Ο Lefty-Λευτέρης Πορτοκάλογλου δεν σταματάει να πειραματίζεται

Μην πέσετε στην παγίδα να τον περάσετε για έναν ακόμα τράπερ. Μπήκε στη φάση διαγράφοντας κάθε αυθαίρετο νόμο και όπως λέει, «Λένε το να ’σαι σκληρός, είναι να κάνεις ντόρο, είναι να σπέρνεις φόβο, άμα είναι έτσι τότε να με φωνάζετε φλώρο». Με έναν υβριδικό ήχο, που συνδυάζει το auto-tune με τα συναισθήματα και παρακολουθώντας τις τελευταίες αλματώδεις εξελίξεις στις διεθνείς μουσικές παραγωγές, με μια γραφή που αδιαφορεί για το εφήμερο και ματαιόδοξο hustle, με κιθάρες που μεταμορφώνονται σε beats, ο Lefty συστήθηκε πριν λίγες εβδομάδες με νέα τραγούδια, με την κυκλοφορία «Rogue», κι ένα live με κανονική μπάντα στο ΙΛΙΟΝ plus. Η επόμενη ευκαιρία να τον δει κανείς live είναι το Σάββατο 25 Μαΐου στο live του ACS Athens. Το επόμενο track έρχεται προσεχώς. Ο Λευτέρης Πορτοκάλογλου δεν είναι κόπια και κοπιάζει για ό,τι βγάζει με τον Wusk. Αν τον ακούσεις, αν τον δεις κι αν συζητήσεις μαζί του, το καταλαβαίνεις.

Lefty: Το νέο πρόσωπο της urban pop μιλάει στην Athens Voice

Ποιες ιστορίες δημιουργίας φέρουν τα τραγούδια του «Rogue» EP;
Είμαι φουλ δισκάκιας. Πάντα γούσταρα να ακούω ολοκληρωμένες δουλειές από καλλιτέχνες, έτσι ένιωθα ότι μου συστήνεται ο άλλος. Τα singles, οκ, ωραία είναι, δίνουν hype, παίρνει μια γεύση ο άλλος για το ποιος είσαι, αλλά θεωρώ ότι για να συστηθείς πραγματικά στον κόσμο χρειάζεται κάτι ολοκληρωμένο. Το «Αντίθετο» είναι το δεύτερο κομμάτι που έγραψα ως Lefty. Είχα πει κάποια πράγματα που θα ήθελα ο κόσμος να τα ακούσει, πράγματα που αισθανόμουν. Λέει πιο πολύ τι δεν είμαι, παρά το τι είμαι.

Στους «Ντορβάδες» λέω πράγματα που με ενοχλούν σε αυτόν τον χώρο και σε αυτό το trend, που γυρίζει γύρω από την urban κουλτούρα. Έχει γίνει τεράστια καραμέλα το «έχω περάσει δύσκολα, ήμουν φτωχός, είχα εκείνο, είχα το άλλο, και αναγκάστηκα να κάνω ανήθικες πράξεις για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα». Γνωρίζω ανθρώπους που έχουν περάσει –δεν θα πω χειρότερα– εξίσου δύσκολα και δεν έχει χρειαστεί να βλάψουν άλλους για να φτάσουν εκεί που είναι σήμερα και να είναι καλά στην υγεία τους, στα οικονομικά τους κλπ. Το «Ψέμα» είναι το μόνο τραγούδι στο οποίο δεν πήρα μέρος στο μουσικό κομμάτι, πάτησα πάνω σε ένα beat του σταθερού συνεργάτη μου Wusk aka Λεωνίδας Κανέλλιας Γούβαλης. Η «Κόλαση» είναι ένα ερωτικό τραγούδι, που είναι λίγο πιο pop και τραγουδιστό σε σχέση με τα υπόλοιπα. Σχεδόν όλο το EP γράφτηκε σε ένα δωμάτιο στην Ολλανδία, την εποχή που σπούδαζα στο Κονσερβατόριο στο Άμστερνταμ.

Θυμάστε την πρώτη σας επαφή με τη μουσική;
Να χορεύω το «Elevation» των U2 στο σπίτι, ίσα που περπατούσα, το αχνοθυμάμαι κάπως. Ή το «Play» του Moby, το έβαζα στο repeat, έλεγα στον μπαμπά μου να μου βάλει τον «Momy». Εννοείται να βλέπω τον πατέρα μου με τους μουσικούς στο στούντιο να προβάρουν, να γράφουν, να παίζουν σε συναυλίες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να βλέπω live του.

Ζητάτε τη γνώμη του στο υλικό σας;
Ναι, φουλ. Του βάζω κομμάτια, τον ρωτώ για τις κιθάρες, για τους στίχους, μπορεί καμιά φορά να μου πει καμιά ιδέα. Ρωτάω και τη μάνα μου για τους στίχους. Είχε κυκλοφορήσει μια συλλογή από ποιήματα που είχε γράψει παλιότερα, το έχει πολύ με το γράψιμο.

Όταν αρχίσατε να κυκλοφορείτε τα τραγούδια, ποιο feedback πήρατε από τον περίγυρό σας;
Οι περισσότεροι γουστάρανε γενικά και με ενθάρρυναν. Υπήρχαν και κάποιοι που σκάλωσαν, τρόμαξαν, γιατί έχει επικρατήσει λίγο αυτό, «τι δουλειά έχεις εσύ με το trap, είσαι μουσικός εσύ, έχεις τόσες μουσικές γνώσεις και κάνεις αυτό το είδος;» Τη μουσική που κάνω τη λέω urban pop, αλλά έχω επιρροές από πολλά είδη, όπως rap, trap, rock, pop, punk και grunge. Έχω αρκετές επιρροές γιατί ακούω πολλή μουσική. Η πρώτη μου επαφή με το rap ήταν οι Linkin Park. Εκεί άκουσα πρώτη φορά τόσο προσεγμένα samples. Rap σκέτο δεν άκουγα, με ένοιαζε η rock μουσική, αυτοί όμως το συνδύαζαν πάρα πολύ ωραία και γούσταρα πολύ. Στην εφηβεία άκουγα φουλ rock και metal – ακόμα ακούω, δεν έχω σταματήσει να είμαι fan. Αυτό που βαριόμουν στο rap ήταν ότι μέχρι τότε μου φαινόταν γενικά λίγο μονότονο. Θέλω να ακούω έστω ένα μελωδικό ρεφρέν.

Ακούγεται αυτό…
Ακόμα και όταν έγραφα rock και metal μουσική, σε δύο πράγματα έδινα βάση: το ρεφρέν να είναι φουλ μελωδικό και πιασάρικο, και να έχω κάποιο δυνατό riff στην κιθάρα. Αυτοί οι δύο παράγοντες είναι must για μένα. Αυτό που βγαίνει να είναι hookie.

Πώς ταιριάξατε με τον Wusk;
Γνωριζόμαστε από τις πρώτες μας σπουδές στη SAE στο Μοσχάτο. Δεν παίρνει πάντα μέρος στο songwriting, αλλά πάντα θα μου δώσει μια άποψη. Θα κάνει τη μίξη, το mastering, και πολλές φορές δουλεύουμε μαζί και την παραγωγή. Τώρα που έχουμε γυρίσει και οι δύο στην Αθήνα, βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, είναι και πιο εύκολο. Στο Άμστερνταμ τα έκανα όλα ολομόναχος σε ένα δωμάτιο. Κουράστηκα να ηχογραφώ τον εαυτό μου και μετά να κάθομαι να κάνω edits κ.λπ.

Τι μάθατε σπουδάζοντας audio production στη SAE κι αργότερα κιθάρα στο Κονσερβατόριο στο Άμστερνταμ;
Η ηχοληψία δεν ήταν αυτό που ήθελα να ακολουθήσω. Με ενδιέφερε να πάρω τις γνώσεις για να είμαι όσο πιο ανεξάρτητος γίνεται σε αυτό που κάνω. Το πιο σημαντικό είναι ότι γνώρισα τον Wusk, μια φιλία που ξεκίνησε το 2016, με διαφορετικά μουσικά γούστα ο καθένας τότε. Αυτός άκουγε περισσότερο EDM, εγώ ήμουν σε πιο rock και metal φάση τότε. Όταν τελειώσαμε τη σχολή, αυτός πήγε στο Βερολίνο για περαιτέρω μουσικές σπουδές κι εγώ στο Άμστερνταμ. Το Κονσερβατόριο ήταν σίγουρα το μέρος όπου ήθελα να σπουδάσω, δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο. Δεν ήθελα να πάω εκεί και να είμαι ένας ακόμη session μουσικός, ήθελα να μπω πιο πολύ στο songwriting. Η ζωή ήταν αρκετά μοναχική αυτά τα τέσσερα χρόνια. Έφαγα και τον Covid, οπότε ήταν έξτρα δύσκολα, έφτασα σε ένα σημείο να κλειστώ στον εαυτό μου και όταν γύρισα στην Ελλάδα, ήμουν λίγο σκαλωμένος. Η σχολή, όμως, οι καθηγητές, η απαιτητική ύλη, το πρώτο μου live ως Lefty, η πτυχιακή μου, ήταν μοναδικές εμπειρίες.

Το καλύτερο live που έχετε δει;
Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι στην Ολλανδία, πρώτο έτος όταν είδα τους Killswitch Engage, στο Melkweg, ένα από τα πιο γνωστά venues του Άμστερνταμ. Ήταν φοβερό show. Ήμουν fan από το γυμνάσιο, ήθελα να τους δω live και ήμουν μπροστά μπροστά, ήταν σοκ. Φοβερό live.

Για να ντριλάρεις πρέπει να προέρχεσαι «από τον δρόμο»;
Κλισέ σίγουρα αυτό, όπως ότι πρέπει να φοράς μαύρα, να μιλάς για ουσίες, νταλαβέρια και μαχαίρια. Όμως το drill τελευταία έχει πάρει άλλες διαστάσεις, πιο pop και μελωδικές, γιατί ίσως έχει κουράσει λίγο όλο αυτό. Εγώ το λατρεύω ως ήχο, γιατί έχει πολύ ιδιαίτερο ρυθμικό παλμό και ο κάθε καλλιτέχνης μπορεί να το προσεγγίσει αλλιώς. Έχω στα σκαριά ένα πολύ ιδιαίτερο drill κομμάτι σε συνεργασία με τους φίλους μου, τους Countown.

Με ποια άλμπουμ έχετε κολλήσει αυτήν την περίοδο;
Επανέρχομαι συνέχεια στο άλμπουμ της Μαρίνας Σάττι, το «Yenna», ένα άλμπουμ το οποίο μου είχε αρέσει πάρα πολύ. Πολύ αγαπημένη μπάντα επίσης οι Sleep Token. Θεωρώ ότι κάνουν κάτι πολύ φρέσκο, και το κάνουν πολύ καλά. Tο τελευταίο άλμπουμ τους είναι φοβερό.

Και τι ετοιμάζετε αυτήν την περίοδο;
Δουλεύω ένα νέο τραγούδι που δεν ξέρω πότε θα βγει – ελπίζω πριν τον Ιούλιο. Έχω κομμάτια στην άκρη τα οποία μου αρέσουν πολύ, απλώς δεν είναι η ώρα τους ακόμα. Προσπαθώ να είμαι εντατικός στο songwriting, να έχει ροή, να μη σταματάω. Γράφοντας εξελίσσεσαι.