Γιάννης Ευθυμιάδης: Dark low fi όνειρα με μελαγχολικές κιθάρες και πιάνο

Άσπρη ποδιά το πρωί (ο Γιάννης Ευθυμιάδης είναι καρδιολόγος), μαύρα ρούχα το βράδυ. Ακούω τα πέντε τραγούδια του δίσκου «Τα όνειρά τους» δοξάζοντας τον γιατρό και την μπάντα του: Τα πλήκτρα της Εύας Ντούρου κελαηδούν σαν μαύρα αηδόνια, η ηλεκτρική κιθάρα και το μπάσο του Θανάση Dzingovic κεντούν με σκοτοδίνες έναν ούτως ή άλλως επί τούτου μελαγχολικό ήχο. Μπαίνεις στο νταρκέ κλίμα του δίσκου κατευθείαν από το ασπρόμαυρο εξώφυλλο αλλά και όλες τις έσω εικόνες που τον κοσμούν με την υπογραφή του φωτογράφου Τάσου Θώμογλου. 

Καλοκαιρινές μελαγχολίες, λυρικός καρυωτακικός πεσιμισμός, σπαράγματα από Νικ Κέιβ και Λαπαθιώτη, Radiohead, Ζώτο, Πολυδούρη και Λεονάρντ Κοέν, υπόκωφα τύμπανα που κροτούν μετρονομικά (τις μπαγκέτες χειρίζεται ο μετρ Βασίλης Μπαχαρίδης) και μια σπαρακτική ποιητική που η ακουστική κιθάρα και η υπόκωφη, υποδόρια και υποτονική φωνή του Ευθυμιάδη την μετατρέπει σε πούρο συναίσθημα. «Πέρασε η ώρα, πέρασε, μεγάλωσε η σκιά μου, τα όνειρά τους δεν μπορώ, να κάνω όνειρά μου. Ήρθε η νύχτα όμορφη, το χέρι να μου πιάσει, ψέματα πάλι να μου πει και να με ξεγελάσει. Θέλω σκοτάδι, να χαθώ, γιατί το φως το λίγο δεν μ’ αποφεύγει, μα ούτε εγώ μπορώ να το αποφύγω. Μοιάζει η νύχτα όμορφη, την ομορφιά πληρώνω κι όλο αντίστροφα μετρώ κι όλο στο φως σκαλώνω». (Τα όνειρά τους)

Το «Παιχνίδι» είναι ένα κοφτό, στακάτο και γρήγορο joydivisionικό ποστ Madrugada πανκ ορχηστρικό θέμα με παγωμένη μπασογραμμή και αχό ψυχρών πλήκτρων. Στο βάθος όμως αποτελεί εξαίρεση σε σχέση με το κλίμα των υπόλοιπων τεσσάρων τραγουδιών του άλμπουμ, που ακούγονται σαν νυχτερινά μάντρα σε εξομολογητικό τραγουδιστικό sotto voce ψιθυριστό ύφος.

«Αυτά που είχες σίγουρα αλλάζουν τόσο γρήγορα, που δεν τα προλαβαίνεις. Όσο κι αν θέλεις, δεν μπορείς από την άμμο να πιαστείς, όσο κι αν επιμένεις. Χαμένος τώρα ψάχνεις, σε άγνωστη οδό, ο κόσμος που χωρούσες δε μένει πια εδώ. Εσύ να αλλάξεις ξέχασες, χωρίς να παίξεις έχασες, στα ίδια για να μείνεις» τραγουδά ο Ευθυμιάδης στο «θαυμαστός καινούργιος κόσμος», ενώ στο «θηρίο» το φίλινγκ παραμένει ίδιο: «Από νύχτας ξεχασμένης το θηρίο, να ξεφύγεις προσπαθείς, μα σε προφταίνει, να ξετυλίξει την κλωστή και να σου πει ξανά γι’ αυτήν. Νύχτωνε και ξημέρωνε και εκείνη σου φανέρωνε ό,τι δεν είχε φανταστεί κι ας μη μιλάς ποτέ γι’ αυτή. Φωτιά να βάλεις την κλωστή να μη σου πει ξανά γι’ αυτή». 

Παρακολουθώ τον Γιάννη Ευθυμιάδη από το «Πάγος για όλους» του 2008 και τον ακολουθώ ευλαβικά. Τα «Βαδίζουνε σκυφτοί μέσα στη νύχτα» (2014), «Πρόβλημα της πόρτας» (2017) και «Μαύρο Φως» μαρτυρούν τη sui generis συνέπεια και το «μαύρο» ήθος ενός δημιουργού που εμμονικά κινείται χαμηλόφωνα, εκτός των ραντάρ και στις παρυφές του θεσσαλονικιώτικου indie πεδίου. Σας συνδέω με τα τραγούδια της νέας του δουλειάς, αλλά και σας παραπέμπω στον ιστότοπό του, συν μερικές ακόμα διευθύνσεις όπου μπορείτε να βρείτε τη μουσική του, αφού εξάρω και το «ποιος θα θυμάται». «Την κάθε μέρα που περνά, φεύγει και δεν γυρίζει ό,τι σου φέρνει το πρωί το βράδυ το γκρεμίζει. Τι θα μείνει από μένα κι από σένα πες μου τι, ούτε ανάσα γύρω μας ούτε θάλασσα ανοιχτή». Το mix- mastering είναι του Σωτήρη Νούκα - Underground Sound Studio και αντίτυπα του νέου δίσκου του Γιάννη μπορείτε να προμηθευτείτε από τα θεσσαλονικιώτικα δισκοπωλεία Stereodisc και Λωτός. 

www.johnefthimiadis.com
johnefthimiadis.bandcamp.com
soundcloud.com/johnefthimiadis