Nick Cave: Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για την κριτική στον καλλιτέχνη μετά τις sold out συναυλίες στη Στέγη
Θυμάμαι ότι πριν από 30 περίπου χρόνια είχα βρεθεί μπροστά σ’ ένα απογοητευτικό γεγονός για την πορεία της μουσικής. Σ’ ένα καλά σχεδιασμένο event, είχε τύχει να συναντήσω τον manager μιας από τις μεγαλύτερες μπάντες του heavy metal. Είχε φύγει ο τραγουδιστής τους και συνέχιζαν με νέο, που όμως δεν τα πήγαινε ιδιαίτερα καλά. Την ίδια εποχή, ο παλιός τραγουδιστής τους κυκλοφορούσε τους δίσκους του κι έκανε περιοδείες μόνος, με επιτυχία, αλλά όχι τόσο μεγάλη όση γνώριζε με το συγκρότημα από το οποίο είχε φύγει. Είχα ρωτήσει τότε εκείνον τον πολύ σημαντικό άνθρωπο της μουσικής βιομηχανίας –μεσουρανεί μέχρι σήμερα– γιατί τραγουδιστής και συγκρότημα είναι χωριστά, αφού μαζί θα τα πήγαιναν καλύτερα. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: «Το συγκρότημα, η δεξιά τσέπη, ο τραγουδιστής, η αριστερή τσέπη».
Η μουσική βιομηχανία από τότε έχει προχωρήσει πολύ και είναι βέβαιο ότι τα πράγματα έχουν γίνει πολύ πιο σκληρά. Οι γελοιότητες που πάντοτε συναντούσαμε γίνονται όλο και πιο τερατώδεις: Να, για παράδειγμα, η Beyonce –αυτοκράτειρα της μουσικής βιομηχανίας– παίζει, λέει, country!
Από το 1982 μέχρι το 1996 δεν έχασα κανένα tour του Nick Cave. Άλλοτε τον έβλεπα στην Ελλάδα κι άλλοτε στο εξωτερικό. Είναι από τους μουσικούς που αγάπησα πολύ. Φυσικά, στα 40 και πλέον χρόνια της καριέρας του, δεν είναι αυτός που ήταν. Δεν είναι ο πάνκης των Birthday Party, δεν είναι ο παρακμιακός τύπος του «From Her To Eternity», δεν βγάζει δίσκους όπως το τεράστιο –για μένα– «The First Born Is Dead», δεν έχει δίπλα του τον Mick Harvey, δεν έχει δίπλα του τον Blixa Bargeld, δεν είναι τόσο καλοί οι πιο πρόσφατοι δίσκοι του, ο Warren Ellis δεν είναι σύντροφος τόσο ικανός όσο οι προηγούμενοι ώστε να τον οδηγήσει με την απαιτούμενη σταθερότητα, και πάει λέγοντας. Φυσικά, ο κάθε ακροατής έχει το απόλυτο δικαίωμα στο γούστο και την κριτική προς οποιονδήποτε καλλιτέχνη.
Σκέφτομαι ότι κανένας μουσικός δεν έχει μείνει στο ίδιο ακριβώς επίπεδο για περισσότερα από 40 χρόνια. Φυσικά ούτε ο Cave. Όμως, ακόμα μέχρι σήμερα δουλεύει σκληρά τα κομμάτια, τους δίσκους, τις συναυλίες, τα γλυπτά του, την τέχνη του ευρύτερα, κι είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει μείνει ούτε μια στιγμή στατικός, φροντίζοντας μάλιστα να επικοινωνεί συχνά με το κοινό του. Μπορεί να σ’ αρέσουν οι καινούργιες δουλειές του πολύ ή να σ’ αρέσουν λιγότερο, αλλά δεν παίζει να μη βρίσκεις ακόμα και σήμερα στους δίσκους του τραγούδια που να ξυπνούν έναν παρόμοιο ενθουσιασμό μέσα σου, όπως παλιά. Ας πούμε, η διασκευή του «La Vie En Rose» ή το ολοκαίνουργιο «Wild God» με τη gospel χορωδία που τα σπάει από τη μέση και μετά. Και να σημειώσουμε εδώ, ότι ο Warren Ellis είναι πιθανότατα αυτός που έφερε στον Cave το know-how των χορωδιών.
Είμαι από αυτούς που θα ήθελαν πολύ να δουν τον Nick Cave σε μια διαφορετική συνθήκη: μ’ ένα πιάνο κι ένα μπάσο – που θα προτιμούσα να είναι κοντραμπάσο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Είμαι από αυτούς που όταν τελείωσε ο χρόνος αναμονής στο site της Στέγης, δεν πρόλαβα ούτε μισή θέση στη μοναδική ημέρα που μπορούσα να είμαι εκεί. Ενδεχομένως, είμαι από εκείνους που δεν θα έδιναν 150 ευρώ, ίσως ούτε και 120. Όμως αυτό είναι θεωρητικό, γιατί δεν είχα καν την ευκαιρία. Εκείνα που ξέρω καλά είναι:
Ο καλλιτέχνης ορίζει την αμοιβή του και οι χώροι την τιμή των εισιτηρίων.
Οι συγκρίσεις τιμών εισιτηρίων ανά τον κόσμο έχουν νόημα μόνο αν, εκτός από την τιμή, συνυπολογίζουμε και τη χωρητικότητα της αίθουσας.
Είναι πραγματικά άδικο να τα βάζουμε με τους καλλιτέχνες –ειδικά αυτούς που αγαπήσαμε– για τη φύση της μουσικής βιομηχανίας. Ο τρόπος που η βιομηχανία δουλεύει, ξεπερνάει κι αυτούς, όπως κι εμάς.
Τέλος, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, καλό θα ήταν η Στέγη να είχε ανακοινώσει από νωρίτερα τις τιμές των εισιτηρίων. Έτσι, θα έμπαιναν στη διαδικασία μόνο όσοι θα τις αποδέχονταν και κανείς δεν θα ξεσπούσε στον Cave. Εκτός κι αν υπήρχαν άνθρωποι, έτοιμοι να ξεσπάσουν έτσι κι αλλιώς…
10°
