Coldplay: Οι συναυλίες τους στην Αθήνα και η μεγάλη απήχηση του ποπ συγκροτήματος στις νέες γενιές
Συνήθως όταν πιάνεις να γράψεις για ένα συγκρότημα, που μόλις έπαιξε με μεγάλη επιτυχία στην πόλη σου, είναι προφανές ότι προτίθεσαι να γράψεις κριτική γι’ αυτή τη συναυλία. Αν πάλι δεν έχεις πάει, ενδεχομένως δικαιούσαι να κάνεις μερικές σκέψεις για τη συναυλία αυτή. Μπορεί και όχι. Όμως η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς.
Κάποτε υπήρχαν δισκογραφικές εταιρείες. Όχι μόνο στην Αγγλία ή την Αμερική, υπήρχαν ακόμη και στην Ελλάδα. Θυμάμαι τα fax –ναι, fax– που έρχονταν σε όσους από εμάς γράφαμε για μουσική, μερικές εβδομάδες πριν κυκλοφορήσει το «OK Computer» των Radiohead. Περιείχαν αποσπάσματα από τους στίχους του «Fitter Happier», εκείνου που διάβαζε στον δίσκο ο Fred από το Macintosh LC II. Η καλή φίλη που εργαζόταν τότε στην ΕΜΙ δήλωνε από νωρίς ότι επρόκειτο για αριστούργημα. Και δεν το είχε πει για πολλούς δίσκους. Και ήταν. Τρία χρόνια αργότερα, καλοκαίρι του 2000, ψάρευε από το συρτάρι της και μου έδινε το «Parachutes» των Coldplay. «Άκου αυτό, είναι αριστούργημα!» Και το άκουσα. Και πράγματι ήταν. ΚΑΙ αυτό!
Η ζωή μου είναι όμορφη. Ειδικά επειδή αγαπάω τις πρωινές εκπομπές και τα ακόμη πιο πρωινά ξυπνήματα που αυτές απαιτούν. Όμως υπάρχουν και οι δύσκολες μέρες. Το πρωί του Σαββάτου και της Κυριακής παίρνω συχνά το μετρό από τον Κεραμεικό. Πηγαίνω με τα πόδια ως εκεί κι αναγκάζομαι να ακούω από τα μπαρ που κλείνουν πιο αργά διάφορα είδη μουσικής, που ανεξαρτήτως επιμέρους χαρακτηριστικών, τα κατατάσσω στην ευρύτερη προσωπική κατηγορία του σκυλάδικου. Πρόκειται για ένα απίστευτο κράμα από κακοπαιγμένα μπουζούκια, τραβηγμένο από τα μαλλιά autotune, βαλκανικό trap κι ούτε ξέρω τι άλλο. Από τα μαγαζιά αυτά βγαίνουν δεκάδες νέοι άνθρωποι με την πρόθεση –για κακή μου τύχη– να με συνοδεύσουν στο ταξίδι μου με το μετρό.
Σαν τους παππούδες που θυμάμαι να μου την πέφτουν πριν φτάσω τα είκοσι –«βρε παιδάκι μου, τι ακούτε από ’κείνο το ρρροκ;»– πιάνω κι εγώ μερικές φορές κουβέντα με τους σημερινούς πιτσιρικάδες. Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα είναι ότι δεν δίνουν καμία βάση στη μουσική, οι πιο πολλοί από αυτούς μοιάζουν να μην την ακούνε καθόλου. «Μια βδομάδα δουλεύω δεκάωρα για να βγω το Σάββατο» μου λέει ένα παιδί. Καταλαβαίνω, οι εποχές είναι δύσκολες. Το μόνο κακό είναι ότι οι στίχοι του σκυλάδικου –λαϊκού, pop ή trap– περνάει μέσα τους και τους διαμορφώνει.
Η σχέση μου με τους Coldplay δεν κράτησε πολύ. Το «Parachutes» ομολογώ ότι το έλιωσα. Άκουσα πολύ και το «A Rush Of The Blood To The Head». Άντε και δυο τρία τραγούδια από τα επόμενα δύο. Ως εκεί όμως. Τίποτα, τέλος. Ομολογώ ότι πάσχω από αλλεργική αντίδραση όταν τα συγκροτήματα που μ’ έχουν κάποια στιγμή ενθουσιάσει, αποκτούν ξαφνικά εκατομμύρια οπαδούς, ειδικά όταν νιώθω ότι δεν κάνουν σπουδαίους δίσκους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι U2. Ένα άλλο οι Muse. Ομολογώ ότι η αλλεργική αντίδραση είναι επιλεκτική. Μερικοί τη γλιτώνουν. Όχι όμως οι Coldplay.
Δεν αντέχω πια τις συναυλίες στα γήπεδα. Πήγα κάποτε στο ΟΑΚΑ για τον ΔιονύσηΣαββόπουλο, μα αυτό ήταν το 1983 και δεν είχα κλείσει καν τα 20. Πήγα και στους Pink Floydτο 1989. Και τέλος. Προτιμώ τους μικρούς χώρους, τους ελάχιστους. Να έχεις επαφή με τον μουσικό. Να καταλαβαίνεις τι γίνεται μέσα του. Και μέσα σου. Δεν με νοιάζουν τα show. Μουσική θέλω ν’ ακούσω.
Όμως τα μοβ φωτάκια των Coldplay, έτσι όπως τα βλέπω αναμμένα σ’ ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ με συγκινούν. Σκέφτομαι ότι εκεί βρέθηκαν χιλιάδες παιδιά, στα 20 –ή και λίγο πριν– και αφού αυτά τα παιδιά διαλέγουν την παρέα του Chris Martin, πιθανότατα δεν θα τα συναντήσω ποτέ να βγαίνουν από τα σκυλάδικα στο Γκάζι. Ήδη αυτό από μόνο του είναι πολύ ελπιδοφόρο. Το πιθανότερο είναι ότι συζητώντας θα διαφωνήσουμε για πολλά πράγματα, όμως θα τα βρούμε σε σχέση με το πόσο γελοίο είναι το autotune και πόσο άθλιους στίχους έχει η trap. Είναι κι αυτή μια αρχή. Στην επόμενη συναυλία των Coldplay θα είμαι εκεί. Πιθανότατα παρέα με την κόρη μου…
18°
