Viagra Βoys: «Είμαστε εδώ για τα φρικιά»

Υπάρχει ένας άγραφος και συντριπτικά ορθός κανόνας, με ιδανική εφαρμογή στα βιβλία, στους δίσκους και στους ανθρώπους, σύμφωνα με τον οποίο δεν πρέπει να κρίνουμε από το εξώφυλλο. Μερικές φορές όμως δεν προλαβαίνεις ή δεν χρειάζεται να τον εφαρμόσεις. Ερωτεύεσαι από την πρώτη αίσθηση, από το άκουσμα ενός τίτλου ή ενός ονόματος – και δεν πέφτεις έξω. Viagra Boys – αν κούπα cool ονόματος θα την είχαν αναμφίβολα σηκώσει άμα τη εμφανίσει. 

Οι Viagra Boys «γεννήθηκαν» σε μια βραδιά καραόκε σε ένα μπαρ στη Στοκχόλμη το 2015 και διάλεξαν το όνομά τους ως ένα χονδροειδές αστείο για τη σύγχρονη αρρενωπότητα, τεκμηριώνοντας την επιλογή τους αυτή με τα αντίστοιχα τραγούδια στους πρώτους δίσκους τους. Τραγούδια που εξυπηρετούν αφηγήσεις απόδρασης μακριά από κάθε μορφή αυτοσυντήρησης – σκοτεινές πίσω πόρτες και δρομάκια  στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής.

Με ψυχή και φωνή τον Αμερικανό Sebastian Murphy και τους Σουηδούς μουσικούς Linus Hillborg (κιθάρα), Elias Jungqvist (πλήκτρα), Henrik Höckert (μπάσο), Tor Sjödén (ντραμς) και Oscar Carls (σαξόφωνο) οι Viagra Boys ξεκίνησαν το μουσικό τους ταξίδι με την κυκλοφορία του ντεμπούτου EP «Consistency of Energy» το 2016, ακολουθούμενο από το ντεμπούτο albumτους «Street Worms» το 2018. Οι νέοι δρόμοι και συνδυασμοί που συνέλαβε το συγκρότημα με βάση τις κλασσικές πανκ αισθητικές αναφορές και το πάντρεμα του rock ‘n’ roll με funky φαντασίες τους έβαλαν στο κέντρο του εκλεκτικού χάρτη με τα πιο συναρπαστικά σύγχρονα acts, θέση που εδραιώθηκε με το δεύτερο album τους, “Welfare Jazz”, το δεύτερο άλμπουμ το το 2021 και τις αμέτρητες λίστες στις οποίες φιγούραρε ως ένα από τα καλύτερα της χρονιάς. Ενώ και το τρίτο τους άλμπουμ, “Cave World”, που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2022, κέρδισε το διάσημο βραβείο Rock of the Year στα σουηδικά Grammis του 2023.

Παράλληλα οι Viagra Boys θριάμβευσαν με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο στις live εμφανίσεις τους σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά τους σε όποια μεγάλη και μικρή σκηνή κι αν βρέθηκαν αυτά τα σχεδόν δέκα χρόνια που βρίσκονται εκεί έξω και το κάνουν με τον τρόπο τους. Ξέφρενη ενέργεια, αλητεία, beer spitting σε συνδυασμό με παιξίματα του επιπέδου εκείνου που θα περίμενε κανείς από μια φίνα πειραματική, αναθρεμμένη με jazz μπάντα – και στην αιχμή του δόρατος η ημίγυμνη, πνιγμένη στα τατουάζ φιγούρα του Sebastian Murphy. Όποιος ξέρει (κι έχει λουστεί στο συντριβάνι της μπίρας που φτύνει κυριολεκτικά απ’ τη σκηνή κατά την προσφιλή του συνήθεια), ξέρει. 

Μιλώντας με τον Sebastian Murphy, αυτόν τον iconic frontman αυτής της τρελής αλλά και τόσο σοβαρής καλλιτεχνικά μπάντας, λίγο πριν τη νέα τους απόβαση στην Αθήνα, ως το headline act της πρώτης ημέρας του φετινού Plissken Festival, στις 13 Σεπτεμβρίου, το πρώτο που του ζητάμε είναι να μας δώσει έναν τίτλο πέντε λέξεων για αυτήν την κουβέντα, για το ταξίδι τους μέχρι τώρα. Στην απάντηση σκάμε χαμόγελο, δεν μας ξαφνιάζει καθόλου: “Viagra Boys, What the Fuck Is Going On”.

Viagra Boys – αισίως ενεργοί και δημιουργικοί για σχεδόν μια δεκαετία. Κοιτώντας πίσω το ταξίδι σας μέχρι σήμερα πώς θα αξιολογούσατε την εξέλιξή σας σε ό, τι έχει να κάνει με τη μουσική σας αλλά και με τις μεταξύ σας σχέσεις;

Η σχέση μας με τη μουσική έχει εξελιχθεί υπό την έννοια ότι δεν κάνουμε πια μουσική απλώς για να κάνουμε κάτι αντιδραστικό, μόνο και μόνο για να κάνουμε κάποιου είδους αντι-μουσική. Έχει διαμορφωθεί μια αίσθηση ελευθερίας στην μπάντα, νιώθουμε ό, τι μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε υπό τον όρο ότι το κάνουμε καλά.

Σε ό, τι αφορά τις μεταξύ μας σχέσεις έχουμε επίσης αναπτύξει έναν βαθύ σεβασμό ο ένας για τον άλλον και για τα όρια του άλλου. Ήταν πολύ πιο δύσκολο αυτό όταν ήμασταν με ναρκωτικά είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Τώρα είναι πολύ πιο εύκολο.

Η μουσική και οι στίχοι σας παίζουν συχνά με μη συνηθισμένες θεματικές και οι στρεβλώσεις της και μοτίβα ειρωνείας και παράλογου. Πώς διαλέγετε τα θέματά σας και πώς ισορροπείτε μεταξύ χιούμορ και κοινωνικού σχολίου;

Νομίζω ότι το στοιχείο του παράλογου έρχεται φυσικά ως απότοκο του τρόπου που βλέπουμε τον κόσμο. Βρισκόμαστε σε μια εποχή κορυφαίου παραλόγου και αυτό είναι κάτι που αγαπάμε και μισούμε ταυτόχρονα. Είμαστε όλοι καταδικασμένοι αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να περνάμε καλά και να αγαπάμε ο ένας τον άλλον σε αυτές τις τελευταίες στιγμές που η γη μας υπάρχει ακόμα.

Ιδίως στιχουργικά έχετε καταφέρει σε κάποια tracks να ηχείτε ως δριμεία κριτική αλλά και κατά κάποιον παράδοξο τρόπο και ως γιορτή της τοξικής αρρενωπότητας. Πώς το κάνετε αυτό χωρίς να «ξενίζετε» ή να  αποξενώνετε ακροατές, κριτικούς και κοινό;

Προσπαθώ να μην αποξενώνω τους ακροατές μου ακριβώς δίνοντας τους να καταλάβουν ότι κι εγώ ο ίδιος είμαι ένα προϊόν αυτής της κουλτούρας της τοξικής αρρενωπότητας. Είχα κι εγώ τοξικές περιόδους στη ζωή μου. Η ζωή είναι μια συνεχής διαδικασία μάθησης κι εγώ συνήθως εκφράζω τα σκοτεινότερα κομμάτια του εαυτού μου, αυτά με τα οποία δεν νιώθω άνετα. Δεν είμαι καλύτερος από τους άλλους. Γι’ αυτό ασκώ κριτική και στον εαυτό μου και την κοινωνία.

Ο ήχος σας ισορροπεί επίσης μεταξύ του ωμού και του ακατέργαστου και της προσοχής στη λεπτομέρεια, του ραφιναρίσματος σε πολλά σημεία. Πώς προσεγγίζετε το σκέλος της παραγωγής για να το καταφέρετε αυτό;

Σε ό, τι έχει να κάνει με την παραγωγή μας αρέσει να παίρνουμε πράγμα και να τα γυρνάμε τα μέσα έξω, να φέρνουμε τα πάνω κάτω στο πώς ακούγονταν αρχικά. Μας αρέσει όταν ένα τραγούδι ακούγεται με έναν τρόπο στις αρχικές πρόβες και με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο μετά, όταν το έχει πειράξει εντελώς κάποιος. Παρόλα αυτά σε κάποιες περιπτώσεις ισχύει το αντίθετο - κάποια κομμάτια αξίζει να ακούγονται ακριβώς όπως μας ήρθαν αρχικά στο μικρό μας προβάδικο.   

Δεδομένου ότι σας έχουν ταξινομήσει ως πανκ μπάντα τι σημαίνει το πανκ για εσάς; Πώς βλέπετε τη σκηνή αυτή τη στιγμή με όλα τα σχετικά punk και post – punk trends; Είναι καλές ή κακές εποχές να αποκαλείται ένας καλλιτέχνης, ένα συγκρότημα πανκ;

Δε θα λέγαμε ό, τι είμαστε πανκ, προτιμούμε να μας αποκαλούν και να μας έχουν στο μυαλό τους ως μια rock 'n' roll μπάντα. Οι περισσότερες βέβαια από τις πρώιμες επιρροές μας έρχονται σίγουρα από την πανκ παράδοση. Για εμένα το πανκ είναι μια ακάθεκτη ενέργεια που πηγάζει από τον μη συμβιβασμό, από δυσαρέσκεια με αυτό που συμβαίνει γύρω σου.

Αυτό συμβαίνει και με την όλη σκηνή. Ο κόσμος μουσικά βρίσκεται σε πολύ καλό σημείο αυτή τη στιγμή γιατί όσο περισσότερα γαμημένα σκατά συμβαίνουν στον κόσμο τόση περισσότερη αταξινόμητη, γαμημένη αλλά και γαμάτη μουσική θα βγαίνει προς τα έξω. Κι εμένα αυτή η μουσική μας αρέσει.

Είσαι ένας frontman - icon, σε μια εποχή που τα ροκ και τα πανκ είδωλα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να υπάρξουν. Πώς αισθάνεσαι για αυτό; Ένιωσες ποτέ παγιδευμένος σε αυτό το στερεοτυπικό κοστούμι του «κακού παιδιού» που συχνά συνοδεύει την κοινή αντίληψη της ροκ σταρ έννοιας;

Στην αρχή δυσκολεύτηκα με όλο αυτό αλλά τώρα πια το προσλαμβάνω ως ενδυνάμωση. Το να κοιτάζω τα σχόλια των ανθρώπων που βρίσκουν το σώμα μου και τους τρόπους μου «αηδιαστικά» μου δίνει μια αίσθηση “outsider”. Ούτως ή άλλως δεν θέλω να με απολαμβάνουν με τα συνηθισμένα αισθητικά κριτήρια. Είμαι εδώ για τα φρικιά.

Φαντάζομαι όταν αναφέρεσαι σε αυτά τα σχόλια για τους «τρόπους σου» περιλαμβάνεται σε αυτά και η χαρακτηριστική σκηνική σου συνήθεια να φτύνεις κυριολεκτικά την μπίρα σου στο κοινό. Πώς προέκυψε αυτή η ρουτίνα που τους τρελαίνει όλους;

Χαχά – δεν ξέρω. Νομίζω πώς ξεκίνησε ως ένας τρόπος να δροσιζόμαστε. Δεν ξέρω.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που το ζήσαμε αυτό στην Ελλάδα, την πρώτη φορά που σας είδαμε live εδώ, εκείνο το πρώτο καλοκαίρι «κανονικής» συναυλιακής ροής μετά τον Covid-19. Για εμάς ήταν μια από τις καλύτερες -αν όχι η καλύτερη- εμφανίσεις εκείνης της χρονιάς. Τι αναμνήσεις έχετε από την πρώτη «ελληνική» φορά;

Μας άρεσε πολύ, μας αρέσει πολύ να παίζουμε στην Ελλάδα. Αγαπώ την ελληνική κουλτούρα και τους ανθρώπους και τίποτα δεν συγκρίνεται με το να κάθεσαι σε μια ταβέρνα και να τρως και να πίνεις μέχρι αργά το βράδυ στην καρδιά της πόλης και της ζέστης.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί εύκολα κάποιος ότι ως συγκρότημα ευδοκιμείτε σε απρόβλεπτο κλίμα. Πώς διατηρείτε αυτό το στοιχείο του απρόβλεπτου, πώς κρατάτε τα πράγματα φρέσκα ώστε να μην πέσετε στην παγίδα της βαρεμάρας;

Ναι, αγαπάμε το απρόβλεπτο! Κανείς δεν ξέρει. Ίσως το επόμενο μας album να είναι απλώς ambient ήχοι νερού σε παραγωγή της Doja Cat ή κάτι τέτοιο.

Δεν καυχιέστε αυτό αλλά η αλήθεια είναι ότι οι Viagra Boys είναι μια περίπτωση “been there done that” σε ό, τι έχει να κάνει με τον καλλιτεχνικό πειραματισμό. Για παράδειγμα με την country που είναι το νέο μεγάλο trend αναβίωσης στη μουσική βιομηχανία αυτή τη στιγμή. Εσείς είχατε εξερευνήσει αυτό το μονοπάτι τρία χρόνια, πριν ήδη από το “Welfare Jazz” το 2021. Τι να περιμένουμε στη συνέχεια; Ίσως μια σπουδή στο hip hop;

Ναι, ισχύει (γέλια). Το κάνω αυτό, ενσωματώνω στη μουσική ό, τι ακούω εκείνη τη στιγμή, τις αισθητικές επιρροές μου της στιγμής. Κάπως έτσι έγινε και τότε. Κάπως έτσι νομίζω ότι και οι hip hop επιρροές μου θα εμφανιστούν κάποια στιγμή.

Μιλώντας για το “Welfare Jazz” θυμάμαι μια δήλωσή σου για εκείνον τον καιρό, για το ότι ήσουν «μαλάκας» με «λάθος στόχους». Ποιοι είναι οι τωρινοί σου σωστοί στόχοι για εσένα προσωπικά αλλά και για τους Viagra Boys;

Οι μελλοντικοί στόχοι μου και οι στόχοι μας ως πάντα είναι να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε στο πλήρωμα του χρόνου. Και να επιζήσουμε της αποκάλυψης.