Ride: Eίμαστε μια δύσκολη μπάντα για τους «αντιγραφείς»

Δεν υπάρχουν πολλές rock μπάντες που να έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν με επιτυχία την εναρκτήρια πίστα του μύθου της rock μπάντας, δηλαδή τη γρήγορη εκτόξευση με τη γρήγορη, DIY επιτυχία, να έχουν περάσει και τη δεύτερη, αυτή της αμφισβήτησης, της υπαρξιακής κρίσης, των διαφωνιών, της διάλυσης και να έχουν επανέλθει σοφότεροι και δριμύτεροι στην τρίτη, αυτή της επανένωσης, για να την αξιοποιήσουν μέχρι την τελευταία ρανίδα των δυνατοτήτων της. Οι Ride είναι αδιαμφισβήτητα μία από αυτές.

Μια μπάντα γεννημένη στην Οξφόρδη του 1988 από τέσσερις φίλους που συνδύασαν τις ευαισθησίες της κιθαριστικής ποπ των 60s με στρώματα ρυθμικού θορύβου σε ένα take της indie rock που σύντομα θα περνούσε στα αρχεία μουσικής τυπολογίας ως shoegaze που κατέκτησε «με το καλημέρα» την αγγλική σκηνή με την κυκλοφορία τριών EPs που έλαβαν εξαιρετικές κριτικές αλλά και του εξαιρετικού ντεμπούτου τους  “Nowhere”, - ένα από τα σπουδαιότερα ντεμπούτο albums της δεκαετίας του 1990. Οι υποσχέσεις που δόθηκαν με αυτό δικαιώθηκαν δύο χρόνια μετά με το “Going Blank Again”, ένα album που έβαλε τους Ride σε κάθε έγκριτη λίστα με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς και τους χάρισε σημαντική εμπορική επιτυχία. Τα επόμενα δύο χρόνια ο θόρυβος υποχώρησε για χάρη της μελωδίας με τα “Carnival of Light” και “Tarantula” να ανοίγουν χαραμάδες μεγάλου ενδιαφέροντος για το μουσικό βάθος του συγκροτήματος και των μπροστάρηδων Andy Bell και Mark Gardener, οι οποίες όμως θα έκλειναν γρήγορα μαζί με την πόρτα της πρώτης περιόδου του συγκροτήματος και του break up τους το 1996.

Ο Andy Bell έφτιαξε τους Hurricane No. 1 για να εγκαταλείψει γρήγορα την ιδέα ενός νέου project για χάρη του πολύ σημαντικού καλέσματος των Oasis με τους οποίους έπαιξε για σχεδόν μία δεκαετία. Ο Mark Gardener δοκίμασε τα δικά του solo και μη μονοπάτια χωρίς κάποια κραυγαλέα επιτυχία. Ευτυχώς για αυτούς και για εμάς όμως η υπόθεση Ride δεν είχε τελειώσει. Οι πρώτοι τους δίσκοι συνέχιζαν να αγαπιούνται και να «ανακαλύπτονται» από ολοένα και πιο νέο κόσμο ενώ οι διάδρομοι και τα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ των μελών της μπάντας παρέμεναν ανοιχτά. Το 2014, με την επιρροή τους να είναι πια εμφανής και να προσλαμβάνει νέα αξία από τον χρόνο που είχε κυλήσει στο αυλάκι οι Ride επανενώθηκαν για μια σειρά συναυλιών στην Ευρώπη και την Αμερική, που τελικά τους οδήγησαν πίσω στο στούντιο για να γράψουν δύο λαμπρά άλμπουμ, το “Weather Diaries” (2017) και το “This Is Not A Safe Place” (2019). Μια από τις πιο σημαντικές κιθαριστικές μπάντες της γενιάς της ήταν έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της ενώπιον ενός ολοκαίνουριου κοινού.

Σήμερα, εν έτει 2024 και δέκα χρόνια μετά την επανένωσή τους, οι Ride συνεχίζουν ακάθεκτοι να κάνουν αυτό που τους αρέσει και να παραδίδουν μουσική που αξίζει το μερτικό της από τον streaming χρόνο μας, δοκιμάζοντας κάθε φορά μια νέα, ελαφρώς διαφορετική version του εαυτού τους. Το έβδομο studio album τους “Interplay” που κυκλοφόρησε τη φετινή άνοιξη είναι μια γιορτή της επικοινωνίας τους και των κοινών παιδικών μουσικών τους ηρώων και ένα κίνητρο να ξαναβγούν στον δρόμο για να συστήσουν τα νέα τους τραγούδια σε όλον τον κόσμο περιλαμβανομένης και της Ελλάδας αφού οι Ride θα βρεθούν στη σκηνή του Release Athens μαζί με τους The Smile και τους Pulp για μια βραδιά αφιερωμένη στις κιθάρες που μας έκαναν αυτό που είμαστε. Κι όπως μάς λέει ο Andy Bell, από την άλλη άκρη του Zoom, πραγματικά ανυπομονούν να παίξουν τη μουσική τους εδώ και παντού.

Ride: Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Andy Bell μιλάει στην Athens Voice για το νέο άλμπουμ, το παρελθόν και το μέλλον της μπάντας

2024, μια χρονιά που εκτός από την επέτειο δέκα ετών από την επανένωση της μπάντας βρίσκει τους Ride και με ολοκαίνουργιο album, το “Interplay”. Θα θέλατε να μας το συστήσετε με δυο λόγια;
Είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό το album. Μας πήρε αρκετό χρόνο να το ολοκληρώσουμε και είναι ένα «σπιτικό» album. Τα περισσότερα πράγματα έγιναν μέσα στην μπάντα, από μέλη της μπάντας χωρίς μεγάλη επιρροή από εξωτερικούς παράγοντες. Ίσως για αυτό και να το ονομάσαμε “Interplay” γιατί είναι κάτι έχει να κάνει με εμάς, με τους τέσσερίς μας περισσότερο από οποιονδήποτε και οτιδήποτε άλλο. Ένας δίσκος από εμάς για εμάς.

Είναι πράγματι ένα πολύ “Ride album” το “Interplay” την ίδια στιγμή όμως ανοίγει και μια διαφορετική διάσταση με πολλά pop hooks, ισχυρές 80s επιρροές. Ίσως για αυτό πολλές κριτικές και παρουσιάσεις να μιλάνε για ένα “διαφορετικό Ride album”. Είναι όμως στ’ αλήθεια τόσο διαφορετικό;
Εκπλήσσομαι μπορώ να πω όταν μου λένε ότι αυτός ο δίσκος ηχεί διαφορετικά από ό, τι άλλο έχουμε κάνει γιατί για εμένα θυμίζει πολύ τις τελευταίες δουλειές μας. Σαφώς βέβαια έχει κάποιες διαφορετικές επιρροές, αντανακλά την πιο mainstream πλευρά της μουσικής που έχουμε ακούσει, την εναλλακτική mainstream -αν θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε έτσι- των 80s. Πήγαμε πίσω σε κάποιους από τους δίσκους που αγαπήσαμε ως παιδιά, όταν πηγαίναμε σχολείο, τον καιρό που οι Ride δεν υπήρχαν καν. Εγώ και ο Mark (σ.σ.: Mark Gardener) πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, ήμασταν φίλοι από τότε, και τότε ακούγαμε πολύ Cure και Smiths, Talk Talk και Depeche Mode, New Order. Υπήρχε πολλή καλή μουσική τότε. Όταν πρωτοφτιάξαμε την μπάντα όμως ενθουσιαστήκαμε με τα νέα συγκροτήματα που υπήρχαν τότε, τους Sonic Youth, τους Spacemen 3, μας επηρέασε πολύ αυτός ο ήχος και κάπως σαν να ξεχάσαμε τη μουσική που αγαπούσαμε λίγα χρόνια πριν. Αλλά παρέμεινε πολύ σημαντική για εμάς. Και γι’ αυτό κάπως σαν να την ξαναβρίσκουμε στο “Interplay”, κάπως με αυτό το album να φωτίζεται ξανά. Δεν είχαμε καθόλου δεύτερες σκέψεις στο να φέρουμε αυτές τις «παλιές», «παιδικές» μας επιρροές στο τραπέζι. Ήταν πολύ ωραίο και διασκεδαστικό, ήταν ακόμη κάτι που είχαμε τη χαρά να δοκιμάσουμε δημιουργικά.

Το πρώτο σας album κυκλοφόρησε το 1990 και το break up σας σημειώθηκε το 1996 για να ξαναενωθείτε μόνιμα το 2014. Έχτε επανειλημμένα δηλώσει ότι είστε σοφότεροι τώρα και το αγαπημένο fun fact του μουσικού τύπου είναι ότι αυτή η δεύτερή σας περίοδος έχει διαρκέσει περισσότερα χρόνια από την πρώτη, αυτή των καθοριστικών 90s. Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που διδαχθήκατε από αυτήν την επανένωση;
Το μεγαλύτερο μάθημα που διδαχθήκαμε ήταν η επικοινωνία. Μάθαμε ότι είναι καλό να μιλάμε, να το λέμε όταν κάτι δεν μας αρέσει – και το ανάποδο. Δεν παίρνω τα πράγματα προσωπικά και νομίζω ότι το πήραμε αυτό το μάθημα αρκετά νωρίς, από την αρχή της επανένωσής μας και αυτό μας επέτρεψε να βρούμε μια νέα παραγωγική ισορροπία για όλα αυτά τα χρόνια του δεύτερου μισού της ιστορίας μας και να έχουμε μια υγιή επικοινωνία.

Τι είναι αυτό που ξαναέφερε τους Ride κοντά μετά από ένα διάλειμμα σχεδόν είκοσι χρόνων;
Μας έφερε πάλι κοντά η ζήτηση για τα live μας. Είχαμε πολλές προσφορές για να παίξουμε σε μεγάλα φεστιβάλ, στο Coachella, στο Primavera στη Βαρκελώνη αλλά και στο Πόρτο. Ήταν μεγάλο ζήτημα για εμάς και μας έδωσε μεγάλο κίνητρο να το ξανασκεφτούμε. Και δεν το μετανιώσαμε. Περάσαμε υπέροχα, κάναμε πολλές εμφανίσεις σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, περίπου τριών εβδομάδων, και μετά είχαμε ακόμα περισσότερες προτάσεις. Και κάπως έτσι συνεχίσαμε.

Κατά τη διάρκεια του «διαλείμματος» από τους Ride εσείς παίξατε για αρκετό καιρό με τους Oasis. Πώς θυμάστε εκείνη την περίοδο και τη συνεργασία;
Με πολλά χαμόγελα. Ήταν πολύ ωραίο πολύ διασκεδαστικό να αράζεις και να παίζεις με αυτούς τους τύπους.

Υπάρχει κάτι για το οποίο να έχετε μετανιώσει ή κάτι που θα θέλατε να έχτε κάνει διαφορετικά;
Μετανιώνω για διάφορα πράγματα, για κάποιες καλλιτεχνικές επιλογές και για το πώς διαλύθηκε η μπάντα την πρώτη φορά. Αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι ό,τι έγινε έγινε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, και ούτε θέλω να το αλλάξω. Τα πράγματα τώρα πηγαίνουν καλά για εμάς, για εμένα, είμαι πολύ χαρούμενος με αυτό. Ακόμα κι αν υπήρξαν κακές επιλογές, κακές στιγμές, κακές συμπεριφορές μεταξύ μας δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω και να αλλάξω κάτι. Είναι σαν το φαινόμενο της πεταλούδας. Αν έκανα κάτι τέτοιο μπορεί να μην βρισκόμασταν στην καλή κατάσταση και την ισορροπία που απολαμβάνουμε όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα σε κάθε περίπτωση θα ήθελα να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά τελικά και όπως ήρθαν τα πράγματα την είχαμε.

Οι Ride έχουν περάσει τις αλλαγές φάσης που τους αναλογούν αλλά και η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Όταν επανενωθήκατε βρισκόσασταν πια σε ένα πολύ διαφορετικό τοπίο από αυτό στο οποίο ξεκινήσατε και οι μετασχηματισμοί συνεχίζονται με γρήγορο ρυθμό. Πώς επηρεάζουν οι αλλαγές αυτές τον τρόπο δημιουργίας μιας μπάντας και εσάς ειδικότερα;
Ναι έχουν συμβεί πολλές αλλαγές στη μουσική βιομηχανία, η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ, έχουμε πια και την τεχνητή νοημοσύνη στο τραπέζι. Παρόλα αυτά το μουσικό album παραμένει το βασικό concept επικοινωνίας και έκφρασης της μουσικής. Ακόμα κι αν στο Spotify η ιδέα και η έννοια του album έχει υποβαθμιστεί οι περισσότεροι καλλιτέχνες, οι περισσότερες μπάντες σκέφτονται με όρους album, προσπαθούν να έχουν ολοκληρωμένες κυκλοφορίες σε τακτά χρονικά διαστήματα, κάθε δυο – τρία χρόνια, όπως και πριν, όταν υπήρχε το φυσικό format, τα CDs κι όλα αυτά. Νομίζω ότι ακόμα και σήμερα ένα album διάρκειας ας πούμε 45 λεπτών είναι ιδανικό για να εκφράσει ολοκληρωμένα το δημιουργικό momentum ενός καλλιτέχνη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ίσως τελικά τα πράγματα να μην έχουν αλλάξει και τόσο πολύ. Τα μέσα αλλάζουν, το μέσο αλλάζει αλλά εμείς, οι καλλιτέχνες, τα συγκροτήματα, επιμένουμε να το κάνουμε όπως έχουμε μάθει. Ακόμα και οι νέοι καλλιτέχνες κυκλοφορούν albums, singles με την «παραδοσιακή» λογική. Όσο και να αλλάζουν τα πράγματα άλλο τόσο παραμένουν παρόμοια κατά βάθος.

Oι Ride έχουν καταλογογραφηθεί στα shoegaze χρονικά με χρυσά γράμματα αν και κατά καιρούς έχετε εκφράσει αντιρρήσεις σχετικά με την ταύτιση με αυτήν την ετικέτα. Πώς βλέπετε το είδος σήμερα με την απόσταση του χρόνου και όλες αυτές τις μπάντες που προσπαθούν να αναβιώσουν αυτήν την ηχητική αισθητική;
Δεν έχω πρόβλημα με την ετικέτα του shoegaze, δεν θυμώνω ή κάτι τέτοιο όλα καλά. Αλλά το shoegaze είναι ένα αισθητικό στιλ που έχει να κάνει περισσότερο με την παραγωγή, ένα production aesthetic – για αυτό και το ακούμε πολύ και σε σύγχρονες παραγωγές. Και μου αρέσει να το ακούω, μου αρέσει αυτή η μουσική, αλλά μου αρέσει περισσότερο όταν είναι αναμεμιγμένο και με κάτι άλλο. Μου αρέσει για παράδειγμα όταν το συναντώ στην ηλεκτρονική μουσική, σε παραγωγές με drones με μεγάλα reverbs, όπως αυτές που κάνει ο Daniel Avery. Νιώθω ότι έχει μια αληθινή, ουσιαστική σχέση με τη shoegaze αισθητική και ας μην έχει θεωρητικά καμία σχέση με αυτόν τον ήχο. Νομίζω ότι προτιμώ κάτι τέτοιο από μια μπάντα που απλώς προσπαθεί να κοπιάρει τους Slowdive ή τους Ride. Αν και νομίζω ότι είμαστε μια δύσκολη μπάντα για τους «αντιγραφείς» γιατί κάθε album είναι διαφορετικό, νομίζω ότι δεν καθόμαστε για πολύ σε μια μεριά.

Υπάρχει κάποιο Ride album ή στιγμή που ξεχωρίζετε για τη σημασία του, ως ορόσημο, από τα υπόλοιπα;
Νομίζω ότι το πιο σημαντικό album μας ήταν το πρώτο μας, το “Nowhere”. Νομίζω ότι το “Nowhere” και το “Going Blank Again” ήταν οι πιο ολοκληρωμένες δουλειές μας αλλά μου αρέσουν πολύ και τα τελευταία μας. Ειλικρινά μου αρέσει πολύ ό,τι κάναμε μετά το reunion.

Η αλήθεια είναι ότι και το “Nowhere” και το “Going Blank Again” παραμένουν ιδιαίτερα διαχρονικά albums με νεότερης ηλικίας κοινό να τα «ανακαλύπτει» ακόμα και σήμερα, τριάντα και τριάντα πέντε χρόνια μετά. Ποιο πιστεύετε ότι είναι εκείνο το στοιχείο που τα έκανε να αντέξουν στον χρόνο;
Δεν είμαι σίγουρος. Και είναι πολύ παράξενο το πώς συμβαίνει αυτό. Όταν σκέφτομαι τη μουσική που εγώ αγαπούσα στα 80s και στα 90s μου είναι πολύ προφανές τώρα ποιοι δίσκοι παραμένουν διαχρονικοί και ποιοι όχι. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να βρω κανέναν συγκεκριμένο λόγο. Οι πρώτοι δίσκοι των Depeche Mode για παράδειγμα είναι ο ορισμός του διαχρονικού. Οι New Order ακούγονται απίστευτα φρέσκοι. Από την άλλη πολλές παρόμοιες μπάντες με το ίδιο στιλ από την ίδια ακριβώς περίοδο ακούγονται ξεπερασμένοι, παρωχημένοι. Οπότε δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει τους πρώτους μας δίσκους να κρατάνε. Μπορεί να είναι και απλώς τύχη, δεν ξέρω.

Μήπως τελικά τα 90s ήταν η τελευταία «αθώα» περίοδος της μουσικής, η τελευταία περίοδος που μπορούσαμε πραγματικά να ταυτιστούμε με έναν δίσκο, με ένα συγκρότημα;
Εξαρτάται από το ποια μουσική ακούς – ας πούμε υπάρχουν είδη μουσικής τώρα στα οποία εγώ είμαι εντελώς «αθώος» ακροατής. Κάθε εποχή είναι εκεί, είναι αυτή που είναι και αυτό που έχω μάθει είναι κάτι σπουδαίο συμβαίνει σε κάθε εποχή. Όταν μεγάλωνα τη δεκαετία του 1970 και το Top of the Pops όριζε όλες τις μουσικές τάσεις θυμάμαι ότι σκεφτόμουν ότι εκείνη η μουσική ήταν χάλια και μακάρι να είχα γεννηθεί νωρίτερα και η μουσική μου να ήταν οι Beatles. Αλλά στη δικιά μου γενιά είχαμε τελικά ιδιοφυίες όπως οι Smiths, οι Cure, οι Joy Division. To ίδιο σπουδαίοι με τους Beatles και τους Rolling Stones. Πάντα υπάρχει σπουδαία μουσική που περιμένει και μπορούμε να ανακαλύψουμε.

Με τους Cure να έρχονται και να ξαναέρχονται στην κουβέντα και γνωρίζοντας ότι έχετε μια ιδιαίτερη σχέση πρέπει να ρωτήσω: έχετε ακούσει αυτό το πολυαναμενόμενο νέο τους album που περιμένουν πώς και πώς όλοι οι fans τους, χρόνο με τον χρόνο;
Όχι αλλά ανυπομονώ κι εγώ όπως όλοι, δεν βλέπω την ώρα. Ήμασταν τόσο ενθουσιασμένοι που δουλέψαμε μαζί στο remix του “Vapour Trail” που έκανε ο Robert Smith, έκανε μάλιστα δύο versions. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και ήταν πολύ καλός μαζί μας, μας φρόντισε πάρα πολύ. Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Κάνει πολλά για νέες και νεότερες μπάντες, φροντίζει πολύ κόσμο. Είναι πολύ εύκολο να αποδέχεσαι μια προσφορά για ένα μεγάλο φεστιβάλ, για ένα μεγάλο show αλλά αυτό που κάνουν άνθρωποι και συγκροτήματα όπως οι Cure είναι ότι βάζουν στο συμβόλαιο, ως μέρος της συμφωνίας, τον όρο να τους συνοδεύσουν μια σειρά από νεότερες μπάντες στις οποίες πιστεύουν. Οι Ride υπήρξαν μία από αυτές. Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις μια τέτοια συμπεριφορά, μια τέτοια στάση από ένα τέτοιο συγκρότημα. Δεν είναι αυτονόητο.

Ο Robert Smith έχει προσπαθήσει πολύ και να κρατήσει τις τιμές των εισιτηρίων σε λογικά επίπεδα – κάτι επίσης όχι αυτονόητο στη συναυλιακή αγορά τα τελευταία χρόνια.
Ναι έχει αγωνιστεί εναντίον των πρακτικών των μεταπωλητών των εισιτηρίων. Και είναι σημαντικό αυτό γιατί πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Είναι αλήθεια ότι στην εποχή μας τα συγκροτήματα βιοπορίζονται από τις εμφανίσεις και τα live. Αλλά από την άλλη δεν μπορείς να το παρακάνεις με τις τιμές, δεν μπορεί να γίνει ένα πανάκριβο σπορ όλο αυτό γιατί τότε θα σταματήσει ο κόσμος να έρχεται στις συναυλίες. Πρέπει να ισορροπήσουμε κάπου στη μέση.

Επιστρέφοντας στους Ride ποια είναι τα σχέδια της μπάντας για το μέλλον; 
Θέλω να προσπαθήσουμε να φέρουμε το νέο μας album, το “Interplay” σε όσες περισσότερες χώρες γίνεται μέσα στον ερχόμενο χρόνο. Πραγματικά ανυπομονούμε να παίξουμε τη μουσική μας και αυτόν τον δίσκο παντού.