The Smashing Pumpkins και Tom Morello live στο ΣΕΦ: Τα 90s αντεπιτίθενται – 30 εικόνες

Ζεστό, πολύ ζεστό απόγευμα Τρίτης έξω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με τον υδράργυρο στα κόκκινα. Οι μικροπωλητές με τα καροτσάκια τους φορτωμένα μπλουζάκια με τον στίχο “The World Is A Vampire” σχηματίζουν ένα μονοπάτι που οδηγεί στις εισόδους του σταδίου. Νέα παιδιά μαζί με μεγάλα που έμειναν ή προσπάθησαν πολύ να μείνουν για πάντα νέα κατευθύνονται στον χώρο που θα φιλοξενήσει ένα μεγάλο συναυλιακό απωθημένο που συνοψίζεται στην εξής φράση – κράχτη των δελτίων τύπου: «Οι Smashing Pumpkins επιτέλους στην Ελλάδα».

Μέσα στο στάδιο κι άλλη ζέστη, η αρένα ψιλογεμάτη ήδη, οι κερκίδες γεμίζουν κι αυτές, κι όλοι μιλάνε για τον «Βασίλη», τον «Μπίλη» και τον «Μπιλάκο». Ψάχνεις να βρεις τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο δωμάτιο αλλά είναι απλώς η προσφιλής συνήθεια του ελληνικού κοινού προς ελληνοποίηση των αγαπημένων του παικτών – ενισχυμένη ίσως από την αύρα της έδρας του μπασκετικού Ολυμπιακού.

Όσο βέβαια οι περισσότεροι περιμένουν τον «Μπιλάκο» κάποιος «Θωμάς» έρχεται με τη δικιά του τρέλα και τα δικά του σχέδια να αποδείξει χωρίς πολλά – πολλά ότι η βραδιά έχει και άλλον πρωταγωνιστή που απλώς τυχαίνει να παίζει πρώτος – και δεν είναι άλλος από τον Tom Morello. Με μια αψεγάδιαστη εμφάνιση που πολλά support acts κι άλλοι τόσοι headliners θα ζήλευαν ο κιθαρίστας των Rage Against the Machine και των Audioslave «μάσησε» με στόφα πρωταγωνιστή το guest slot και τη σκηνή, απογειώνοντας αρένα και κερκίδες εκεί που ακριβώς χρειαζόταν για το καλύτερο δυνατό lead in στον Billy Corgan και στους Smashing Pumpkins. Ο Tom Morello μετέτρεψε με το καλημέρα με την κιθαριστική συντροφιά του 13χρονου γιου Roman το live σε μια απολαυστική οικογενειακή υπόθεση, δίνοντας ξεχωριστό χρώμα σε μια εμφάνιση αναγκαστικά διέφερε από την «κλασσική» Morello συνθήκη μιας λαμπρής κιθάρας που απογειώνει έναν εμβληματικό singer και μια μεγάλη μπάντα.

Παράλληλα κατάφερε να πετύχει σχεδόν άριστο ήχο, έκανε με την άνεσή του όλα τα χαρακτηριστικά του κόλπα σε κάθε πιθανό και απίθανο μέρος της κιθάρας, και πρόλαβε μέσα σε μια ώρα να περάσει από το solo πολύπτυχο του “The Atlas Underground” στους παιδικούς του ήρωες, MC5 και Bruce Springsteen και από εκεί στα έπη των Audioslave και των Rage Against the Machine – δηλαδή στους παιδικούς ήρωες πολλών μικρών και μεγάλων παιδιών.

Από το cover του “Kick Out the Jams” και μετά η ενέργεια αυξανόταν κατακόρυφα με τα highlights του “Like A Stone” -μ’ ένα κενό μικρόφωνο λουσμένο στο φως να υποσημειώνει το κενό του Chris Cornell- και “The Ghost of Tom Joad” να κερνάνε συγκίνηση και ενέργεια σε ισόποσες δόσεις. Στοιχεία που εκτοξεύθηκαν όπως ήταν αναμενόμενο με την επάνοδο του γιου του Morello Jr. σκηνή για το πάντα καταιγιστικό “Killing in the Name of” του οποίου το ιδιώνυμο κλικ με το ελληνικό κοινό δεν άφησε ασχολίαστο ούτε o Tom Morello προλογίζοντάς το ως ένα «παραδοσιακό ελληνικό τραγούδι». Το ελληνικό κοινό δικαίωσε τη φήμη του εκτελώντας με ζήλο τα χρέη των vocal αλλά και όλες τις “jump the fuck up” προσταγές του Morello και έσβησε γλυκά μέσα στο cover του “Power to the People” του John Lennon που ήταν το ιδανικό φινάλε στο curation του setlist.

Το στάδιο πια είχε γεμίσει, ο κόσμος είχε ζεσταθεί για τα καλά -κυριολεκτικά και μεταφορικά- και όλα ήταν έτοιμα για τη δεύτερη πράξη αυτής της χορταστικής αντεπίθεσης των 90s με πρωταγωνιστές τους Smashing Pumpkins. Η ανησυχία που σίγουρα θα «βασάνιζε» αρκετούς γύρω από το αν έκαναν καλά που κατηφόρισαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με 40 βαθμούς, για το αν θα ζούσαμε άλλο ένα πάρτι νοσταλγίας και μέχρι εκεί, ή αν θα γινόταν αυτό το μαγικό «κάτι παραπάνω», ξεκίνησε να διαλύεται με τις πρώτες νότες του “The Everlasting Gaze”. Μουδιασμένα στην αρχή καθώς μια παραμόρφωση πάνω στην παραμόρφωση δημιουργούσε συχνά πυκνά κατά τη διάρκεια του live αμφιλεγόμενες έως προβληματικές συνθήκες ήχου, αλλά όσο περνούσε η ώρα όλο και πιο σταθερά γινόταν αντιληπτό ότι οι Smashing Pumpkins ήρθαν με πολύ σοβαρές διαθέσεις για ένα μεγάλο live – αντάξιο των επικών δίσκων που κυκλοφόρησε αυτή η μπάντα την πρώτη δεκαετία της τελευταίας «αθώας» δεκαετίας.

Πράγματι αν υποθέσουμε ότι η δισκογραφία και η παρουσία των Smashing Pumpkins χωρίζεται σε δύο (ή μάλλον τρεις) περιόδους και ανεξάρτητα με το που στέκεται ο καθένας απέναντί τους στη μετά Mellon Collie εποχή, το σερί της πρώτης δημιουργικής περιόδου τους με “Gish”, “Siamese Dream” και “Mellon Collie and the Infinite Sadness” θα το ζήλευαν πολλά «ιερά τέρατα» και ίσως να μην έχει αντίστοιχο στα alternative rock χρονικά -εξαιρουμένης της sui generis, εκτός συναγωνισμού περίπτωσης των Nirvana. Ο κόσμος στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το βράδυ αυτής της καυτής Τρίτης φαινόταν να είχε την ίδια άποψη πετώντας μέχρι τον ουρανό του σταδίου κάθε φορά που ακουγόταν ένας ύμνος όπως το “Today” και το “Tonight Tonight” και χάνοντας, έστω και στιγμιαία το ενδιαφέρον του στα κάπως άχαρα ιντερμέδια της ύστερης δισκογραφίας της μπάντας.

Ευτυχώς αυτά δεν ήταν πολλά με μπάντα και κοινό να τα δίνουν όλα σε αυτήν την παρέλαση ανθεκτικών τραγουδιών που έλιωσαν σε χιλιάδες walkaman, φορητά cd players και ηχοσυστήματα αυτοκινήτων. Το διχαστικό “Ava Adore” μάλλον κέρδισε κάμποσους άπιστους Θωμάδες το βράδυ της Τρίτης, το “Disarm” με τον Billy Corgan στην ακουστική κιθάρα ήταν ένα καθαρό, classic highlight, το “Jellybelly” τα ‘σπασε σχεδόν αναπάντεχα, το “Gossamer” παραδόθηκε στους συλλέκτες σε συσκευασία δώρου. Και φυσικά “Mayonaise” και “Bullet with Butterfly Wings”, “1979” και “Rhinoceros”, “Cherub Rock” και “Zero” για ένα φρενήρες τέλος.

O Billy Corgan με την παραδοσιακή σκηνική αρχιερατική του αμφίεση δεν έκανε τίποτα λιγότερο από αυτό που θα ανέμενε οποιοσδήποτε από τον frontman που είναι οδηγώντας τη μπάντα σε μια βραδιά από την οποία όλοι είχαν να κερδίσουν κάτι. Μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία του live και τη δομή του ήχου είχε ο εξαιρετικός ντράμερ Jimmy Chamberlin που έχει «κουβαλήσει» πολλές φορές το ηχητικό αποτύπωμα της μπάντας ενώ αξιοσημείωτη ήταν και η προσθήκη της Kiki Wong στις κιθάρες – όποιος ηλεκτρίστηκε με το riff – φιλοδώρημα από το “Master of Puppets” ξέρει.

Έξω από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ο λαός των μικροπωλητών είχε δώσει τη θέση του στις καντίνες και τους πάγκους με τα «βρώμικα» για να συμπληρωθεί το καλτ εικονοστάσι της γηπεδικής συναλίας. Τα 90s αντεπιτέθηκαν και έδειξαν ότι αντέχουν ακόμα. Καθαρίζοντας σκουπιδάκια απ’ τα μάτια αλλά έχοντας παράλληλα δει ένα live που στάθηκε αξιότατα 30 χρόνια μετά τις πρώτες δόξες του set list του κατεβήκαμε στην υπόγεια διάβαση του ηλεκτρικού και το μόνο που έλειπε ήταν ένα walkman σκαλωμένη στη ζώνη του τζιν για να βάλουμε το “Tonight Tonight” να μας πάει μέχρι το σπίτι. Δεν βαριέσαι, υπάρχουν και τα air pods. “Time is never time at all/You can never ever leave/Without leaving a piece of youth”.