Μουσικη

From the Mars Hotel: Το άλμπουμ των Grateful Dead επανακυκλοφορεί 50 χρόνια μετά

Η Deluxe Edition περιλαμβάνει 3 CD, 32 κομμάτια

Σώτη Τριανταφύλλου
Σώτη Τριανταφύλλου
ΤΕΥΧΟΣ 922
3’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
From the Mars Hotel: Το άλμπουμ των Grateful Dead επανακυκλοφορεί 50 χρόνια μετά
© Kirk West / Getty Images

From the Mars Hotel: 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ των Grateful Dead, έρχεται η Deluxe Edition

Είχα διαβάσει για την κυκλοφορία του «From the Mars Hotel» στο γερμανικό περιοδικό Pop, αλλά το άλμπουμ άργησε να έρθει στα δισκάδικα της Αθήνας: στις 27 Ιουνίου 1974, λιγότερο από έναν χρόνο μετά το «Wake of the Flood», οι Grateful Dead έβγαζαν το έβδομο studio album τους. Εκείνη τη χρονιά, για μένα, για πολλά παιδιά σαν εμένα, οι Dead ήταν η μεγαλύτερη καλιφορνέζικη μπάντα όλων των εποχών: η εκλεκτικιστική τους μουσική και τα πολύωρα αυτοσχεδιαστικά λάιβ είχαν γίνει μέρος της μυθολογίας του Haight-Ashbury, των πειραματισμών του τρόπου ζωής στο Σαν Φρανσίσκο – που ήταν η πόλη των ονείρων μας.

Στο «From the Mars Hotel» τα περισσότερα κομμάτια ήταν συνθέσεις του Jerry Garcia –σε στίχους Robert Hunter– δύο του μπασίστα Phil Lesh (που είχε γράψει με τη βοήθεια του ποιητή Bobby Petersen), καθώς και ένα, το «Money Money», του κιθαρίστα Bob Weir σε στίχους του cyberlibertarian John Perry Barlow. Αναγκάστηκα να περιμένω ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι, το γεμάτο συνταρακτικά γεγονότα, για να αποκτήσω το βινύλιο, να το ακούσω ξανά και ξανά και να μάθω πού και πώς είχε ηχογραφηθεί. Όταν ήμασταν παιδιά, μας ενδιέφεραν πληροφορίες που ελάχιστα απασχολούν τους σημερινούς μουσικόφιλους: Πού βρισκόταν το Mars Hotel; Ποιος είχε φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο; Γιατί oι Dead είχαν επιλέξει αυτόν τον τίτλο; Μήπως υπήρχε working title που είχαν απορρίψει; Ποια κάνει back vocals; H Donna Jean Godchaux; Aχά... Με τέτοιες λεπτομέρειες χτιζόταν η μυθολογία του ροκ που αργότερα θα εμπλούτιζε τις μεγάλες συναυλίες και τα μεγάλα οδικά ταξίδια: «Εδώ οι Dead ηχογράφησαν το “From the Mars Hotel’’», «Εδώ φωτογραφήθηκαν για το πίσω μέρος του εξωφύλλου»…

Μερικά από τα κομμάτια του άλμπουμ παρέμειναν στο ρεπερτόριο των ζωντανών εμφανίσεων της μπάντας μέχρι το πικρό τέλος: άκουσα πάνω από μια φορά live το «Scarlet Begonias» σε extended-jam κατά το οποίο βρισκόμουν σε κατάσταση ημι-trance· το «Fire on the Mountain» και το «U.S. Blues» oι Dead τα έπαιζαν συχνά σε ανκόρ. Νομίζω ότι έπαιζαν επίσης το «Ship of Fools» και το «China Doll», ενώ, σύμφωνα με την παράδοση του συγκροτήματος, το «Unbroken Chain» θα το έπαιζαν μονάχα στην έσχατη συναυλία τους – πράγμα που συνέβη στις 9 Ιουλίου 1995. Οι κριτικές για το άλμπουμ, τότε, το μακρινό 1974, ήταν ευνοϊκές· θυμάμαι ότι στενοχωριόμουν όταν ο Robert Christgau ή το Rolling Stone έγραφαν μέτριες κριτικές για τις μπάντες που λάτρευα: ευτυχώς, για το «From the Mars Hotel», o Christgau παραδεχόταν ότι περιείχε κομμάτια που θα θυμόμασταν για πολύ καιρό. Κι αν επέκρινε τον μισογυνισμό των στίχων του «Money, Money», χαρακτηρίζοντας τους Dead «πλούσιους χίππις από τον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο», ήταν για να δείξει τον δύσκολο χαρακτήρα του: ο Christgau δεν έλεγε καλό για άνθρωπο· είχε διατηρήσει μια μικρή επιφύλαξη ακόμα και για το «American Beauty», που, μαζί με το «Workingman’s Dead», μου φαίνονταν άλμπουμ σπάνιας σοφίας.

Scarlet Begonias (Takes 1 and 2)

Oι Dead έπαιξαν live το «From the Mars Hotel» στην παναμερικανική καλοκαιρινή τουρνέ του 1974 και σε τέσσερα venues του Σαν Φρανσίσκο το 1975, μεταξύ των οποίων στη Winterland. Ύστερα, μπήκαν πάλι στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το «Blues for Allah», ένα άλμπουμ που έχασα ή ξέχασα: ήμουν πρωτοετής στο πανεπιστήμιο· το περιβάλλον δεν ευνοούσε ακροάσεις Grateful Dead. Ήδη από το δεύτερο μισό του 1974, το ροκ στην Ελλάδα είχε περάσει στην παρανομία: όποιος νομίζει ότι η cancel culture είναι φαινόμενο του 21ου αιώνα, έχει χάσει πολλά ιστορικά επεισόδια. Ως outlaws προσπαθούσαμε να υψώσουμε τη μικρή μας φωνή στον ορυμαγδό των αντάρτικων ασμάτων – δεν ακουγόταν τίποτα· οι κραυγές και τα χειροκροτήματα κάλυπταν όλους τους άλλους ήχους: έχω γράψει πολλές φορές· η εμπειρία ήταν κατά κάποιον τρόπο τραυματική.

Και παρ’ όλα αυτά, εκείνη τη supercalifragilisticexpialidocious χρονιά: κυκλοφόρησε το «The Lamb Lies Down on Broadway» των Genesis· το «Diamond Dogs» του David Bowie, το «Apostrophe» του Frank Zappa· το «It’s Only Rock'n Roll» των Stones· το «The Heart of Saturday Night» του Tom Waits· το «Veedon Fleece» του Van Morrison, το «461 Ocean Boulevard» του Eric Clapton, το «Country Life» των Roxy Music. Aλλά, τώρα πια ξέρω πως η καλύτερη στιγμή για το ροκ είχε ήδη περάσει – ίσως ήταν το 1971, ή το ’72· μπορεί και το 1973 όταν άκουγα σε εκκωφαντική ένταση το «Let’s Get it On» του Marvin Gaye.

Οι Grateful Dead πέθαναν πολύ πριν από τον θάνατο του Gerry Garcia. Αν και ήταν από εκείνες τις μπάντες που ξεδίπλωναν τα ταλέντα τους στα λάιβ –οι ζωντανές τους συναυλίες παρέμειναν συναρπαστικές μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990– έβγαλαν τουλάχιστον έντεκα άλμπουμ που έγραψαν ιστορία: οι περισσότεροι μουσικοί δεν βγάζουν πάνω από ένα. Σ’ αυτή την Deluxe Edition του «From the Mars Hotel» περιέχονται κομμάτια από ένα τέτοιο λάιβ στο πανεπιστήμιο της Νεβάντα, στο Ρίνο: το «Truckin», το «Sugar Magnolia», το «Me and Bobby McGee» – το ροκ· η κλασική μουσική του εικοστού αιώνα.   

 

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.