Nick Cave: Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για το νέο του άλμπουμ «Wild God».
Σ’ ένα περιβάλλον όπου οι μισοί λατρεύουν τον Nick Cave και οι υπόλοιποι μισοί προσπαθούν να τον κάνουν cancel, αγοράζεις το “Wild God” και προσπαθείς να μείνεις ψύχραιμος. Α ναι, και στις 22 Σεπτεμβρίου έχει γενέθλια…
Όσα συγκροτήματα ή μουσικοί ξεκινούν από το underground και στην πορεία αποκτούν ένα πολύ πλατύτερο κοινό, γίνονται πολύ αντιπαθείς στο κοινό που τους αγκάλιασε όταν ήταν ακόμη άγνωστοι ή έστω σχεδόν άγνωστοι. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα, ας αναφέρουμε όμως απλώς τους U2 και φυσικά τον Nick Cave.
Nick Cave: Οι εντυπώσεις που αφήνει το νέο του άλμπουμ Wild God
Αν ισχύει ότι κάθε μεγάλος μουσικός ή συγκρότημα έχει πάνω-κάτω μια δεκαετία που πιάνει το ζενίθ της δημιουργικότητάς του, ο Nick Cave τα έχει καταφέρει με το παραπάνω: Στα δικά μου αυτιά, από το “Prayers On Fire” με τους Birthday Party μέχρι το “Let Love In”, ήτοι δεκατρία χρόνια, κυκλοφορεί δισκάρες. Αν σκύψουμε στους Bad Seeds και μόνο, η μεγάλη δεκαετία είναι 1984-1994. Από εκείνο το σημείο και πέρα κάθε δίσκος έχει μερικά σπουδαία τραγούδια, άλλοτε πιο πολλά (π.χ.“Murder Ballads”, Boatman’s Call”, “No More Shall We Part”, “Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus”) κι άλλοτε λιγότερα (“Nocturama”, “Skeleton Tree” κλπ.). Αν πάρουμε αυτό ως δεδομένο, ο μουσικός με τον οποίο μεγαλώσαμε, μας έχει δώσει και με το παραπάνω τόσο μια σπουδαία δεκαετία, όσο και μερικά υπέροχα τραγούδια μετά το τέλος της.
Εκ των πραγμάτων, δεν περίμενα πολλά πράγματα από το “Wild God”. Πέρα από το ομώνυμο κομμάτι που μου άρεσε πολύ από την αρχή, ενθουσιάστηκα με το “Final Rescue Attempt”, λόγω της παλιάς καλής κεϊβικής χρήσης του χρόνου στο πιάνο, μου άρεσε το “Long Dark Night”, που μοιάζει να έρχεται από το παρελθόν, και το τραγούδι που κλείνει τον δίσκο, το “As The Waters Cover The Sea”, που είναι σαν outro. Πολύ καλή συγκομιδή για έναν μουσικό που έκλεισε την –κατά τη γνώμη μου– σπουδαία δεκαετία του 30 χρόνια πριν. Οι στίχοι του Cave ήταν πάντα ψαγμένοι. Κι όσο περνάει ο καιρός γίνονται ακόμα καλύτεροι στη δομή τους. Κι ας μην ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τις όποιες θρησκευτικές αναζητήσεις. Όσο για τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι μέτρια με τη χρήση της χορωδίας να γίνεται σε σημεία ενοχλητική, έτσι όπως παίζει τον ρόλο του μαϊντανού –λόγω και θρησκευτικής θεματολογίας– σ’ ολόκληρο το album. Μια στιχομυθία τέτοιου τύπου, ίσως να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα:
Warren: Μάστορα, αυτοί οι τραγουδιαραίοι που μαζέψαμε για το ομώνυμο και το outro, ζητάνε ένα σκασμό λεφτά. Για ενάμισο τραγούδι, ρε π….η μου.
Nick: Ω, να σουουουου… (το σκέφτεται). Καλά, να σου πω; Δώσ’ τους όσα θέλουνε αλλά κράτα τους να τραγουδάνε πλάτες, εκεί που έχουμε τρύπες, ξερωγώ στο πρώτο, στο “Joy”, στο “Conversion”, στα κενά, ξέρεις. Κάπως πρέπει κι εμείς να ρεφάρουμε. Άσε που όλο σύνθια φορτώνουμε, τα ’χω σιχαθεί.
W: Κι άμα μανουριάσουνε οι χορωδαίοι;
N: Ξέρω γω; Πες τους στο “Waters”, ξέρεις, στο τελευταίο, θα τους βάλω πάνω από μένα, τέρμα γκάζια στη μίξη, θα πικάρουνε πες τους.
Ούτε κουβέντα για ελλειπτικά παιξίματα, σιωπές, ανάποδους χρόνους και τέτοια. Αυτά γίνονταν την εποχή του “First Born Is Dead” αλλά τότε οι Bad Seeds ήταν ο Mick Harvey, ο Blixa Bargeld κι ο Barry Adamson. Άλλες εποχές!
Δεν είναι δισκάρα το “Wild God”. Όπως το περίμενα. Αλλά είναι αρκετό, τόσο όσο. Κι είμαι ευγνώμων. Γιατί τον Cave τον πρωτοείδα με τους Birthday Party στο Σπόρτινγκ, ύστερα στο Χύμα και άπειρες φορές στο Ρόδον, το Camel, το Ειρήνης και Φιλίας, τη Φρεαττύδα, την Πλατεία Νερού, τη Στέγη κι όπου έπαιζε. Μεγάλωσα περιμένοντας να κυκλοφορήσει ο κάθε καινούργιος δίσκος του και να έρθει η μέρα της νέας συναυλίας του. Κι ακούγοντας αυτή τη φωνή που ακόμα κρατάει, αυτή τη μουσική, όταν διατηρεί τη σπίθα της –είπαμε, τόσο όσο– νιώθω μια παρηγοριά σαν κι αυτή που νιώθει ένα παιδί που ακούει δεύτερη, τρίτη, τέταρτη φορά το ίδιο παραμύθι ξέροντας ότι το τέλος είναι καλό. Εντάξει, δεν είναι κριτήριο για την υψηλή τέχνη αλλά είναι μια προσωπική ανακούφιση να νιώθω ότι αυτός ο τύπος είναι ακόμα εδώ και ξορκίζει τους θεούς και τους δαίμονές του. Μαζί, ξορκίζει και τους δικούς μου. Και τον ευχαριστώ γι’ αυτό.
10°
