ΛΕΠΥΡ: Για μένα το punk είναι τρόπος, όπως είναι και τα blues

Σε πρώτη ακρόαση η “Bukurana” του Λεπύρ μου φάνηκε παράξενος δίσκος. Θα τον περίμενα πιο κιθαριστικό αλλά αυτός είναι βασισμένος στα πλήκτρα. Θα τον περίμενα ίσως με ξένο στίχο, όμως ο στίχος είναι ελληνικός! Κάθε φορά που ένας δίσκος ανατρέπει την εικόνα που θα σχημάτιζες, είναι για καλό. Ο μουσικός που τον έχει δημιουργήσει, έχει βρει τον τρόπο να δημιουργεί προκλήσεις. Και δεν είναι πλέον πολύ συνηθισμένο αυτό.

Αν χρειαστείς γλωσσάρι για τη συζήτηση αυτή, να θυμάσαι ότι bukurana είναι στ’ αρβανίτικα η όμορφη, λέπουρας είναι ο λαγός και η πρώτη μεταφορική του έννοια αφορά εκείνον που την κοπανάει. Τον τρόπο που τη χρησιμοποιεί ο Απόστολος, θα τη βρεις στο κείμενο. Και τέλος, Μπαρμπαγιάννης είναι ο συγγραφέας και ποιητής Γιάννης Σκαρίμπας και το «Θείο Τραγί» είναι το βιβλίο με το οποίο ξεκίνησε την πορεία του σ’ έναν μοντερνισμό που επινοούσε αντιήρωες που αργότερα συναντήσαμε ακόμη και στη beat λογοτεχνία και καταστάσεις που αγγίζουν τα όρια του υπερρεαλισμού.

Γιατί διάλεξες τη Βαρκελώνη για να ζεις;
Οικονομικός μετανάστης είμαι, όπως οι περισσότεροι που εγκατέλειψαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Τη Βαρκελώνη δεν τη διάλεξα, ήταν το μόνο μέρος όπου είχα δικούς μου ανθρώπους που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να εγκατασταθώ. Στις Σέρρες, όπου διέμενα πριν ξενιτευτώ, μας είχε απομείνει μόνο η ελπίδα, αλλά κι αυτή τελευταία είχε ψιλοαραιώσει τις επισκέψεις. Δεν το πολυσκέφτηκα κι ας μην ήξερα ισπανικά.

Με τι -πέρα από τη μουσική- ασχολείσαι εκεί;
Δουλειά γραφείου 9-6 Δευτέρα με Παρασκευή. Εδώ υπάρχει πλήθος πολυεθνικών εταιρειών και τηλεφωνικών κέντρων και η πόλη φιλοξενεί ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Εν πάσει περιπτώσει, είμαστε παιδιά της βάρδιας. Πας στην ώρα σου, χτυπάς κάρτα, κοιτάς την οθόνη σου, μία ώρα διάλειμμα για μεσημεριανό, ξανά στην οθόνη, ξαναχτυπάς κάρτα και επιστροφή στο σπίτι. Δεν έχω παράπονο, έχω κάνει πολύ χειρότερα.

Λεπύρ; Λέπουρας; Τι ακριβώς παίζεται εκεί;
Το Λεπύρ ξεκίνησε ως αστείο μιας φίλης που είχε beef με έναν λέπουρα. Ψιλοχοντρομαλάκας εδώ που τα λέμε. Αυτός είχε δίπλα στο σπίτι της μια στάνη κι άφηνε δεμένο ένα από τα σκυλιά του για μέρες, μέχρι που έκανε ντου η φίλη και έδεσε τον λέπουρα στο στύλο. Ας πούμε ότι ο Λεπύρ είναι γαλλιστί ο λέπουρας. Και λεπύρ στα γαλλικά θα πει «ο χειρότερος». Έχω και μια αγάπη για τον Μπαρμπαγιάννη, ειδικά για το «Θείο Τραγί» και τους αντιήρωες, δεν ήθελε και πολλή σκέψη να καταλήξω στον τσομπάνη.

Για ποια Bukurana (όμορφη κοπέλα) μιλάει ο τίτλος;
Δεν θα το περιόριζα στο γυναικείο φύλο. Είχα κατά νου να αφιερώσω αυτήν τη δουλειά στην ομορφιά που μας περιβάλλει και ταυτοχρόνως μας διαφεύγει, αλλά και στην απελπισία των εραστών. Να αποτυπώσω τον πόθο και τις προσευχές μας ώστε να μη μας βρει η επόμενη νύχτα μόνους στο κρεβάτι.

Τι σχέση έχεις με τα αρβανίτικα; Τι φέρνουν στον μουσικό κόσμο σου;
Καμιά σχέση. Ως περαστικός βρέθηκα κάποιες φορές στον Μαραθώνα όπου «γεννήθηκε» ο Λεπύρ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις Σέρρες, οι ομοιότητες της επαρχίας είναι παραπάνω από εμφανείς για κάποιον που έχει μεγαλώσει εκεί. Το χωριό μου θα μπορούσε να είναι δίπλα στον Μαραθώνα ή ο Μαραθώνας στη Μακεδονία. Δε με ξένισε τίποτα εκεί. Υπάρχει μία άλλη αφήγηση στην επαρχία, ακόμα κι αν μεγαλώνεις ακούγοντας Ρόδον FM και Sonic Youth. Τα ερεθίσματά εκεί είναι επίμονα. Οι ζουρνάδες και τα νταούλια στους γάμους, τα πανηγύρια στα χωριά, οι απίστευτοι χαρακτήρες...Νομίζω πως στη μουσική προσθέτω αυτή την ενέργεια κρατώντας μια πανκ αισθητική.

Παίζεις καλύτερα κιθάρα απ’ ότι πλήκτρα. Γιατί επιλέγεις τα πλήκτρα ως κύριο όργανο στον δίσκο αυτό;
Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο χρησιμοποίησα για πρώτη φορά ελληνικό στίχο με τον Λεπύρ. Μετά από 20 χρόνια στο αγγλόφωνο κιθαριστικό, εξαντλήθηκα και ήθελα να δοκιμάσω κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Τα πλήκτρα με βοήθησαν να δω αλλιώς τη μουσική ενορχηστρωτικά και η αλλαγή γλώσσας, αν και δεν το περίμενα, ήταν απελευθερωτική. Η μουσική είναι μία, τα υπόλοιπα είναι θέμα ενορχήστρωσης και ερμηνείας, ενώ ο λόγος τσακίζει κόκαλα. Ή καρδιές.

Διαβάζω ότι αγαπάς το punk. Στον δίσκο ακούω punk attitude αλλά όχι ακριβώς πανκ ήχο. Είναι έτσι;
Το punk για μένα είναι τρόπος, όπως είναι τα blues. Θα μπορούσα να γράψω έναν κιθαριστικό δίσκο, όπως κι έχω ξανακάνει, αλλά αυτή τη φορά ήθελα να δοκιμάσω κάτι όχι τόσο προφανές για μένα σχετικά με την ενορχήστρωση. Σίγουρα έχει και τις pop στιγμές του. Προσπάθησα να κρατήσω το υλικό όσο πιο ανοιχτό γίνεται, να μεταμφιέσω τον ήχο μου. Από τη στιγμή που βρήκα τη θεματική μου στους στίχους -νομίζω εκεί βρίσκεται το punk attitude που εντόπισες- διαπίστωσα ότι έχω άπειρες μουσικές επιλογές για να τους ντύσω. Ε και διάλεξα τον χειρότερο!

Ο δίσκος δεν ηχογραφήθηκε μόνο από σένα αλλά τώρα συνεχίζεις μόνος, σωστά;
Ναι, μου έκαναν την τιμή να παίξουν ο Μάριος Βαλινάκης από τους MΟb, ο Τζίμυς Πολιούδης aka ΜΑΖΟΗΑ o Λάμπης Κουντουρόγιαννης, ο Σωτήρης Ντούβας και η Έλενα Λεώνη. Όλοι έφεραν κάτι δικός τους στο δίσκο που κούμπωσε πολύ όμορφα. Το αστείο είναι πως όταν ηχογραφούσα, δεν ήξερα ότι θα μετακομίσω εκτός χώρας. Αλλά η ζωή κρύβει εκπλήξεις.

Αυτό σημαίνει ότι δεν θα ανέβεις άμεσα στη σκηνή;
Έχω μεγάλη αγάπη για τις συναυλίες, μου λείπουν να σου πω την αλήθεια. Η τελευταία φορά που ανέβηκα στη σκηνή ήταν το 2019 και μετά μας ισοπέδωσαν τα λοκντάουν. Είμαστε σε συζητήσεις με συνεργάτες στην Ελλάδα ώστε να στηρίξουμε και συναυλιακά τον δίσκο. Θα το ‘θελα όσο τίποτα.

Έχεις έτοιμα επόμενα κομμάτια; Πόσο διαφορετικά είναι από αυτά που έχεις κυκλοφορήσει;
Ίσως είναι διαφορετικά, αλλά δεν είναι πλήρως ενορχηστρωμένα. Ούτε εγώ ξέρω ποια μορφή θα πάρουν μέχρι να τελειώσουν. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Μόνο οι στίχοι δεν διατρέχουν κίνδυνο. Προς το παρόν υπάρχει ενδιαφέρον για remix πάνω σε κομμάτια του “Bukurana”. Με τιμάει πολύ αυτό.

Τι μετράει για σένα περισσότερο όταν ακούς έναν δίσκο;
Νομίζω πως για κάθε ακροατή μετράει το πόσο οικεία νιώθει με αυτό που ακούει, δεν θα βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω, αλλά έτσι δημιουργούνται συνθετικές επαναλήψεις. Το επιθυμητό είναι να πεις την ιστορία σου με έναν διαφορετικό τρόπο από τους άλλους. Δεν είναι εύκολο, αγαπούσα πάντα τις ιδιαιτερότητες στο χτίσιμο των τραγουδιών, το post punk, τα φαλτσέτα και τη χορευτική μουσική. Οι δίσκοι που θα ξεχωρίζουν πάντα, θα είναι αυτοί που θα αναγνωρίζεις το πρώτο τραγούδι πολύ πριν μπει η φωνή. Εκ των υστέρων είμαστε όλοι προφήτες.

Και τι μετράει όταν δημιουργείς έναν δίσκο;
Θα ακουστεί τετριμμένο επειδή έχει ειπωθεί από πολλούς, αλλά τα τραγούδια είναι μια προσπάθεια επικοινωνίας. Προσπαθώ να φτάσω στον κόσμο. Ήμασταν αρκετά «οικογενειακά» θα έλεγα στις Σέρρες, σε μικρές κοινωνίες όλοι είναι κάτω από το μικροσκόπιο. Έφτιαξα ένα soundtrack για τη ζωή μου εκεί υποθέτω. Για τα βιώματά μας χρησιμοποιούμε ένα προσωπικό τρόπο αφήγησης τόσο μοναδικό, που τον καθιστά έργο τέχνης. Αρκεί να είσαι αποφασισμένος να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου μπροστά στους άλλους.

Τι σου άρεσε από ελληνικούς δίσκους τελευταία;
Αν κι έχω χάσει κάπως την επαφή με τις κυκλοφορίες στην Ελλάδα -έχουν αλλάξει πάρα πολλά στη ζωή μου σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα- πάντα θα παρακολουθώ παλιούς συνεργάτες όπως τον Ηρακλή με τα Χείλια Λουλούδια. Επίσης μου άρεσε πολύ η δουλειά των MΟb και οι συνεργασίες των Turboflow3000. Για τη δουλειά του Φίλος Φίλου τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια μιας και είναι από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα εδώ στην Καταλονία.

Στη Βαρκελώνη τι ακούγεται πολύ;
Εδώ δεν πολυακούς μουσική στα μαγαζιά. Η πόλη έχει περιορίσει την ηχορύπανση των bar και για να ακούσεις κάτι θα πρέπει να πας σε κάποιο club, όπου γίνονται σχεδόν καθημερινά χορευτικά πάρτι. Το κυρίαρχο είδος στο δρόμο και στα club είναι το ρεγκετόν πάντως. Κάποιες φορές νιώθω εντελώς έξω από τα νερά μου, αλλά μετά θυμάμαι από πού ξεκίνησα και χαμογελάω. Το αγαπημένο μου club, είναι μικρό, σκοτεινό με κόκκινο ημίφως, πάτωμα σκακιέρα, το επισκέπτομαι όταν φέρνει punk-garage-psychedelic γκρουπάκια και το λένε Sala Upload.

Τι διαβάζεις αυτόν τον καιρό;
Τις ετικέτες στα ράφια του σουπερμάρκετ και το “Curso de español para extranjeros”, Nivel B1.