Μechanimal

Οι Μechanimal έχουν έτοιμο το νέο τους άλμπουμ και μας μιλάνε για όλα λίγο πριν την παρουσίαση του «Secret Science» στην Death Disco στις 20/12. Και ξέρουμε πόσο καλά λάιβ δίνουν. Όπως ξέρουμε και την πορεία του Γιάννη Παπαϊωάννου ως ΙΟΝ και την εκπληκτική σκηνική παρουσία του γνωστού φωτογράφου Freddie F.

Πότε γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία των Mechanimal και τι άλλαξε από τότε;

Το καλοκαίρι του 2011. Αφορμή ήταν κάποια κομμάτια τα οποία «απαιτούσαν» μια διαφορετική, πιο οργανική προσέγγιση από το techno περιβάλλον των παραγωγών του ΙΟΝ. Από τότε μέχρι σήμερα το σχήμα έχει εξελιχθεί, έχει αποκτήσει μια καθαρά δική του αισθητική και προχωρά σε ένα δρόμο συνεχούς εξερεύνησης χωρίς περιορισμούς, αλλά με συγκεκριμένους κανόνες οι οποίοι υπηρετούν, αυστηρά και μόνο, την καλλιτεχνική υπόστασή του

Πόσο σημαντικά είναι τα λάιβ για σας; Είναι σαν να προηγούνται και όχι να ακολουθούν της κυκλοφορίας του άλμπουμ;

Τα gigs είναι η ζωντανή αναπαράσταση αυτών που κάνουμε στο στούντιο όταν γράφουμε, απλώς πιο οργανωμένα, ακόμα και στην πιο θορυβιστική τους λεπτομέρεια. Είναι σημαντικά γιατί εκεί φαίνεται το δέσιμο και η συνοχή του συνόλου, χωρίς την ανάγκη του αυτοσχεδιασμού. Είναι όλα μελετημένα. Τα τραγούδια τα έχουμε γράψει από πριν. Tα έχουμε προβάρει ξανά και ξανά μέχρι να τα απομνημονεύσουμε και να μη χρειάζεται να σκεφτόμαστε οτιδήποτε τεχνικό ή βαρετό ενώ παίζουμε. Σαν κάθε φορά, τα κομμάτια να ζωντανεύουν από τα εργαλεία και τα μηχανήματα που τα δημιούργησαν, τα οποία απλά έχουν μεταφερθεί σε έναν άλλο χώρο από αυτόν που αρχικά τα γέννησαν.

Πώς δημιουργήθηκε το Secret Sience και πόσο ικανοποιημένοι είστε με τη συνεργασία της Inner Ear;

Ξεκίνησε να γράφεται τον Νοέμβριο του 2013 αμέσως μετά την παράστασή μας στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Η επεξεργασία των ηχογραφημένων «πληροφοριών» τελείωσε τον Μάρτιο του 2014. Ο Περικλής Πιλαβάς, ο διευθυντής της Inner Ear, πήρε το πρώτο demo στα χέρια του λίγο μετά το Πάσχα και στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού το άλμπουμ ήταν έτοιμο για μάστερινγκ. Το γεγονός ότι η συνεργασία με την Inner Ear συνεχίζεται, δείχνει αν μη τι άλλο ότι και τα δύο μέρη επικοινωνούν, υποστηρίζουν το ένα το άλλο και συνεργάζονται ομαλά για το κοινό τους καλό. Ο Περικλής είναι ένας άνθρωπος ο οποίος τρέφει μια πολύ μεγάλη αγάπη για τη μουσική, έχει αποδείξει έμπρακτα την αγάπη του για την ελληνική σκηνή, έχει προτείνει τις ιδέες και τις απόψεις του για τους Mechanimal, αλλά δεν έχει επέμβει καθόλου στην καλλιτεχνική τους ελευθερία. Και αυτό το σεβόμαστε και το εκτιμάμε.

Πώς σας φαίνεται ο τόσο διαφορετικός σήμερα τρόπος διάθεσης της μουσικής;

Είναι πιο άμεσος και πιο γρήγορος, πιο βολικός ίσως για μια γενιά που δεν έχει μάθει να ακούει δίσκους σε πικάπ ή να στέλνει demo σε κασέτες με το ταχυδρομείο. Ωστόσο, η υπερφόρτωση της πληροφορίας και ο ρεαλισμός της απεραντοσύνης του ψηφιακού κόσμου φαντάζει σαν ένα οργανωμένο σύνολο προκλήσεων που σε μαθαίνει να ακούς αποσπασματικά και όχι αφοσιωμένα, καθώς επίσης και να αντιμετωπίζεις κάθε καλλιτεχνική σου πράξη ως στρατηγική μάρκετινγκ.

Με έναν ήχο που απευθύνεται σε ένα διεθνή κοινό ποιες είναι οι δυνατότητες για ένα ελληνικό σχήμα να μοιραστεί και να αγοραστεί και εκτός ελληνικής αγοράς;

Οι δυνατότητες υπάρχουν και είναι πολλές. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η μουσική μας «πουλάει» μέσω του ηλεκτρονικού καταστήματος της δισκογραφικής μας σε όλο τον κόσμο. Μια πιο οργανωμένη διανομή στο εξωτερικό θα ήταν καλοδεχούμενη, αλλά, όπως είπα, όλα είναι πλέον ένα καλά στημένο μάρκετινγκ, οπότε ο βασικός στόχος είναι να συνεχίσουμε να παράγουμε καλή μουσική, να έχουμε συνέπεια στις κυκλοφορίες μας αλλά και απέναντι στο κοινό που μας ακούει και να συνεχίσουμε να είμαστε προκλητικοί στο πόσο ψηλά ανεβάζουμε τον πήχη.

Πώς ήταν το 2014 για σας;

Αν μη τι άλλο, πολύ παραγωγικό: κυκλοφορήσαμε ένα 7ιντσο σινγκλ (Obscure) στις αρχές της χρονιάς το οποίο είναι sold-out, και ένα άλμπουμ (Secret Science) τον Οκτώβριο. Ανοίξαμε τις συναυλίες των Cold Cave και των Future Islands, παίξαμε την πρώτη μας συναυλία σε μια ξένη χώρα και συνεχίζουμε να ανεβάζουμε το επίπεδο του συγκροτήματος σε ένα οργανικό και πολυσυλλεκτικό σύνολο.

Ποιο θα ήταν το soundtrack της σημερινής Αθήνας;

Ο ambient θόρυβος της κυκλοφορίας στους δρόμους της. Το τι μπορεί να παίζει στο μυαλό του κάθε κατοίκου της είναι απλά ένα δείγμα από ένα κατακερματισμένο σχιζοφρενικό ηχητικό κολάζ.

Ποιο είναι το καταφύγιό σας στην πόλη;

Το στούντιο όπου έχουν ηχογραφηθεί όλα τα κομμάτια των Mechanimal και που λίγοι έχουν πρόσβαση σ' αυτό.

Πώς βλέπετε την ένταση και την ακραία πόλωση που έχει δημιουργηθεί στα κοινωνικά δίκτυα;

Είναι ένα άλλο επίπεδο «πραγματικότητας» το οποίο δεν προσφέρει καμία αιχμηρή ή έστω πολύτιμη αποσαφήνιση σχετικά με την αληθινή πραγματικότητα που παίζει εκεί έξω. Ο ρεαλισμός αυτού του κόσμου είναι αποσπασματικός, αλλοτριωμένος, γεμάτος απαθείς αποκρίσεις σε ένα ατέρμονο σκρολάρισμα διαφημιστικής θηριωδίας. Δεν με συγκινεί τίποτα εκεί πια. Ωστόσο, συνεχίζω και χρησιμοποιώ τα κοινωνικά δίκτυα για καθαρά λειτουργικές μετατροπές σε ό,τι αφορά τις δραστηριότητες των σελίδων μας.

Τι σημαίνει να γράφεις μουσική μέσα σε μια τέτοια περίοδο κρίσης και έντασης και κατά πόσο αυτό επηρεάζει τον ήχο σας;

Σημαίνει ότι μπορούμε ακόμα και εκφραζόμαστε ενώ δίπλα μας παίζει ένα σενάριο ψυχολογικών καταστροφών. Το έργο μας δεν αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπουμε ή βιώνουμε όταν βγαίνουμε έξω από το στούντιο και αντιμετωπίζουμε την κοινωνικοπολιτική ανεπάρκεια της χώρας στην οποία ζούμε. Δεν ξέρω πότε θα γράψουμε χαρούμενα και όχι μελαγχολικά ή θυμωμένα τραγούδια. Το εγγύς μέλλον δεν μας προδιαθέτει για κάτι τέτοιο.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος στόχος που βάζετε για το 2015;

Να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, κάθε μέρα και καλύτερα.

Tι ακολουθεί; Τι έχετε προγραμματίσει για παρουσιάσεις του άλμπουμ;

Ακολουθούν εμφανίσεις και ηχογραφήσεις. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα για αρχή. Την άνοιξη θα ανακοινώσουμε κάποιες εμφανίσεις στο εξωτερικό, ενώ ταυτόχρονα θα ολοκληρώνουμε και τα νέα μας κομμάτια για το τρίτο άλμπουμ.

Πώς βλέπετε την αθηναϊκή μουσική σκηνή;

Η ελληνική (και όχι μόνο η αθηναϊκή) μουσική σκηνή και όμορφη είναι και πλούσια. Κουβαλάει πολλά κουσούρια, όμως. Βλέπετε πάσχει, όπως και η υπόλοιπη κοινωνία, από τη νόσο του κουτσομπόλη μπακαλόγατου, εκείνου που κοιτάζει να δει τι κάνει ο διπλανός του, αντί να συγκεντρωθεί να κάνει καλύτερα τη δουλειά του. Εύχομαι, κάποια στιγμή, κάθε ένας από αυτούς που απαρτίζουν τη σκηνή, και πόσο μάλλον την ανεξάρτητη που είναι οικονομικά πιο αδύναμη, να καταλάβει ότι κοστίζει λιγότερο να κάνεις καινοτομίες, από το να βράζεις στο ζουμί σου εξαιτίας του ανταγωνιστή σου. Κι όταν το καταλάβουν όλοι αυτό, τότε κάτι πολύ όμορφο θα ανθίσει.

Last words…

Αγάπη και φως.