O billy woods και η βιομηχανία της νοσταλγίας

Λίγα λεπτά αργότερα κατηφορίζουμε με τον μεγάλο billy woods τη Σολομού στον δρόμο για το Φαραώ: «Πάλι καλά που κατάφερα να έρθω παρ’ ότι έχασα την πτήση μου» μας λέει. «Ντάξει, τώρα είσαι εδώ» του απαντάω εγώ, «θα μείνεις μέχρι τη Δευτέρα, έτσι δεν είναι;» «Όχι. Έπρεπε να αλλάξω το εισιτήριό μου και φεύγω Κυριακή τελικά. Η μητέρα των παιδιών μου έχει ραντεβού στον γιατρό την Τρίτη και πρέπει να κρατήσω τα παιδιά» μου λέει ο woods.

Κοιτάει δεξιά αριστερά και πάνω κάτω καθώς προχωράμε, σαν να θέλει να ρουφήξει όλη την πόλη σε δευτερόλεπτα: «Ξέρεις τι μου θυμίζει η Αθήνα; Την Τζαμάικα. Αυτές οι παραμελημένες πολυκατοικίες, ναι, μου θυμίζουν την Τζαμάικα – είναι η μητέρα μου από εκεί. Έχει και κάτι από Βερολίνο, αυτό το μποέμ vibe. Ξέρεις, στη Σκανδιναβία τα πάντα μοιάζουν τόσο τέλεια, εδώ φαίνονται λίγο χαοτικά» σχολιάζει. «Ισχύει σε έναν βαθμό» λέω στον woods, αλλά υπάρχει μια ασυνέπεια που χαρακτηρίζει την Αθήνα. Τη μια στιγμή αισθάνεσαι ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και την άλλη παθαίνεις ασφυξία από την υπερβολική αστυνόμευση.

«Τι θα πιείτε;» μου λέει ο Γκλεμπ, ο μπάρμαν του Φαραώ. Ο woods παραγγέλνει ένα ντάκιρι, εγώ παίρνω μια μπίρα. Εξηγώ στον woods ότι ο Γκλεμπ είχε δικό του μπαρ στην Ουκρανία και ότι ετοιμαζόταν να ανοίξει το δεύτερο όταν ξέσπασε ο πόλεμος… Η συζήτηση κάπως πάει στην Ιαπωνία: «Ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στον κόσμο να παίζω είναι το Τόκιο» μου λέει ο woods. «Τα κάνουν όλα τόσο τέλεια. Ξέρεις, φτιάχνουν τζιν αμερικάνικου στιλ καλύτερα από τα ίδια τα αμερικάνικα! Πριν από μια συναυλία στο Τόκιο ζήτησα σε ένα μπαρ ένα Cognac75 – μια παραλλαγή του κλασικού French75. “Όχι δεν μπορούμε να το φτιάξουμε”, μου λένε από το μπαρ. Xρειάστηκε να κάνουν μια μίνι σύσκεψη για να αποφασίσουν ότι τελικά δεν μπορούν να μου το σερβίρουν γιατί δεν ήταν στον κατάλογο και άρα δεν θα ήταν τέλειο! Respect δεν λέω, αλλά προσωπικά δεν θα μπορούσα να ζω έτσι».

Fast forward μερικές ώρες, Κυριακή, λίγο πριν ο woods φύγει για αεροδρόμιο. Οδηγάω νότια, στα μέρη μου. Το μυαλό μου ταξιδεύει... Πώς να ήτανε παλιά στις Τζιτζιφιές, δίπλα στη θάλασσα; Τη δεκαετία του 1950 πρέπει να κολυμπούσαν εδώ μπροστά. Στρίβω αριστερά Θησέως, λίγο πριν την ντίσκο Boom Boom, έφτασα στα Άργουρα. Ο woods μας είπε ότι έχει μανία με τα θαλασσινά και μας ζήτησε να τον πάμε κάπου να δοκιμάσει πριν φύγει. Ο κυρ Νίκος φέρνει το ένα πιάτο μετά το άλλο – μύδια, στρείδια, γαρίδες με φράουλες. «Είναι πάρα πολύ ωραίο το φαγητό σας» του λέει ο woods. Ο Στέφανος μας λέει ότι όταν πρωτοάνοιξε το μαγαζί πριν χρόνια δεν μάζευε τόσο κόσμο και είχε απογοητευτεί ο κυρ Νίκος, τώρα ήταν τίγκα δεν έπεφτε καρφίτσα.

«Τι είναι αυτά, Νίκο;» ρωτάει ο Στεφ. «Είναι χηνόμυδα, τα νύχια του δράκου ή του διαβόλου, έτσι τα λένε. Τα βρίσκεις στην Πορτογαλία, τη Βόρεια Αφρική κολλημένα σε απόκρυμνους βράχους. Θεωρείται πολύ γκουρμέ πιάτο, κάποιοι τα κάνουν με ζελέδες με τέτοια πράγματα, εγώ δεν τα πειράζω, λίγο βράσιμο και αυτό είναι» απαντά ο κύριος Νίκος. «Στη Νέα Υόρκη πού θα πρότεινες να πάει κανείς να φάει ψάρια και θαλασσινά;» ρωτάει ο Στέφ τον woods. «Είναι ένα μέρος στο Queens ενός Αιγύπτιου που λέγεται “Abuqir”. Μπαίνεις, διαλέγεις τι θέλεις να φας και στα φτιάχνει επί τόπου. Δεν του λες πώς να τα κάνει, τα μικρά ψάρια γίνονται στο τηγάνι, άλλα στη σχάρα κ.λπ.».

«Woods, πώς σου φάνηκε το live εχθές; Σου άρεσε;» «Εξαρτάται τι ακριβώς εννοείς όταν με ρωτάς αν μου άρεσε. Έκανα τα λιγότερο δυνατά λάθη, άρα σε γενικές γραμμές ήταν καλό. Άκουγα πολύ καλά στη σκηνή και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Μου άρεσε πολύ ο χώρος, μου θύμισε downtown Νέα Υόρκη μιας συγκεκριμένης περιόδου. Έμοιαζε αμφιθεατρικός και είχε βάθος δεξιά και αριστερά. Μ’ αρέσει να βρίσκω με τα μάτια μου σημεία στο κοινό και να επανέρχομαι σε αυτά κατά τη διάρκεια της συναυλίας». Του αναφέρω ότι μου φάνηκε πως η συναυλία κύλησε αβίαστα, σαν νερό – ούτε που κατάλαβα πού πήγαν ενενήντα λεπτά. «Πιο κοντά στα εβδομήντα πέντε, ογδόντα» με διορθώνει ο woods, «κάποιες αλλαγές ήταν οι ίδιες όπως στα άλμπουμ μου, οπότε λειτουργούν καλά. Οι υπόλοιπες εναλλαγές λειτουργούν επίσης καλά ηχητικά μεταξύ τους, από Armand Hammer, Hiding Places, Year Zero με τον Danny Brown, μέχρι τα πιο vibey νούμερα όπως το Pollo Rico».

«Πόση ώρα είναι από εδώ το αεροδρόμιο;» ρωτά. «37 λεπτά. Να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες» πετάχτηκα εγώ. «Ok, πρέπει να τις βγάλουμε όμως τώρα», λέει ο woods με αποφασιστικότητα. Δεν έχανε άλλη πτήση με τίποτα, ειδικά αυτή για το JFK.