Judas Priest: Είστε όλοι τρελοί, γι’ αυτό και σας αγαπάμε, γιατί ταιριάζουμε απόλυτα

Φτιαγμένοι στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας το 1969, την πόλη «θερμοκήπιο» της Βιομηχανικής Επανάστασης στη Μεγάλη Βρετανία και γενέτειρα του heavy metal, οι Judas Priest καθόρισαν ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα με τις συνθέσεις και την αισθητική τους. 50 και πλέον χρόνια μετά, συνεχίζουν ακάθεκτοι κατακτώντας νέες κορυφές όπως συνέβη με το νέο τους άλμπουμ “Invincible Shield” που βρέθηκε στο No 1 σε εννιά χώρες, στο Νο 2 των βρετανικών charts – γεγονός που αποτελεί την καλύτερη επίδοση στην ιστορία, στην καρδιά κάθε metalhead στον πλανήτη. Είναι ένας καλός λόγος για να ζήσει κανείς τη headline εμφάνισή τους στο φεστιβάλ Release Athens 2024, την Κυριακή 21 Ιουλίου, στην Πλατεία Νερού. Αλλά δεν είναι ο μόνος! Φέρνοντας στην Ελλάδα τη μεγαλύτερη παραγωγή που είχαν ποτέ σκοπεύουν να ξεπεράσουν τη θριαμβική εμφάνιση που βίωσαν χιλιάδες θεατές στην Αθήνα το 2022. Και μοιραζόμενοι τη σκηνή με τον Bruce Dickinson και τους Accept, ετοιμάζονται να δημιουργήσουν μαζί μας μερικές αξέχαστες στιγμές στη metal συναυλιακή ιστορία της χώρας μας. Ο μπασίστας Ian Hill, ο στυλοβάτης της μπάντας που αποτελεί το μοναδικό μέλος που δεν έφυγε ποτέ, σε ένα διάλλειμα από την παγκόσμια περιοδεία της μπάντας, βρήκε τον χρόνο και είχε την άνεση να μοιραστεί στην Athens Voice πολλά για τους Metal Gods, τη μουσική και τη ζωή του.

Judas Priest: Ο Ian Hill μιλάει στην Athens Voice

Χαιρετίσματα από την Αθήνα, Ian! Συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ “Invincible Shield”. Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι σε τόσες χώρες αγαπήθηκε τόσο γρήγορα;
Καλή ερώτηση, σας ευχαριστώ, το εκτιμώ. Νομίζω ότι ο κόσμος περίμενε πολύ καιρό γι’ αυτό λόγω της πανδημίας. Αυτό το άλμπουμ θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει πριν από περίπου τρία χρόνια. Ξεκίνησε αμέσως μετά την περιοδεία “Firepower”, όταν εκείνος ο κύκλος είχε ολοκληρωθεί. Η διαδικασία σύνθεσης ξεκίνησε για το “Invincible Shield”, αλλά επειδή ήρθε ο κορωνοϊός δεν μας επιτρεπόταν να δούμε ο ένας τον άλλον και ως γκρουπ για σχεδόν δύο χρόνια. Οπότε άργησε πολύ να έρθει και τώρα είναι γυαλισμένο κι έτοιμο. Όλος αυτός ο χρόνος ξοδεύτηκε για να τελειοποιηθεί το άλμπουμ, αλλάζοντας μικρά κομμάτια εδώ και εκεί. Έφτιαξα κι εγώ ένα κομμάτι και έδιωξα, επίσης, ένα κομμάτι μακριά. Νομίζω ότι είχαμε επίσης αρκετή κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης τον τελευταίο χρόνο. Και τα τελευταία δύο χρόνια, στην πραγματικότητα, με το φεστιβάλ Power Trip στην Καλιφόρνια, είχαμε μεγάλη κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης και με το Rock and Roll Hall of Fame. Είχαμε παγκόσμια κάλυψη από αυτό. Νομίζω ότι πολύς κόσμος το περίμενε. Κάναμε επίσης πολλά από αυτά που κάνω τώρα, δηλαδή πολλές συνεντεύξεις και προώθηση και ό,τι άλλο προκύπτει. Οπότε μόλις κυκλοφόρησε το άλμπουμ, πολύς κόσμος βγήκε και το αγόρασε ταυτόχρονα, το οποίο είναι υπέροχο. Σε βάζει στα υψηλότερα charts, και ξέρω ότι αυτό βοηθάει από μόνο του.

Πώς ήταν η εμπειρία του καλωσορίσματος από τον Alice Cooper το 2022 στο Rock and Roll Hall of Fame;
Ναι, ήταν υπέροχα, αλλά γνωρίζαμε τον Alice για πολλά χρόνια. Είμαστε πολύ καλοί φίλοι με τον Alice. Τον ρωτήσαμε αν θα ήθελε να το κάνει, άρπαξε την ευκαιρία, το οποίο ήταν σπουδαίo νέo. Είναι αστείο, όμως· όταν βλέπεις κάτι, μέχρι να φτάσεις εκεί, δεν είσαι σίγουρος αν θέλεις πραγματικά να το κάνεις, αν το χρειάζεσαι πραγματικά αυτό μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Αλλά μόλις, μιλάω προσωπικά εδώ, μόλις έφτασα εκεί και είδα όλα τα άλλα σχήματα που συμμετείχαν, και τους ανθρώπους, έχεις απλά το υπέροχο συναίσθημα της αδελφότητας του να ανήκεις σε αυτό το ιδιαίτερο κλαμπ ανθρώπων. Και είναι μια μεγάλη αναγνώριση να σε τιμούν οι συνάδελφοί σου, βασικά. Και αυτοί είναι άνθρωποι που γνωρίζουν πώς είναι να βγαίνεις στους δρόμους, πώς είναι να ηχογραφείς ένα άλμπουμ. Ξέρουν τον τρόπο ζωής που ζεις μερικές φορές, όλα όσα χάνεις, όλα όσα πρέπει να εγκαταλείψεις για κάτι τέτοιο. Είναι μεγάλη τιμή. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος που τα καταφέραμε τελικά. Είναι μια σπουδαία διάκριση. Ήταν μια σπουδαία παράσταση στο τέλος της ημέρας. Υπήρχαν όλα τα διαφορετικά είδη συγκροτημάτων εκεί, από τον Eminem μέχρι την Dolly Parton, τους Duran Duran, τόσους πολλούς άλλους, τους Eurythmics. Είμαστε όλοι εκεί στον ίδιο χώρο. Όλοι ήταν εκεί κάτω και περνούσαν υπέροχα. Όλοι έμπαιναν στον ρυθμό, όποιος κι αν εμφανιζόταν. Ήταν τιμή μου που συμμετείχα σε αυτό.

Οι Judas Priest είναι ένα από τα πιο επιδραστικά και μακροχρόνια heavy metal συγκροτήματα όλων των εποχών. Πώς αισθάνεστε που συμβάλλατε καθοριστικά στη δημιουργία ενός ολόκληρου μουσικού ιδιώματος;
Πρόκειται για άλλη μια μεγάλη τιμή, έτσι δεν είναι; Ακούστε, ξεκινάς σε μια μπάντα, και αν είναι να στοχεύσεις ψηλά, δεν έχει νόημα να προσπαθείς να παίξεις αυτό που υπάρχει ήδη. Πρέπει να προσπαθείς να είσαι διαφορετικός, και να προσπαθείς να είσαι μοναδικός. Και αυτό ήταν ένα σημαντικό κίνητρο, να είσαι διαφορετικός από όλους τους άλλους και να προσπαθείς να είσαι καλύτερος. Ο τρόπος που ήταν τα πράγματα, ο τρόπος που εξελιχθήκαμε μετατράπηκε σε heavy metal. Δεν ήταν heavy metal από την αρχή. Όταν ξεκινήσαμε το 1969, ήταν απλά heavy rock ή progressive rock. Ακόμα και τότε! Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να βρει η μπάντα τα πατήματά της και να βρει την κατεύθυνσή της. Δεν τα είχε βρει μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, το 1978-1979. Όταν κάποιος έλεγε ότι είσαι heavy metal, απλά ήξερε για τι πράγμα μιλούσες, ήξεραν τι να περιμένουν. Εξελίχθηκε όλο αυτό, οι Black Sabbath έκαναν το ίδιο πράγμα, εμείς και οι Black Sabbath δηλαδή, μαζί σφυρηλατήσαμε το είδος του heavy metal, όπου από ένα σημείο και μετά, οι Black Sabbath, κάπως σαν να οπισθοχώρησαν για λίγο και μας έδωσαν το «βήμα». Και όπως λέω για κάθε άλμπουμ, απλά προσπαθούμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να το κάνουμε λίγο διαφορετικό και να προχωράμε. Και νομίζω ότι είναι ένας από τους λόγους που το heavy metal, το παραδοσιακό heavy metal, είναι τόσο ευέλικτο. Αν κοιτάξετε το ρεπερτόριό μας,  το “Before the Dawn”, θα σας κάνει να κλάψετε, σωστά; Το “Painkiller” που θα σας κάνει να φοβηθείτε και όλα τα ενδιάμεσα. Και αυτό ήταν το heavy metal. Αγκάλιασε όλα τα είδη των διαφορετικών στιλ μέχρι, πιθανώς τη δεκαετία του 1990, όπου τα πράγματα άρχισαν να κατακερματίζονται. Οι πιο εμπορικές μπάντες έγιναν εντελώς εμπορικές μπάντες, και μετά είχαμε το grunge, το speed metal, το death metal, και όλα πήγαν προς αυτές τις κατευθύνσεις. Ευτυχώς, νομίζω ότι όλα επανέρχονται στις μέρες μας, και οι μπάντες γίνονται και πάλι πιο ευέλικτες.

Mάθατε να παίζετε μπάσο σε ηλικία 15 ετών από τον πατέρα σας, ο οποίος ήταν μπασίστας σε τοπικούς καλλιτέχνες της τζαζ. Τι σας αρέσει σε αυτό το όργανο;
Είναι πραγματικά το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζονται όλα τα υπόλοιπα - αυτό και τα ντραμς. Δεν είναι απαραίτητα ένα είδος βιρτουόζικου οργάνου, αλλά είναι ένα σημαντικό μέρος της μπάντας. Είναι κάτι σαν, λέω ότι είναι η βάση, στο ακατέργαστο των τραγουδιών. Αυτό είναι που με ελκύει τόσο πολύ σε αυτό. Αρχικά, με ώθησε σε αυτό ο μπαμπάς, ως κοντραμπασίστας, που μου το έδωσε. Δυστυχώς, πέθανε όταν ήμουν 16 ετών, οπότε δεν είχα πολλές ευκαιρίες μάθησης από αυτόν. Αλλά δεν έχει σημασία τι στιλ μουσικής είναι. Το μπάσο είναι πάντα εκεί. Είναι το θεμέλιο, και όλα τα υπόλοιπα θα χτιστούν από πάνω.

Θυμάστε το πρώτο πράγμα που μάθατε να παίζετε;
Όχι, μόνο μερικές κλίμακες, ντο μείζονα και τέτοια πράγματα. Και είναι όλα «από τον λαιμό και κάτω», απλά πράγματα. Αλλά όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, πήγα και βρήκα ένα μπάσο, το οποίο ανακάλυψα ότι ήταν πολύ πιο εύκολο να παίξει κανείς, γιατί μπορούσες να το κουβαλήσεις εύκολα. Μπορούσες να το πας από το ένα μέρος στο άλλο, χωρίς να χρειάζεται να έχεις αυτοκίνητο με ανοιχτή οροφή. Μάλλον ήταν ένα blues τραγούδι, απλές blues γραμμές. Επειδή εκείνη την εποχή, τα πρώτα άλμπουμ που αγόραζα ήταν Beatles και Rolling Stones και τέτοια πράγματα. Νομίζω το πρώτο άλμπουμ ήταν το “Blues Breakers with Eric Clapton” του John Mayall. Το αγαπώ, ακόμα και σήμερα παραμένει κλασικό. Διάλεξα μερικές βασικές γραμμές από εκεί. Ήταν σαν ένα απλό blues τραγούδι με τρεις συγχορδίες, με λίγες νότες και μετά συνέχισα από εκεί, πήγα στους Cream που ήταν πολύ πιο προοδευτικοί, ο Jack Bruce ήταν πολύ πιο περιπετειώδης.

Τι θα λέγατε σε έναν 15χρονο που θα ήθελε να ξεκινήσει να παίζει μπάσο;
Θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα. Πιθανότατα δεν θα σταθεί μπροστά στη σκηνή και δεν θα λάβει όλη την αναγνώριση που πιθανόν αξίζει. Αλλά είναι κάτι που σε γεμίζει. Όπως είπα, οι καλοί μπασίστες είναι δύσκολο να βρεθούν. Πραγματικά είναι, βασικά επειδή νομίζω ότι όλοι θέλουν να παίζουν κιθάρα. Αλλά οι καλοί ντράμερ, το ρυθμικό τμήμα, είναι δύσκολο να βρεθεί. Οπότε πάντα θα υπάρχει δουλειά εκεί έξω. Στην εποχή μας, θα χρειαστούν υπομονή γιατί είναι πιο δύσκολο να εισέλθουν στο χώρο, ποτέ δεν ήταν εύκολο, αλλά τώρα, πια, είναι πιο δύσκολο. Είναι η χρηματοδότηση πίσω από αυτό, οι δισκογραφικές εταιρείες. Φυσικά το γεγονός ότι κανείς δεν αγοράζει πια δίσκους. Όλοι κάνουν streaming και αγοράζουν μέσα από αυτά, εννοείται. Οι δισκογραφικές εταιρείες δεν σου κάνουν συμβόλαιο επειδή τους αρέσεις, σου κάνουν συμβόλαιο επειδή θα βγάλουν λεφτά από εσένα. Και αν δεν βγάζουν λεφτά, προφανώς δεν θα επενδύσουν επάνω σου. Οπότε είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι ήταν παλιά. Αλλά με υπομονή, και αν υπάρχει ταλέντο, θα σε αναγνωρίσουν, ας προσπαθήσουν να βρεθούν και με άλλους ταλαντούχους μουσικούς και θα έχουν πιθανότητες να προχωρήσουν.

Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι ακούν τη μουσική σας καθημερινά;
Δεν το σκέφτεσαι. Πραγματικά δεν το σκέφτεσαι. Είναι υπέροχο που το κάνουν, και μας τιμά ειλικρινά. Αυτό που κάνεις, όταν το σκεφτείς, είναι κάτι προσωπικό. Ακόμα και πάνω στη σκηνή είναι κάτι προσωπικό, όταν βγαίνεις εκεί έξω. Στο Power Trip παίξαμε μπροστά σε περίπου 100.000 ανθρώπους. Αλλά εσύ δεν παίζεις μπροστά σε 100.000 ανθρώπους. Παίζεις στους λίγους που είναι μπροστά, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αυτό είναι κάτι προσωπικό, κάνεις αυτό που νιώθεις μέσα σου. Αλλά το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι μας ακούνε, μας τιμά πολύ που το κάνουν. Και μάλλον πρέπει να κάνουμε κάτι πολύ σωστά.

Είστε ένα άτομο που έχει επηρεάσει πολλούς άλλους, έχετε εμπνεύσει ανθρώπους να γίνουν μουσικοί, πώς ορίζετε την επιτυχία;
Έχει να κάνει με το πόσο ευτυχισμένος είσαι με το πού βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή, νομίζω. Πολλοί άνθρωποι λένε ότι παίζετε στη σκηνή μπροστά σε 100.000 ανθρώπους. Μα αυτό είναι κάτι προσωπικό. Κάποιοι άνθρωποι είναι αρκετά ευτυχισμένοι να έχουν μια δουλειά, να ζουν σε ένα μεσαίο σπίτι και απλά να είναι ευτυχισμένοι με τον τρόπο που ζουν με την οικογένειά τους, και αυτό επιτυχία είναι. Αν είσαι ευτυχισμένος με τη μοίρα σου, είσαι επιτυχημένος. Δεν έχει σημασία τι κάνεις. Αν είσαι μουσικός, αν κόβεις δέντρα, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος που το κάνεις. Αυτό είναι το τραγούδι της επιτυχίας.

Επισκέπτεστε ξανά την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι για μια πολυαναμενόμενη ζωντανή εμφάνιση στο Release Athens Festival. Τι σας έχει εντυπωσιάσει από τις επισκέψεις σας στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας;
Ναι, ισχύει. Αργήσαμε να την επισκεφτούμε, αλλά περάσαμε υπέροχα στην Ελλάδα και συνεχίζουμε να ερχόμαστε ξανά και ξανά. Είστε όλοι τόσο φιλικοί! Είστε τόσο ενθουσιώδεις με τη μουσική! Και, είστε όλοι τρελοί, γι’ αυτό και σας αγαπάμε, γιατί ταιριάζουμε απόλυτα. Είστε η πιο όμορφη χώρα με την τόση Ιστορία και τα τοπία στην ακτογραμμή είναι απλά πανέμορφα μέρη για να βρεθεί κανείς. Έχω έρθει στην Ελλάδα πολλές φορές για διακοπές με την οικογένειά μου γι’ αυτό το λόγο. Αγαπάμε την Ελλάδα γιατί είστε όλοι πολύ φιλικοί. Είστε όλοι πολύ καλοί μαζί μας όταν ερχόμαστε. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους αγαπάμε τη χώρα σας. Και θα συνεχίσουμε να επιστρέφουμε σε εσάς, παιδιά. Απλά την αγαπάμε.

Ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας στον πλανήτη Γη;
Ω, είναι τόσο δύσκολο. Η Ακρόπολη, όμως, είναι ένα από αυτά. Ναι, είναι απλά πανέμορφη. Θυμάμαι να μένω σε ένα ξενοδοχείο, είχαμε έρθει για να παίξουμε και βλέπαμε την υπέροχη θέα της. Δώσαμε ραντεβού για να συναντηθούμε με τη μπάντα και υπήρχε ένα μπαρ στον τελευταίο όροφο. Ο ήλιος έδυε ακριβώς πάνω του. Ήταν απολύτως εκπληκτικό. Υπάρχουν και άλλα όμορφα μέρη στον κόσμο επίσης, αλλά αυτό είναι μια από τις πιο όμορφες στιγμές, νομίζω. Έχω δει πολλά μέρη, όπως το Σαν Φρανσίσκο, που είναι επίσης μια όμορφη πόλη. Το ίδιο και το Λονδίνο, από ορισμένες περιοχές του, τουλάχιστον. Το πλεονέκτημα της Νέας Υόρκης, να μπαίνεις σε ένα ασανσέρ, να ανεβαίνεις στην κορυφή του Empire State Building και να βλέπεις τη θέα. Αλλά, αυτή η εικόνα της Ακρόπολης πραγματικά μου έμεινε, και θα μου μείνει για πάντα.

Τι μάθατε για τη ζωή περιοδεύοντας ως μουσικός με ένα από τα μεγαλύτερα metal συγκροτήματα;
Δεν ήμασταν πάντα μεγάλοι. Είναι ένα είδος ευχάριστου χάους. Μπορεί να είναι δύσκολο, μπορεί να είναι εύκολο, αλλά το απολαμβάνεις το ίδιο. Στο ξεκίνημά μας, φεύγαμε από το σπίτι με λιγοστά καύσιμα στο βαν, όσα χρειάζονταν για να φτάσουμε στην παράσταση. Στη συνέχεια, ελπίζαμε να πληρωθούμε για να βάλουμε καύσιμα στο βαν και να πάμε στον επόμενο προορισμό. Και κοιμόμασταν εκεί, βάζαμε ένα στρώμα πάνω από τον εξοπλισμό, χρησιμοποιούσαμε τις δημόσιες τουαλέτες για να διατηρηθούμε καθαροί… στο σήμερα, κάνουμε πολλές πτήσεις. Είναι όλα ευχάριστα. Μερικές φορές είναι δύσκολο. Ακόμα και όταν πετάς, είναι δύσκολο. Υπάρχουν φορές που κατεβαίνουμε από τη σκηνή στις 11 η ώρα, πηγαίνουμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο και πετάμε για το επόμενο μέρος. Έτσι, δεν πέφτουμε στο κρεβάτι πριν από τις 4 το πρωί. Και μετά πρέπει να σηκωθούμε για να κάνουμε διάφορα πράγματα. Αλλά είναι όλα ευχάριστα. Όλα αυτά, όπως είπα, είναι καλές και άσχημες στιγμές, αλλά είναι όλα ευχάριστα.

Πώς αντιμετωπίζετε την πίεση και τις σιωπές που συνοδεύουν τη ζωή ενός παγκοσμίως γνωστού μουσικού;
Πιθανότατα θα διατηρήσω την αίσθηση του χιούμορ μου, θα σας έλεγα να μην παίρνετε τον εαυτό σας στα σοβαρά. Είναι σημαντικό ένα αστειάκι, είναι σημαντικό να μπορείτε να γελάτε με τις δυσκολίες. Αυτό είναι το θετικό και το αρνητικό του να είσαι επιτυχημένος. Μερικές φορές δεν μπορείς να πας για ψώνια, θέλεις να ψωνίσεις εσώρουχα και δεν το κάνεις, επειδή θα σε δουν να το κάνεις! Όμως είναι αυτό που λέω, πρέπει να διατηρείς την αίσθηση του χιούμορ σου. Να είσαι έξυπνος, να είσαι χαρούμενος. Μπορείς να χειριστείς τα πάντα, αρκεί να είσαι στον σωστό δρόμο. Μπορεί κανείς να χειριστεί τα πάντα, την επιτυχία, την αποτυχία. Δεν έχει σημασία. Ένας μήνας αποτυχίας είναι απλά ένα πισωγύρισμα στο σκαρφάλωμα της σκάλας. Συνέχισε να αποτυγχάνεις μέχρι να το κάνεις σωστά. Είναι το ίδιο για όλους, υποθέτω, που γίνονται επιτυχημένοι. Υπάρχουν καλά και άσχημα· διατηρήστε την αίσθηση του χιούμορ σας και γελάστε με τις άσχημες στιγμές, και τότε όλα θα πάνε καλά.

Καλή συμβουλή! Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σας έδωσε ποτέ κάποιος άλλος μουσικός;
Δεν ξέρω, δεν νομίζω ότι το έκαναν ποτέ, όλοι έχουμε βρει το δικό μας δρόμο, πραγματικά. Μερικές φορές οι άνθρωποι σου δίνουν συμβουλές και δεν τις θέλεις, ούτως ή άλλως, οπότε τις ξεχνάς. Αλλά δεν νομίζω ότι κάποιος μου έδωσε κάποια συμβουλή που να αλλάξει την καριέρα μου όλα αυτά τα χρόνια. 

Πώς επαναφορτίζετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες; Πώς περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;
Είμαι οικογενειάρχης, βασικά, οικογενειακά πράγματα. Αγαπώ πολύ την οικογένειά μου και τα παιδιά. Τώρα έχουν μεγαλώσει όλα και έχουν φύγει από το σπίτι. Αλλά εξακολουθεί να είναι υπέροχο να περνάω πολύ χρόνο μαζί τους. Τρώμε τις γιορτές μαζί, κάνουμε εκδρομές, βγάζω βόλτα τον σκύλο. Μου αρέσει να βγάζω βόλτα τον σκύλο, ειδικά τα καλοκαίρια που κατεβαίνουμε στα κανάλια στα Midlands. Βασικά όταν ξεχνάς τι δουλειά κάνεις, αυτό είναι το σημαντικό. Δεν χρειάζεται να ασχολείσαι με τη δουλειά όλη την ώρα. Πιθανότατα θα καείς πολύ γρήγορα αν το κάνεις. Έτσι, όταν δεν περιοδεύουμε, όταν δεν ηχογραφούμε, απλά χαλαρώνω και γίνομαι κανονικός τύπος για λίγο.

Πόσο σας άλλαξε η πατρότητα;
Σου διδάσκει την αξία της ζωής, την απόλυτη σημασία που έχουν οι νέοι άνθρωποι. Αγαπώ όλα τα παιδιά μου πολύ, και δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν αν συνέβαινε κάτι σε κάποιο από αυτά. Και διδάσκεσαι, επίσης, ταπεινότητα και υπευθυνότητα. Είσαι υπεύθυνος για τη ζωή αυτού του ανθρώπου, ειδικά όταν είναι νέος, και αυτό δεν σταματά ποτέ. Ο Alex μου είναι τώρα 44, και είναι ο μεγαλύτερός μου. Και εξακολουθώ να αισθάνομαι υπεύθυνος γι’ αυτόν, αν και θα θυμώσει αν με ακούσει να το λέω αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι εξακολουθώ να αισθάνομαι υπεύθυνος γι' αυτόν και αυτό ισχύει το ίδιο και για τα άλλα τρία παιδιά μου.

Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις ένα συγκρότημα ζωντανό για περισσότερα από 50 χρόνια; Ποια θα λέγατε ότι ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή σε αυτό το μουσικό ταξίδι;
Με την ανοχή κρατάς τα πάντα ζωντανά. Ακούστε, ο καθένας μας έχει τις ιδιορρυθμίες της προσωπικότητάς του και την ιδιοσυγκρασίας του. Όπως είπα και πριν, με την αίσθηση του χιούμορ και τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, αντιμετωπίζεις τα πάντα. Όσο μπορείς να το κάνεις αυτό, θα τα πηγαίνεις καλά. Η φιλία είναι πολύ σημαντική, επίσης. Αν υπάρχει κάποια πραγματική εχθρότητα μέσα στο συγκρότημα, τίποτα δεν θα λειτουργήσει, απλά θα γίνει χειρότερο. Δεν ανοίγεις μεγάλα θέματα. Μιλάω μόνο για τα ασήμαντα πράγματα, γιατί, όταν είσαι μαζί με τους άλλους για όλες αυτές τις εβδομάδες και τους μήνες, θα πρέπει να ανεχτείς πολλά. Όταν δεν εργαζόμαστε, τα αρσενικά το έχουν αυτό, η φιλία παραμένει και χωρίς τη μουσική. Δεν είναι δύσκολο. Πραγματικά δεν είναι.

Νομίζω ότι είστε το μόνο μέλος των Judas Priest που δεν έφυγε ποτέ από το συγκρότημα, όντας ουσιαστικά ο σημαιοφόρος του συγκροτήματος. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Ναι, είναι ένα σημάδι. Είμαι απόλυτα ευτυχισμένος. Ποτέ δεν είχα την επιθυμία να κάνω κάτι άλλο. Όπως είπα, είναι δύσκολο να ξαναρχίσεις από την αρχή, γιατί αυτό είναι βασικά αυτό που έμαθες να κάνεις. Μέλη συγκροτημάτων φεύγουν και κάνουν τα δικά τους πράγματα, και ποτέ δεν είναι πραγματικά τόσο επιτυχημένα, σπανίως πάνε τόσο καλά όσο είναι με το συγκρότημα με το οποίο ξεκίνησαν. Γι’ αυτό λέω ότι είμαι απόλυτα ευτυχισμένος ακριβώς εκεί που είμαι. Ακόμα είμαι.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό μάθημα που σας έμαθε η ζωή, εντός ή εκτός μουσικής, και γιατί είναι σημαντικό για εσάς;
Χρειάζεται πολύς χρόνος για να το συνειδητοποιήσει κανείς, αλλά το πιο σημαντικό είναι η αξία της σχέσης που οικοδομείς με τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, ή ό,τι άλλο έχεις. Στην αρχή σου, είσαι πολύ νέος και θέλεις να βγεις εκεί έξω και να ακολουθήσεις τον δρόμο σου, να κάνεις όσα θέλεις και όσο γίνεται αυτό, θα αφήσεις ανθρώπους πίσω και θα το κάνεις γιατί προσπαθείς να γίνεις καλύτερος στη ζωή. Είσαι εκεί έξω και προσπαθείς να κερδίσεις μια αξιοπρεπή ζωή. Αλλά μερικές φορές, μπορεί να ξεχνάμε πόσο σημαντικοί είναι κάποιοι άνθρωποι. Μου πήρε περίπου 30 χρόνια για να το κάνω αυτό. Ίσως και 40. Αυτό ήταν το μάθημα της ζωής μου. Δεν καταλαβαίνεις ότι κάτι είναι τόσο σημαντικό μέχρι να μην το έχεις πια.

Όταν ξεκινήσατε πιστεύατε ότι η καριέρα σας θα διαρκούσε τόσο πολύ;
Όχι, ποτέ. Δεν το φανταζόμουν όταν ξεκινήσαμε το 1969. Η ιδέα ότι οι άνθρωποι, στην ηλικία μας, μπορούν να το κάνουν ακόμα στα 70 τους, δεν υπήρχε τότε, ακόμα και ο David Crosby, ήταν μόλις στα 60 του. Ο Frank Sinatra, ο Bill Haley ήταν στην ηλικία των 40 και η ιδέα ότι κάποιος θα μπορούσε να το κάνει στην ηλικία μας δεν υπήρχε. Ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα κρατούσε τόσο πολύ όσο κράτησε.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι των Judas Priest που να συνδέεστε προσωπικά;
Πιθανότατα το αγαπημένο μου τραγούδι όλων των εποχών είναι το “Dissident Aggressor”. Μου αρέσει γιατί είναι ωμό. Αποτελείται από δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς και φωνητικά. Ο ντράμερ που το έφτιαξε, ο Simon Phillips, έβαλε ένα υπέροχο τύμπανο σε αυτό. Ήταν πολύ λιτό. Άφησε να αναπνεύσουν τα υπόλοιπα όργανα. Ηχογραφήθηκε πιθανόν σε μία λήψη, ίσως σε δύο. Και μετά νομίζω ότι μάλλον προσθέσαμε μια κιθάρα κάτω από το lead break και είπα «αυτό είναι». Είναι ένα τόσο συναρπαστικό, ωμό, ροκ τραγούδι και είναι το αγαπημένο μου όλων των εποχών μέχρι σήμερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμώ τα υπόλοιπα κομμάτια, είναι η προσωπική μου άποψη για τους λόγους που είπα παραπάνω.

Επιστρέφοντας στο άλμπουμ “Invincible Shield”, ποια είναι τα αγαπημένα σας κομμάτια;
Θα έλεγα το ομώνυμο κομμάτι. Νομίζω ότι είναι ένα τρομερό τραγούδι, βασικά επειδή έχει τόσες πολλές μικρές διακλαδώσεις εκεί μέσα. Υπάρχουν αλλαγές στα πλήκτρα, συμβαίνουν πολλά πράγματα. Και είναι ένα «φλύαρο» τραγούδι, όχι ιδιαίτερα περίπλοκο, αλλά με πολλά διαφορετικά μέρη και διαφορετικά μοτίβα τύμπανου και μπάσου. Το επόμενο που έχω ξεχωρίσει είναι το “Giants in the Sky”, επίσης για τον ίδιο λόγο, επειδή υπάρχουν πολλά διαφορετικά μέρη σε αυτό.

Τελευταία ερώτηση, ποιο είναι το πιο heavy metal πράγμα που έχετε κάνει ποτέ στη ζωή σας;
Δεν ξέρω. Δύσκολη ερώτηση! Το πιο heavy metal πράγμα που έχω κάνει… Δεν ξέρω, συνηθίζαμε να νοικιάζουμε μοτοσικλέτες… το να πέφτω πολλές φορές είναι ίσως το πιο heavy metal πράγμα που έχω κάνει, αν αυτό εννοείτε.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Ήταν τιμή να μιλήσω μαζί σας και ανυπομονώ να σας ξαναδώ για άλλη μια φορά, ζωντανά στην Αθήνα. Σας εύχομαι τα καλύτερα!
Εγώ ευχαριστώ, Δημήτρη. Ανυπομονούμε να σας ξαναδούμε σύντομα. Αντίο!