Eurovision 2024: Σε ποιον ημιτελικό διαγωνίζονται Ελλάδα και Κύπρος

Η Eurovision 2024 πλησιάζει και το βράδυ της Τρίτης (30.1) ανακοινώθηκαν οι χώρες που θα διαγωνιστούν στους δύο ημιτελικούς που θα πραγματοποιηθούν στο Μάλμε της Σουηδίας από τις 7 έως και τις 11 Μαΐου.

Η Ελλάδα και η Μαρίνα Σάττι θα διαγωνιστούν στον β' ημιτελικό της φετινής Eurovision, μαζί με τις Αυστρία, Μάλτα, Ελβετία, Τσεχία, Αλβανία, Δανία, Αρμενία, Ισραήλ, Εστονία, Γεωργία, Νορβηγία, Ολλανδία, Λετονία, Σαν Μαρίνο και Βέλγιο. Η ακριβής σειρά εμφάνισης θα προκύψει από τους παραγωγούς του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision 2024, με σκοπό το καλύτερο τηλεοπτικό αποτέλεσμα.

Η Κύπρος θα διαγωνιστεί στο πρώτο μισό του α' ημιτελικού της Eurovision 2024. 

Η κλήρωση έγινε μετά την παράδοση – παραλαβή από την περσινή διοργανώτρια πόλη, το Λίβερπουλ, στη φετινή, το Μάλμε.

Μαρίνα Σάττι: Η τραγουδίστρια με τη μελωδική φωνή που θα μας εκπροσωπήσει στην Eurovision 2024

Η Μαρίνα Σάττι θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην Eurovision 2024. H Μαρίνα Σάττι δηλώνει πως είναι έτοιμη να ταξιδέψει στο Μάλμε της Σουηδίας, για να ανέβει στη σκηνή της φετινής Eurovision.

 Το «Θα σπάσω κούπες» ήταν το τραγούδι που έκανε γνωστή τη Σάττι, ενώ, στη συνέχεια, η «Μάντισσα» την εγκαθίδρυσε στη μουσική σκηνή. Το τελευταίο της τραγούδι, «Tucutum», απέσπασε θετικές κριτικές από το κοινό, ενώ χορεύτηκε από όλους. Η Μαρίνα Σάττι βρέθηκε στην εκπομπή «Στούντιο 4» με την Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο, προκειμένου να μιλήσει για το πώς νιώθει που θα πάρει μέρος στη Eurovision 2024. «Είναι κάτι που το συζητούσαμε εδώ και κάποια χρόνια. Τώρα, νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, έχω κάνει αυτά που θέλω, έχω μάθει κάποια βασικά πράγματα, να έχω ομάδα και συνεργάτες», είπε, αρχικά, η ίδια.

Σε παλαιότερη συνέντευξή της στην Athens Voice, η εκπρόσωπος της Eurovision εξήγησε πώς έμαθε η ίδια να εκφράζεται με τη γλώσσα της μουσικής, από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα.

Η Μαρίνα Σάττι για τη σύνδεσή της με την παραδοσιακή μουσική

«Για μένα ως παράδοση ορίζεται αυτό που αφήνουν οι άνθρωποι πίσω τους όταν βρίσκονται μεταξύ τους και αλληλεπιδρούν και ζουν μαζί και επικοινωνούν και συνδιαλέγονται. Έτσι το βιώνω. Και ειδικά τελευταία, που και στο πλαίσιο αυτού του project ταξίδεψα αρκετά, πήγα και στην επαρχία και έκανα παρέα με ανθρώπους και με τους Καρακωστάδες που ζούνε στο Φλάμπουρο, στο χωριό».

Οι υποστηρικτικοί γονείς της

«Η μαμά μου από μικρή εντόπισε ότι είχα αυτή την καλλιτεχνική κλίση, με τη μουσική, με την υποκριτική και με τον χορό. Έκανα πολλές χειροτεχνίες από μικρή και ζωγράφιζα, μου άρεσε πολύ, ίσως και γι’ αυτό αργότερα, όταν μου πρότειναν να σπουδάσω Αρχιτεκτονική μου άρεσε αυτή η ιδέα. Διάβασα, συγκεντρώθηκα και πέρασα εδώ στο Πολυτεχνείο στην Αθήνα, στην Αρχιτεκτονική. Εντάξει, να σου πω την αλήθεια; Μου έλεγε για τα 2-3 πρώτα χρόνια «ωραία όλα αυτά που κάνεις με τα μουσικά, αλλά στην Αρχιτεκτονική να πηγαίνεις, να μην αφήσεις τη σχολή».

Της έλεγα εγώ «ναι, ναι, ναι», μετά από λίγο είδε και εκείνη ότι προχωρούσε το πράγμα, ότι μου άρεσε, ότι υπήρχε ένα αντίκρισμα. Να σου πω κι εγώ τώρα πώς το βλέπω; Ποια δουλειά έχει σιγουριά; Και ποια δουλειά είναι εύκολη; Καμία δουλειά δεν είναι εύκολη. Η μόνη δουλειά που μπορεί να γίνει λίγο πιο εύκολη, είναι αυτή που έχεις πάθος να την κάνεις και λόγο και ενθουσιασμό για να ξυπνάς κάθε πρωί και να την κάνεις. Κατά τα άλλα, οποιαδήποτε δουλειά και να κάνεις, άμα δεν σου αρέσει, θα υποφέρεις και θα είναι δύσκολη. Δεν έχω κάνει κάτι άλλο εκτός από μουσική και θέατρο και σύνθεση, δηλαδή να γράφω μουσική.

Όχι απαραίτητα να τραγουδάω, έτσι; Να διδάσκω, είχα αυτή την τύχη, και αρκετά νωρίς, με το που ήρθα στην Αθήνα, στο πρώτο εξάμηνο βρήκα την πρώτη μου δουλειά στο θέατρο και μετά και άλλες, και άλλες δουλειές, και μπάντες, και στούντιο, και ηχογραφήσεις. Το ένα έφερε το άλλο. Όταν έχουμε μάθει να είμαστε κάτι συγκεκριμένο μεγαλώνοντας, είναι πολύ δύσκολο να σπάσεις αυτή την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου και να προσπαθήσεις να την χτίσεις από την αρχή. Πήγα στα ωδεία από μικρή, σπούδασα κλασική μουσική, μετά πήρα δίπλωμα στο κλασικό τραγούδι, πήγα σπούδασα Αρχιτεκτονική, πήρα υποτροφία, σεβόμουν πάρα πολύ τους δασκάλους μου, τους τιμούσα, και αργότερα δουλεύοντας και με τους μαέστρους ένιωθα αυτόν τον ανυπέρβλητο σεβασμό, και τους σκηνοθέτες, δεν τους έβλεπα τότε ως συνεργάτες, τους έβλεπα όλους σαν δασκάλους.

Και ακόμα, να σου πω την αλήθεια, το βλέπω αυτό, το νιώθω λίγο αυτό. Οπότε ήταν δύσκολο να σπάσω αυτόν τον καθωσπρεπισμό και να πω ότι «ναι, εγώ έχω σπουδάσει στα ωδεία κλασική μουσική, αλλά ακούω τσιφτετέλια και μου αρέσουν πάρα πολύ». Μεγαλώνοντας άκουγα «μα τα καλά κορίτσια δεν κάνουν…» και λες «κάτσε τώρα, εγώ κάνω αυτό που νομίζουν οι γύρω μου ότι πρέπει να κάνουν τα καλά και τα σπουδασμένα κορίτσια ή θα κάνω αυτό που είναι η δική μου αλήθεια, που είμαι εγώ στ’ αλήθεια; Και τι είμαι εγώ στ’ αλήθεια;» Αυτά άρχισα να τα πρωτοσκέφτομαι όταν πήγα στην Αμερική. Που ξαφνικά ήμουν σε ένα πλαίσιο που δεν υπήρχαν προσδοκίες γύρω μου. Όσο πιο μακριά πας από το σπίτι σου και από εκεί που νιώθεις ασφαλής, τόσο πιο εύκολο είναι καμιά φορά να ξαναγνωρίσεις τον εαυτό σου».

«Μαγκιά» και ελευθερία 

«Μαγκιά σημαίνει να είσαι ελεύθερος, να ζεις τη ζωή που εσύ θες, να φτιάξεις το δικό σου πλαίσιο, να μη συμβιβάζεσαι, να αντιστέκεσαι όταν κάτι δεν σου αρέσει και να ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που σου αρέσει και σου ταιριάζει, και τέλος πάντων, τι είναι αυτό που είσαι στ’ αλήθεια. Αυτό είναι για μένα η μαγκιά».

Η δημόσια έκθεση και η επιτυχία

«Δεν νιώθω ότι έχει αλλάξει κάτι. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα όλο αυτό, η έκθεση, έμπαινα και διάβαζα για μένα, ή είχε ο κόσμος άποψη χωρίς να με γνωρίζει στ’ αλήθεια. Είναι πολύ εύκολο στην εποχή της εικόνας να βγαίνουν συμπεράσματα. Δεν είχα συνηθίσει πέραν των φίλων μου να μιλάει κάποιος άλλος για μένα, και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ, στεναχωριόμουν, τα έπαιρνα προσωπικά αυτά που διάβαζα, ένιωθα ότι έπρεπε να μπω σε αυτόν τον διάλογο και να… στεναχωριόμουν. Έλεγα "γιατί, αφού δεν με ξέρουν, γιατί να το γράψουν αυτό για μένα; Δεν ισχύει αυτό".

»Αυτό το έχω μάθει τώρα, ότι δεν μπαίνεις σε αυτό. Εγώ είμαι εδώ που είμαι στο σπίτι μου, γράφω τα τραγούδια μου, κάνω αυτό που νιώθω, που αισθάνομαι, και χαίρομαι αν έχει και κάτι να πει αυτό που αισθάνομαι και δημιουργώ και σε κάποιους άλλους ανθρώπους, μέχρι εκεί. Από εκεί και πέρα, ούτε να μπαίνω να διαβάζω, ούτε να ακούω, ούτε τίποτα. Ούτε η ζωή μου έχει αλλάξει, και μου αρέσει να βγαίνω, να πίνω καφέ και να μου μιλάει ο κόσμος, γιατί αλλιώς δεν είναι διάλογος. Δηλαδή το να κάθομαι εγώ σπίτι μου να γράφω τραγούδια, γράφω, έτσι κι αλλιώς.

»Τα βγάζω και τα μοιράζομαι γιατί νιώθω μία ανάγκη να επικοινωνήσω και να συνδιαλλαγώ με τον κόσμο. Και ο τρόπος για να ακούσεις κι εσύ πίσω από τον κόσμο, όχι μόνο εκείνοι από εσένα -δεν είναι μονόπλευρη αυτή η επικοινωνία- είναι να έρθουν σε συναυλίες, να σου μιλήσουν. Το να περπατώ στον δρόμο και να έρθει να μου πει κάποιος "άκουσα αυτό το τραγούδι", μου αρέσει αυτό το πράγμα και έρχεται και σαν συνέχεια αυτού αυτής της σχέσης και της σύνδεσης με τους ανθρώπους και του κοινωνικού κομματιού που με ενδιαφέρει, των ανθρώπων που έρχονται κοντά και γιορτάζουν και αγαπιούνται».

Το βιογραφικό της ερμηνεύτριας που θα μας εκπροσωπήσει στη Eurovision

Πτυχιούχος κλασικού πιάνου, ανώτερων θεωρητικών στη μουσική, διπλωματούχος κλασικού τραγουδιού και υποκριτικής, αλλά και υπότροφος του διεθνούς φήμης Berklee College of Music, όπου σπούδασε ενορχήστρωση, παραγωγή και jazz μουσική δίπλα στους Danilo Perez και Jamie Haddad ανάμεσα σε άλλους, η Μαρίνα Σάττι ανέπτυξε έναν προσωπικό ήχο που συνδυάζει τις διαφορετικές μουσικές παραδόσεις με τις οποίες μεγάλωσε, όπως την ελληνική, την αραβική αλλά και τη βαλκανική.

Έχοντας εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην European Jazz Orchestra (EBU) με έργα του Peter Herbolzheimer, έχοντας τραγουδήσει σε στο John F. Kennedy Center, στην Ουάσιγκτον, με το World Jazz Nonet και έχοντας συμμετάσχει στο a cappella φωνητικό σχήμα The Singing Tribe σε συνεργασία με τον Bobby McFerrin, είναι μια δημιουργός και performer που είναι δύσκολο να καταταχθεί καλλιτεχνικά.

Από το Μέγαρο Μουσικής και τη Λυρική Σκηνή, σε πανηγύρια στα υψίπεδα της Κρήτης, μπορεί να είναι ταυτόχρονα και pop και ethnic και mainstream, όπως μπορεί με την ίδια άνεση να είναι και λυρική και urban και παραδοσιακή. Τα ευρωπαϊκά Μέσα την παρουσιάζουν ως πρέσβειρα της ελληνικής και βαλκανικής σκηνής, μιας ιδιαίτερης διαδρομής που παντρεύει την παραδοσιακή μουσική με την pop, τόσο κλασική όσο και σύγχρονη.

Το 2017 κατέκτησε την κορυφή των charts με το single «Μάντισσα», ενώ λίγο αργότερα το κοινό υποδέχτηκε το «Πόνος Κρυφός», που έκανε πρεμιέρα στο γερμανικό COLORS (πρώτη φορά για Έλληνα καλλιτέχνη με ελληνικό στίχο), παίρνοντας ακόμα μία πρωτιά στην πλατφόρμα NOWNESS, που παρουσίασε πρώτο το εξαιρετικό της video clip για το παραδοσιακό κομμάτι «Γιατί πουλί μ’».

Το 2017 ίδρυσε επίσης τις CHÓRES [ˈkɔɾɛs], ένα αμιγώς γυναικείο χορωδιακό σύνολο, αποτελούμενο από περισσότερες από 150 γυναίκες 15-60 χρόνων, του οποίου διατηρεί την καλλιτεχνική διεύθυνση –ένα καλλιτεχνικό φυτώριο που αποσκοπεί στη διάσωση, επεξεργασία και προώθηση του πλούτου της ελληνικής παράδοσης, αλλά και στη δημιουργία πρωτότυπου μουσικού ρεπερτορίου και παραστασιακών δράσεων σε συνεργασία με σύγχρονους καλλιτέχνες, ενώ αναβιώνει με μοναδικό τρόπο τα παραδοσιακά τραγούδια του χθες με τον ήχο και την αισθητική τού σήμερα.

Τον Μάιο του 2022, κυκλοφόρησε το πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό της άλμπουμ YENNA, ενώ το 2023 πειραματίστηκε παραδίδοντας το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ της FLABOURO αλλά και το TUCUTUM, ένα τραγούδι-σχόλιο πάνω στη βαλκανική trap, που αναδείχτηκε στο viral του καλοκαιριού.