Μια βραδιά για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο «Άλσος» στις 9 Σεπτεμβρίου
Είδα το «προσεχώς» στο «Αλσος»: το κλιπάκι για την επερχόμενη (9/9) συναυλία αφιερωμένη στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, με φωτογραφίες από τα νιάτα του, από τις πρώτες εμφανίσεις, από τις τελευταίες εμφανίσεις του. Μια βραδιά με τα τραγούδια του, το ένα καλύτερο από το άλλο, μεγάλες επιτυχίες, μελωδίες τις οποίες κατέβασε το μεγαλοφυές μυαλό του Λαυρέντη και οι οποίες μένουν μέσα στο δικό σου μυαλό, ή μάλλον στην ψυχή/καρδιά σου, δεμένες με τους στίχους λες και γεννήθηκαν μαζί. Ο Λαυρέντης διάλεγε με προσοχή τα τραγούδια του, έγραφε μουσική για «λόγια» που κάτι του έλεγαν και μάλιστα κάτι βαθύ, σημαντικό, όχι κάτι σουξεδιάρικο – καθόλου δεν τον έκοφτε το πιασάρικο. Τον ένοιαζε η μουσική, η δημιουργία, όχι η επιτυχία, που όταν έπεφτε απάνω του, την κοίταζε ξαφνιασμένος, σα να μη την περίμενε, τέτοια εξέλιξη. Με δεκαέξι σόλο δίσκους στο ενεργητικό του, με περισσότερα από 100.000 κομμάτια που πούλησε το «Διάλειμμα κρατάει δυο ζωές» (2001), με το σημαδιακό «Διδυμότειχο μπλουζ» (΄91), με τους «Τερμίτες» πίσω του (΄83-‘88, συν την συναυλία του ’98 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας), με δεκάδες υπέροχα τραγούδια που τραγουδιούνται πάντα, αλλά κυρίως με αυτήν την μοναδική φωνή, δηλαδή την ΜΙΑ φωνάρα που δεν την μπερδεύεις με καμία άλλη… ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι πιο σημαντικός από όσο φανταζόμαστε, και σίγουρα πολύ πιο σπουδαίος απ’ όσο πίστευε ο ίδιος.
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας: Η μεγάλη συναλία στο «Άλσος» προς τιμήν του
Ήταν ο μεγάλος καλλιτέχνης της διπλανής πόρτας με την μηδέν ψωνίαση, με το καθόλου-μα-καθόλου τουπέ, με το πιο απλό στυλ, Εξάρχεια της καλής εποχής, εναλλακτικός με την πραγματική έννοια, αξιαγάπητος με όλες τις έννοιες. Κάθε δίσκος του ήταν σπουδαίος, και την χρησιμοποιώ έτσι άνετα τη λέξη μόνο για τον Λαυρέντη (επειδή είναι ο ίδιος σπουδαίος). Θυμάμαι να ακούω με το στόμα ανοιχτό το θρυλικό ‘Armageddon’ που είχε βγάλει με τους PLJ (΄82), και τις καινούργιες λέξεις «progressive rock» για μια ελληνική δουλειά, και την όλη αποθεωτική κριτική, δανεισμένη από φίλους που ήξεραν μουσική. Οι λίγο-μεγαλύτεροί-μου αυτοί φίλοι, ήτανε τρελοί φαν του Λαυρέντη, φανατικοί, ήθελαν να γίνουν κολλητοί του, να καθίσουν μαζί του για πολλά ποτά. Και πολλά τσιγάρα. Και για λακερντί για ποδόσφαιρο, για άλλες μουσικές, για άσχετα πράγματα, επικαιρότητα, οτιδήποτε. Μιλούσαν για αυτόν με την ίδια ανάσα που μιλούσανε για τον Φρανκ Ζάππα, και με καλύτερα λόγια.
Στα τριάντα χρόνια που είμαι φίλη με τη γυναίκα του, είναι ζήτημα να κάναμε πέντε κουβέντες με το Λαυρέντη, αλλά και οι πέντε ήτανε ωραίες, σωστές, τίμιες κουβέντες κανονικού ανθρώπου με χιούμορ, και μάλιστα αγαπησιάρικου. Τελευταία φορά τον είδα/άκουσα λάιβ στην Σκάλα Καλλιράχης της Θάσου, με φόντο τη θάλασσα. Σε περιοδεία που έκανε με τον Γιάννη Κότσιρα. Πήγαμε με τα μικρότερα παιδιά μου και μια φίλη με την κόρη της, οι ηλικίες των παιδιών μας ήταν από 6-8 χρονών. Πριν τη συναυλία είχε παραγγείλει σουβλάκια ο Λαυρέντης, είδε τα τρία παιδιά να κοιτάζουν τα σουβλάκια με λαγνεία, «Πάρτε ρε μάγκες, ελεύθερα!» τους είπε γελώντας, και τα παιδιά, σιγά μη κωλώνανε, όρμησαν στα σουβλάκια του χωρίς τύψεις. Η συναυλία ήτανε μαγική όπως όλες οι συναυλίες του Λαυρέντη, σε κάμποσες από τις οποίες είχα πάει, πριν τον γνωρίσω, και μετά.
«Εξαιτίας σας μάγκες, σήμερα τραγούδησα νηστικός!» φώναξε λίγο πριν κατέβει, καρα-χειροκροτημένος, από την επαρχιακή, συγκινητική εξεδρίτσα του χωριού.
Τον πέτυχα το ΄18 σε ένα λάιβ του Παντελή Αμπαζή, όπου είχε έρθει να πει μερικά τραγούδια, «Ετσι, για την πλάκα μας». Πολλά πράγματα τα έκανε έτσι, για την πλάκα μας, κι επειδή ήτανε καλό παιδί, το καλύτερο. Εκτός από τεράστιος καλλιτέχνης, απίστευτος μουσικός, και φωνάρα που έσπαγε κρύσταλλα ενώ ακουμπούσε απάνω μας σα χάδι, σα δροσερό αεράκι που σε κάνει να δακρύζεις επειδή είναι τόσο μα τόσο ευχάριστο…
Τέλος πάντων στις 9 Σεπτεμβρίου φίλοι του καλλιτέχνες τραγουδάνε για τον Λαυρέντη – και λέω «φίλοι του», γιατί ακόμα κι όσοι δεν ήταν φίλοι-φίλοι του, δεν μπορούσαν να μην τον αγαπήσουν: ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Χρήστος Θηβαίος, η Δήμητρα Παπίου, τα Κίτρινα Ποδήλατα, ο Διονύσης Τσακνής, ο Στήβ Τέσσερ, ακόμα κι ο Αντώνης Ρέμος. Ο τίτλος της συναυλίας, «Μα υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμα εδώ», είναι ό,τι πιο σωστό και τίμιο, ό,τι πιο κατάλληλο για τον Λαυρέντη. Που υπάρχει ακόμα, είναι ακόμα εδώ, και θα είναι για πάντα.
«Μα υπάρχω ακόμα, είμαι ακόμα εδώ», μια βραδιά αφιερωμένη στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, 9/9. Θέατρο «Αλσος», τηλ 210-8227471, 8831487. Ευελπίδων 4. Έναρξη 8.30 μμ. Προπώληση εισιτηρίων more.com
10°
