Πρώτη φορά σε live των Metallica, μαζί με την κόρη μας, στη Μαδρίτη

Διάβαζα στο Κ την «ανταπόκριση» της Αλεξάνδρας Κ. από τη συναυλία της Taylor Swift όπου την παρέσυρε η 14χρονη κόρη της και σκεφτόμουν την (καλή) μας μοίρα και τη σωστή μας κρίση να εμπιστευόμαστε την ψυχαγωγία μας στις 14χρονες κόρες μας.

Η δική μας διαπραγμάτευση με τη δική μας Δανάη ξεκίνησε πέρυσι, στα τέλη Αυγούστου, όταν προς μεγάλη μας ενόχληση, η κόρη μας μυήθηκε (άγνωστο γιατί και άγνωστο από ποιον) στη metal μουσική και στο απαύγασμα της μύησής της, μας ζήτησε να την πάμε στη συναυλία των Metallica. Το αίτημα έγινε δεκτό με (εσωτερική) φρίκη και (εξωτερική) συγκατάβαση και την ενδόμυχη προσδοκία ότι το μυαλό της σύντομα θα την κατευθύνει σε κάποια άλλη επιθυμία, που θα καλύψει αυτή την παραδοξότητα.

Metallica: Η εμπειρία μιας metal συναλίας για πρώτη φορά

Οι μήνες περνούσαν, οι Metallica ήρθαν για να μείνουν, είχε τη διακριτικότητα όμως το παιδί μας, να ακούει τις Trash / Thrash κιθάρες τους (έτσι έλεγα τότε) στα ακουστικά της και μόνο από σύμπτωση ή εφηβική κακεντρέχεια έβγαιναν και κάποιοι στίχοι από το στοματάκι της, όπως τότε που ετοιμαζόμασταν για προσγείωση στο Άμστερνταμ και η γλυκιά μου, τραγουδούσε συνοδεία ελαφρού headbanging και σαρδόνιου χαμόγελου “Die, Die, Die”, από το “Creeping Death” …

Το χούι δεν περνούσε και μαζί με την ωριμότητα, καταλάβαμε ότι είχε καλλιεργηθεί και η ικανότητα να ζητά αποτελεσματικά αυτό που ήθελε. «Δεν υπάρχει κανένα πράγμα που θα με κάνει τόσο ευτυχισμένη όσο να πάμε στη συναυλία τους», μας έλεγε και κάποια στιγμή, έκανα το πρώτο βήμα, να δω που στο καλό θα εμφανιστούν και πόσο κάνει το εισιτήριο, ποιες ημερομηνίες θα βόλευαν θεωρητικά και – κυρίως – ποια πόλη θα μας προσέφερε διεξόδους πραγματικής κουλτούρας για να χωνέψουμε πιο ήπια την ταλαιπωρία των αισθήσεων στην οποία η κόρη μας θα μας υπέβαλλε. Στην τελική επιλογή βρέθηκε η Βαρσοβία και η Μαδρίτη και αν και οι πληροφορίες μας ήθελαν καλύτερους μεταλλάδες τους Πολωνούς, κάποιες προσωπικές επέτειοι μας έκαναν να προτάξουμε τη Μαδρίτη για να τις γιορτάσουμε εκεί.

Τα εισιτήρια τα έφερε ο Άγιος Βασίλης που ζει στην καρδιά της Δανάης μας (και κυρίως στο πονηρό της μυαλουδάκι) όποτε χρειάζεται και από τότε ξεκίνησε η προσπάθειά της να μας μυήσει στη μουσική τους, για να κάνει λίγο πιο υποφερτή τη δοκιμασία. Ένα βράδυ μάλιστα, το μάθημα είχε γίνει τόσο εντατικό και ανυπόφορο, που την προειδοποιήσαμε ότι θα ματαιώσουμε το ταξίδι μας γιατί τα αυτιά μας υπέφεραν και το μυαλό μας περπατούσε σε παράξενα μονοπάτια…     

Οι μήνες πέρασαν και κάποια στιγμή στα τέλη Ιουνίου, η προσδοκία του ταξιδιού έγινε η παρηγοριά μας και η αναμονή του, βασανιστήριο. Να φύγουμε και όπου πάμε. Μακριά από εδώ και θα τα υπομείνουμε όλα. Και κάπως έτσι, βρεθήκαμε στην Ισπανία, χαρούμενοι, έτοιμοι για όλα, κυρίως έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την παρένθεση του 2ωρου βασανιστηρίου για να απολαύσουμε την αυτοκρατορική πόλη που μας υποδέχτηκε ηλιόλουστη, ζεστή αλλά τρυφερή, αισιόδοξη και φιλική.  Και με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ξεκίνησαν οι εκπλήξεις, μία εσωτερική μετατόπιση που θα μας μείνει αξέχαστη.

Περιμένοντας στο lobby, άρχισαν να καταφτάνουν καμιά 25αριά Harley Davidson με τουρκικές πινακίδες, η μία πίσω από την άλλη και οι οδηγοί με τις συνοδηγούς τους, ακριβώς έτσι όπως τους φαντάζεστε, να «ξεπεζεύουν» να μπαίνουν στο ξενοδοχείο μας έτοιμοι για την αποστολή τους, που ήταν ίδια με τη δική μας. Και λίγο αργότερα, κατέβηκαν από τα δωμάτιά τους μία οικογένεια Ολλανδών και φίλοι από την Αγγλία, δύο ζευγάρια από τη Γερμανία με τις Metallica μπλούζες και τις τζιν βερμούδες τους, που κι αυτοί – σαφέστατα – είχαν έρθει για τον ίδιο λόγο. Και, εντάξει, ωραία όλα αυτά, αλλά έγιναν ακόμη καλύτερα, όταν το πρωί της συναυλίας, όλοι στο πρωινό είχαν τη metal περιβολή τους με μόνη απαίσια παραφωνία την αφεντιά μου και τον άντρα μου. Ευτυχώς, εγκαίρως, είπαμε στη Δανάη να φορέσει τη σωστή μπλούζα (όχι ότι χρειαζόταν – βεβαίως – να της το πούμε), για να δηλώσουμε κι εμείς τις προθέσεις μας  μήπως και μας δεχτούν οι υπόλοιποι στο cult τους, που αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε, ότι είχε πολύ ενδιαφέρον.

Το πρόγραμμά μας έλεγε ξενάγηση στο μουσείο της Reina Sophia στις 10 και όταν τελειώσαμε και βγήκαμε στους δρόμους, ανακαλύψαμε ότι όλη η πόλη, όλη αυτή η πανέμορφη πόλη με τα μεγάλα υπεραιωνόβια πλατάνια, τα πάρκα, τα υπέροχα κτήρια και τους ωραίους ανθρώπους, είχε πλημμυρίσει με χιλιάδες επισκέπτες που είχαν έρθει για τον ίδιο σκοπό με εμάς. Το πράγμα άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον. Όλες αυτές οι οικογένειες με τις διαφορετικές Metallica μπλούζες, οι παρέες που απολάμβαναν τη μπύρα τους στον ήλιο, τουρίστες που είχαμε έρθει όλοι για τον ίδιο σκοπό, μας προσέφεραν εξαιρετική πασαρέλα αλλά μας δημιούργησαν και την επιθυμία να μας πάρουν στην παρέα τους γιατί το γλέντι γι’ αυτούς είχε ήδη ξεκινήσει.

Γρήγορη στάση στο ξενοδοχεία και ταξί για το στάδιο της Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου φτάσαμε στις 7 μαζί με τους πρώτους χιλιάδες που έβγαιναν από λεωφορεία, μετρό και αυτοκίνητα. Είδαμε άπειρους μαλλιάδες και πρώην μαλλιάδες, πολλά σκουλαρίκια και άπειρα tattoos, περήφανους καβαλιέρους που φωτογραφίζονταν με τα κορίτσια τους, οικογενειάρχες που απολάμβαναν τη μύηση των παιδιών τους, ανδροπαρέες που σαφέστατα είχαν βάλει ρούχα που είχαν στη ντουλάπα τους από μακρινές δεκαετίες και όλοι μαζί περιμέναμε στις ουρές για να αγοράσουμε τα αναμνηστικά μας, να πάρουμε τις μπύρες μας, να βρούμε τις θέσεις μας. Και αν και θεωρώ τον εαυτό που συναυλιάκια, αυτό που έζησα σ’ αυτό το στάδιο, δεν το έχω ξαναζήσει.

Μέχρι τις 9, η αρένα και οι κερκίδες είχαν γεμίσει και περιμένοντας να βγουν οι Metallica, οι υπέροχοι αυτοί 70.000 θεατές, άρχισαν τα κύματα, που μας ξεσήκωναν και τη μία φορά που σε ένα διάζωμα βρήκαν απρόθυμους να παρασυρθούν, το υπόλοιπο στάδιο με φωνές και παρακινήσεις τους προέτρεψε να συμμετάσχουν, και πάλι κύματα από την αρχή.

Και ξαφνικά, γύρω στις 9, ακούγεται η κιθάρα του Angus Young και οι κάμερες γυρίζουν στους θεατές που ξέρουν ότι το πανηγύρι ξεκινάει. “It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'N' Roll)” λένε οι AC/DC και επικρατεί πανζουρλισμός. Οι κάμερες πιάνουν στιγμιότυπα από το snake pit και την αρένα και όταν οι γκάιντες ακούγονται, βλέπουμε τέσσερις 60άρηδες Σκωτσέζους αγκαλιασμένους να ανεμίζουν τη σημαία τους και να χοροπηδάνε. Και αμέσως μετά, η εισαγωγή από το «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος» και φύγαμε! Οι Metallica στη σκηνή, η έφηβη πιτσιρίκα από πίσω μας που είχε έρθει με τη μαμά της ανεμίζει το λάβαρο που έφερε και κλαίει, η δική μας έφηβη  κοπανιέται και εγώ μετανιώνω πικρά που δεν είχα ευήκοα ώτα την περασμένη χρονιά. Οι αόρατες κιθάρες έχουν βγει, όλοι είμαστε όρθιοι, χοροπηδάμε και τραγουδάμε, οι Metallica μετακινούνται στην κυκλική σκηνή που έχουν στήσει, ώστε να περάσουν κάποια στιγμή στη διάρκεια της συναυλίας και οι τέσσερις από μπροστά μας.

Σε κάποια διακοπή, ο James Hetfield ρώτησε «πόσοι έρχεστε σε συναυλία μας για πρώτη φορά» και σηκώσαμε κάποιες χιλιάδες τα χέρια μας. Αρκετοί μου φανήκαμε. Και μετά, ρώτησε «και πόσοι μας έχετε ξαναδεί» και τα 4 πέμπτα που σταδίου ξεσηκώθηκαν. «Γιατί σας πήρε τόσο πολύ;», ρώτησε εμάς τους πρωτάρηδες. «Έλα μου ντε! Είναι δυνατόν;» σκέφτηκα…

Ακούσαμε τo “Creeping Death”, το “King Nothing” και απανωτά τα “Orion”, “Nothing Else Matters”, “Sad but True”, “Battery”, “Seek & Destroy”, “Master of Puppets”. Το τι επικρατούσε δύσκολα μεταφέρεται. Τα σόλο, ο ήχος, τα φώτα, οι προβολές στις οθόνες, τα τεράστια μπαλόνια που βγήκαν στην αρένα, τα τραγούδια του κόσμου, ο χορός στην αρένα, ο χορός παντού στις κερκίδες, το πιο ωραίο κοινό του κόσμου που για 2 ώρες διασκέδαζε μέσα από την καρδιά του. Και όταν οι δύο ώρες ολοκληρώθηκαν και παρά τα ολέ ολέ του κοινού αυτοί δεν ξαναβγήκαν (δεσμεύονταν για τη δεύτερη συναυλία της Κυριακής), αρχίσαμε να αποχωρούμε.

Από πίσω το εφηβάκι και δίπλα μας η Δανάη έκλαιγαν συντονισμένες και αν και αρχικά τις αντιμετώπισα με κάποια υπεροψία και απαξίωση, την επόμενη μέρα το πρωί, όταν κατέβηκα για το πρωινό μου με τους fellow metalheads γύρω μου, αν ήθελα να είμαι τρυφερή με τον εαυτό μου, θα άφηνα και τα δικά μου δάκρια ελεύθερα, γι’ αυτό που είχαμε ζήσει την προηγούμενη βραδιά … Κι επειδή η συγκίνηση γινόταν υπερβολική, τηλεφώνησα στον ξάδερφό μου, μεταλλά από τα γεννοφάσκια για να του διηγηθώ ό,τι έζησα τόσο αιφνιδιαστικά.

«Είναι που δεν έχεις ξαναπάει σε metal συναυλία», μου είπε. «Γιατί μου πήρε τόσο πολύ;» ξανασκέφτηκα…