In Flames: Το metal είναι πολύ συμπεριληπτικό

Η εμφάνιση των In Flames στο φεστιβάλ Release Athens το 2023 αποδείχτηκε καταιγιστική. Αντιπροσωπεύοντας το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του metal, η σουηδική μπάντα εκλύει μια ενέργεια στις συναυλίες της που την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο. Με πωλήσεις που ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια αντίτυπα, χωρίς να υποκύπτουν σε μόδες, οι In Flames συνεχίζουν να επαναπροσδιορίζουν τον ήχο τους και να διατηρούν την αυθεντικότητα της μουσικής τους πορείας – που ξεκίνησε από το Γκέτεμποργκ το 1990. Για τους In Flames, η μουσική δεν είναι απλώς δουλειά, αλλά τρόπος ζωής.

Ο τραγουδιστής των In Flames, Anders Fridén, άνοιξε την κάμερά του και μίλησε στην Athens Voice, για τη live πλευρά της μπάντας, το metal και το μέλλον του, τη ζωή και τα σχέδιά του.

In Flames: O Anders Fridén μιλάει στην Athens Voice για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της μπάντας

Σε λίγες μέρες, επιστρέφετε στην Αθήνα για μια πολυαναμενόμενη συναυλία στο Floyd, την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου. Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι η διαφορά μεταξύ της εμφάνισης σε έναν μεγάλο, εσωτερικό χώρο σε σχέση με ένα υπαίθριο φεστιβάλ;

Η προσέγγισή μας είναι περίπου η ίδια. Πρέπει ή θέλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτερη μπάντα μπορούμε για όλους όσους παρευρίσκονται κι έρχονται στο σόου μας. Εκείνοι πληρώνουν εισιτήριο, και εμείς θέλουμε να είμαστε καλοί γι’ αυτούς, για τους οπαδούς μας. Αλλά στο φεστιβάλ έχεις την ευκαιρία να παίξεις μπροστά σε πολύ κόσμο που μπορεί να μην σε έχει ξανακούσει, κάτι που είναι μια ευκαιρία για τη μπάντα. Και όταν πρόκειται για μια συναυλία όπως αυτή, δηλαδή δική μας συναυλία, ίσως έχουμε πιο αφοσιωμένους οπαδούς και συνήθως μπορούμε να παίξουμε και λίγο περισσότερο. Αλλά μου αρέσουν και τα δύο. Είμαι τόσο χαρούμενος που μπορούμε να παίζουμε σε μεγάλα μέρη, σε μικρά μέρη, να προβάλλουμε τη δουλειά μας στα media, μου αρέσουν όλα, τα πάντα. Οπότε μου αρέσει να παίζω ζωντανά και να συναντώ τους οπαδούς μας. Γι’ αυτό, άλλωστε, το κάνουμε αυτό.

Τι πιστεύετε ότι κάνει το metal ξεχωριστό ως μουσικό είδος; Πώς έχετε βιώσει την εξέλιξή του και πώς βλέπετε το μέλλον του;

Με προσέλκυσε το metal όταν ήμουν προφανώς αρκετά νέος, ήμουν 10 ετών όταν άκουσα τους Judas Priest και τους Scorpions και τους Iron Maiden και ούτω καθεξής. Με τράβηξε η δύναμη, και η εικόνα και το πόσο δυνατά μπορείς να παίξεις. Οι φίλοι μου κι εγώ, αρχίσαμε να πηγαίνουμε όλο και περισσότερο σε συναυλίες. Και μετά αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε κασέτες και μετά θέλαμε να γίνουμε μέρος της σκηνής, όχι μόνο να ακούμε μουσική, αλλά να δημιουργούμε μουσική, μου φάνηκε καλή σκηνή, για μένα το metal ήταν πολύ ανοιχτό και περιεκτικό, ένιωθα ότι μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες, αρκεί να ήταν δυνατά τα τύμπανα και η κιθάρα και κάποιος να τραγουδούσε από πάνω, και αυτό το θεωρούσα πολύ, πολύ ωραίο γιατί ήταν πολύ, πολύ ελεύθερο. Στη συνέχεια της ζωής μου, και αφού κυκλοφόρησα μερικά άλμπουμ, φυσικά άρχισα να συναντώ ανθρώπους που άρχισαν να λένε, όχι, αυτό δεν είναι αυτό το είδος του metal, ή δεν επιτρέπεται να το κάνεις αυτό. Θα έπρεπε να κάνεις αυτό και αυτό και εκείνο. Και ξαφνικά όλοι αυτοί οι κανόνες ήρθαν από παντού. Και είπα, αυτό δεν είναι το metal για μένα. Το metal είναι πολύ συμπεριληπτικό και μπορείς να κάνεις οτιδήποτε. Είναι τόσο προσωπικό. Και δεν θα έπρεπε να μπορώ να σου πω τι να ακούσεις ή να μην ακούσεις, είναι εντελώς δική σου η άποψη. Και τώρα, μετά την κυκλοφορία 14 άλμπουμ με τους In Flames -και προφανώς ήμουν σε άλλο συγκρότημα πριν από αυτό- έχω γίνει χοντρόπετσος, ας πούμε ότι δεν με νοιάζει τόσο πολύ. Αλλά ταυτόχρονα, δημιουργώ τη μουσική για μένα. Και όταν τελειώσω με ένα άλμπουμ, σας το δίνω και το παίρνετε. Η μουσική δεν μου ανήκει πια. Σου τη δίνω και έχει τη δική της ζωή. Και ό,τι κι αν σημαίνει για σένα ή για κάποιον άλλον, αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από σένα. Οπότε δεν μπορεί να κλείσει ο κύκλος.

Είμαι πίσω τώρα από εκεί που ξεκίνησα, κατά μία έννοια, νιώθω πιο ελεύθερος και άνετος, νιώθω πιο άνετα με την τέχνη μου, αν αυτό βγάζει νόημα. Και αυτό που σκέφτομαι για το metal, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό, η εξέλιξη της μουσικής είναι ότι κοιτάμε πίσω και παίρνουμε έμπνευση από προηγούμενες μπάντες, όπως κάναμε όταν ξεκινήσαμε, όπως όταν πήραμε πραγματικά riffs από τους Iron Maiden και τους Metallica και τους Slayer και όλες αυτές τις μπάντες. Αλλά τα μετατρέπουμε σε δικά μας. Και μετά αρχίζουμε να δημιουργούμε κάτι. Και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει για όλες τις μπάντες στις μέρες μας, έτσι προχωράμε μπροστά. Πού θα καταλήξουμε, δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα. Με το διαδίκτυο και από τότε που ήρθαν τα ψηφιακά μέσα και έχουμε το streaming, όλοι μπορούν να κυκλοφορήσουν μουσική. Μπορείς να έχεις ένα στούντιο στον υπολογιστή σου, το οποίο είναι ανώτερο από τα στούντιο που είχαμε όταν ξεκινήσαμε. Και όλοι μπορούν να δημιουργήσουν, αλλά είναι πιο δύσκολο να ακουστείς επειδή υπάρχει τόση πολλή μουσική που βγαίνει συνεχώς. Οπότε πιστεύω ότι πρέπει να δημιουργήσεις κάτι ξεχωριστό για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις. Ήμασταν αρκετά τυχεροί, ξεκινήσαμε νωρίς και αποκτήσαμε μια βάση θαυμαστών μέσα στα χρόνια που είναι ακόμα εκεί, και πολύ αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουμε. Έτσι είμαστε πολύ τυχεροί από αυτή την άποψη. Ελπίζω να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό για πολλά χρόνια και ο κόσμος να είναι ακόμα κοντά μας, ακόμα κι αν δεν συμφωνούν με όλα όσα κάνουμε, πράγμα που είναι επίσης απολύτως εντάξει. Οπότε είναι δύσκολο να πω. Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο να είσαι 100% πρωτότυπος. Ό,τι κι αν κάνεις, έχει ήδη γίνει. Έχει να κάνει με την έκφραση. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις μουσική που δεν έχει ξανακουστεί.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι ακούν τη μουσική σας καθημερινά;

Είναι πολύ ταπεινό και τρελό όταν το θέτεις έτσι. Είναι τρελό. Δεν το σκέφτομαι, αλλά είναι πολύ, όπως είπα, ταπεινό και εξαιρετικά ικανοποιητικό. Είμαι επίσης οπαδός της μουσικής, η μουσική ήταν το χόμπι μου και μετατράπηκε σε δουλειά μου και ζω και φτιάχνω μουσική 24/7. Είναι τρελό που μπορώ να το κάνω αυτό, γιατί ποτέ δεν είχα πραγματική δουλειά, αυτή ήταν η ζωή μου. Είμαι εξαιρετικά τυχερός που μπορώ να κάνω αυτό που κάνω και αυτό οφείλεται στους θαυμαστές. Οπότε στις μέρες μας σημαίνει περισσότερα από ποτέ. Και νομίζω ότι μια τεράστια αλλαγή για τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα μου ήρθε εν μέσω Covid και όλων των πραγμάτων που έπρεπε να περάσουμε, όπως ότι όλα σταμάτησαν και οι άνθρωποι αρρώστησαν και τραυματίστηκαν και πέθαναν και απεβίωσαν. Και δεν μπορούσαμε να περιοδεύσουμε. Δεν μπορούσα να δω τους φίλους μου, δεν μπορούσα να δω τους θαυμαστές μου. Δεν μπορούσα να δω την ομάδα μου. Και πραγματικά, όταν ξαναβρεθήκαμε μαζί, το εκτίμησα πραγματικά και έτσι συνεχίζω μέχρι σήμερα. Δεν θεωρώ πια τα πράγματα δεδομένα. Κάθε συναυλία είναι ξεχωριστή, κάθε άνθρωπος που συναντάς είναι ξεχωριστός. Και κάθε τι που κάνουμε κάτω από τη σημαία των In Flames πρέπει να είναι ξεχωριστό. Γιατί νομίζω ότι για χρόνια ίσως αυτό να μην γινόταν απαραίτητα πάντα, νομίζω ότι οι μπάντες το κάνουν. Γράφεις τη μουσική σου, ηχογραφείς τη μουσική σου, κυκλοφορείς τη μουσική σου, θέλεις οι οπαδοί σου να είναι εκεί, θέλεις οι οπαδοί σου να αγοράσουν το άλμπουμ, να έρθουν στη συναυλία να αγοράσουν το merchandising. Είναι ένας τροχός που συνεχίζεται χρόνο με το χρόνο. Αλλά μετά συνέβη ο Covid και όλα χάθηκαν, δεν είχαμε ιδέα τι θα γινόταν ή πότε θα ξαναβρεθούμε μαζί. Έτσι τώρα έχω μια εντελώς διαφορετική οπτική για τη ζωή γενικά, αλλά μέσα από τη μουσική μου.

Η μουσική των In Flames έχει έντονη συναισθηματική φόρτιση. Ποιες είναι οι εσωτερικές μάχες που σας ωθούν να γράψετε τους στίχους σας;

Προηγούμενες σχέσεις, ο τρελός κόσμος στον οποίο ζούμε και οι άνθρωποι. Παίρνω ιστορίες από ανθρώπους, μιλάω με ανθρώπους και ακούω τις ιστορίες της ζωής τους. Για πολύ καιρό έγραφα για εσωτερικές μάχες, τους δικούς μου δαίμονες και τις σκέψεις μου. Αλλά τώρα έχω μια πιο εξωτερική ματιά, τι συμβαίνει γύρω μου, περισσότερο από το τι συμβαίνει εσωτερικά.

Είναι ο δικός σας τρόπος να διαβάζετε τον κόσμο γύρω σας;

Όχι, νομίζω ότι το να γράφω εγώ τους στίχους συμβαίνει περισσότερο για να αντιμετωπίζω τον κόσμο γύρω μου και να αντιμετωπίζω αυτά που νιώθω. Πρέπει να τους γράψω για να τους βγάλω από το σύστημά μου και να νιώσω ότι λέω, αντί να πάω σε ψυχίατρο και να μιλήσω γι' αυτό, το γράφω στο χαρτί και το μοιράζομαι μαζί σας. Έτσι κάνει τον κόσμο μου λίγο πιο εύκολο, για να αντιμετωπίσω τον κόσμο.

Ποια ήταν η πιο σκοτεινή ή η πιο διαφωτιστική φάση του πνευματικού σας ταξιδιού και πώς επηρέασε τη μουσική σας πορεία;

Νομίζω ότι η ζωή μου σχεδόν κάθε μήνα ανεβαίνει και κατεβαίνει. Και υπάρχουν στιγμές που είναι καταπληκτικές. Έχοντας ένα πρώτο παιδί ή ένα δεύτερο παιδί, επίσης. Δεν θα έπρεπε να ξεχάσω το δεύτερο, αλλά το να γίνω πατέρας ήταν τεράστιο πράγμα. Ξαφνικά άλλαξε η προοπτική του κόσμου από εμένα μόνο σε σένα, είσαι σαν κάποιος άλλος που δεν είσαι πια τόσο σημαντικός. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Έτσι, αυτό προφανώς άλλαξε. Και στη συνέχεια, διαφορετικές σχέσεις που έχεις περάσει. Υποθέτω ότι ο Covid ήταν τεράστιο πράγμα. Αυτό άνοιξε πολύ τα μάτια μου, νιώθω ότι είχα μια ζωή πριν και μια ζωή μετά από αυτό, για μένα είναι πολύ ξεκάθαρο ότι υπάρχει μια διαφορά στην προσέγγισή μου σε όλα, όπως είπα και πριν, στη ζωή, σε όλα γύρω μου και στη μουσική μου.

Η εξέλιξη του ήχου σας με τα χρόνια σας τρόμαξε ποτέ ή σας απελευθέρωσε; Τι κρύβεται πίσω από αυτές τις καλλιτεχνικές μεταβάσεις;

Τα πάντα έχουν να κάνουν με την προσπάθεια να είσαι ελεύθερος. Δεν αισθάνομαι καθόλου περιορισμένος. Εννοώ, προφανώς, οι In Flames έχουν έναν ήχο και δεν είναι ότι μπορούμε να κυκλοφορήσουμε ένα country άλμπουμ και ξαφνικά να το ονομάσουμε In Flames. Τουλάχιστον εμείς περιοριζόμαστε μέσα σε ένα είδος metal, αλλά δεν θέλω να είμαι κλεισμένος σε μια γωνία όπου όλοι ξέρουν ακριβώς τι θα συμβεί. Αλλά την ίδια στιγμή, όταν ακούς ένα τραγούδι και δεν ξέρεις ότι είναι In Flames, αναγνωρίζω κατά κάποιο τρόπο ότι αυτό πρέπει να είναι In Flames. Και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Δεν θα έλεγα ότι η μουσική είναι εύκολο να γίνει. Αλλά όταν αποφασίζουμε να κάνουμε ένα άλμπουμ, μπαίνουμε σκληρά στη μουσική. Εστιάζεις σε αυτό μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε αντίθεση με μια άλλη μπάντα που γράφει συνέχεια. Και νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που τα άλμπουμ μας ακούγονται λίγο διαφορετικά από άλμπουμ σε άλμπουμ σε πολλούς ανθρώπους, αλλά εγώ ζω και αναπνέω τη μουσική. Οπότε για μένα δεν είναι τόσο μεγάλη μετάβαση όσο για όλους τους άλλους. Αλλά, ναι, όλα τα άλμπουμ μας είναι εκεί. Γράφουμε τη μουσική και εσείς, όπως είπα και πριν, σας τη δίνουμε και μετά προχωράμε, δεν θα κυκλοφορούσα ή θα έκανα καμία μουσική που νιώθω ότι αυτή δεν είναι τόσο καλή όσο η προηγούμενη, αλλά ας την κυκλοφορήσουμε έτσι κι αλλιώς, για εμάς, είναι πάντα υπέροχη.

Είστε ένας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει πολύ, υποθέτω, με τους In Flames. Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει ποτέ τα μάτια σας στον πλανήτη Γη;

Τι ερώτηση είναι αυτή; Δεν ξέρω. Νομίζω ότι πέρυσι ήμασταν στην Κόστα Ρίκα που ήταν καταπληκτική. Και έχουμε έναν φίλο εκεί, που διευθύνει ένα μικρό ξενοδοχείο. Οπότε μπορούσαμε να μείνουμε στο σπίτι του και μας έβγαλε έξω να δούμε την ακτή και τρώγαμε τόνο κατευθείαν από τον ωκεανό. Και έχεις τα κύματα να σκάνε, και τότε τι αισθάνεσαι; Κάναμε Parakite.Πετούσα και έβλεπα άγρια ζώα γύρω και ήταν πανέμορφα. Όμως υπάρχουν τόσα πολλά ωραία μέρη που βλέπουμε. Δυστυχώς, δεν προλαβαίνω να δω όσα θα ήθελα. Έχω πάει στην Ιαπωνία τόσες πολλές φορές, αλλά δεν έχω δει τίποτα, θα ήθελα πολύ να πάω στην εξοχή, να δω κάποια όμορφα αξιοθέατα. Το ίδιο και στη νότια Αμερική. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ στην Ακρόπολη. Έτσι την τελευταία φορά την επισκέφτηκα. Ήταν καταπληκτικά, ένα τόσο ιστορικό μέρος. Σίγουρα θα ήθελα να δω περισσότερα πράγματα, αλλά δεν έχω καταφέρει να δω τόσα πολλά. Όταν ταξιδεύω ιδιωτικά, έχω πάει για ιστιοπλοΐα στην Τουρκία. Έχω κάνει ιστιοπλοΐα στην Κροατία, και επίσης εκείνες τις φορές ήταν πολύ, πολύ όμορφα.

Είστε ένας άνθρωπος που έχετε επηρεάσει πολλούς άλλους. Έχετε εμπνεύσει ανθρώπους, που έγιναν τραγουδιστές και μουσικοί. Πώς ορίζετε την επιτυχία;

Ένιωσα ότι είχα επιτυχία την πρώτη φορά που δημιουργήσαμε ένα demo, πολύ παλιά, και μετά κυκλοφορείς ένα single, ένα άλμπουμ ή υπογράφεις ένα συμβόλαιο. Οπότε νομίζω ότι είναι δύσκολο, η επιτυχία έρχεται σε πολλά επίπεδα. Εννοώ ότι αν είσαι ευτυχισμένος μέσα σου, πετυχαίνεις σε αυτό που κάνεις, υποθέτω. Παίζουμε στο Γκέτεμποργκ, τώρα, αυτές τις μέρες, σε μια κλειστή αρένα που φιλοξενεί σχεδόν 10.000 άτομα. Εκεί, οι φίλοι μου κι εγώ πηγαίναμε να δούμε τους Iron Maiden και τους Judas Priest και όλες αυτές τις μπάντες καθώς μεγαλώναμε. Τώρα είμαι σε θέση να παίζω σε αυτό το μέρος και να έχω τους γονείς μου εκεί για να βλέπουν τι κάνω. Λέω ότι αυτό είναι μεγάλη επιτυχία, αυτό που εννοώ είναι, νομίζω ότι η επιτυχία έρχεται σε πολλά, πολλά επίπεδα. Δεν μπορώ να τη μετρήσω σε ποσότητες άλμπουμ, σόλο, κόσμο, σε μια συναυλία ή οτιδήποτε άλλο. Νιώθω ότι έχω ξεπεράσει όλα τα όνειρα και τους στόχους μου. Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Όλα είναι απλά ένα συνεχόμενο μπόνους. Όταν λοιπόν δημιουργείς ένα νέο άλμπουμ που νιώθεις ότι είναι καταπληκτικό και είσαι έτοιμος να το μοιραστείς με άλλους ανθρώπους, αυτό είναι κάτι σαν επιτυχία. Γιατί σκέφτεσαι, όταν τελειώνεις με ένα άλμπουμ, έχεις κουραστεί τόσο πολύ από τα πάντα που δεν πιστεύεις ότι θα μπορέσεις να το ξανακάνεις. Και μετά από μερικά χρόνια, δημιουργείς ένα άλλο άλμπουμ που νομίζεις ότι είναι φοβερό και το ίδιο πράγμα. Οπότε δεν ξέρω αν αυτό είναι ένα είδος επιτυχίας.

Θα μπορούσατε να μας πείτε αν ετοιμάζετε κάτι καινούργιο με το πολύ ενδιαφέρον project, If anything, suspicious;

Ναι, έχω ένα άλμπουμ που ετοιμάζεται και ελπίζω να το κυκλοφορήσω στις αρχές του επόμενου έτους. Οπότε έχει ήδη γίνει. Είναι μιξαρισμένο. Είναι πολύ ωραίο. Είναι το μυαλό μου. Είμαι opus. Είναι σαν… δεν ξέρω. Είναι τόσο ξεχωριστό γιατί είναι τόσο διαφορετικό από τους In Flames.

Έχει βάθος και είναι τόσο συναισθηματικό.

Ναι, νομίζω ότι αν ακούσατε το πρώτο, αυτό, θα το αναγνωρίσετε, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ καλύτερο και καλοφτιαγμένο. Θα δούμε. Και έχω και ένα άλλο project επίσης που βγαίνει. Δεν μπορώ να πω τίποτα ακόμα, αλλά είναι επίσης στη λογική του If Anything, Suspicious. Αλλά και αυτό θα είναι πολύ ωραίο. Και είναι πολύ διαφορετικό από In Flames.

Η αλληλεπίδρασή σας με τους θαυμαστές σας επηρεάζει ποτέ τη δημιουργική σας διαδικασία;

Υποθέτω. Αν κάποιος με κάνει ευτυχισμένο, αυτό θα βάλει λίγη ευτυχία στη μουσική μου, και κάποια θετικά vibes. Αν μου λες ότι πρέπει να κάνεις αυτή τη μουσική ή ότι πρέπει να σου αρέσει αυτό, δεν βοηθάει ή δεν κάνει τίποτα. Αλλά νομίζω ότι οι θετικές αντιδράσεις εδώ, όπως είπα και πριν, όταν ακούω ιστορίες από θαυμαστές που λένε για την προσωπική τους ζωή ή ερωτικά τραγούδια ή πράγματα γύρω από τους In Flames που επηρεάζουν τη ζωή τους, αυτό μπορεί να πυροδοτήσει μια ιδέα για έναν στίχο ή κάτι τέτοιο. Ναι, θα έλεγα.

Πόσο δύσκολο είναι να διατηρήσετε την εσωτερική σας ισορροπία όταν βρίσκεστε συνεχώς στον δρόμο, ή σε συναυλίες και περιοδείες;

Με Playstation; Όχι. Με ηλεκτρονικά παιχνίδια; Όχι, αλλά με το να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σου αρέσουν. Έχουμε ένα φανταστικό πλήρωμα. Έχουμε μια σπουδαία μπάντα με καλούς φίλους. Και όπως είπα, είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό να παίζεις συναυλίες. Αυτό είναι που περιμένεις με ανυπομονησία κάθε μέρα. Νομίζω ότι οι μέρες εκτός συναυλιών είναι κάπως βαρετές. Θέλω να παίζω σε συναυλίες. Αυτά τα πράγματα μας βοηθούν. Και να έχεις καλούς ανθρώπους γύρω σου που αναλαμβάνουν κάποια από τα διοικητικά, γιατί εγώ θέλω να επικεντρωθώ στη μουσική. Η δουλειά είναι προφανώς ένα σημαντικό κομμάτι όταν μπαίνεις σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο. Και τότε είναι καλό να έχεις ανθρώπους που φροντίζουν αυτά τα πράγματα και να μη χρειάζεται να ανησυχώ γι' αυτό. Μπορώ απλά να επικεντρωθώ στο όραμα μου και στο τι θέλω με το συγκρότημα.

Πώς φορτίζετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;

Αυτό το καλοκαίρι, αποφασίσαμε από πέρυσι ότι δεν θα περιοδεύαμε καθόλου. Δεν θα κάναμε κανένα φεστιβάλ, το οποίο νομίζω ότι ήταν μια καλή κίνηση. Επειδή ήμουν σπίτι όλο το καλοκαίρι, είχαμε ένα ωραίο σουηδικό καλοκαίρι και ήμουν σπίτι με την οικογένειά μου δίπλα στην πισίνα μου, κάνοντας απλά παρέα με τους φίλους μου και αυτός είναι ένας τρόπος να επαναφορτίζεσαι, υποθέτω, να αποστασιοποιείσαι λίγο από αυτό το τσίρκο που είναι να είσαι μέλος μιας μπάντας. Οπότε νομίζω ότι αυτό είναι. Και μετά είμαι άνθρωπος που χρειάζομαι τον χώρο μου. Χρειάζομαι και τον χρόνο μου μόνος μου. Μερικές φορές δεν είμαι και τόσο κοινωνικός. Χρειάζομαι να είμαι μόνος μου για να μπορώ να κάνω αυτό που κάνω. Οπότε αυτό είναι επίσης σημαντικό. Όπως έχουμε κανόνες στο λεωφορείο, δηλαδή αν είσαι στην καμπίνα σου και κλείσεις τις κουρτίνες, κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει, είναι ο χώρος σου. Οπότε αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει.

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές αλλαγές που έχετε παρατηρήσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος;

Είμαι μέλος αυτής της μπάντας εδώ και πολλά χρόνια. Από το 1995. Προφανώς, έχω περάσει από αλλαγές σχέσεων, έχω μεγαλώσει ως άνθρωπος, ως άτομο. Νομίζω ότι τον πρώτο καιρό, είσαι πιο αφελής απέναντι στην ταυτότητά σου, βλέπω στα παιδιά μου ότι έχουν μια συγκεκριμένη άποψη για τον κόσμο, όπου εγώ τώρα μπορώ να τους πω «απλά περίμενε και θα δεις, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αυτά τα πράγματα». Νομίζω λοιπόν ότι αυτή η προοπτική αλλάζει, προφανώς. Και νομίζω ότι αυτή η στάση με βοηθάει και στη μουσική. Αν κάποιος πει ότι είσαι χάλια, δεν με νοιάζει. Αν κάποιος πει  σ’ αγαπώ, θα έλεγα, αυτό είναι φοβερό, σας ευχαριστώ πολύ. Τα άσχημα πράγματα δεν με επηρεάζουν τόσο πολύ πια. Δεν ανησυχώ. Δεν χρειάζομαι να με αγαπούν, δεν χρειάζομαι να με εκτιμούν. Αλλά όταν με εκτιμούν, νιώθω υπέροχα. Είναι λογικό. Έτσι, τα καλά πράγματα έχουν γίνει πιο δυνατά και πιο σημαντικά από τα κακά πράγματα, όπως και οτιδήποτε άλλο είναι μια χαρά. Προφανώς έχω την καλλιτεχνική εξέλιξη που θα ήθελα με αυτό που κάνω. Άλλαξα τη φωνή μου, φροντίζω τη φωνή μου καλύτερα. Έμαθα να κυριαρχώ σε αυτό που κάνω. Ποτέ δεν προσπάθησα να γίνω ο καλύτερος τραγουδιστής στον κόσμο, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να γίνω ο καλύτερος εαυτός μου, όπως μπορώ να προσπαθήσω να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερος συνολικά.

Η φωνή σας είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα των In Flames. Πώς προσεγγίζετε τη διαδικασία να εκθέσετε την ψυχή σας μέσω αυτής; Και πώς τη φροντίζετε;

Θα έλεγα… ας πούμε ότι δεν καταλαβαίνετε αγγλικά, ή ότι δεν καταλαβαίνετε τι προσπαθώ να πω. Αλλά αν το ακούσετε, ίσως ακούσετε τι λέω ή μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για το τι προσπαθώ να κάνω, γιατί έχει να κάνει με συναισθήματα και αισθήματα. Αυτό θέλω να κάνω. Δεν μπορώ να ακούσω τη μουσική, γιατί προφανώς πρώτα δημιουργούμε τη μουσική, παρόλο που γράφω πράγματα πρόχειρα όλη την ώρα, αν έχω κάποιες ιδέες, και όπως είπα και πριν, συναντώ κάποιον που μου κεντρίζει μια ιδέα, την καταγράφω στο τηλέφωνό μου, οπότε όταν έρθει η ώρα να κάνω ένα άλμπουμ, πάω πίσω και ελέγχω όλα όσα έγραψα για να δω. Αυτές οι ιδέες εξακολουθούν να μου μένουν και να σημαίνουν κάτι για μένα. Αλλά ξέχασα αυτό που ήθελα να πω. Για μένα είναι πολύ σημαντικό, σημαίνει κάτι, πρέπει να υπάρχει. Την πρώτη φορά που ήρθαμε στο Λος Άντζελες για να ηχογραφήσουμε ένα άλμπουμ, ο παραγωγός Howard Benson είπε, γιατί δεν πας σε έναν δάσκαλο φωνητικής; Και εγώ είπα, τι; Δεν θέλω να πάω σε δάσκαλο φωνητικής. Δεν θέλω να μου λένε τι να κάνω. Αυτή ήταν η προσέγγισή μου. Και είπα, όχι, γαμώτο, όχι, αυτός είμαι εγώ. Μου είπε, όχι, πρέπει να πας. Έχω αυτόν τον φοβερό τύπο και το όνομά του είναι Mark, δεν θα σε αλλάξει. Απλά θα σε ακούσει, θα σε κάνει να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Είπα, δεν πάει στο διάολο, όπως λέω πάντα όχι, ας πω ναι για μια φορά. Και πήγα και είναι το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ! Μιλήσαμε τόσο πολύ για τη ζωή, για οτιδήποτε, και το οποίο είναι πολύ, πολύ σημαντικό, γιατί το πώς αισθάνεσαι μέσα σου, αν αισθάνεσαι ευτυχισμένος, αν είσαι καλά, κάνεις καλύτερη δουλειά. Και απλά μου έμαθε πώς να αναπνέω σωστά. Μου έμαθε πώς να δουλεύω με τη φωνή μου και αυτό με βοήθησε πραγματικά. Έτσι από τότε, το κάνω όταν ηχογραφούμε στο Λος Άντζελες. Επίσης μου έδωσε μια κασέτα -έτσι την ονομάζω, κασέτα- την έχω στο τηλέφωνό μου, την οποία χρησιμοποιούσα για να προσθέσω πράγματα 1 ώρα πριν από κάθε συναυλία. Πηγαίνω στο δωμάτιο μόνος μου και κάνω ένα φωνητικό ζέσταμα για 20-25 λεπτά. Όταν τελειώσει αυτό, πηγαίνω στο καμαρίνι, ανοίγω το στερεοφωνικό και πραγματικά αγαπώ να ενοχλώ τους πάντες με τη μουσική μου. Και μετά ανεβαίνουμε στη σκηνή, και αυτή είναι η προσέγγισή μου αυτές τις μέρες. Παλιότερα ήταν μπύρα, ουίσκι και κατευθείαν στη σκηνή. Και τώρα είναι λίγο λιγότερο μπύρα και ουίσκι και περισσότερη έμφαση στη φωνή. Και αυτό με έκανε καλύτερο, να συγκεντρωθώ, να καταλαβαίνω καλύτερα το όργανό μου. Βοήθησε συνολικά πολύ.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που πήρατε στη ζωή σας, μέσα ή έξω από τη μουσική, και γιατί είναι τόσο σημαντικό;

Απλά να είσαι ευγενικός με τους φίλους σου, με τους γείτονές σου. Με τους ανθρώπους γύρω σου. Συμβαίνουν τόσα σκατά τριγύρω μας, να φέρεσαι στους άλλους όπως θα ήθελες να φερθούν σε εσένα. Από όποια θρησκεία κι αν έρχεσαι, χρώμα, ας είσαι ένας ωραίος άνθρωπος. Είναι πάντοτε μία ανταμοιβή να είσαι καλός αντί να είσαι κακός. Είναι ένα από τα πράγματα που θα ήθελα να περάσω και στους άλλους.