Tenorman: «Πάντα μου άρεσε ο Δον Ζουάν»

Είναι τραγουδιστής, performer, συγγραφέας και πιανίστας. Έχει αποφοιτήσει από τη σχολή του ΚΩΘ με δίπλωμα Μονωδίας και Μελοδραματικής, έχει δώσει πάνω από 1.200 παραστάσεις σε 22 διαφορετικές χώρες του κόσμου, ενώ έχει συνεργαστεί με μεγάλα καλλιτεχνικά ονόματα όπως ο Ένιο Μορικόνε. Ο Tenorman ή κατά κόσμον Γιώργος Τζιουβάρας οργανώνει δικά του show στα οποία συνδυάζει τη μουσική, το χιούμορ, τη διάδραση με το κοινό και πολλά αλλά στοιχεία που κάνουν τις παραστάσεις του ανάρπαστες. Λίγο πριν την τελευταία του παράσταση «Δον Ζουάν, είναι για σένα», το Σάββατο 18 Μαΐου στον Σταυρό του Νότου, μιλάει στην Athens Voice.

Αν μπορούσα να ονοματίσω ένα από τα χαρακτηριστικά σου ως καλλιτέχνη, είναι η ευελιξία σου σε διαφορετικά πρότζεκτ. Ενσαρκώνεις ρόλους σε μιούζικαλ, οργανώνεις δικές σου παραστάσεις, γράφεις τη μουσική για πολλά έργα ή ταινίες και ταυτοχρόνως δοκιμάζεις τη συγγραφή βιβλίων. Σε δυσκολεύει να κρατάς ισορροπίες; Αν έπρεπε να διαλέξεις, τι είναι αυτό που σου αρέσει να κάνεις περισσότερο;
Είναι αλήθεια πως έχω μια ευελιξία και προσαρμόζομαι πολύ εύκολα σε συνθήκες και πρότζεκτς. Δεν με δυσκολεύει η ισορροπία, το πιο δύσκολο κομμάτι είναι ο χρόνος ή μάλλον το γεγονός ότι δεν προλαβαίνω να κάνω όλα αυτά που θέλω. Δεν νομίζω πως μπορώ να διαλέξω μία ιδιότητα. Όταν πριν από 14 χρόνια ήταν η ώρα να διαλέξω, αποφάσισα να τα συμπεριλάβω όλα σε ένα πρότζεκτ. Δηλαδή, μου άρεσε να γράφω μουσική, να τραγουδάω όπερα και άλλα είδη, να κάνω τον κόσμο να γελάει. Οπότε σκέφτηκα να τα συνδυάσω. Άρα, αν διάλεγα κάτι, θα διάλεγα τη σκηνή μάλλον, γιατί μου επιτρέπει να συνδυασμό όλων.

Ποια άλλα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου επιδιώκεις να έχουν τα έργα σου;
Ανάλογα με το θέμα που έχω διαλέξει, αλλά σε γενικές γραμμές μου αρέσει να ακροβατώ ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στο γέλιο και στο δάκρυ. Όταν παίξω πιάνο συνήθως θα γράψω κάποιο πιο νοσταλγικό μελαγχολικό τραγούδι ή μουσική, αλλά στη σκηνή έχω ενέργεια και πιο χαρούμενη διάθεση. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά που αγαπώ και στα βιβλία, και θα ήθελα να προσθέσω και την τρυφερότητα.

Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας σου έχεις συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της μουσικής, όπως ο Ένιο Μορικόνε και οι Tiger Lillies. Μπορείς να μοιραστείς μερικές εμπειρίες που ξεχωρίζεις από τις συνεργασίες σου;
Αν μοιραστώ πολλά θα γράψω ολόκληρο βιβλίο… είναι τόσες οι ιστορίες και οι εμπειρίες! Θυμάμαι, στην πρώτη πρόβα με τον Morricone είχα πάει μετά από το μοναδικό μεθύσι της ζωής μου – εννοώ κανονικό μεθύσι, ήμουν ζαλισμένος και όλα ήταν σαν όνειρο. Από αυτές τις εμπειρίες μόνο να κερδίσεις έχεις. Οι αναμνήσεις είναι πολύτιμες!

Πολλοί περιγράφουν τις παραστάσεις σου ως «μια σύγκρουση διάφορων μουσικών ειδών και θεατρικών στοιχείων». Ποια είναι η έμπνευση για τη δημιουργία αυτού του αποτελέσματος;
Η έμπνευση είναι περίεργη και όμορφη λέξη· έρχεται καθημερινά από παντού – από ένα βιβλίο, από τον έρωτα ή την ιδέα ενός παλιού έρωτα ανάμεσα σε έναν ζωγράφο του 1891 με τη μούσα του, από τα μεγάλα έργα που μου αρέσουν… μουσικά, λογοτεχνικά, εικαστικά. Η έμπνευση ταξιδεύει και έρχεται, και εγώ απλά οφείλω να είμαι εκεί και να μην την διώχνω. Νιώθω υπερβολικά τυχερός που μπορώ να γεμίσω μια κόλλα χαρτί εύκολα ή να πατάω τα πλήκτρα και να γεννάω μουσική. Η έμπνευση είναι και ύπουλη όμως, γιατί μπορεί να δημιουργήσει κάτι ιδιοφυές, αλλά και κάτι αμφίβολο.

Έχεις βρεθεί για δουλειά σε 22 διαφορετικές χώρες του κόσμου. Η γνωριμία με άλλες κουλτούρες έχει επηρεάσει τα έργα σου ως καλλιτέχνη;
Σίγουρα με επηρεάζει ως άνθρωπο και ως επακόλουθο και ως καλλιτέχνη. Τα ταξίδια είναι κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά. Έχω πάει σε μέρη που δεν θα πήγαινα διαφορετικά, όπως η Αλγερία και το Ουζμπεκιστάν, το Κατάρ, και έχω γυρίσει κυριολεκτικά όλη την αγαπημένη μου Ιταλία 5 φορές. Τα ταξίδια αυτά σίγουρα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο – γνωρίζεις, γεύεσαι, έχεις περιπέτειες, κάνεις φίλους. Όταν έχεις την ευκαιρία να δείξεις την τέχνη σου σε τόσο πολύ και διαφορετικό κόσμο, και να ανταποκρίνεται θετικά, είναι αυτό που ονομάζω επιτυχία. Η ζωή μας χρειάζεται αυτές τις χαρές.

Το 2023 φαντάζομαι πως ήταν μια πολύ ξεχωριστή χρονιά για εσένα, καθώς κέρδισες το βραβείο του «Καλύτερου τραγουδιστή και performer» στο International Uzbek Bakxshi Festival. Πώς επηρεάζουν το έργο ενός καλλιτέχνη τέτοιες διακρίσεις;
Πέρασα πολύ όμορφα σε αυτό το φεστιβάλ, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Οι διακρίσεις είναι πολύ σημαντικές, όσο κι αν θέλουμε να είμαστε μετριόφρονες και χαμηλών τόνων – βλέπεις στα Oscar πως κλαίνε… Όσοι ασχολούμαστε αποκλειστικά με αυτό το επάγγελμα, με την τέχνη, και ζούμε από αυτό, βιώνουμε παράλληλα και μια αβεβαιότητα, οικονομική και συναισθηματική, αμφισβητούμε καθημερινά τον εαυτό μας και τις δημιουργίες μας, επηρεαζόμαστε θέλοντας και μη. Χρειαζόμαστε τη στήριξη και πολλές φορές την ενθάρρυνση. Ένα διεθνές βραβείο αυτό ακριβώς κάνει. Σου λέει: δεν είσαι μόνος, δεν είναι στο μυαλό σου. Kάτι προσφέρεις κι εσύ στο σύντομο πέρασμά σου από αυτόν τον κόσμο.

Μέσα σε όλα αυτά έχεις και τη δική σου μπάντα «Panik at the Opera». Θα ήθελες να μοιραστείς μερικές πληροφορίες γι’ αυτή; Δεν μπορώ επίσης, να μη ρωτήσω αν αποτελεί αναφορά στους Panic at the Disco, που είναι από τα δικά μου αγαπημένα συγκροτήματα.
Εννοείται σκέφτηκα τους Panic at the Disco. Καθώς άκουγα ένα τραγούδι τους σκέφτηκα γιατί όχι Panic κι εμείς! Βάζουμε κι ένα k για τσαχπινιά… και ιδού, Panik at the opera. Δεν έχει σχέση με opera φυσικά, αλλά και ούτε με τους Chaotique, προσπαθούμε να φέρουμε έναν άλλο ήχο. Παίξαμε στην Αλγερία σε ένα μεγάλο live που μας έδωσε την επιβεβαίωση που χρειαζόμασταν ώστε να συνεχίσουμε. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν συγκινητικές. Τώρα τελειώνουμε το πρώτο μας album. Δηλώνω ενθουσιασμένος με το υλικό μας, 6 τραγούδια στα αγγλικά και 4 στα ελληνικά, και δύο ανατρεπτικές διασκευές σε Μάνο Λοΐζο και Νίκο Παπάζογλου. Έχω αγωνία να δω τι θα γίνει με αυτό το ταξίδι, αλλά ελπίζω να παίξουμε σε αρκετές συναυλίες. Αυτό το πρότζεκτ το έχουμε σαν φυλαχτό και θέλουμε «να σκάσει» την κατάλληλη ώρα.

Αυτή την περίοδο ο κόσμος μπορεί να σε δει στο show σου «Δον Ζουάν, είναι για σένα» στο οποίο αναμιγνύεις τη μαύρη κωμωδία με τη μουσική. Τι σε ενέπνευσε για τη συγκεκριμένη παράσταση;
Πάντα μου άρεσε ο Δον Ζουάν, ο μύθος του και όσα τον ακολουθούν – ειδικά τα θεατρικά και η όπερα του Μότσαρτ. Ήθελα, λοιπόν, να κάνω μια παράσταση για εκείνον. Ήθελα να είναι πιο φιλοσοφική κωμική, γιατί πρόκειται για το ταξίδι ενός ανθρώπου 424 ετών, αλλά επειδή η παράσταση είναι διαδραστική, με το κοινό να συμμετέχει ενεργά, έχει γίνει πολύ περισσότερο κωμική από ό,τι περίμενα. Δεν με χαλάει καθόλου φυσικά, περνάμε φανταστικά.

Μαζί μου θα είναι και ο ηθοποιός Δημήτρης Χαβρές, η Ελισάβετ Χαβρέ σε ρόλο λαμπερής guest η AZiMA. Στην εποχή που ζούμε και τα χαμηλά μπάτζετ είναι μια πραγματικότητα, απαραίτητοι ρόλοι για την παράσταση ενσαρκώνονται από το ίδιο το κοινό.

Καταπιάνεσαι με μεγάλη επιτυχία και με τη συγγραφή βιβλίων. Το «Χαρούκι, μαρμελάδα από χιονισμένα ρόδα» έλαβε πολύ θετικές κριτικές. Σε τι διαφέρει το γράψιμο ενός βιβλίου από τη συγγραφή μουσικής ή μιας παράστασης;
Η συγγραφή ενός βιβλίου σε σχέση με τα υπόλοιπα απαιτεί κυρίως πολύ χρόνο. Εδώ είναι το πρόβλημα, γι’ αυτό πιο δύσκολα οι νέοι γράφουν βιβλία. Φυσικά η φόρμα είναι διαφορετική από τη συγγραφή μουσικής ή μιας παράστασης. Είναι πάντως πρόκληση τεραστίων διαστάσεων, κυρίως επειδή ο κόσμος δεν διαβάζει πολύ. Πρόκειται για ένα μοναχικό, δύσκολο ταξίδι, αλλά γεμάτο συγκινήσεις.

Συνθέσεις σου ακούμε και στην ταινία «Λύτρωση». Πού κρύβεται το μυστικό για την επιτυχημένη ενίσχυση μιας ταινίας και της οπτικής αφήγησης από έναν μουσικό;
Και τώρα στη νέα ταινία «Δικαιοσύνη». Δεν υπάρχει μυστικό στ’ αλήθεια, το πώς λειτουργεί αυτό είναι κάτι πολύ περίεργο. Χρειάζεται, εκτός από έμπνευση, έρευνα, και συνεννόηση με τον εκάστοτε σκηνοθέτη για ό,τι οραματίζεται. Μια νότα μπορεί να σου αλλάξει την άποψη για την ταινία, μπορεί να προκαλέσει συναισθήματα. Μπορείς να καταλάβεις τι είδους ταινία θα παρακολουθήσεις από τη μουσική των τίτλων ακόμα.

Πριν κλείσουμε, θα ήθελες να μοιραστείς κάποια μελλοντικά σου σχέδια;
Ζωντανές εμφανίσεις στην Ελλάδα, προς το παρόν, ο «Δον Ζουάν» στον Σταυρό του Νότου, στις 18 Μαΐου, το άλμπουμ με Panik at the Opera, ακολουθεί το βιβλίο. Και φυσικά πολλή μουσική που θα δημοσιεύσω και σχέδια για του χρόνου που σύντομα θα αποκαλύψω μέσω social media.