Βασίλης Παπακωνσταντίνου: 51 χρόνια μιας σπουδαίας καριέρας σε μια συναυλία - γιορτή στο Release Athens 2024

Το δροσερό απόγευμα, ύστερα από πολλές ημέρες ανυπόφορης σε μεγάλο βαθμό ζέστης, βοήθησε τα μέγιστα ώστε ο κόσμος να κατέβει από νωρίς στην Πλατεία Νερού. Με τους μισούς ως συνήθως να συγκεντρώνονται μπροστά και τους άλλους μισούς να περιφέρονται στο χώρο και στα περίπτερα του φεστιβάλ Release Athens 2024, όλα προμήνυαν για μία ακόμα εξαιρετική συναυλιακή βραδιά. Κόσμος όλων των ηλικιών, οικογένειες, έφηβοι, παρέες, όλοι αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους κάθε συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου αποτελεί μέχρι σήμερα ένα ιδιαίτερο κάλεσμα. Ο σπουδαίος έλληνας τραγουδοποιός έχει διαπεράσει τα βιώματα και τις αναμνήσεις τουλάχιστον τριών γενεών, με δίσκους όπως τα «Αγροτικά», τη «Διαίρεση», τη «Σφεντόνα», να αποτελούν πυλώνες της ελληνικής rock και pop κουλτούρας. Στα 74 του, χωρίς να έχει να αποδείξει το παραμικρό, μετέτρεψε μία ακόμα συναυλία του σε γιορτή.

Ο θεσσαλονικιός Gus G. (κατά κόσμον Κώστας Καραμητρούδης) ανέλαβε το έργο να «ζεστάνει» το κοινό, βγαίνοντας στη σκηνή με το προσωπικό του σχήμα λίγο μετά τις 19.30. Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες μουσικούς, ο Gus G. εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια από το σεμνό παιδί που ξεκίνησε από το τέρμα της Οδού Πόντου στην Καλαμαριά, σε έναν στιβαρό και σοβαρό επαγγελματία, με πολλά χιλιόμετρα στη δισκογραφία και το συναυλιακό σανίδι. Δυναμική παρουσία με το συγκρότημα του τους Firewind, συμμετοχή στο προσωπικό σχήμα του Ozzy Osbourne, ο Gus G. είναι αυτός που συνδύασε το τεράστιο πάθος του για την κιθάρα με σύνεση και απόλυτο επαγγελματισμό, εξ ου και η επιτυχία του. Με έναν συνδυασμό από ορχηστρικά κομμάτια και classic rock επιτυχίες, μαζί με τον φίλο και πρώην τραγουδιστή των Rainbow, Ronnie Romero, ο Gus G. και το σχήμα του απέδωσαν ένα γεμάτο set, μπροστά σε ένα διαφορετικό από αυτά που έχουν συνηθίσει κοινό, το οποίο και δε σταμάτησε να ευχαριστεί. Highlight εκτός των άλλων και η μίμηση του Jimi Hendrix από τον κιθαρίστα, με τη χαρακτηριστική κίνηση του solo πίσω από το κεφάλι του. Το γκρουπ αποχαιρέτησε τον κόσμο, με τον Gus να εμφανίζεται και αργότερα αποδίδοντας το «Ελλάς» με τον ήρωα των παιδικών του χρόνων.

Καθώς η Πλατεία Νερού ήταν πια γεμάτη, ο κόσμος περίμενε ανυπόμονα τον αιώνιο έφηβο της ελληνικής δισκογραφίας. Στο ενδιάμεσο, οι γιγαντοοθόνες του Release Athens 2024 μας θύμιζαν στιγμές από τις συναυλίες που έλαβαν χώρα μέσα στο μήνα, με το «Είμαστε οι Pulp» του Jarvis Cocker σε σπαστά ελληνικά να φέρνει στο νου τη μαγική εμφάνισή τους, με τη νοσταλγική εκτέλεση του “Disco 2000” να μη λέει να φύγει από τη μνήμη μας. Όμως η βραδιά ανήκει στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και ο κόσμος το ξέρει. Η επιτυχία και η συνεχής παρουσία του στα μουσικά δρώμενα της χώρας, εδώ και πέντε δεκαετίες, είναι ένα φαινόμενο το οποίο σαφώς και δεν περιορίζεται στη μαγευτική φωνή του και τα αξεπέραστα «σπασίματά» της. Τα τραγούδια του Βασίλη έγιναν επιτυχίες μέσα από το «παίδεμα» του ακροατή, με την περιπλάνηση έξω από τα στενά μουσικά και αισθητικά όρια παλαιότερων εποχών, μέσα από την ιδανική ίσως μεταφορά της ουσίας του “heartland rock” ενός Bruce Springsteen, στα ελληνικά δεδομένα. Και αν τα τραγούδια του υπήρξαν πάντοτε πολιτικά οριοθετημένα και σαφή, ο καλλιτέχνης κέρδισε με περίσσεια άνεση την αποδοχή και παραδοχή του συνόλου των ελλήνων μουσικόφιλων, κάτι που μάλλον αποτελεί και την κορωνίδα της σπουδαίας παρακαταθήκης του. Ίσως δε αποτελεί και το μυστικό της μετάβασης της μουσικής του από γενιά σε γενιά με τέτοια άνεση και ευκολία.

Με τις γενιές αυτές να έχουν γεμίσει το χώρο του Release Athens, περιμένοντας τον μουσικό ήρωα τους ο οποίος εμφανίστηκε λίγο μετά τις 21.05.

Όταν δε ξεκινά την εμφάνιση του με τα «Χαιρετίσματα», το μήνυμα είναι σαφές. Πρόκειται για μια συναυλία-γιορτή, ένα ταξίδι σε μια δισκογραφία της οποίας ο πλούτος αποτελεί για τους νεότερους μια συνεχή ανασκαφή και ανακάλυψη. Ο κόσμος γνωρίζει ότι κάποια κλασικά και αγαπημένα τραγούδια ίσως να μην ακουστούν, ωστόσο ο Βασίλης κοιτάει να τον διαψεύσει. Με έναν γλυκύτατο και αφηγηματικό τρόπο περιγράφει τα παιδικά βιώματα του, προλογίζοντας την αγαπημένη «Σφεντόνα». Σε μια από τις χαρακτηριστικές του κινήσεις, ανοίγει τα χέρια του ώστε να «αγκαλιάσει» το κοινό του, αποδίδοντας με εξαιρετικό τρόπο τραγούδια και στίχους συνυφασμένους με τις εφηβικές και μετεφηβικές αναζητήσεις και αγωνίες του καθενός. «Φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα». «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει». Με φωνή ακμαία και δυνατή καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, αποδίδει τιμές σε κάποιους από τους σπουδαιότερους Έλληνες δημιουργούς. Από τη σκηνή του Release Athens και μέσω της φωνής του, θα παρελάσουν ο Καββαδίας, ο Καρυωτάκης, ο σπουδαίος Μάνος Λοΐζος, ο Νικόλας Άσιμος και ο Μπαγάσας του. Μέσα από ερμηνείες συναισθηματικές, συχνά θεατρικές, με εκείνα τα κοφτά επιφωνήματα του Βασίλη να αποτελούν τα μικρά χαρακτηριστικά σημεία που κάνουν το κάθε τραγούδι ξεχωριστό, την κάθε ερμηνεία του σημείο αναφοράς.

Είναι από εκείνες τις συναυλίες και περιπτώσεις όπου το κλισέ «οι αναμνήσεις ξυπνούν» γίνεται πραγματικότητα. Τα τραγούδια του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, όπως και κάθε καλλιτέχνη του εκτοπίσματος του, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με στιγμές και βιώματα του καθενός μας. Μια σχολική ανάμνηση, η πρώτη απότομη απόπειρα πολιτικοποίησης, η πρώτη συναυλία του καλλιτέχνη που παρακολουθήσαμε, η ανακάλυψη σπουδαίων ελλήνων καλλιτεχνών μέσα από περιοδικά μιας άλλης εποχής, όπως το Δίφωνο και το Μετρό. Ο Βασίλης γίνεται ένα με τον κόσμο, νέοι και μεγαλύτεροι που τραγουδούν κάθε στίχο του «Οι Ψυχές και οι Αγάπες», σε μια εκτέλεση που θα σταθεί ως ένα από τα highlights της συναυλίας του. Ο καλλιτέχνης παίζει με το κοινό του, όντας την ίδια στιγμή ταπεινός παρά την επιτυχία του. Σε μια συναυλία σημειολογική για μια τεράστια πορεία που ίσως φτάνει στο τέλος της, ένα τέλος που την ίδια στιγμή θέλουμε να παρατείνεται συνεχώς.

Το συναυλιακό “Greatest Hits” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου είχε τελικά κάτι για όλους μας. Το κυριολεκτικό «Βράδυ Σαββάτου», την «Ελλάς» και το «Άσε με να κάνω λάθος», το «Δεν υπάρχω» και το παλιό μας σαπιοκάραβο. Μαζί είχε και την προσμονή για την επόμενη εμφάνισή του, το επόμενο του πόνημα. Είναι η προσμονή που σχετίζεται με κάθε νέο που αφορά έναν αγαπημένο καλλιτέχνη, η υπενθύμιση πως στη ζωή μας τιμούμε τις σταθερές και τις μικρές ιεροτελεστίες που εν μέρει διαμόρφωσαν τις προσωπικότητες μας. Τα τραγούδια του Βασίλη Παπακωνσταντίνου παραμένουν σε μεγάλο βαθμό επίκαιρα, σε μια κοινωνική πραγματικότητα καθόλα διαφορετική από αυτή που ο ίδιος οραματίστηκε και ύμνησε. Κι όμως η επόμενη γενιά των οπαδών του ζυμώνεται ήδη. Μέσα από τις ακροάσεις των δίσκων στο σπίτι, στεκόμενη στους ώμους των γονιών τους στις συναυλίες. Μια γενιά που θα ζήσει σε ένα θαυμαστό νέο κόσμο, και μαζί θα «ζήσει» και αυτή για να ακούει τον Βασίλη.

Η συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Release Athens 2024 ήταν μια μεγάλη γιορτή του ελληνικού τραγουδιού.