Μουσικη

The Raveonettes!

Κάνε έρωτα και ροκ εν ρολ, όχι πόλεμο, Swans και Caribu!

Στέφανος Τσιτσόπουλος
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Επιτέλους! Να μπορέσουμε να βάλουμε το πέτσινο και τα μαύρα μας γυαλιά μας άφοβα, βρε αδελφέ, κι ας είναι και νύχτα, νισάφι πια με όλους αυτούς που περιφέρονται με τις τεράστιες κουκούλες σαν Εσκιμώοι! Βγαίνεις κέντρο και αντί για Αριστοτέλους μοιάζει με Αλάσκα, Γροιλανδία και Ρέικιαβικ, ομοιόμορφη στιλιστική παράκρουση, κουκούλες, γούνες, γούνες, κουκούλες. Παλιά τους λέγαμε φλώρους, τώρα βέβαια δεν το τολμάς, μην είσαι εμπαθής λένε, τελείωσε το παιχνίδι των φυλών, trendsetters, stylish kids, έτσι να τους αποκαλείς, λειάνθηκαν οι λέξεις, στρογγύλεψαν οι όροι. Όμως οι Raveonettes έρχονται στη Θεσσαλονίκη, κι επιτέλους μια καλή ευκαιρία να βγούμε κι εμείς, οι «άλλοι», αυτοί που δεν θάψαμε τα perfecto μας, δεν μασήσαμε από μόδες κι ούτε πολυκοπήκαμε με το τελευταίο του Caribu.

Άλλη αρρώστια η «Caribu-ίτιδα», το ηλεκτρονικό τσίκι τσίκι γενικώς, άχρωμο, απρόσωπο, λαπτοπαριστό, ροκ εν ρολ σπάνια να ακούσεις στη Θεσσαλονίκη, στο ράδιο, στα μπαρ, όπου και να ξεμυτίσεις, ειδικά στα «ψαγμενουά», ο Caribu μού τα ζαλίζει. Οκ, πες με, αν θες, και εμπαθή, όμως έτσι πρέπει να γίνεται με τη μουσική. Πρέπει να τη συζητάμε και να την «πυγμαχούμε», να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και να μονομαχούμε, να χουλιγκανιαζόμαστε υπερασπιζόμενοι ήχους και μπάντες, να μας χωρίζει αδυσώπητο μένος, να είμαστε εμείς και οι άλλοι, ε, μα! Όπως παλιά! Που το ροκ εν ρολ ήταν ροκ εν ρολ, οι φλώροι φλώροι, η πλατεία Ναυαρίνου μια άλλη χώρα κι όσοι φορούσαν «κροκοδειλάκια» πόλο και άκουγαν Modern Talking τη διέσχιζαν περιμετρικά!

image

Είναι ωραίοι οι καβγάδες για τις μπότες και τα μπουφάν, τις ομάδες και τους ήχους, για τα βιβλία και τις ταινίες. Είναι κουλ να παίζουμε τέτοιους «πόλεμους», να πειραζόμαστε και να κραζόμαστε, να υπερασπιζόμαστε σύμβολα και ήρωες μέχρις εσχάτων, ποπ κουλτούρα κι έτσι δηλαδή, το συγκρουσιακό εμπεριέχεται εξ ορισμού, μωρό μου, η κόντρα και το τζαρτζάρισμα. Και μια ντουντούκα που ουρλιάζει ξανά και ξανά: «Πέμπτη 29 Ιανουαρίου, οι Raveonettes για μία νύχτα στη Θεσσαλονίκη»!

Τους αγαπώ! Και γαμώ τις μπάντες, συγκρότημα μπαμπούσκα, ακούω τα τραγούδια τους και είναι σαν εκείνες τις ρωσικές κούκλες, άσματα που ξεφλουδίζονται σαν κρεμμύδι κι από μέσα τους βγαίνει στρώματα-στρώματα-στρώματα όλο το ροκ εν ρολ που αγάπησα! Οι Velvets και οι Jesus, ο Spector και ο Eddie Cohran, δεκαετίες ηρωικές, χρονολογίες σταθμοί, ήχοι δυναμίτες. Και χορεύονται, ω, ναι, οι Raveonettes χορεύονται! Γιατί ήρθε η ώρα να ρίξω και «καντηλάκι» ελαφρό σε όλους τους «προβληματισμένους» ρόκερς, που αμαρτία το έχουν η μπάντα να το πάει το τσα τσα και να το ραγίζει το πάτωμα. Να βγάζει μια χαρά κι έναν ρυθμό, ρε άνθρωπε, να σε κάνει να πιάνεις το κορίτσι αγκαλιά και να θες να το στροφάρεις όλη νύχτα! Και να είναι και λουστραρισμένα ομορφόπαιδα, καλοντυμένα και γοητευτικά, όχι λέσια ατημέλητα!

image

Τέτοιοι είναι οι Raveonettes, άντε γιατί έπληξα αλλά και έπηξα από την άλουστη νταρκίλα και τη μυσταγωγική σοβαρότητα των Swans. (Είπαμε! Ένας ροκ γραφιάς πρέπει να ιντριγκάρει, να προβοκάρει και να προκαλεί πάθη, ωθώντας τους νερντ σοβαροφανείς αναγνώστες να προβούν σε επιθέσεις στον συντάκτη, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους στην κατάθλιψη και το δηθενιλίκι ως τρόπο άκαυλης ζωής). Άφοβα κράξε με, βρε... «Ο Τσιτσόπουλος ως νεολουδίτης αρνείται πεισματικά την αποδόμηση, την νεωτερικότητα και την εξέλιξη του ροκ εν ρολ σε κάτι περισσότερο από διονυσιακή και διαρκή μετεφηβική μέθη, αρνούμενος να αντιληφθεί πως μόνο μέσω του εφιαλτικού θορύβου και της kraut επανάληψης επέρχεται η κάθαρσις αλλά και η αναγκαία αναγκαιότητα να μη μιλάμε για μια απλή μουσική αλλά για μια εκ της σοβαροτέρας των τεχνών».

Και τώρα που ηρέμησες και ξεχαρμάνιασες και χαλάρωσες και ήρθε η ώρα να ξαναγίνουμε φίλοι, εφόσον και οι δυο μας αρεσκόμαστε στην προβοκάτσια, τώρα είναι που θέλω να σου πω πως ωραία τα τσιτάτα και οι αναλύσεις αλά Ντεριντά, όμως μιλάμε για ροκ εν ρολ, ψυχή μου! Και για την ακρίβεια, το ροκ εν ρολ των Raveonettes! Γρήγορο και κοφτερό, γκαραζιέρικο αλλά και τρυφερό σαν ταινιάκι του '50! Έτσι παίζουν, έτσι ροκάρουν, για αυτά άδουν και κελαηδούν: Έγκλημα και τιμωρία, πάθος και πόθος, δολοφονίες και αγάπη, αυτοκτονικοί έρωτες και προδοσίες, σεξ και αλκοόλ, όλα αυτά που δεν ζούμε δηλαδή στην αληθινή μας ζωή με την ένταση, τα τρελά γκάζια, τους αυτοκινητόδρομους, τα τέρατα, τον κίνδυνο, τις εκρήξεις και όλα τα συμπαραμαρτούντα που διαθέτουν στο ψυχοθεματικό τους ρόστερ οι b- movie γοητευτικοί και κάργα ρομαντικοί ήρωες, για αυτά τραγουδούν οι Ρεϊβονέτοι! Ποτέ δεν το έκρυψαν, είτε κοπιάροντας το λουκ του Μπράντο στον «Ατίθασο» είτε των αδελφών Reid στη ζέουσα βροχή και απόγνωση Γλασκόβη, πως το ροκ τους δεν είναι παρά «μιμήσις πράξεως σπουδαίας και τελείας».

image

Ένα tribute band είναι από πλευράς εικόνας και αισθητικών αναφορών οι Raveonettes! Ο Ρεμπό και το Χόλιγουντ, η μέθη και η παραβατικότητα αντάμα με τη γοητεία της νυχτερινής και ολόφωτης Sunset Blvrd. Μια μπάντα μπλέντερ! Όλα μέσα, όλα χτυπημένα! Το ροκ που αγαπώ, ρυθμικό, εικονοκλαστικό και που αποτίοντας το δέοντα σεβασμό στα ιερά και τα όσια, τολμά να γράφει, να παίζει, να μιλά και να εκτίθεται, χωρίς καμία κόμπλα εξέλιξης, μην και τυχόν δεν το πάρουν σοβαρά οι τεχνοκριτικοί, που πάντα ψάχνουν τη νέα τάση και το νέο hype.

Παλιοκαιρίσιοι! Δεν γράφω vintage γιατί κι αυτή η λέξη μού τη σπάει, από ποτέ, βρε χάνοι, τρέντουρες, παλιοεσκιμώοι, οτιδήποτε παραμένει ιδεολογικά συνεπές και αμετάβλητο, ασάρωτο και ανέπαφο από την τεχνολογική εξέλιξη που, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;, το γά-μη-σε το ροκ εν ρολ (εξαιρούνται οι θεοί Suicide), το βαφτίζεις vintage, τον Caribu, το νέο Citroen και τα παγωμένα γιαουρτάδικά μου μέσα; Τι ωραία που είναι να ξεχαρμανιάζεις, να ξιφουλκείς, να εκφράζεσαι ελεύθερα και παρορμητικά, να βεβηλώνεις τους ιερόσυλους και να προπαγανδίζεις με επιχειρήματα τύπου Άδωνι ή Μπαρουφάκη το αγαπημένο σου κόμμα!

image

Που εν προκειμένω είναι οι Raveonettes και ορίστε μερικά από τα συνθήματα που εμπνεύστηκα για την επόμενη Πέμπτη στο Πρίνσιπαλ, όπου ο λαός της Θεσσαλονίκης θα δώσει μαζικό παρών δίνοντας ξεκάθαρα το μήνυμα, πως η πόλις μας ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ροκ και ενάντια στον εσκιμωισμό, τον Caribu-ιμό και τον Swans-ανισμό, που κάνει τα παιδιά μας να ζουν και να δρουν σαν ψεκασμένα!

- Για να χορέψω εγώ καν-καν, παίξτε το “Love in a trashcan”!

- Κάθε φορά που ακούω το “That great love Sound” μοιάζει με βόλτα στο L.A, πάνω σε Greyhound!

- Φτάνει με το σκρολάρισμα, το φέισμπουκ και τα τρολ, οι Raveonettes στη σκηνή βαράνε “Heartbreak Stroll”!

- Θέλω “Recharge”, θέλω “Revolt” και στην καρδιά να πεταρούν δέκα χιλιάδες βολτ!

- Όχι άλλο lounge και Barry White, εδώ είναι Σαλόνικα, ρίχτε ένα “Black and White”!

- Ουστ βρε Rihanna, Beyoncé και άλλα ντεκαντάνς, ψηφίζω εγώ τους Raveonettes και είμαι φόλα “Last Dance”.