Αν η ροκ θρησκεία δεν ήταν (δυστυχώς) τόσο συντηρητική, ενοχική, φοβική και άτολμη, ο Kim Fowley θα ήταν ήδη ένας όσιος της ποπ κουλτούρας, μια αγιογραφία του θα εξιστορούσε το μυθικό, συναρπαστικό βίο του και μια εικόνα με τη μορφή του θα βρισκόταν μέσα στο ναό, αριστερά όπως μπαίνεις. Γιατί καλός είναι ο Elvis, o Jim Morrison και ο Jimi Hendrix, δόξα και τιμή στον Ian Kurtis και στον Kurt Cobain (μεγάλη η χάρη τους) αλλά στο δικό μου αξιακό κώδικα για το τι είναι ροκ και γιατί προσήλθα σε αυτό, προσκύνησα κι έγινα πιστός, ο Kim Fowley –υπερκινητικός, «τρελός», δημιουργικός, ευφυής, εγωπαθής, αλήτης, δουλευταράς, γνώστης, κλόουν– έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Καθώς είμαι γεννημένος για να θαυμάζω, ο τρόπος που ενεπλάκη, που βίωσε, που ανακάτεψε, που τσαλαβούτηξε, που μπήκε και βγήκε στη μουσική, είναι πραγματικά ροκ κι έχει το θαυμασμό μου. Είμαι αιωνίως πιστός όχι μόνο στο πρόσωπο αλλά και στον τρόπο του. Ένας ατομικός σίφουνας, μια τρικυμία μεγάλης έκτασης και περιορισμένης έντασης που ταρακούνησε κάμποσα πλεούμενα, ένας «Βέγγος» του ροκ που έτρεξε οριζοντίως και καθέτως ολόκληρο το γήπεδο πολλές φορές, παίζοντας βασικός αλλά πάντα στις «μικρές» κατηγορίες και με αυτές τις ομάδες που μια φορά στο τόσο κάνουν την έκπληξη και παίρνουν το κύπελλο ή φτάνουν μια ανάσα απ’ το να πάρουν το πρωτάθλημα.
Όταν πέθανε πριν από μερικές μέρες άρχισα να αναζητώ σε παλιές ροκ εγκυκλοπαίδειες το όνομά του αλλά δεν το βρήκα πουθενά κι έψαξα αρκετές. Ο άνθρωπος για τον οποίο ο Steve Van Zandt είπε: «Ήταν παντού, έκανε τα πάντα, ήξερε τους πάντες» σχεδόν δεν υπάρχει. Ο Kim Fowley δούλευε για τη θρυλική ραδιοφωνική εκπομπή του Van Zandt «Underground Garage» και ο σπουδαίος κιθαρίστας, μόλις έμαθε το θάνατο του, του απέδωσε: «Rock Gypsy DNA». Αυτό ακριβώς! Με ένα σωρό προσωπικούς δίσκους αλλά και συνεργασίες ως παραγωγός, μάνατζερ, συν-συνθέτης, οργανωτής συναυλιών με δεκάδες ονόματα της σόου μπίζνες, έδειχνε να αντιμετωπίζει τη μουσική ως μία. Την ώρα που ανακατευόταν με το πανκ, έκανε παραγωγή σε δίσκο της Βίκυ Λέανδρος. Και μόνο η λίστα με τα ονόματα με τους οποίους έχει δουλέψει προκαλεί ίλιγγο: Gene Vincent, Blue Cheer, Paul Revere and the Raiders, Modern Lovers, Kiss, Alice Cooper, Soft Machine, Frank Zappa, Cat Stevens, Warren Zevon, Kris Kristofferson, P.J. Proby και πολλοί ακόμη, αν και έμελλε η συνεργασία του με τις Runaways να είναι το μεγάλο του σουξέ. Ακόμη και στον πρόσφατο πολύ καλό δίσκο του Ariel Pink «Pom pom» ήταν παρών, προσφέροντάς του ένα glam rock attitude. Όπως είπε κι ο ίδιος για τον εαυτό του σε μια πρόσφατη συνέντευξη: «Είναι απαραίτητο για μία μπάντα να έχει το χάρισμα αλλά είναι επίσης απαραίτητο να έχει κάποιον Kim Fowley κάπου τριγύρω. Οι άνθρωποι πίσω απ’ τη σκηνή είναι κομμάτι του rock ’n’ roll όσο κι αυτοί που ανεβαίνουν στη σκηνή. O Kim Fowley είναι ένα αναγκαίο κακό».
Ένα καντήλι στο όνομα του Kim Fowley πρέπει να είναι πάντα αναμμένο και μια εικόνα του να βρίσκεται σε κάθε εικονοστάσι πιστού της ροκ ανορθοδοξίας.
6°
