Scott Gorham: Ο επί χρόνια κιθαρίστας των Thin Lizzy εξομολογείται στην Athens Voice

Πριν από 40 με 45 χρόνια τα πράγματα στη μουσική βιομηχανία ήταν πολύ διαφορετικά, αρκετά πιο ξεκάθαρα και σε μεγάλο βαθμό πιο ρομαντικά. Ωστόσο κάθε συγκρότημα ήξερε πολύ καλά με ποιον τρόπο έπρεπε να αναπτύξει το brand του, καθώς αυτό γινόταν κυρίως μέσω των συνεχόμενων περιοδειών. Ιδιαίτερα δε οι rockers των οποίων η μουσική αξία αποδίδεται με τον καλύτερο τρόπο επάνω στο συναυλιακό σανίδι. Περιοδείες και ταξίδια από χώρα σε χώρα, πόλη σε πόλη, με τους μουσικούς να περνάνε πολύ χρόνο με τους ίδιους ανθρώπους και, ταυτόχρονα, να έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν πολλές και διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς. Αυτό είναι επίσης το πλαίσιο μέσα στο οποίο ένας καλλιτέχνης αναζητά τις μικρές καθημερινές διεξόδους, τις ασχολίες που τον κρατάνε ενεργό και ακμαίο, μέσα στο συνήθως δύσκολο πρόγραμμα των περιοδειών.

Ο σπουδαίος Scott Gorham των Thin Lizzy αποκάλυψε πρόσφατα ποια ήταν η ασχολία που τον κρατούσε ενεργό κατά την περίοδο του με το φημισμένο γκρουπ από την Ιρλανδία, αποφασίζοντας να παρουσιάσει το σχετικό έργο του στο ευρύ κοινό. Πρόκειται για πίνακες ζωγραφικής που, σε πολλές περιπτώσεις, ξεκινούσε εν μέσω περιοδειών με τους Lizzy, ώστε να τους τελειώσει αργότερα στον προσωπικό του χώρο, όταν οι συναυλίες τελείωναν προσωρινά. Πολλά από τα έργα του έχουν ιστορία 40 και πλέον ετών πίσω τους, κάτι που τα τοποθετεί χρονικά στην εποχή που ο Gorham βρισκόταν στο απόγειο της καλλιτεχνικής του πορείας, ως μέλος του μεγαλύτερου ίσως ροκ γκρουπ της Ιρλανδίας.

Scott Gorham: Ο κιθαρίστας μιλάει για τη ζωή του πριν και μετά τους Thin Lizzy, τη ζωγραφική και το rock

Ο Scott Gorham μίλησε στην Athens Voice για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του έργου της ζωής του, προχωρώντας σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Οι αναμνήσεις ξυπνούν καθώς αναπολεί το ταπεινό του ξεκίνημα, το 1974. Τα όσα αναφέρει για τους πίνακές του, το συγκρότημα με το οποίο έγινε γνωστός, καθώς και για τον θρύλο και επί χρόνια συνοδοιπόρο του, Phil Lynott, είναι κάτι παραπάνω από ενδιαφέροντα.

Scott, καλησπέρα και καλώς ήρθες στην Athens Voice. Είναι ιδιαίτερη χαρά το να μιλάμε μαζί σου.
Είναι πολύ ωραίο να μιλάω και εγώ σε εσάς. Θυμάμαι τα shows μας στην Ελλάδα (σ.σ. τον Νοέμβριο του 2012), καθώς ήταν η μοναδική φορά που επισκεφτήκαμε τη χώρα σας και ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω αυτό! Περάσαμε τόσο ωραία και ο κόσμος ήταν υπέροχος! Τώρα είμαστε ακόμα μαζί, είμαστε ακόμα καλά, οπότε ελπίζουμε ότι θα επιστρέψουμε κοντά σας.

Έχεις ένα νέο εγχείρημα τώρα, αλλά καταλαβαίνω πως η ζωγραφική ήταν κάτι που ξεκίνησε για σένα πριν από 40 περίπου χρόνια! Γιατί λοιπόν το κράτησες μυστικό όλο αυτό το διάστημα; Και τι ήταν αυτό που σε έκανε να το παρουσιάσεις τόσο ανοιχτά αυτή τη στιγμή;
Λοιπόν, άρχισα να σχεδιάζω όσο βρισκόμουν σε περιοδεία με τους Thin Lizzy. Και ο κόσμος με ρωτούσε συνεχώς αν θα δείξω ποτέ κάποια από αυτά τα σχέδια, στον Phil και τα υπόλοιπα παιδιά. Και η απάντηση ήταν όχι διότι αυτό που έκανα ήταν ένα είδος χαλάρωσης για μένα. Όταν είσαι έξω στον δρόμο και σε περιοδεία για κάποιους μήνες, βλέποντας τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, προσπαθείς να ξεφύγεις λίγο, σωστά; Πραγματικά δεν έδειξα τίποτα και σε κανέναν στο συγκρότημα, για να είμαι ειλικρινής ήμασταν συγκεντρωμένοι πάντα σε αυτό που κάναμε όλοι μαζί στην περιοδεία. Το να πω «Γεια σας παιδιά, κοιτάξτε τι έχω κάνει εδώ» θα μπορούσε να καταλήξει ως «Ναι ok, βλέπω έναν κύκλο εδώ, και το άλλο εκεί τι υποτίθεται πως είναι;» κλπ. Όταν βρισκόμουν σε περιοδεία, ξεκινούσα πάνω σε 3 ή 4 σχέδια και περίμενα μέχρι να γυρίσω σπίτι, όπου επικρατεί απόλυτη γαλήνη και ησυχία, ώστε να μπορέσω να τα τελειώσω. Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα με τη ζωγραφική.

Πώς προσεγγίζεις έναν πίνακά σου; Υπάρχει συγκεκριμένη διαδικασία και τεχνική που ακολουθείς;
Δεν υπάρχει ουσιαστικά κάποια διαδικασία, δεν έχω σπουδάσει ζωγραφική. Βασίστηκα στο συναίσθημα, έπρεπε να μάθω μόνος μου τεχνικές σκίασης και προοπτικής. Το πρώτο άτομο που ήξερε βασικά για όλα αυτά ήταν ο Jim Fitzpatrick, υπεύθυνος για το 75% των εξωφύλλων των Thin Lizzy.

Αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου! Ήσουν καθόλου αγχωμένος όταν έδειξες τα έργα σου στον Jim, δεδομένης της φήμης του; (σ.σ. : Ο Jim Fitzpatrick είναι γνωστός, εκτός από τα εξώφυλλα των Thin Lizzy, για το πασίγνωστο πορτραίτο του Che Guevara με τον κόκκινο φόντο που βασίστηκε στη φωτογραφία του Αλμπέρτο Κόρντα)
Φοβόμουν πάρα πολύ! Η γυναίκα μου με «τσιγκλούσε» και έλεγε «πότε θα τα δει αυτά και κανένας άλλος;» και μια μέρα μου λέει πως έχει ένα zoom call με τον Jim Fitzpatrick ώστε να του δείξει τα έργα μου και να μας πει τη γνώμη του. Ε, σηκώθηκα και έφυγα από το δωμάτιο, δεν μπορούσα να κάτσω εκεί όσο ο Jim τα κοιτούσε. Ένιωσα πως αν πει κάτι αρνητικό θα διαλύσει την αυτοπεποίθηση μου. Οπότε έφυγα από το δωμάτιο αλλά η γυναίκα μου είπε πως του άρεσαν πολύ. Ευτυχώς, θεέ μου! Μιλώντας για τον Jim, κάθε φορά που είχαμε συνάντηση για εξώφυλλο δίσκου και ήξερα πως ο Jim θα ερχόταν, ήμουν ο πρώτος στο σπίτι του Phil Lynott ή στο studio ώστε να κοιτάξω τις εικόνες που είχε φέρει. Το φοβερό με αυτόν είναι ότι του έδινες μία λέξη ή έναν απλό στίχο από ένα τραγούδι και απλά περίμενες να δει τι θα ετοιμάσει. Και το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο, κάθε φορά.

Ας μιλήσουμε λίγο για τους πίνακές σου. Υπάρχει αυτός που ονομάζεται “Pain” και έχει να κάνει με ψυχοσωματικά συμπτώματα, αλλά σίγουρα μια πολύ ωραία ιστορία πρέπει να κρύβει το σχέδιο του “The Fanatic”, έτσι δεν είναι;
To “The Fanatic” ήταν για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα όπου με πήγε ο Phil Lynott, συγκεκριμένα Newcastle United vs Manchester United. Ήθελε πολύ να με «μυήσει» στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Αλλά εγώ μεγάλωσα στην Καλιφόρνια, δεν είχα πολύ σχέση με αυτό. Και ο Phil μου είπε «Πρέπει να βρεις ομάδα να υποστηρίζεις ώστε κάθε φορά που παίζουμε αντίπαλοι, να ποντάρουμε δέκα λίρες». Εγώ σκέφτηκα πως αν χάνω αυτό το στοίχημα θα χάνω το ένα τρίτο του εβδομαδιαίου μισθού μου... Αλλά βρήκα τους οπαδούς της Newcastle πολύ ενδιαφέροντες, ήμασταν εκεί καθώς δίναμε συναυλία στην πόλη την επόμενη ημέρα. Είμαστε λοιπόν στο γήπεδο και είναι όλοι αυτοί οι οπαδοί με τις φανέλες, τα καπέλα, τα κασκόλ, την μπύρα τους και είναι απολύτως βέβαιοι ότι θα κερδίσουν το παιχνίδι, απολύτως βέβαιοι ότι θα διαλύσουν τη Manchester United. Και όταν η Man Utd πήρε το προβάδισμα άκουσα 30.000 ανθρώπους να «γιουχάρουν» ταυτόχρονα, δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο! Και στο δεύτερο γκολ στράφηκαν εναντίον της ίδιας της ομάδας τους. Υπήρχαν ενήλικες που έκλαιγαν, παιδιά που έκλαιγαν, σκεφτόμουν πως ήταν κάτι το απίστευτο που δε συνέβαινε σε αντίστοιχα αθλήματα στην Αμερική. Όταν η Man Utd έβαλε άλλα δύο γκολ κάποιοι σηκώθηκαν και έφυγαν έξαλλοι. Σκεφτόμουν τι θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι όταν γυρίσουν σπίτι, θα κάνουν κάποιο κακό στον εαυτό τους; Ήταν αυτά όλα που ενέπνευσαν το “The Fanatic”. Φυσικά δεν είναι μόνο οι φίλοι της Newcastle, έχει να κάνει με όλους τους φίλους του ποδοσφαίρου και το πώς αυτό το παιχνίδι μπορεί να κυριεύσει τη ζωή τους! Αυτό είναι το θέμα αυτής της εικόνας.

Τελικά κατέληξες να υποστηρίζεις κάποια ομάδα στην Αγγλία ή την Ευρώπη εκείνη την εποχή;
Ναι αμέ. Ο Phil επέμενε οπότε άρχισα να κοιτάω τις ομάδες και τους παίκτες σε αυτές. Δεν καταλάβαινα βέβαια πλήρως τους κανόνες. Αλλά υπήρχε ένας παίκτης της Aston Villa, ο Brian Little, ο οποίος είχε μακρύ μαλλί σαν εμένα και ήταν αρκετά καλός παίκτης και λέω «Ok, θα υποστηρίξω αυτούς». Νομίζω όμως πως η Manchester United τους «πατούσε» κάθε φορά, οπότε έχανα τα στοιχήματά μου με τον Phil...

Πάμε πίσω στην εποχή που ξεκίνησαν όλα! Στην αρχή λοιπόν υπήρχαν δύο Ιρλανδοί, ένας Σκωτσέζος και ένας τύπος από την Καλιφόρνια. Όπως ξέρουμε αυτό υπήρξε ένα από τα πιο ιστορικά line ups στην ιστορία του ροκ, αλλά πως ήταν η διάδρασή σας αρχικά, δεδομένου ότι προερχόσασταν από τόσο διαφορετικά περιβάλλοντα;
Ωραία ερώτηση. Ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικά για μένα. Η μητέρα μου ήταν Ιρλανδή αλλά δεν ήξερα πολλά για τη χώρα και τους ανθρώπους της. Ήξερα βασικά όταν ήταν μια «λευκή» χώρα, αν είσαι Ιρλανδός είσαι και λευκός, έτσι δεν είναι; Και πάω στο πρώτο meeting και με ρωτάει ο Phil «εσύ είσαι ο Scott»; Και ήμασταν σε ένα African Dinner Club και νόμιζα πως ήταν ο σερβιτόρος ή κάτι τέτοιο (γέλια). Δεν είχα δει κανέναν τους μέχρι τότε, δεν είχα ιδέα ποιος είναι στο συγκρότημα. Και μου λέει «Είμαι ο Phil» και είναι ένας μαύρος με ιρλανδική προφορά και με προσκάλεσε να γνωρίσω και τους υπόλοιπους, λέγοντας «Brian, αυτός είναι ο Scott και θα παίξει μαζί μας». Σκεφτόμουν ότι είναι πραγματικά φιλική η ατμόσφαιρα εδώ. Έβγαλα την κιθάρα μου που ήταν ένα άθλιο γιαπωνέζικο αντίγραφο της Les Paul. Μου είχαν τελειώσει τα χρήματα οπότε αναγκάστηκα να πουλήσω τη Fender Stratocaster μου στον Roger Hodgson των Supertramp, ώστε να έχω κάποια χρήματα να τα βγάλω πέρα. Μετά την πρόβα νόμιζα πως ο Phil δεν ενδιαφέρεται καθόλου για μένα. Στο τέλος νόμιζα πως τα πήγα χάλια. Αλλά ήταν εξαιρετικοί ως μπάντα και ήθελα να γίνω το τέταρτο μέλος. Όταν μάζευα την κιθάρα μου ο Phil με ρώτησε ποιο είναι το τηλέφωνο μου. Και βγάζει ένα πολύ μικρό κομμάτι χαρτί για να το γράψει και σκέφτομαι «Σοβαρά τώρα; Δεν θα το χάσεις αυτό; Το πιο μικρό κομμάτι χαρτί του κόσμου;». Σκέφτηκα ότι μάλλον δεν την πήρα τη δουλειά. Αλλά φεύγοντας ο Phil με ρωτάει «Τι κάνεις αύριο;». Ήταν γενικά ένα συναισθηματικό «πάνω – κάτω». Είχαν ακούσει τα ηχογραφημένα μέρη μου, δεν ήξερα καν ότι με ηχογραφούσαν. Ίσως για αυτό ο Phil πηγαινοερχόταν πάνω και κάτω από τη σκηνή, κατά τη διάρκεια της πρόβας. Και μου είπαν ότι «θέλουμε να γίνεις μέλος του γκρουπ» και ενθουσιάστηκα!

Ήταν το 1974 όπως ξέρουμε. Και ήταν δύσκολοι καιροί για την Ιρλανδία, η περίοδος των Troubles στο απόγειό της και μη ξεχνάμε πως πρόκειται για μία από τις πλέον θρησκευόμενες χώρες μέχρι σήμερα. Πώς ήταν ο Phil και ο Brian Downey (σ.σ. drummer των Thin Lizzy), όσον αφορά αυτές τις παραμέτρους;
Δεν το είχαν πολύ με τη θρησκεία, κανείς στο γκρουπ δεν ήταν πολύ θρησκευόμενος. Αλλά στα πολιτικά, λέγανε συνέχεια και οι δύο “Up the IRA, Up the IRA”. Μόνο σε ιδιωτικές στιγμές φυσικά, κανείς δε θα έλεγε κάτι τέτοιο δημοσίως. Είδα κάποια πράγματα στην Ιρλανδία που τα νεανικά αμερικανικά μου μάτια δεν πίστευαν ποτέ ότι θα δουν. Περνούσαμε τα σύνορα, από το Eire στη Βόρεια Ιρλανδία και ήταν ένα λεωφορείο παρκαρισμένο και έπιανε δυο λωρίδες. Και υπήρχαν φρουροί του Βρετανικού Στρατού που μας λέγανε «Δεν μπορούμε να σας σταματήσουμε αλλά νομίζουμε πως υπάρχει μια βόμβα πάνω στο λεωφορείο. Μπορείτε να περάσετε αλλά μην το πλησιάζετε και πολύ». Και ο Phil είπε «Πάτα το γκάζι». Είχε πλάκα. Δώσαμε τη συναυλία και γυρίσαμε από τον ίδιο δρόμο, όταν και είδαμε ξανά το λεωφορείο να έχει εκραγεί και να έχει γίνει στάχτη! Συνέβη αρκετές φορές, ο Βρετανικός Στρατός ερχόταν στα καμαρίνια μας και μπορεί να μας έλεγαν «Γεια σας παιδιά, απλά ελέγχουμε αν έχει καμιά βόμβα, με το καλό σήμερα στη συναυλία!». Πάντως γενικά, ήταν μάλλον ήσυχα τα πράγματα στο πολιτικό κομμάτι. Νομίζω πως ο κόσμος που ερχόταν στις συναυλίες μας ήθελε να ξεφύγει από όλο αυτό. Απλά να ακούσει μουσική και να διασκεδάσει, χωρίς να ασχολείται με τα πολιτικά σε οποιαδήποτε μορφή τους. Δεν αναφέραμε το παραμικρό σε σχέση με πολιτική, πάνω στη σκηνή.

Κάποια trivia για τα τραγούδια σας τώρα. Πες μας για το αγαπημένο “Black Rose” από τον ομώνυμο δίσκο.
Ήταν ένα τραγούδι που προσπάθησε να συμπεριλάβει όλες τις εθνικότητες μας, επάνω στη σκηνή. Ιρλανδία, Σκωτία, Αμερική, Αγγλία υπάρχουν αναφορές σε όλα αυτά. Δεν θέλαμε να δείξουμε προτίμηση σε μία χώρα έναντι μιας άλλης. Είναι ένα από εκείνα τα υπέροχα τραγούδια που ήταν πραγματικά υπέροχο να αποδίδεται στη σκηνή, έφτιαχνε κατευθείαν το κέφι του κοινού ώστε να ξεχάσει τα προβλήματα του και την πολιτική. Δηλαδή, είμαστε όλοι ίσοι, ελάτε να διασκεδάσουμε! Και αυτό είναι πραγματικά το θέμα αυτού του τραγουδιού. Στο “Black Rose”, κάθε χώρα κυμάτισε τη σημαία της!

Στο live album “Live and Dangerous” του 1978, ο Phil Lynott αναφέρεται σε εσένα ως ο «επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ». Όλο και κάποια ιστορία υπάρχει πίσω από αυτό...
Εκείνη την εποχή και για τις αμερικανικές εκλογές που προηγήθηκαν, πραγματικά δεν ήθελες να ψηφίσεις κανέναν. «Κι εσύ βλάκας φαίνεσαι, κι εσύ βλάκας φαίνεσαι» κλπ. Ο Phil σκέφτηκε ότι εγώ θα ήμουν καλύτερος πρόεδρος από όλους αυτούς και έμεινε ως αστείο μεταξύ μας. Έλεγε «Κυρίες και κύριοι, ο νέος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Scott Gorham» και πραγματικά το αγαπήσαμε όλοι μας!

Έτσι λοιπόν, υπήρξες ντουέτο στους Thin Lizzy μαζί με τον Brian Robertson, τον μεγάλο Gary Moore, τον Snowy White και τον John Sykes. Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου και με ποιον θεωρείς πως είχες την καλύτερη χημεία;
Ζόρικη ερώτηση. Το θέμα είναι ότι ο Phil Lynott μου έλεγε πως «ok, είναι δική σου απόφαση, εσύ θα παίξεις με όποιον πάρει θέση στα δεξιά της σκηνής. Δεν εξαρτάται από μένα ή τον Brian». Και αυτό συνέβαινε κάθε φορά. Επέλεγα τον κάθε συνεργάτη με διάφορα κριτήρια. Πόσο καλός είναι πάνω στη σκηνή, την αίσθηση του χιούμορ του, τη διάδραση μεταξύ μας καθώς όπως φαντάζεσαι ήμασταν μαζί για πολύ μεγάλο διάστημα. Οπότε έπρεπε να τα σκεφτώ όλα αυτά. Νομίζω ότι έκανα καλές επιλογές, στο κομμάτι της μουσικής ειδικά. Κάθε δίσκος είχε τη δική του οπτική γωνία, λόγω των διαφορετικών κιθαριστών και η λογική μας ήταν πάντα «Δώσε στο νέο μας συνεργάτη λίγα φώτα παραπάνω», για να νιώσει ισότιμο μέλος του γκρουπ, για να τον μάθει πιο γρήγορα ο κόσμος κλπ. Νομίζω πως αυτή η φιλοσοφία μας βοήθησε. Και ήμασταν πολύ συγκεκριμένοι με τις επιλογές μας. Λέγαμε πως «Θα δοκιμάσουμε αυτόν ή αυτόν» π.χ.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι από τα τρία πρώτα albums των Thin Lizzy που ίσως να ζηλεύεις επειδή δεν συμμετείχες;
Είναι λίγο άσχημο που θα πω όχι, το ξέρω! Αλλά το στιλ αυτών των δίσκων ήταν πολύ «αραιό». Είναι καλά τραγούδια, αλλά δεν ήθελα να ασχοληθώ με την «ιστορία». Ήθελα να ασχοληθώ με το «εδώ» και το «τώρα». Οπότε δεν μελέτησα πολύ αυτά τα albums. Κάποια στιγμή είπα στον Phil Lynott «Μήπως να σταματήσουμε να παίζουμε το “Whiskey in the Jar”; Έτσι ώστε αυτή η νέα εκδοχή του γκρουπ να σταθεί στα πόδια της, να δείξουμε στον κόσμο ότι δεν χρειαζόμαστε κάτι από το παρελθόν». Προς έκπληξή μου, δεν προσβλήθηκε. Αν κάποιος μου έλεγε σήμερα να σταματήσουμε να παίζουμε το “Boys are back in town” θα του έλεγα «Η πόρτα είναι από κει!». Ίσως ο Phil καταλάβαινε αυτό που του έλεγα, το να βασίζεσαι δηλαδή σε παλιά hits.

Είναι το Rock and Roll Hall of Fame ένα απωθημένο σου; Τόσο για σένα προσωπικά όσο και για τους Thin Lizzy;
Πριν από κάποια χρόνια ήμασταν υποψήφιοι. Δεν το πήρα καν χαμπάρι, δεν ήταν στο «ραντάρ» μου, δεν το πολυσκέφτηκα και λέω «πόσο περίεργο». Με πήρε τηλέφωνο ο Joe Elliott των Def Leppard και το συζητήσαμε. Όταν τελικά δεν ήμασταν στους εισακτέους, και είχα «προαίσθημα» ότι δεν θα είμαστε, δεν «διαλύθηκα» κιόλας. Θα ήταν ωραία να ήμασταν μέλος, όχι για μένα αλλά για χάρη του Phil Lynott. Αυτός ο άνθρωπος αξίζει να είναι μέλος, ήταν καινοτόμος, χειριζόταν τέλεια το κοινό. Αν ο Phil έμπαινε στο Rock and Roll Hall of Fame, αυτό θα ήταν κάτι το υπέροχο!

Τι πιστεύεις για τα tribute bands; Οι Lizzy είναι ένα από τα γκρουπ με τις περισσότερες tribute bands ανά τον κόσμο.
Νομίζω είναι κάτι πολύ καλό! Για μένα είναι κοπλιμέντο το ότι ο κόσμος θέλει να μάθει και να παίζει αυτά τα τραγούδια. Όλα εξαρτώνται από το πόσο καλά γίνεται. Αν μια tribute band το κάνει τόσο καλά, είμαι μέσα, γιατί όχι; Μεγαλώνοντας κι εγώ έπαιζα τραγούδια άλλων για να μάθω να παίζω μουσική. Αν το κάνεις με ένα γκρουπ που αγαπάς τότε γίνεται ευκολότερο. Είμαι μέσα, συνεχίστε!

Υπήρξε πριν μερικά χρόνια μια συνέντευξη του πρώην κιθαρίστα των Lizzy, Snowy White, όπου μιλούσε για κάποια θέματα που προέκυπταν κατά τις ηχογραφήσεις, όσο ήταν στο συγκρότημα. Θυμάσαι αυτή την περίοδο;
Ίσως υπήρχαν κάποια θέματα, ίσως υπήρξα θυμωμένος αλλά εκείνη την περίοδο ο Phil Lynott έκανε τον προσωπικό του δίσκο, οπότε έδινε σε όλους μας μια «διέξοδο». Αν κάτι που προοριζόταν για τον νέο δίσκο δεν άρεσε, μπορούσες απλά να πεις ότι θα ήταν μια χαρά για ένα solo album. Κι ο Phil δε θα ένιωθε προσβεβλημένος. Υπήρχε πάντα μια διάκριση ανάμεσα στα δύο. Έπαιξα σε δύο ή τρία τραγούδια στο δίσκο του. Αλλά το γεγονός ότι πολλές φορές αργούσε να έρθει στο studio, αυτό είναι άλλο θέμα. Θυμάμαι να θυμώνω με αυτό. Συναντιόμασταν στις 12.00 το μεσημέρι και ο Phil θα έκοβε βόλτες μέχρι τις 17.00 ή 18.00. Δηλαδή όπα κάπου, τι γίνεται; Ήταν πρόβλημα, ήταν βασικά η εποχή που και τα ναρκωτικά ήταν πρόβλημα. Ήταν ασέβεια.

Υπάρχει η άποψη πως αν οι Thin Lizzy συμμετείχαν στο Live Aid του 1985, το συγκρότημα θα είχε μια ολόκληρη νέα εποχή μπροστά του. Αν δηλαδή σας καλούσαν ο Bob Geldof και ο Midge Ure. Τι έχεις να πεις για αυτό;
Ο Phil βοήθησε και τους δυο τους. Αλλά τόσο ο Bob όσο και ο Midge μου έχουν ζητήσει συγνώμη πολλές φορές! Και τους είπα «Σκάστε, δε χρειάζεται να απολογείστε συνεχώς». Βασικά, μάλλον χάρη μας έκαναν που δε μας κάλεσαν, καθώς εκείνη την εποχή το θέμα με τα ναρκωτικά ήταν εκτός ελέγχου. Ο Phil έχανε τη φωνή του συχνά. Δεν ήταν καλά οπότε δεν σκεφτόμασταν καν να επανενωθούμε. Αν μας καλούσαν η πίεση θα ήταν μεγάλη. Δεν κατηγόρησα ποτέ ούτε τον Bob ούτε τον Midge. Αν τους κατηγόρησε ο Phil; Ίσως. Μάλλον θα ένιωσε ότι δεν τον σεβάστηκαν, μπορεί να σκέφτηκε «Κοίτα τι έχω κάνει για αυτούς τους τύπους και με μαχαιρώνουν πισώπλατα τώρα». Εγώ δεν το βλέπω καθόλου έτσι. Το βλέπω ως την προσπάθεια δύο ανθρώπων να στήσουν ένα τεράστιο παγκόσμιο event. Και ξέροντας την κατάσταση του Phil, απλά δεν μπορούσαν να ρισκάρουν ένα γκρουπ το οποίο πιθανώς θα καταρρεύσει, ή δεν θα ακούγεται καλά στη σκηνή. Τους έλεγα πάντα «Είμαι ok με αυτή την απόφαση, μη μου απολογηθείτε ξανά».

Scott, ως fan των Thin Lizzy για πάνω από 30 χρόνια, ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα την κουβέντα μας. Ελπίζουμε να ξαναέρθετε στα μέρη μας.
Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω, αγαπώ τους Έλληνες οπαδούς των Lizzy και μου έχετε λείψει. Τι όμορφη χώρα, είχα περάσει απίστευτα!