Protest March: Η μουσική είναι αρρώστια που δεν περνάει ποτέ

Οι Protest March είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό του ελληνικού new wave της δεκαετίας του 1980. Ένα συγκρότημα που έπαιζε πολύ συχνά στον Πήγασο, το Rodeo και τα υπόλοιπα μαγαζιά της εποχής και που είχε πολλές πιθανότητες να κλείσει συμβόλαιο με κάποια εταιρεία και να αρχίσει να κυκλοφορεί τη μουσική του. Όμως τα μέλη αυτού του συγκροτήματος ήταν σε πολύ μικρή ηλικία εκείνη την εποχή. Ηχογράφησαν ένα demo και έμειναν εκεί. Πριν από 25 χρόνια, στη συλλογή “Try A Little Sunshine”, που είχε κυκλοφορήσει από την εταιρεία και δισκοπωλείο Pop Art, υπήρχε ένα τραγούδι των Protest March, που παρουσιαζόταν άτιτλο. Επρόκειτο για το “Pale Faces” αλλά δεν υπήρχαν στοιχεία για το συγκρότημα εκείνη την εποχή. Και να τώρα, που τα τέσσερα κομμάτια εκείνου του demo από το 1985 κυκλοφορούν σε βινύλιο και μάλιστα σε πολύ λίγα αντίτυπα. Και πραγματικά -όχι μόνο για ιστορικούς, συναισθηματικούς ή συλλεκτικούς λόγους- αξίζει να τα ακούσει και να τα αναζητήσει κάποιος. Ο Τάκης Γιαννούτσος (γνωστός μας από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές -σήμερα στον Pepper- και drummer των Yeah!, o Χρήστος Γεωργακόπουλος (κιθάρα) και ο Τάκης Δελάλης (μπάσο, φωνή), μέλη για πολλά χρόνια των Make My Day, μιλούν για τις εποχές της αθωότητας.

Τι ήταν αυτό που έκανε τον καθένα από εσάς να ασχοληθεί με τη μουσική;

Χ.Γ. Το πρώτο και βασικό ερέθισμα ήταν πιστεύω κοινό για όλους μας,όταν κάποιο απόγευμα χαζολογώντας στους δρόμους του Περιστερίου, τέλη της δεκαετίας του 70 ακούσαμε από ένα παράθυρο κάποιους μαγικούς ήχους που ήταν πρωτόγνωροι για τα αυτιά μας. Ήταν ένα συγκρότημα που έκανε πρόβα. Αυτό ήταν… το μικρόβιο της μουσικής είχε εισχωρήσει στο αίμα μας.  

Τ.Γ. YouΤube δεν υπήρχε. Μόνο ένα «Μουσικόραμα» στην τηλεόραση κι αυτό μια φορά τη βδομάδα. Οπότε το να δεις ένα συγκρότημα να παίζει ζωντανά μπροστά σου και να σε βάζει μέσα στο στούντιο να τους δεις από κοντά, ήταν κάτι παραπάνω από ένα όνειρο.

Τ.Δ. Από μικρός τραγουδούσα και ήθελα να μάθω κιθάρα για να συνοδεύω τη φωνή μου. Στα 10 μου λοιπόν, με στέλνει ο πατέρας μου στο Ωδείο. Αλλά τι Ωδείο; Κλασική κιθάρα! 3 χρόνια πέρασα παίζοντας Emilio Pujol. Το καλό βέβαια ήταν ότι στα 13 μου έκανα μια συναυλία στον «Παρνασσό» και έμαθα από μικρός πόσο γλυκό είναι το χειροκρότημα! Κάπου εκεί αγόρασα και τον πρώτο μου δίσκο “Led Zeppelin 4” (από το Μινιόν παρακαλώ) και εκεί άλλαξαν όλα.

Πώς διαλέξατε τα όργανα που θα παίζατε;

Χ.Γ. Στη γειτονιά μου στο Περιστέρι υπήρχε ένας τυπάκος που έπαιζε στην κιθάρα Beatles, Stones, και το «ιερό δισκοπότηρο» των κιθαριστών, το “Stairway To Heaven”! Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα πάρω κι εγώ μια κιθάρα για να παίξω το “Stairway To Heaven”, όπερ και εγένετο. Αγόρασα μία κλασική της πλάκας και σχεδόν μάτωσα τα δάχτυλα μου για να το παίξω μετά από πολλές προσπάθειες. 

Τ.Γ. Εγώ από τη μέρα που γεννήθηκα κοπανιόμουν με χέρια και με πόδια, σαν κουρδιστό αρκουδάκι. Αφού να φανταστείς όταν, ενήλικος πια, αποφάσισα να φύγω από το πατρικό μου και να ζήσω μόνος μου, αντί να στεναχωρηθεί η ελληνίδα μάνα (μου), το πρώτο που μου είπε ήταν: «επιτέλους να φύγεις να ησυχάσει το κεφάλι μας τόσα χρόνια».

Τ.Δ. Εγώ διάλεξα το μπάσο όπως όλα τα γκρουπ της δεκαετίας του 1980: Δεν βρίσκαμε μπασίστα!!! Και προκειμένου να είμαι και τραγουδιστής και κιθαρίστας (= «όλα τα κορίτσια»), ανέλαβα το μπάσο. Πήρα μπάσο και ενισχυτή, έβαλα γραμμάτια στον Ζοζέφ και δούλευα 3 καλοκαίρια σε βενζινάδικο για να ξεχρεώσω (ετών 15). Μετά βέβαια το εκτίμησα σαν όργανο και έγινα και πολύ καλός.

Πώς ήρθε η ιδέα να φτιάξετε τους Protest March;

Χ.Γ. Ήμασταν συμμαθητές και οι τρεις στην Β’ Γυμνασίου και είχαμε πολλά κοινά ακούσματα στα συγκροτήματα της εποχής και όπως είπα και πριν καθοριστικό ρόλο έπαιξε και αυτή η τυχαία συνάντηση με το group που έκανε πρόβα. Έτσι έπεσε η ιδέα να κάνουμε κι εμείς ένα συγκρότημα. 

Τ.Γ. Ήταν και οι πρώτοι μας δάσκαλοι μέλη συγκροτημάτων και ήταν κάπως αναπόφευκτο. Ο Χρήστος με τον Τάκη Δ. έκαναν μαθήματα κιθάρας με το συγκρότημα απ’ το Περιστέρι, ενώ εμένα με μάθαινε drums ο Δημήτρης Δημητράκας (Panx Romana, Schmetterling, Ριφιφί…), μέσα στο «Τρομπόνι», το μαγαζί στη Λιοσίων με τα μεταχειρισμένα όργανα που είχαν μαζί με τον Λήτη. Μαθήματα μπροστά στη βιτρίνα!!! Μοναδικές στιγμές.

Τ.Δ. Οι Protest March ξεκίνησαν το 1981 -1982 σαν punk γκρουπ, εξ ου και το όνομα «Πορεία Διαμαρτυρίας». Ξεκινήσαμε, όπως όλοι οι έφηβοι για να αλλάξουμε την κοινωνία. Στην αρχή παίζαμε Sex Pistols, Clash, Dead Kennedys, Stiff Little Fingers… Μετά μαλακώσαμε λίγο, όπως εξάλλου μαλάκωσαν και οι Clash, Cure, Bauhaus κλπ.

Ποια ήταν συνήθως η διαδικασία με την οποία γράφατε τα τραγούδια σας;

Χ.Γ. Κάποιες φορές έφερνε κάποιος ένα θεματάκι που το δουλεύαμε όλοι μαζί και ενίοτε κάποιο ολοκληρωμένο κομμάτι που πάντα το επεξεργαζόμασταν πάλι μαζί.

Τ.Γ. Ο Χρήστος με τον Τάκη Δ. ως επί το πλείστον έφερναν τα μουσικά θέματα. Εγώ για κάποιο λόγο, που ακόμα δεν έχω καταλάβει, έγραφα τους στίχους. Εγώ;;; Στίχους;;;

Τ.Δ. Ιδρώτας, ιδρώτας και ατέλειωτες ώρες πρόβας. Και ξανά από την αρχή.

Και πώς διαλέγατε τις διασκευές σας;

Χ.Γ. Επειδή είχαμε κοινά γούστα προτείναμε κάποια κομμάτια που να είναι αποδεκτά από όλους και να είναι δυνατόν να τα παίξουμε βάσει των μουσικών μας δυνατοτήτων.

Τ.Γ. Αυτό που αξίζει να μάθει κανείς είναι το πώς καταφέρναμε να βγάλουμε αυτές τις διασκευές. Νότα νότα, μπρος πίσω το κασετόφωνο άπειρες φορές (άπειρες όμως), μέχρι να αισθανθούμε ότι το ‘χουμε.

Τ.Δ. Ναι, τότε δεν υπήρχε ίντερνετ να σου παρέχει αυτόματα και τα ακόρντα και τους στίχους. Βάζαμε λοιπόν την κασέτα και μπρος-πίσω, μπρος-πίσω, βγάζαμε τα ακόρντα με το αυτί (ζηλέψτε Gen Z και Millennials). Αυτό όμως που έχει πραγματικά πλάκα και αποφεύγω να το λέω γιατί ντρέπομαι -αλλά μετά από 39 χρόνια θα το πω-, είναι ότι και τους στίχους τους έβγαζα με το αυτί. Γελάστε! Λονδρέζικο cockney ή ιρλανδέζικο group και να προσπαθείς να βρεις τι λέει. Δεν γίνεται! Κατέφευγα λοιπόν σε μια τεχνική που αργότερα έμαθα ότι λέγεται “phonetic imitation english”. Δηλαδή λες άσχετες λέξεις αρκεί να μοιάζουν ηχητικά και να είναι με τη σωστή προφορά. Πολλοί τραγουδιστές από ελληνικά γκρουπ της εποχής θα βρουν τον εαυτό τους σε αυτό που είπα, κι ας μην το έχουν παραδεχτεί δημόσια. Αν τραγουδήσεις το τραγούδι με πάθος, κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα. Επίσης αγόραζα και αποδελτίωνα κάθε εβδομάδα τη Super Κατερίνα που είχε στίχους από αρκετά κομμάτια. Έτσι για να δείτε ότι το να είσαι σε συγκρότημα δεν ήταν  εύκολο πράγμα.

Τ.Γ. Να συμπληρώσω εδώ ότι η ελληνική μετάφραση του “phonetic imitation english”, είναι «Γουρδώνω»!

Ποια ήταν η γειτονιά σας και πώς ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980;

Χ.Γ. Εγώ με τον Τάκη Γιαννούτσο μεγαλώσαμε σε μια λαϊκή γειτονιά στο Περιστέρι, στο Μπουρνάζι που τότε δεν το ήξερε κανείς. Ήμασταν παιδιά της αλάνας και του χωματόδρομου. Δεν υπήρχαν πολυκατοικίες και γνωριζόμασταν όλοι μεταξύ μας.

Τ.Γ. Ήμασταν και λίγο τα «μαύρα πρόβατα» της γειτονιάς. Κάπως σνομπ, χωρίς να το επιδιώξουμε. Ούτε το ποδόσφαιρο μας άρεσε, ούτε ο πόλεμος, ούτε τα παπάκια. Κλεισμένοι μερόνυχτα στο δωματιάκι πάνω στην ταράτσα του Χρήστου, είτε ακούγαμε μουσική, είτε κάναμε πρόβα. Όταν οι συμμαθητές μας κλείνονταν για να δουν Αθλητική Κυριακή, εμείς ψηφίζαμε αν θα διασκευάσουμε το “Passion of Lovers”, ή το “Hollow Hills” των Bauhaus. Και καταλήγαμε και στα δύο, συν το “She’s in Parties”…

Τ.Δ. Εγώ, Τρεις Γέφυρες. Ήταν τότε όπως είναι και σήμερα. Συνεργεία, βενζινάδικα, βρώμα, μόλυνση. Ευτυχώς που πήγαινα στο ίδιο σχολείο με τα παιδιά.

Τι θυμάστε από την Ελλάδα εκείνης της εποχής;

Χ.Γ. Τα γεγονότα που έχω να θυμάμαι από τη δεκαετία του 1980 είναι η πρώτη συναυλία που πήγα στην ζωή μου και ήταν αυτή των Police και ακολουθούν φυσικά ο Rory Gallagher και το Rock In Athens. Και για να μην είμαι μονόπλευρος είναι και η αλλαγή φυσικά στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. 

Τ.Γ. Οι γονείς μας δεν μας εξήγησαν ποτέ ούτε τι είναι χούντα, ούτε μεταπολίτευση. Κάπου στα 10 μας, γύρω στο 1976, καταλάβαμε τι είχε προηγηθεί. Η μουσική όμως πάλι έσωσε την παιδικότητά μας. Οι πρόβες μας, τα live μας αλλά και των ξένων συγκροτημάτων (οι παραπάνω, αλλά και οι Bauhaus, Birthday Party, μέχρι και η συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας), μας έδιναν οξυγόνο.

Τ.Δ. Ήταν η Ελλάδα της σοσιαλιστικής ευφορίας. Δεκαετία του 1980. Λεφτά υπήρχαν. Οι περισσότεροι διασκέδαζαν με λαϊκο-τουρκο-μπαρόκ μουσική. Εμείς ήμασταν κάπως outsiders γιατί ακούγαμε «ξένα». Κι όχι μόνο ακούγαμε, αλλά τα παίζαμε κιόλας. Άσε που φοράγαμε και σκουλαρίκι!

Πώς ήταν οι πρώτες συναυλίες σας;

Χ.Γ. Οι πρώτες ουσιαστικά συναυλίες μας έγιναν όπως ξέρεις -γιατί ήσουν και εσύ εκεί- καλοκαίρι σε μια παραλιακή ντισκοτέκ στη Λούτσα. Ήμασταν όλοι μια παρέα. Ενθουσιασμός, χαβαλές, χειροκροτήματα και ατελείωτα γέλια. Μετά ακολούθησαν πολλές συναυλίες στο σχολείο και μετά Rodeo, Πήγασος, Κύτταρο, Φοιτητική Εστία Ζωγράφου, Πάντειο κτλ.

Τ.Γ. Νιώθαμε πραγματικοί rock stars. Όλο το σχολείο, όλοι οι κολλητοί μας, ήξεραν τα τραγούδια μας απ έξω. Έκαναν παραγγελίες το “Awful” και το “Giki Giki”.

Τ.Δ. ΟΠΕΠ! (Όνειρο που έγινε πραγματικότητα).

Πότε ηχογραφήσατε τα τέσσερα τραγούδια που υπάρχουν στον δίσκο;

Χ.Γ. Αν θυμάμαι καλά ήταν το 1985 σε ένα μικρό studio (όχι σαν αυτά που υπάρχουν σήμερα) στην οδό Λιοσίων.

Τ.Γ. Η κασέτα, το demo δηλαδή, λέει 26-4-1985, studio Micro 8. Οπότε καταλαβαίνεις ότι γράψαμε σε 8 ολόκληρα κανάλια!!!

Τ.Δ. Και επιπλέον, ο λόγος που γράψαμε μόνο 4 τραγούδια είναι ότι ήταν πανάκριβα. Πλήρωνες με την ώρα και τα χρήματά μας επαρκούσαν μόνο γι’ αυτά τα τέσσερα. (Άλλο ένα από τα πράγματα που μετανιώνει κανείς πικρά στη ζωή του).

Υπήρχαν και άλλα δικά σας που δεν ηχογραφήσατε ποτέ;

Χ.Γ. Πάρα πολλά που έχουν μείνει σε διάφορες κασέτες από ηχογραφήσεις που κάναμε στις πρόβες και κάποια  άλλα που τα παίζαμε σε live και δεν τα ηχογραφήσαμε σε studio ποτέ.

Τ.Γ. Ο Τάκης Δ. έχει υποσχεθεί ότι θα μιξάρει απ’ την αρχή κάποια απ αυτά. Σε άλλα 39 χρόνια λοιπόν, έλα να τα ακούσουμε παρέα.

Τ.Δ. Προς το παρόν θα φτιάξω λίγη σαντιγί με το μίξερ και μετά βλέπουμε…

Παίζατε συχνά σ’ ένα από τα ιστορικά μαγαζιά του ελληνικού underground, τον Πήγασο. Πώς ήταν εκεί τα πράγματα;

Χ.Γ. Απλά συγκλονιστικά!! Το μεγαλύτερο underground σχολείο που έβγαλε η rock σκηνή της χώρας. Μπορώ να πω ότι είμαστε τυχεροί που συμμετείχαμε και εμείς σε αυτήν την μουσική γιορτή.

Τ.Γ. Είναι απ’ τις περιπτώσεις που είσαι μέρος μιας συγκλονιστικής ιστορίας, αλλά το αντιλαμβάνεσαι πολλά χρόνια αργότερα. Ήμασταν πραγματικά τυχεροί…

Τ.Δ. Ο Πήγασος έγινε «ιστορία» πολύ αργότερα. Για μας τότε ήταν ένα live stage club στα Εξάρχεια που πηγαίναμε 1–2 φορές την εβδομάδα μετά τη δουλειά και παίζαμε με πάθος τα τραγούδια μας και βγάζαμε τα απωθημένα μας. Τακτικά δε, έκανε εφόδους η αστυνομία (αυτό το έχουν ξεχάσει όλοι) γιατί το τμήμα ήταν Καλλιδρομίου ακριβώς στη γωνία με την Τηλεμάχου. Όποτε λοιπόν βαριόντουσαν μας την πέφτανε για διατάραξη και τελείωνε το πανηγύρι. Αλλά όπως λέει και ο Τάκης, ήμασταν πραγματικά τυχεροί!

Με ποια συγκροτήματα και ποιους μουσικούς συνδεθήκατε εκείνη την εποχή;

Χ.Γ. Φυσικά με τους Anti Troppau Council που ήταν από τους ηγέτες του Πήγασου και ειδικότερα ο Ντρεν που ήταν η ψυχή του μαγαζιού. Πρέπει σίγουρα να αναφέρω και τους Victims Of Psycho Violence και τους Ζοζέφ και Γιάννη, που δεν είναι πια μαζί μας.

Επιδιώξατε να κυκλοφορήσετε εκείνη την εποχή τα κομμάτια σας; Τι εμπειρία είχατε;

Τ.Γ. Δεν είχαμε το θάρρος, νομίζω, να τα δώσουμε κάπου και να τα ακούσουν. Πολλοί είχαν εκφραστεί με φοβερό ενθουσιασμό για μας. Οι Σύνδρομο πχ., μας είχαν πάρει για support κάποιες φορές. Μας ήθελαν για περιοδεία κάποιο καλοκαίρι, αλλά στα 17 μας, ούτε που τολμήσαμε να το πούμε στις οικογένειές μας.

Τ.Δ. Ήμασταν πολύ πιτσιρικάδες και δεν είχαμε και γνωριμίες. Ήμασταν ανασφαλείς με τη δουλειά μας και το τι αξίζαμε. Άσε που τότε δεν γουστάραμε να μπούμε και στο «σύστημα».

Χρήστο και Τάκη Δ. μετά τους Protest March παίξατε με τους μ’ ένα άλλο σχήμα. Ποιο ήταν και πόσο διαφορετικό ήταν από τους Protest March;

Χ.Γ. Και αυτό υπήρξε ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μας σαν μουσικοί. Ήταν κάτι το τελείως διαφορετικό από τους Protest March. Οι Make My Day ήταν μία entertaining μπάντα που έπαιζε αποκλειστικά και μόνο διασκευές από μια ευρεία γκάμα κομματιών από funk, acid jazz, soul, rock. Οι εμφανίσεις μας κάθε φορά ήταν πραγματικά ένα party, όπου και αν παίζαμε.

Τ.Δ. Καμία σχέση. Σκέτη entertaining band. Μεγάλα μαγαζιά, πολύς κόσμος, περιοδείες σε όλη την Ελλάδα, ξενοδοχεία, sponsoring κλπ. Είχε κι αυτό όμως την χάρη του. Άλλου είδους χάρη από την underground σκηνή των Εξαρχείων.

Τάκη Γιαννούτσο, κι εσύ πέρασες σε άλλο συγκρότημα, έτσι δεν είναι;

Τ.Γ. Ναι. Η σύνδεση με τους Anti Troppau που λέγαμε παραπάνω, απέδωσε καρπούς. Έτσι το 1988 που απολύθηκα, ο Ντρεν και η Χρύσα με κάλεσαν στους Yeah!

Με τους Yeah! παίζετε ακόμη και σήμερα, σωστά;

Τ.Γ. Με πολλά διαλείμματα και πολλές αλλαγές μελών, παίζουμε μέχρι σήμερα. Και θα παίζουμε ελπίζω, όσο μας βαστάν τα χέρια και τα πόδια μας.

Πόσο διαφορετικά ή πόσο ίδια είναι τα συναισθήματά σου όταν παίζεις σήμερα μουσική σε σχέση με τότε;

Τ.Γ. Η αθωότητα του παιδικού συγκροτήματος, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον τρόπο που παίζουμε τώρα. Αυτό που παραμένει αναλλοίωτο είναι η δίψα μας για τη μουσική. Με τη σωστή παρέα πάνω απ’ όλα.

Πόσο εύκολο είναι να βγάλεις σήμερα έναν δίσκο σε σχέση με παλιά; Πώς το κάνατε με το συγκεκριμένο ep;

Τ.Γ. Τεχνικά, πρακτικά και οικονομικά, δεν μπορεί να συγκριθεί. Ο καθένας σήμερα και μάλιστα απ το σπίτι του, μπορεί να βγάλει έναν δίσκο.

Δουλεύεις εδώ και πολλά χρόνια στο ραδιόφωνο. Τώρα στον Pepper 96.6, κάθε πρωί 7-10. Πώς νιώθεις να ξεκινάς τη μέρα σου στο studio;

Τ.Γ. Νιώθω πολύ τυχερός που ξεκινάω τη μέρα μου με μουσική, που νιώθω ότι είμαι η πρωινή παρέα τόσων ανθρώπων και που τελικά, κάνω το χόμπι μου επάγγελμα.

Με τον Θοδωρή Βαμβακάρη είσαστε πια πολύ δεμένοι. Θα φανταζόσασταν να κάνετε μια εκπομπή ο ένας χωρίς τον άλλο;

Τ.Γ. Αυτό το πρωινό, έτσι όπως έχει εξελιχτεί, με τίποτα. Μία άλλη εκπομπή πιο κοντά στα μουσικά μου γούστα, αργά το βράδυ, (ένα «Βαρέα Ανθυγιεινά» π.χ. 2024 edition) ναι, ίσως θα μπορούσε.

Γυρίζω για κλείσιμο στους Protest March: Αν ξεκινούσατε πάλι από την αρχή, τι θα κάνατε ίδιο και τι θ’ αλλάζατε σε σχέση μ’ αυτή την μπάντα;

Χ.Γ. Εγώ προσωπικά θα έδιωχνα τον μπασίστα και τραγουδιστή μας γιατί μας έστηνε στις πρόβες (χα χα χα). Στα σοβαρά τώρα θα ήθελα να υπήρχε ξανά ο Πήγασος και να παίζαμε εκεί κάθε εβδομάδα και αυτό που θα άλλαζα θα ήταν το studio που κάναμε πρόβα (2x3στην ταράτσα χωρίς A/C).Ένας θεός ξέρει πώς αντέχαμε εκεί μέσα τόσες ώρες και πώς γλιτώσαμε από την μαινόμενη γειτόνισσα κα Ιουλία !  

Τ.Γ. Αυτή την παρέα δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Νομίζω ότι όλη μου η ζωή έχει προχωρήσει με βάση αυτό που κάναμε οι τρεις Protest March. Μια πορεία διαμαρτυρίας απέναντι σ’ αυτό που θα ακολουθούσε. Και επειδή νιώθω πολύ ευτυχισμένος απ’ τη ζωή μου, δεν θα άλλαζα τίποτα.            

Τ.Δ. Όλα τα ίδια εκτός από ένα πράγμα. Θα παίρναμε έναν manager, να βγάλει τη δουλειά μας προς τα έξω. Κατά τ’ άλλα περάσαμε πολύ ωραία και τώρα που βγήκε ο δίσκος μας ξαναήρθαν οι αναμνήσεις όλες μπροστά μας. Και θέλω να πω και κάτι τελευταίο: Φτάσαμε 60 χρονών και ακόμα ψαχνόμαστε, γιατί η μουσική είναι αρρώστια που δεν περνάει ποτέ!

Οι Protest March παρουσιάζουν τον δίσκο τους και συνομιλούν με τον Γιώργο Φλωράκη στην 1η συνάντηση της Λέσχης Ακρόασης γι’ αυτή τη σεζόν, που θα γίνει την Κυριακή 20 Οκτωβρίου στην αυλή του Atelier Délos (Ευαγγελικής Σχολής 5, Ν. Σμύρνη) στις 11.30 το πρωί.