μουσική μου για το ελληνικό κοινό γιατί δείχνουν την πλήρη εκτίμησή τους και το βιώνουν ολοκληρωτικά. Διακρίνω, δηλαδή, την προθυμία τους να το ζήσουν και να τοποθετήσουν τους εαυτούς τους μέσα στη μουσική. Αυτό με κάνει να περνάω καλά, είναι υπέροχο συναίσθημα να ακούς τις αντιδράσεις άλλων εξαιτίας της μουσικής σου.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι χιλιάδες ανθρώπων ακούνε τη μουσική σας καθημερινά παγκοσμίως;
Πραγματικά δεν το σκέφτομαι καθόλου. Ίσως θα έπρεπε να αρχίσω να το κάνω, γιατί αυτό θα με έκανε πολύ χαρούμενο.

Θεωρείστε ένας από τους πιο εκφραστικούς, ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδιστές στην ιστορία του metal και του rock. Πώς διατηρείτε τη φωνή και την ενέργειά σας σε τόσο υψηλό επίπεδο;
Γιατί απολαμβάνω αυτό που κάνω. Πραγματικά μου αρέσει να παρουσιάζω τη μουσική μου, αγαπώ να ταξιδεύω και να βλέπω νέα μέρη, να επισκέπτομαι παλιούς φίλους, είναι κάτι που πραγματικά με ενδιαφέρει, ρίχνω το ενδιαφέρον μου εκεί. Υποθέτω ότι ο ενθουσιασμός μου προέρχεται από το ότι μου αρέσει αυτό που κάνω. Με ωθεί να ασχολούμαι όλο και περισσότερο.

Υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στη δημιουργία μουσικής και στη δημιουργία κρασιού; Αν ναι, πώς σχετίζονται; Τι σας ώθησε στην έναρξη παραγωγής του δικού σας οίνου με τον ετικέτα «Insania»;
Είχα ενδιαφέρον για το κρασί από πολύ νωρίς, μου άρεσε η ιδέα να αναπτύξω κάτι από την αρχή, επίσης μου αρέσει να πίνω, μου αρέσει το αλκοόλ. Δεν υπάρχει κάτι όπως το κρασί, πρόκειται για μοναδική εμπειρία. Υπάρχουν διαφορές από περιοχή σε περιοχή, και αυτή η πλευρά μου αρέσει, όσο πιο πολύ ταξίδεψα, τόσο πιο πολύ ενθουσιάστηκα με τις παραγωγές κρασιού. Μοιάζει με το «χτίσιμο» ενός κομματιού, κατά μία έννοια. Έχεις μπροστά σου όλες αυτές τις διαφορετικές νότες, και όλες μαζί φτιάχνουν μια μελωδία. Στο κρασί έχεις όλα αυτά τα διαφορετικά σταφύλια που ενώνεις για να σχηματίσεις ένα εναρμονισμένο γευστικό προφίλ. Οπότε βρίσκω αρκετές ενδιαφέρουσες ομοιότητες στις δύο διαδικασίες.

Υποθέτω ότι έχετε ταξιδέψει πολύ στη ζωή σας περιοδεύοντας ως μουσικός. Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας στον πλανήτη Γη;
Έχω δει πολλά μέρη, υπήρξα πολύ τυχερός, έχω ταξιδέψει σε 66 χώρες σε όλο τον κόσμο μέχρι στιγμής. Ξέρετε, υπάρχει ομορφιά παντού στον κόσμο αν ανοίξεις τα μάτια σου και τη δεις. Υπάρχει γη φυσική ομορφιά, η ομορφιά της Φύσης και μετά υπάρχουν και πανέμορφές πόλεις που έχουν δημιουργήσει οι άνθρωποι. Μία που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Βενετία, στην Ιταλία. Βρέθηκα εκεί τον περασμένο μήνα. Το πολύ ενδιαφέρον εκεί, ειδικά το κυρίως μέρος της πόλης, το παλιό, είναι ότι δεν επέτρεψαν μοντέρνα κτίρια. Μοιάζει όπως το 1400. Κοιτούσα έναν πίνακα του 1400, ίσως του 1500 στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, και είδα και μία φωτογραφία από το ίδιο μέρος και το μόνο διαφορετικό ανάμεσα στον πίνακα και τη φωτογραφία ήταν τα σύγχρονα πλοιάρια στα κανάλια. Τα υπόλοιπα έμειναν ακριβώς ίδια. Δεν είναι εύκολο να βρεις μία πόλη όπως αυτή πια. Οι περισσότερες είναι προσαρμοσμένες με νέα κτίρια, όμως η Βενετία είναι μοναδική.

Τι πιστεύετε για την χρήση της τεχνητής νοημοσύνης στη μουσική βιομηχανία; Είναι κάτι που σας απασχολεί;
Λοιπόν… δεν έχω ιδέα πού πηγαίνει όλο αυτό. Δεν θα μπορούσα καν να προβλέψω αυτό που υπάρχει σήμερα, αυτό που έχουμε τώρα. Με ενδιέφερε πάντα η τεχνολογία, και αυτό που κάνουμε τώρα, που επικοινωνούμε ενώ είμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, για μένα είναι τουλάχιστον συναρπαστικό. Η χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης θα έχει μελλοντικά όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή, τόση που θα πρέπει κατά κάποιον τρόπο να τη νομιμοποιήσουμε, να μάθουμε να την αναγνωρίζουμε. Γιατί θα μας απασχολήσει αρκετά με τον καιρό. Όταν κάτι προσαρμόζεται επάνω σε τόσα διαφορετικά πράγματα, όταν θα δούμε να αναπαράγονται άνθρωποι από αυτό, τότε θα αποκτήσει πραγματικό ενδιαφέρον. Εύχομαι να ζήσω αρκετά, ώστε να δω τι θα συμβεί.

Είστε ένας από τους πρωτοπόρους στη δημιουργία και ανάπτυξη του progressive metal. Τι θεωρείτε προοδευτικό στη ζωή σήμερα;
Οτιδήποτε περιλαμβάνει τεχνολογία είναι προοδευτικό και ενδιαφέρον, παλιά για να ηχογραφήσεις σε ένα στούντιο ήταν μια διαδικασία που απαιτούσε πολύμηνο προγραμματισμό και τεράστια οικονομική επένδυση, ενώ σήμερα μπορώ να το κάνω από το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου, ολόκληρο άλμπουμ μπορώ να δημιουργήσω από τον υπολογιστή που μιλάμε και κατόπιν να το κυκλοφορήσω διαδικτυακά για όλο τον κόσμο. Πριν χρειαζόσουν μήνες επί μηνών για να ετοιμαστεί και χρειαζόσουν και έναν οργανισμό για να το κυκλοφορήσεις. Είναι συναρπαστικές οι δυνατότητες σήμερα. Γιατί όλα είναι γρηγορότερα, καλύτερα, ευκολότερα. Μερικά από τα καλύτερα video και clips έχουν δημιουργηθεί με ένα κινητό τηλέφωνο. Η τεχνολογία αλλάζει τα πάντα. Με έναν τρόπο, είναι μια όμορφη μορφή τέχνης. Είναι έκφραση, είναι εργαλεία που μας βοηθούν να εκφραστούμε. Είναι η τέλεια εποχή για να είναι κανείς ζωντανός και μάρτυρας του τι πραγματικά συμβαίνει.

Είστε μια προσωπικότητα που έχει επηρεάσει πολλούς άλλους, έχετε εμπνεύσει κόσμο να τραγουδήσει και να γίνουν μουσικοί. Πώς ορίζετε την επιτυχία και πώς η αντίληψή σας για την επιτυχία άλλαξε με τον καιρό;
Όταν ήμουν νεότερος, πίστευα πως επιτυχία είναι να μπορείς να παίζεις μουσική επαγγελματικά. Το εκπλήρωσα αυτό, νωρίς, οπότε έπρεπε στη συνέχεια να ορίσω τι είναι επιτυχία αφού έχεις γνωρίσει την επιτυχία. Τότε αρχίζει η πρόκληση, γιατί πραγματικά θα πρέπει να προσπαθήσεις να επιτύχεις στις σχέσεις σου με τους άλλους, με τους συντρόφους σου, τους συναδέλφους σου, την οικογένειά σου, και αποτελεί πρόκληση γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν, τα ενδιαφέροντά σου επίσης. Υποθέτω, όμως, ότι επιτυχία για μένα είναι να είσαι χαρούμενος και άνετος με τον εαυτό σου και να κάνεις αυτό που σε ενδιαφέρει. Δεν νομίζω ότι θα ήμουν καλός αν έκανα μία δουλειά που δεν την απολάμβανα. Είμαι πολύ τυχερός που αγαπώ αληθινά αυτό που κάνω. Αυτή, πιθανότατα, είναι η μεγαλύτερη μορφή επιτυχίας στο δικό μου μυαλό· μου αρέσει αυτό που κάνω, με ενδιαφέρει σε καθημερινή βάση και ανυπομονώ να ξυπνήσω κάθε πρωί για να πάω στη δουλειά μου.

Θεωρείτε τους στίχους των κλασικών άλμπουμ «Rage for Order» και «Operation Mindcrime» σχετικούς σήμερα, ή όχι;
Λοιπόν, με ζορίζει λίγο η λέξη «σχετικοί». Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, σχετικοί σημαίνει αν εξακολουθούν να ενδιαφέρουν τον κόσμο. Οπότε ναι, εξακολουθούν να ενδιαφέρουν τον κόσμο, γιατί μου το λένε. Μου το δείχνουν, αγοράζουν τη μουσική, έρχονται στα σόου, ναι, είναι «σχετικοί». Τώρα, είναι παγκοσμίως «σχετικοί»; Ξέρουν όλοι το όνομά μου και τι κάνω; Εκτιμούν ό,τι κάνω; Όχι. Υπάρχουν πολλά μέρη που μπορώ να πάω και να μη με γνωρίζει κανείς, να μη ξέρουν με τι ασχολούμαι, να μην έχουν καμία πληροφορία για μένα. Αλλά υπάρχουν και άλλα τόσα μέρη που γνωρίζουν όλα τα παραπάνω. Πώς κρίνει κανείς το «σχετικοί»; Ποια επιτροπή έχει συσταθεί για να βγάλει τέτοια απόφαση; Δεν ξέρω πώς θα μπορούσαν.

Με ποιο από τα τραγούδια σας νιώθετε περισσότερη σύνδεση και γιατί; Ποιο έχει τη μεγαλύτερη συναισθηματική αξία;
Είναι δύσκολο να απαντηθεί αυτό. Έχω 171 τραγούδια. Είναι τρελό, το ξέρω, μεγάλο νούμερο. Υποθέτω έμεινα αρκετά απασχολημένος τεκμηριώνοντας τα ενδιαφέροντά μου και την ιστορία της ζωής μου, τεκμηριώνοντας αυτό που είμαι, νομίζω υπήρξα πολύ γόνιμος σε αυτόν τον τομέα. Έχω ρίξει ταχύτητα τα τελευταία λίγα χρόνια, σκοπίμως, ήθελα να πάρω μία απόσταση από το γράψιμο για κάποιο διάστημα, γιατί πιστεύω ότι μπαίνω σε ένα διαφορετικό στάδιο της ζωής μου τώρα, όπου έχω διαφορετική οπτική των πραγμάτων για τα οποία θα ήθελα να γράψω. Γίνομαι αρκετά συναισθηματικός όταν ερμηνεύω συγκεκριμένα κομμάτια, τραγούδια που έχω γράψει για συγκεκριμένους ανθρώπους, ναι, εκεί γίνομαι συναισθηματικός. Για την ακρίβεια, γίνομαι έτσι όταν τραγουδάω το “Silent Lucidity”, κομμάτι που ερμηνεύω σε όλα μου τα σόου, ορμώμενος αρχικά από το γεγονός ότι το κοινό συγκινείται απίστευτα με αυτό. Εγώ «μαζεύω» την ενέργεια, «συγκεντρώνω» τα συναισθήματα που είναι στον αέρα, τα «βλέπω» πάνω από το κοινό· για μερικούς, αυτό είναι το τραγούδι τους. Για μερικούς αυτό το τραγούδι σημαίνει άλλα από αυτά που εγώ είχα πρόθεση να σημαίνουν, βλέπω ζευγάρια που αγκαλιάζονται στο άκουσμα, ίσως το άκουγαν την ώρα που πρωτοσυναντήθηκαν, ίσως οι στίχοι μιλούν για κάτι που τους αφορά, δεν ξέρω. Αλλά αυτό που ξέρω είναι πως όταν το ερμηνεύω βλέπω, ακούω, αισθάνομαι τι γίνεται στο κοινό. Με επηρεάζει, ξέρετε. Μερικές φορές χαίρομαι, άλλες η φωνή μου «σπάει» γιατί με συγκινεί αυτό που συμβαίνει στο χώρο, πρόκειται για τραγούδι-πρόκληση κάποιες φορές.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έδωσε ποτέ ένας άλλος μουσικός;
Η καλύτερη συμβουλή έρχεται πιθανότατα από τον Michael Kamen που δούλεψε με τους Queensrÿche σε αρκετά άλμπουμ, ήταν ένας απίθανος μουσικός, ενορχηστρωτής, και μου είχε πει από πολύ νωρίς να ακολουθώ πάντοτε την καρδιά μου, να ακολουθώ αυτό που με ενδιαφέρει. Πολλές φορές οι νέοι μουσικοί πιέζονται για να ακολουθήσουν τάσεις, να γράφουν με συγκεκριμένο τρόπο, να «χωρέσουν» σε ένα μουσικό είδος ή κατηγορία, για να «φαίνονται», για να υπάρχουν δημογραφικά. Εγώ κατάφερα να αποδράσω από αυτό, και ο περίγυρός μου ήταν πολύ υποστηρικτικός σε αυτό, φυσικά βρέθηκαν μέσα στα χρόνια ένας, δύο άνθρωποι από δισκογραφικές που προσπάθησαν να με βάλουν σε κουτί «πρέπει να γράφεις έτσι» ή «πρέπει ο ήχος σου να είναι αυτός» και ίσως να έβγαιναν σωστοί αν είχα προσαρμοστεί σε μία κατηγορία, αν είχα πουλήσει περισσότερους δίσκους ή κάτι τέτοιο, αλλά δεν ήταν αυτό το νόημα για μένα, το νόημα ήταν να γράψω τη μουσική που είχα στο κεφάλι μου και αισθανόμουν στην καρδιά μου. Αυτός ήταν ο στόχος μου, όπως επίσης να μη βάζω όριο στον εαυτό μου λέγοντας, «εντάξει, δεν μπορώ να παίξω αυτή τη μελωδία εδώ γιατί αυτό δεν θα ήταν η ερμηνεία κάποιου άλλου για το τι είναι metal». Είναι τόσο τρελό που δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος μπορεί να παραδοθεί σε μια τέτοια ιδέα.

Πώς βιώσατε την άνοδο του grunge στο Σιάτλ με τους Nirvana, τους Alice in Chains, τους Pearl Jam, και τι αλλαγές έφερε σε εσάς;
Το βίωσα από απόσταση. Οι Queensrÿche ήταν ήδη στον δρόμο, περιόδευαν για χρόνια πριν η μουσική grunge γίνει δημοφιλής, οπότε δεν ήμασταν ποτέ μέρος της σκηνής του Σιάτλ με την έννοια ότι ήμασταν ήδη ταξιδευτές του κόσμου, η σκηνή μας ήταν αυτό που δημιουργούσαμε και αυτό που κάναμε παγκοσμίως, όμως πρέπει να πω ότι ήταν πολύ συναρπαστικό να βλέπεις μερικές από αυτές τις μπάντες να αποκτούν φήμη και να ακούγονται τα τραγούδια τους σε όλο τον κόσμο, ειδικά μπάντες όπως οι Alice in Chains ή οι Soundgarden, γιατί γνώριζα αυτούς τους ανθρώπους, είχαμε δουλέψει μαζί πολλές φορές, οπότε ήταν όμορφο να βλέπεις ότι κάνουν επιτυχία. Ήταν ενδιαφέροντες καιροί, η επιτυχία των άλλων δεν με επηρέασε προσωπικά, ήμουν απλώς χαρούμενος που τους συνέβαινε.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που μάθατε στη ζωή, εντός ή εκτός μουσικής, και γιατί ήταν σημαντικό για εσάς;
Ω, πήρα πολλά και σημαντικά μαθήματα. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι καλός άνθρωπος. Να έχεις συναίσθηση για τους άλλους ανθρώπους, εκτός από τον εαυτό σου. Σε αυτή τη δουλειά, ως μουσικός, νομίζω ότι δεν μπορείς να είσαι πολύ απορροφημένος με τον εαυτό σου, δεν είναι «εγώ, εγώ, εγώ» όλη την ώρα. Καλό είναι να απομακρυνθείς από αυτή την οπτική πολλές φορές μέσα στην ημέρα, και να ελέγχεις τον εαυτό σου, να κοιτάς τους άλλους και όσα περνούν, να συμπονάς και τους άλλους εκτός από τον εαυτό σου. Αυτό αποτελεί πρόκληση, επειδή αυτό που κάνουμε ως μουσικοί είναι πολύ αυτό-καταναλωτικό και μπορεί να οδηγήσει στην προσωπική σου καταστροφή αν κοιτάς μόνο εσένα. Χρειάζεται να «βγαίνουμε» από τους εαυτούς μας, να «δημιουργούμε» παράθυρα για να κοιτάμε «έξω», είναι σημαντικό να διατηρείς την οπτική σου αληθινή.