Tracy Chapman: H σπάνια εμφάνιση στα βραβεία Grammy

Στο πρώτο ριφ έχεις καταλάβει. Fast Car. Τα μάτια τρέχουν όπως ακριβώς το γρήγορο αυτοκίνητό της που από το 1988, όταν και γράφτηκε το συγκεκριμένο τραγούδι, δεν έχει πάψει να γλυστράει με ταχύτητα φωτός στα πιο όμορφα βράδια μας. Είναι η Tracy Chapman. Δίπλα της ο Luke Combs, διάσημος τραγουδιστής country. Η δική του ερμηνεία, cover όπως το λένε οι Αμερικανοί, έφερε τον θρύλο Tracy στη σκηνή των βραβείων Grammy.
Δεν άλλαξε σχεδόν τίποτα σε αυτό το μαγικό τραγούδι που γράφτηκε πριν καν εκείνος γεννηθεί. Γεννημένος το 1990, δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του, έφερε το «Fast Car» στο θορυβώδες σήμερα. Μάλιστα, τον περασμένο Νοέμβριο, για αυτό το τραγούδι κέρδισε βραβείο ως τραγούδι της χρονιάς στα Country Music Awards. Η Tracy Chapman έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που κέρδισε CMA βραβείο.
Πίσω στα βραβεία Grammy. Εκείνη, δωρική, χορταστική, με μάτια πιο λαμπερά κι από τα κεντημένα μανίκια του Prada πουκαμίσου της από μαύρη ποπλίνα, απόλαυσε κάθε λεπτό. Τριάντα πέντε χρόνια πριν, το είχε ερμηνεύσει μόνη της στην μεγάλη σκηνή των Grammy. Μια κιθάρα, μια φωνή, μια φωτιά. Όρθιο και τότε, όπως και το βράδυ της περασμένης Κυριακής, το κοινό την επεφημεί. «Έχεις ένα γρήγορο αμάξι κι εγώ θέλω ένα εισιτήριο για οπουδήποτε. Οπουδήποτε είναι καλύτερο από δω». Ένας μπαμπάς αλκοολικός, μια μαμά που έφυγε. Είναι το τραγούδι της απόγνωσης, μέσα στην οποία όλοι ενδεχομένως έχουμε εγκλωβιστεί. Εσύ έχεις ένα γρήγορο αμάξι, εγώ λίγα λεφτά. Ας φύγουμε. Από ένα αφιλόξενο σπίτι, μια πνιγηρή πόλη, μια αρρωστημένη σχέση, μια τοξική δουλειά, από μια στερεοτυπική πεποίθηση που μας περιορίζει. «Αν κλέβαμε το Βόλβο απ' την άλλη άκρη του δρόμου θα 'φευγες μαζί μου μέχρι το τέλος του κόσμου;», όπως τραγουδούσαν μερικά χρόνια αργότερα οι Στέρεο Νόβα.
Η Crypto.com Arena που πραγματοποιήθηκαν τα Grammy γέμισε ελπίδα. «Το χέρι σου γύρω από τον ώμο μου με έκανε να νιώθω ωραία και ότι ανήκω». «Feel that i belong». Το αίσθημα ότι ανήκω κι ότι θα μπορούσα να είμαι κάποιος. Κι όχι τίποτα. Ότι δεν είμαι μόνος. Κάτι τέτοιες νύχτες, όπως τη Δευτέρα που παρακολούθησα τα βραβεία, με ανυπολόγιστες απώλειες που περίμενες κι από άλλες που δεν φανταζόσουν ποτέ, χρειάζεσαι μια φωνή κι ένα ριφ που θα βάλει ήχο στη σιωπή. Η μουσική πάντα θα ενώνει: μοναξιές, γενιές, υδρόγειες σφαίρες. Η φωνή της Tracy καλύπτει τον Luke, τις επεφημίες του κοινού, τον θρήνο, τον πόνο της απώλειας που σε βρίσκει ξαφνικά.
Για τη Βαγγελιώ και τη Σοφία.