Ο Γιώργος Φλωράκης διαλέγει έξι δίσκους για το φετινό φθινόπωρο.
Βάσει πιθανοτήτων, το φθινόπωρο θα είσαι περισσότερες ώρες στο σπίτι απ’ όσες ήσουν το καλοκαίρι, οπότε είναι μοναδική ευκαιρία να ακούσεις μερικούς δίσκους από την πιο πρόσφατη συγκομιδή.
Φθινόπωρο 2024: Έξι δίσκοι που ξεχωρίζουν
The The - Ensoulment. Παραδεχόμουν πάντα τη συνθετική ιδιοφυΐα του Matt Johnson, αλλά δεν με είχε ενθουσιάσει ποτέ κάποιος δίσκος των The The – ούτε καν κάποιος από εκείνους που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του ’80. Αν όμως στα πρώτα albums η προσέγγιση ήταν θυελλώδης, τώρα ο Johnson, απόλυτα χαλαρός, ώριμος και συμφιλιωμένος με τον χρόνο που έχει περάσει, γράφει αβίαστα μερικά από τα πιο πλούσια και πιο ενδιαφέροντα τραγούδια του 2024. Αν και υποθέτω ότι συνθέσεις όπως τα «Somedays I Drink My Coffee by The Grave Of William Blake» (τι τίτλος!), «Zen And The Art Of Dating» και «Kissing The Ring Of Potus» δεν θα κάνουν ιδιαίτερο γκελ στις διψασμένες για ευκολία εποχές μας, το πικ απ μου θα παίζει το «Ensoulment» μέχρι τελικής πτώσεως.
Grendel’s Sÿster - Katabasis into the Abaton / Abstieg in die Traumkammer. Στις παλιές καλές μεταλλικές μου εποχές θα το τοποθετούσα στον χώρο του folk metal με occult στοιχεία και πινελιές από doom διαθέσεις, επικές στιγμές και black αισθητική. Metal παιξίματα και βασικές επιρροές από σχήματα όπως οι Smoulder, οι Slough Feg και οι Atlantean Kodex. Η φωνή της Kathi παραπέμπει όμως περισσότερο στην Esther «Jinx» Dawson της ψυχεδελικής μπάντας –με occult θεματολογία– Coven από τα early seventies, και στην Grace Slick των Jefferson Airplane. Κι έτσι ο δίσκος αποκτά ενδιαφέρον! Είχε πολλά χρόνια να μου αρέσει δίσκος που σχετίζεται με το metal. Oι Grendel’s Sÿster, χωρίς καθόλου κόπο, καταφέρνουν από τώρα να μπουν στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς. Ενδεχομένως και λόγω κάποιας νοσταλγίας για τις παλιές καλές μεταλλικές μέρες, αλλά τι σημασία έχει;
Birdie - Some Dusty. Αν και είχα πάρει το ντεμπούτο single των Birdie (λόγω αγάπης στη Summershine περισσότερο) δεν είχα επενδύσει στο LP τους, το «Some Dusty». Αλλά η επανέκδοση της Slumberland φέρνει κοντά μας το πρώτο album του ντουέτου της Debsey Wykes (Dolly Mixture) με τον Paul Kelly (East Village). Κι έτσι όπως αγαπάω με τρέλα τις Dolly Mixture αλλά και τους πρώιμους Saint Etienne, το έχω κιόλας λιώσει. Sunshine pop for ever!
LA LOM - The Los Angeles League Of Musicians. Ο ήχος της Καλιφόρνια ήταν πάντοτε αναγνωρίσιμος. Είτε επρόκειτο για surf, είτε για folk ψυχεδέλεια, είτε για μουσικές που συνδέονταν με το ύφος του γειτονικού Μεξικό, η δυτική ακτή ακουγόταν πάντα πολύ πιο ξένοιαστη από την άλλη ακτή, αυτή της Νέας Υόρκης. Οι LA LOM είναι ένα trio που ανακατεύει ένα ιδιότυπο surf πόλης –σαν αυτό που παίζει ο Tommy Guerrero, για παράδειγμα– με τα μεξικάνικα boleros, την cumbia και το περουβιάνικο chicha. Το «The Los Angeles League Of Musicians» κυκλοφορεί από τη Verve και είναι ιδανικό για ταξίδια κάθε είδους.
Charli XCX - Brat. Πάνω που είσαι έτοιμος να πεις ότι η τόσο pop αισθητική δεν σε αφορά καθόλου, βλέπεις ότι η φάση «brat» απασχολεί απίστευτα σχεδόν κάθε νέο άνθρωπο. Και πριν ξεστομίσεις στην οικογενειακή συγκέντρωση εκείνο το «εγώ θα μείνω με τη νεολαία» –αυτό που σε κάνει να καρφώνεσαι δηλαδή–, καλά θα κάνεις να μάθεις τι σημαίνει «brat», αλλά και τι σημαίνει «demure». Η Charli είναι Αγγλίδα, γεννήθηκε το 1992 και τουλάχιστον κάποιες από τις μελωδικές γραμμές που άκουγε από το ραδιόφωνο όταν ήταν μωρό –κάτι Blur, κάτι Verve κ.λπ.– έχουν καταφέρει να μπουν ύπουλα στη μουσική της και να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα απ’ ότι αν είχε γεννηθεί, ας πούμε, στις μεσοδυτικές πολιτείες.
Olympians - Olympians. Για να αγοράσεις το original του 1970 σε κατάσταση που να ακούγεται πρέπει να δώσεις έναν μισθό περίπου. Κι επειδή προτιμάς να μην το κάνεις, παίρνεις την πρόσφατη επανέκδοση της Cobalt, τη βάζεις στο πικ απ κι ακούς ξαπλωμένος στην πολυθρόνα σου το «Κορίτσι του Μάη», τη «Μικρή ζωγραφιά», το «Καλοκαιρινό αγέρι» κι όλα τα υπόλοιπα. Τι όμορφος, τι ξένοιαστος δίσκος, ρε φίλε!
12°
