Χρήστος Θηβαίος: Να ονειρευόμαστε με τα πόδια στη γη και το βλέμμα στον ουρανό

Το ελληνικό τραγούδι και ειδικά αυτό που ονομάζαμε «έντεχνο» μεσουρανούσε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 αλλά και αργότερα μέχρι σχεδόν τα τέλη της δεκαετίας του 2000. Η ανάδειξη ποιοτικότερων μορφών του ελληνικού τραγουδιού έμοιαζε αναγκαία μετά τη δεκαετία του 1980, που ειδικά στα τέλη της έφερε αρκετά μέτριο υλικό. Ο Χρήστος Θηβαίος ξεκινάει δημιουργώντας τους Συνήθεις Ύποπτους μαζί με τον Αλέκο Βασιλάτο και τον Τάσο Λώλη ήδη από το 1994. Οι «Μέρες Αδέσποτες» έρχονται το 1996 κι είναι ένας σπουδαίος δίσκος. Όμως, η μεγαλύτερες στιγμές του έρχονται μέσα από τη συνεργασία του με τον Θάνο Μικρούτσικο, τόσο στη σκηνή, όσο και στη δισκογραφία με τον «Άμλετ της Σελήνης», για πολλούς ένας από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους.

Ο Χρήστος Θηβαίος συνάντησε για πρώτη φορά τον Παναγιώτη Μάργαρη το 1997, στις ηχογραφήσεις του «Πόσο Πολύ Σ’ Αγάπησα». Τώρα, εκτός του ότι παρουσιάζουν το ολοκαίνουργιο τραγούδι τους «Μαζί Δε Φοβάμαι» σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου, ετοιμάζονται να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα που δημιούργησαν για το Cajade Musica τις Κυριακές 25 Φεβρουαρίου, 3 και 10 Μαρτίου στις 20:30.

Χρήστο, δεν σου κρύβω ότι το καινούργιο τραγούδι με συγκίνησε ήδη από την πρώτη του ακρόαση. Και η συγκίνηση αυτή με έφερε μπροστά στο ότι ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούμε, ζούμε δύσκολες εποχές. Νιώθεις καθόλου έτσι;
Ζούμε δύσκολες εποχές από τη μνήμη των οικείων μας. Όμως η κληρονομιά που μας χάρισαν είναι να τις μοιραζόμαστε! Έτσι μαζί δε θα φοβόμαστε!

Ο Οδυσσέας Ιωάννου δίνει σ’ αυτό το τραγούδι την ανάγκη που έχουμε όλοι από βαθιές στενές προσωπικές σχέσεις. Μήπως αυτή η επιστροφή στη σημασία τους, κρύβει και μιαν αίσθηση διάψευσης;
Διαψεύδεται στα λόγια του κάθε ποιητή η αποξένωση και η απομόνωση. Το τραγούδι, η μουσική και η αφήγηση σε αυτό τον τόπο, είναι η υπόσχεση που μας διέπει και μας προτρέπει να αφουγκραζόμαστε διαρκώς το «Εμείς» απέναντι στο «Εγώ».«Μόνος σου πας πιο γρήγορα, μαζί πάμε πιο μακριά»!

Πάνε περισσότερα από 25 χρόνια από τότε που συναντηθήκατε με τον Παναγιώτη Μάργαρη. Ήταν μια εντελώς διαφορετική εποχή αυτή. Το ελληνικό τραγούδι ήταν σε μεγάλη άνθηση. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
Θυμάμαι τον ενθουσιασμό του ερασιτέχνη και τη δίψα του τεχνίτη να γίνει διαρκώς καλύτερος στο εργαστήρι του. Όλα αυτά μας ακολουθούν για πάντα και δεν μειώνονται από τη φθορά της ηλικίας. Ανανεώνονται από τη χαρά που μεταμορφώνεται σε χάρη.

Πώς δουλέψατε τα τραγούδια για να παρουσιαστούν με μια κλασική κιθάρα και μια φωνή;
Ακριβώς αυτή η διάθεση μας έφερε κοντά στις κιθαριστικές μας ρίζες, σαν θεατές στο ίδιο έργο μιας Μπουάτ του μέλλοντός μας. Ζήτω το ελληνικό τραγούδι!

Θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι το ελληνικό τραγούδι δεν είναι πλέον κυρίαρχο στις μέρες μας; Αν ναι, βλέπεις κάποιους συγκεκριμένους λόγους γι’ αυτό;
Με τον Διονύση Σαββόπουλο γνώρισα μία συγκλονιστική ορχήστρα και χορωδία νέων παιδιών, ηλικίας Γυμνασίου και Λυκείου. Η Ορχήστρα Νέων του Βόλου. Μπράβο τους! Είναι η ελπίδα μας μέσα από μία βαθιά πληγείσα γη!

Ένα μεγάλο κεφάλαιο της μουσικής σου πορείας ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος. Όσοι συνεργάστηκαν μαζί του, θα μπορούσαν να μιλούν ώρες για τη συνεργασία αυτή. Τι είναι αυτό που θα ήθελες να μοιραστείς σήμερα;
Ξεχωρίζω τη γενναιοδωρία του, το χιούμορ του και τη συνεχή του παραίνεση για δημιουργία.

Τώρα που έχουν αλλάξει πολλά, δεν υπάρχει για παράδειγμα ιδιαίτερη δισκογραφία, πώς και πού βλέπεις να πηγαίνει το ελληνικό τραγούδι;
Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά! Οφείλουμε όλοι μας ειλικρίνεια, φαντασία και λογική. Να ονειρευόμαστε με τα πόδια στη γη και το βλέμμα στον ουρανό. Το μέλλον είναι στην αγκαλιά των παιδιών μας.