Birds Of Vale: H ανεξάρτητη ελληνική σκηνή πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο

Δεν κρύβω ότι το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε στους Birds Of Vale, πριν ακόμα τους ακούσω, ήταν το εξώφυλλο του “Limbo”, artwork που ανήκει στον Δημήτρη Χατζή και ξεχωρίζει σε σχέση με τα συντριπτικά περισσότερα από τα εξώφυλλα που βλέπουμε από ελληνικά σχήματα. Κι αν μοιάζει κάπως δυστοπικό, το συγκρότημα έχει σοβαρούς λόγους: «Οι συγκρούσεις, η απογοήτευση και η αγωνία που υπάρχει στην ατμόσφαιρα, όταν τα πράγματα μοιάζουν λογικά, αλλά καταλήγουν εντελώς παράλογα, αποτέλεσαν τη βασική έμπνευση και επιρροή μας γι’ αυτόν τον δίσκο». Ύστερα, είναι τα blues: εκείνη η βαριά αίσθηση από το ύφος των Led Zeppelin που έχει αναβαπτισθεί στα nineties από το grunge αλλά και εν γένει από τον σκληρό ήχο, αρκετός Lanegan και Cornell, ένας ολόκληρος γεμάτος δύναμη κόσμος που έχουμε καιρό να συναντήσουμε στα ελληνικά μουσικά πράγματα.

Πού ήσασταν κρυμμένοι εσείς; Είχαν κάποιοι από εσάς συμμετάσχει σε άλλες μπάντες πριν φτιάξετε τους Birds Of Vale;
Καλημέρα, καλησπέρα Γιώργο! Τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε όλοι μαζί στην Αθήνα και ναι, γνωριζόμαστε από παλιά. Μερικοί από εμάς έχουμε παίξει μαζί στο παρελθόν, σε άλλες μπάντες. Οι Birds υπάρχουν με αυτή την μορφή από τις αρχές του 2020, αλλά δυστυχώς ο covid μας σταμάτησε πολλές φορές τα δύο πρώτα χρόνια. Παρόλα αυτά καταφέραμε να μπούμε στο στούντιο και να ηχογραφήσουμε το πρώτο μας double single, το οποίο είχε κυκλοφορήσει αρχές του 2021.

Πώς συναντηθήκατε;
Εκτός από το ότι παίζαμε μαζί παλιά, εγώ (Λαζ, κιθάρα) με τον Κωστή (μπάσο) πάντα θέλαμε να παίξουμε heavy blues και να φτιάξουμε ένα δικό μας project με βάση αυτό το ύφος. Αφού τελειώσαμε με άλλες υποχρεώσεις και βρεθήκαμε ξανά κοντά και στην Αθήνα (Ο Κωστής έλειπε για κάποιο διάστημα στο εξωτερικό), ξεκινήσαμε να παίζουμε και να γράφουμε το υλικό, το οποίο τελικά, οδήγησε στους Birds. Όταν ήρθε η στιγμή η αρχική αυτή ιδέα να υλοποιηθεί υπό τη μορφή μπάντας, σκεφτήκαμε το Νίκο (Μανάτο, τύμπανα), με τον οποίο επίσης είχαμε παίξει μαζί στο παρελθόν, και το Νίκο (Λιάκο, φωνητικά), τον οποίο τον γνωρίζαμε και ξέραμε ότι του άρεσαν οι Zeppelin!

Ποια ελληνικά συγκροτήματα ακούγατε ως πιτσιρικάδες;
Δύο μπάντες που μας καλύπτουν όλους είναι οι Τρύπες και οι Last Drive. Ειδικά, ο ήχος των πρώτων μας θύμιζε κάτι από το εξωτερικό, ίσως και γι’ αυτό να μας άρεσαν τόσο πολύ. Αν ήμασταν πιτσιρικάδες σήμερα όμως θα σου απαριθμούσαμε μια πληθώρα από μπάντες, γιατί η ανεξάρτητη ελληνική σκηνή τα τελευταία χρόνια πηγαίνει συνεχώς από το καλό στο καλύτερο.

Ανέφερες τα heavy blues και τους Led Zeppelin πριν από λίγο. Πώς νιώθετε γι’ αυτούς;
Πράγματι τα heavy blues είναι πολύ σημαντικά για τον ήχο μας, ενώ οι Led Zeppelin, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το κοινό μας σημείο αναφοράς και τους λατρεύουμε. Συνεχίζοντας για τα blues, καλλιτέχνες όπως Gary Clark Jr, John Mayer και Eric Clapton είναι από τις βασικές μου επιρροές, οπότε αυτό πάντα επηρεάζει τις ιδέες και τον ήχο της μπάντας.

Αν και αναφέρετε τους Graveyard και τους Rival Sons ως βασικές επιρροές σας, ακούω αρκετούς Screaming Trees στο ύφος σας. Τι λέτε για τον Mark Lanegan;
Ο Lanegan είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του, ένας σύγχρονος καταραμένος ποιητής. Έχει κάνει τόσα πολλά. Ξεχωρίζουμε σίγουρα τη δισκογραφία που έχει με τους Queens Of The Stone Age, ενώ τα “Bubblegum” και “Blues Funeral” είναι διαμάντια. Η μελαγχολία και το πολύχρωμο σκοτάδι που αποπνέουν οι μουσικές αλλά οι στίχοι του, θα αποτελούν πάντοτε επιρροή για εμάς.

Επίσης ακούω και αρκετούς Soundgarden αλλά και Pearl Jam… Καλά κάνω;
Η αλήθεια είναι ότι ξεκινώντας τη μπάντα, προσωπικά δεν φανταζόμουν ότι η μουσική μας θα έχει grunge στοιχεία. Αυτό έρχεται κυρίως από το Νίκο (Λιάκο), ο οποίος ακούει (ΦΟΥΛ!) Soundgarden και ιδιαίτερα Chris Cornell.

Τα δύο παλαιότερα κομμάτια που υπάρχουν στο Bandcamp σας και δεν έχουν συμπεριληφθεί στον δίσκο είναι κάπως πιο… νότια. Ισχύει;
Λοιπόν, κοίταξε τι συμβαίνει: όσοι ακούν τη μουσική μας, έχουν πάντοτε κάτι να μας πουν σε σχέση με επιρροές και ομοιότητες, κάτι που είναι απόλυτα φυσιολογικό και που κάνουμε όλοι μας όταν ακούμε κάτι καινούριο. Οπότε, ως προς αυτό που μας ρωτάς, η αλήθεια είναι ότι δεν το έχουμε σκεφτεί ποτέ, ούτε ήταν κάτι εσκεμμένο! Σίγουρα όμως μας αρέσει και θα θέλαμε κάποια στιγμή στο μέλλον να είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε σε κάποιο βαλτώδες δάσος στο Nashville (όντως!).

Με το stoner πώς είσαστε;
Υπάρχουν περίοδοι που κάνουμε παρέα μαζί του και άλλες που δεν θέλουμε καθόλου. Κατά τη διάρκεια ηχογράφησης του δίσκου μάλλον αράζαμε μαζί του (σε κάποιες φάσεις), ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνουμε απόλυτα! Ακόμα και τώρα που γράφουμε καινούριο υλικό, δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς τι συμβαίνει και που θα πάει όλο αυτό.

Μπήκατε με συγκεκριμένη οπτική ως προς την παραγωγή του δίσκου ή όλα βγήκαν επιτόπου με τον Alex;
Γνωρίζαμε σε μεγάλο βαθμό τι θέλαμε να κάνουμε, το ύφος και την αισθητική που θα θέλαμε να ακολουθήσουμε στο “Limbo”. Έχοντας συνεργαστεί με τον Alex στο double single, ήμασταν σίγουροι ότι είναι ο άνθρωπος μας και ότι θα αποτύπωνε στο μέγιστο αυτό που σκεφτόμασταν. Όπως και έγινε! Από την πρώτη επαφή του με τα κομμάτια μέχρι και την τελευταία μέρα της μίξης ήταν πάντοτε εκεί, και συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να βγει το τελικό αποτέλεσμα. Επίσης τον αγαπάμε πολύ. Στην υγειά σου, Alex!

Πώς αποφασίσατε να βγάλετε cd και κασέτα μα όχι βινύλιο;
Όπως αναφέρεις, το “Limbo” θα κυκλοφορήσει εντός των επόμενων μηνών, σε CD και κασέτα, από τη Bitter Tea Records. Αναφορικά με το βινύλιο, είναι ο αγαπημένος μου εθισμός! Οπότε, θα μου άρεσε πολύ να κυκλοφορήσει και σε αυτή τη μορφή το “Limbo”, όμως, όπως καταλαβαίνεις, αυτό είναι μια αρκετά κοστοβόρα διαδικασία για μια σχετικά νέα και ανεξάρτητη μπάντα. Ποτέ δεν ξέρεις όμως!

Το εξώφυλλο είναι φανταστικό. Ποιος το έχει φτιάξει; Πώς καταλήξατε σ’ αυτό;
Χαιρόμαστε που σου αρέσει! Το artwork είναι του Δημήτρη Χατζή και θα τον βρείτε στα social ως @calma_coils. Είναι ο άνθρωπος στον οποίο εμπιστεύομαι τα tattoo μου, οπότε τι καλύτερο από αυτό; Κατάφερε να αποτυπώσει με τον πιο ωραίο τρόπο το vibe της αγωνίας, της έντασης αλλά και της ήρεμης αισιοδοξίας που προσπαθήσαμε να του περιγράψουμε όταν μιλήσαμε μαζί του.

Πώς είναι η καθημερινότητά σας; Τι κάνουν τα μέλη μιας μπάντας όταν δεν κάνουν πρόβες;
Έχουμε day jobs, 9 to 5, οπότε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας, μας βρίσκει εκεί. Σίγουρα ασχολούμαστε με τη μπάντα μετά τη δουλειά (αλλά και παράλληλα με αυτή!). Επίσης παίζουμε πολλή μουσική και μερικοί από εμάς έχουν και άλλα projects. Επίσης, ο Κωστής ασχολείται και με τη Bitter Tea Records, στην οποία συμμετέχει.

Τι βόλτες κάνετε στην Αθήνα;
Γενικά τα πίνουμε τα ποτάκια μας, σίγουρα στο κέντρο αλλά μας αρέσει και να ανακαλύπτουμε όχι τόσο crowded μαγαζιά, τα οποία παίζουν τη μουσική που (εγώ με τον Κωστή) ακούγαμε όταν ήμασταν 15, δηλαδή Mötley Crüe (<3) και τα συναφή.

Τι διαβάζετε;
Δυστυχώς διαβάζουμε για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας κάθε μέρα. Επιπλέον, το «Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο» του Προυστ και τη «Βραδύτητα» του Κούντερα, διότι δυστυχώς, δεν έχουμε το χρόνο να διαβάσουμε όση λογοτεχνία θα θέλαμε (και μάλλον θα έπρεπε!). Ακούμε πάρα πολλή μουσική όμως και έστω και σε μικρό βαθμό, αναπληρώνουμε την παραπάνω έλλειψη.

Τι όνειρο έχετε ως άτομα και ως μπάντα;
Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να κάνουμε πιο πολύ focus στη μπάντα. Σίγουρα έχουμε ο καθένας μας τα όνειρα του και τις αγωνίες του, αλλά θέλουμε να μιλήσουμε για τα κοινά μας όνειρα, γιατί αυτά είναι που μας ενώνουν και που μας δίνουν το drive να συνεχίζουμε. Ένα από αυτά, συνέβη ήδη, με το να κυκλοφορήσουμε τον πρώτο μας δίσκο και είμαστε πολύ χαρούμενοι για τα όμορφα λόγια που ακούμε! Από εκεί και πέρα θέλουμε πολύ να παίξουμε σε φεστιβάλ όπως και κάποια στιγμή να καταφέρουμε να ανοίξουμε τη συναυλία μιας από τις «μεγάλες» αγαπημένες μας μπάντες.

Πότε να περιμένουμε να σας δούμε live;
Στην Αθήνα δεν γνωρίζουμε ακόμα το πότε, αλλά φανταζόμαστε ότι δεν θα αργήσει. Επιπλέον, βρισκόμαστε στη διαδικασία που οργανώνουμε το πρώτο μας tour, το οποίο θα περιλαμβάνει dates και στο εξωτερικό! TBA soon!