Αναβιώνοντας την εφηβεία μου σε 75 λεπτά στη συναυλία των The Offspring στην Πλατεία Νερού

Το έτος είναι 1994. Είμαι 12 ετών, και, χωρίς ίντερνετ και με λίγο ραδιόφωνο, η μουσική μου παιδεία προέρχεται στο 99% από το Βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι MTV (Music Television). Τότε που το MTV ήταν 100% μουσική: νέες κυκλοφορίες, charts, συνεντεύξεις με καλλιτέχνες, κτλ. Τόσο η μουσική των The Offspring, όσο και των Nirvana, των Garbage, Oasis, Bryan Adams, Mariah Carey, κτλ έπαιζε ασταμάτητα από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Άκουσα για πρώτη φορά τους Offspring όταν κυκλοφόρησαν το βίντεο για το τραγούδι «Come Out and Play», το οποίο ήταν το πρώτο single, και το έβδομο τραγούδι του τρίτου και πιο πετυχημένου τους album «Smash». Ο δίσκος αυτός υπήρξε επίσης το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως από μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία. Χωρίς να έχω άλλες επιρροές ή τέτοιου είδους ακούσματα, η μουσική τους με έλκυσε αμέσως. Και ενώ, για παράδειγμα, άκουγα και τους Nirvana αρκετά, ποτέ δεν τους αγάπησα τόσο όσο τους Offspring. Δεν ξέρω γιατί…τέτοια πράγματα δύσκολα εξηγούνται. Απλά τα αισθάνεσαι, ή όχι.

Λίγο μετά βγήκε το βίντεο κλιπ για το «Self Esteem», ένα τραγούδι το οποίο 30 χρόνια μετά έχει ακόμα τη μαγική ικανότητα να με ταξιδεύει νοητικά σε εκείνα τα χρόνια με έναν σχεδόν παρεμβατικό τρόπο. Τα άκουγα λοιπόν ξανά και ξανά. Η κολλητή μου φίλη τότε αγόρασε το Smash σε κασέτα, την οποία δανείστηκα και αντέγραψα. Το άκουγα όλο για μήνες, είχα μάθει απ’ έξω όλα τα τραγούδια, ό,τι καταλάβαινα δηλαδή, γιατί καλή γνώση αγγλικών είχα ήδη, αλλά ήμουν μικρή, και επαναλαμβάνω δεν είχαμε ίντερνετ.

Τι εννοώ; Να σας δώσω ένα απλό αλλά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Θυμάστε τους στίχους του «Smells Like Teen Spirit»; Εκεί που ο μακαρίτης Kurt λέει: a mullato, an albino, a mosquito, my libido. Για κάποιο λόγο η τελευταία λέξη μου έκανε περισσότερο εντύπωση, και για κάποιο ακόμα πιο παράξενο λόγο, θυμάμαι, ως τώρα, να ρωτάω τη φίλη μου Όλγα (της οποίας άρεσαν οι Nirvana περισσότερο από τους Offspring) τι είναι το libido, και να μου απαντά: δεν έχω ιδέα, η κιθάρα του ίσως; Είμασταν, λοιπόν, παιδιά, χωρίς ίντερνετ.

Αφού ξεκοκκάλισα το Smash, ήθελα κι άλλο. Δεν μου έφτανε πια. Τα CD (Compact Disc) είχαν αρχίσει τότε να γίνονται πιο δημοφιλή και υπόσχονταν καλύτερη ποιότητα ήχου. Στο σπίτι είχαμε ένα στερεοφωνικό, εκείνο με τα επίπεδα: κασέτα διπλή, ραδιόφωνο, CD player στο πάνω μέρος (στο τσακίρ κέφι και ένα πικάπ). Στη Γλυφάδα τότε είχαμε περιορισμένη αγορά, οπότε μια μέρα, μάλλον πια το 1995, πήρα το λεωφορείο Γ3, το οποίο έκανε τέρμα έξω από το σπίτι μου και είχε αφετηρία το Πανεπιστήμιο, και πήγα στο κέντρο αποφασισμένη να πάρω έναν ακόμα δίσκο των Offspring. Τότε, η Μέκκα της μουσικής (για εμάς) ήταν το Metropolis στην Πανεπιστημίου. Εκεί λοιπόν αγόρασα τον πρώτο μου δίσκο, το πρώτο μου CD, το «Ignition» των Offspring.

Γύρισα σπίτι με μια απερίγραπτη χαρά, σαν να είχα μόλις αγοράσει κάτι αδιανόητα πολύτιμο, που βασικά για μένα ήταν αδιανόητα πολύτιμο, το έβγαλα από τη ζελατίνα του, το άνοιξα, το μύρισα και αφαίρεσα το μικρό βιβλιαράκι…το οποίο…ΝΑΙ! Είχε τους στίχους των τραγουδιών, κάτι που δεκαπλασίασε τη χαρά μου. Το έβαλα μέσα στο στερεοφωνικό, πάτησα το κουμπάκι, έκλεισε το πορτάκι και ξεκίνησε το μουσικό μου ταξίδι.

Τον λάτρεψα αυτόν τον δίσκο· για αρκετό καιρό, μάλιστα, πολύ περισσότερο από το Smash, και θα είναι για πάντα, ο πρώτος δίσκος που αγόρασα. Και όσοι λατρεύουν τη μουσική θα καταλάβουν πόσο σημαντικό είναι αυτό. Ο 2^ος μου ήταν το «G» των Garbage, και ο 3^ος το «What’s the Story, Morning Glory» των Oasis. Μετά χάθηκε η μπάλα, όπως «χάθηκαν» και όλα μου τα χαρτζιλίκια για να αγοράζω μουσική. Όταν λοιπόν είδα ότι έρχονται οι Offspring φέτος στο Release δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για το αν θα πάω. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας έμαθα ότι είχαν έρθει και το 2009, αλλά δεν το είχα πάρει χαμπάρι, μάλλον επειδή ήμουν Αγγλία τότε και δεν παρακολουθούσα ιδιαίτερα τα δρώμενα εδώ.

Όσο και αν τους έχω, όμως, στην καρδιά μου, δεν είναι μια μπάντα που ακούω πλέον συχνά, και αυτό είναι λογικό. Η τελευταία φορά που έκανα αναδρομή στα αγαπημένα μου κομμάτια τους ήταν περίπου πριν 1,5 χρόνο. Λίγες ημέρες όμως πριν τη συναυλία έκανα άλλη μια για να φρεσκάρω τη μνήμη μου και να ‘μαι έτοιμη να φωνάξω τους στίχους ενώ ακούω την πρώτη μου αγαπημένη μπάντα να παίζει live μπροστά μου, 30 χρόνια μετά, ενώ με ταξιδεύουν 30 χρόνια στο παρελθόν.

Την ιστορία αυτή της ανακάλυψής μου των Offspring περιέγραφα στον φίλο μου ενώ περιμέναμε το συγκρότημα να βγει χθες το βράδυ. Εκείνος αντίστοιχα μοιράστηκε μαζί μου πως ανακάλυψε τη λατρεία του για τον ωμό «τζ-τζ» ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας όταν ένας φίλος, κάποιο καλοκαίρι στις αρχές της δεκαετίας του 90, τού έδωσε να ακούσει μια κασέτα των Metallica. Και κάπως έτσι συνέχισε η κουβέντα περί μουσικής και της ζωής μας τότε ενώ πίναμε μπύρα και κοιτούσαμε γύρω μας μπας και δούμε κανά γνωστό. Παραδόξως γνωστό δεν είδαμε, παρατηρήσαμε όμως ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν ο δικός μας: νεοσαραντάρηδες που είχαν έρθει να ξαναζήσουν την εφηβεία τους.

Και όταν οι Offspring ανέβηκαν επιτέλους στη σκηνή και άνοιξαν τη συναυλία με το «Come Out and Play» είμασταν κάτι παραπάνω από έτοιμοι να παίξουμε την κασέτα (ή το CD) της εφηβικής μας νοσταλγίας και να αναβιώσουμε ουρλιάζοντας «Give it to me baby» και «You stupid dumbshit goddamn motherfucker» μια εποχή που τρεις δεκαετίες μετά «χτυπά» ακόμα μέσα μας. Όταν δε έκλεισαν το set τους με το «Self Esteem» (λες να το κάνανε επίτηδες προς τιμήν μου;), και ενώ η μισή Αθήνα χθες βράδυ άκουγε Coldplay, εμείς ήμασταν στην Πλατεία Νερού και βλέπαμε τον Dexter Holland σε ηλικία 58 ετών να τα σπάει με τη μπάντα του σαν να είναι πιτσιρικάς… (εντάξει…σχεδόν…τον έβλεπες ότι είχε κουραστεί λίγο, όπως εμένα με είχε πονέσει η μέση μου από την ορθοστασία…) και να κάνει ένα φοβερό (αν και λίγο σύντομο για τα γούστα μου) live, το οποίο όμως θα κουβαλάω για τα επόμενα (τουλάχιστον, ελπίζω) 30 χρόνια!