Μουσικη

Beth Hart και μετεμψυχώσεις

Το live της Beth Hart στο Παρίσι, εξαίρεση σε μια όχι και τόσο καλή συναυλιακή χρονιά

Σώτη Τριανταφύλλου
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
UPD

Beth Hart: Εντυπώσεις από τη συναυλία της στο Olympia στο Παρίσι

H Beth Hart είναι πλάσμα της σκηνής· ακόμα κι αν η σκηνή είναι το παρισινό Olympia, ένα από τα πιο τσίπικα venues στον κόσμο: το Olympia περιορίζει τις συναυλίες σε μιάμιση ώρα το πολύ, κάνει «διάλειμμα» για να δουλέψει το μπαρ και οικονομία στον φωτισμό. Η αίθουσα μοιάζει με κακοφωτισμένη αίθουσα τυχερών παιχνιδιών. Αλλά κάπου-κάπου, ανάμεσα σε παγκοσμίως άγνωστους ράπερς, φέρνει μεγάλα ονόματα για ενήλικο κοινό. Όπως την Beth Hart με την κοντράλτο φωνή και τις αποσκευές μιας εποχής sex, drugs & rock’n’roll που παρατείνεται στον 21ο αιώνα.

Στις 3 Δεκεμβρίου περίμενα ότι θα παίξει κομμάτια από το άλμπουμ «A Tribute to Led Zeppelin» που κυκλοφόρησε πέρυσι —διασκευές με τρομερή ένταση και ενέργεια μιας μπάντας που θεωρείται passé. Ωστόσο, ξεκίνησε με μπλουζ· με το «I Love You More Than You'll Ever Know», που είχε γίνει μεγάλη επιτυχία από τους Blood, Sweat and Tears, και συνέχισε με το «Baddest Blues»: δεν έχουμε πια ευκαιρίες να ακούμε μπλουζ λάιβ· οι μεγάλοι μπλουζίστες έχουν αποδημήσει και οι επίγονοί τους είναι λιγοστοί.

Όσο για την Beth Hart, θυμίζει την Janis Joplin, αλλά ταυτοχρόνως διαφέρει, μεταξύ άλλων διότι έχει κλασική μουσική παιδεία· πάντως, αν η Joplin έπαιζε πιάνο, νομίζω ότι θα έπαιζε σαν την Hart. Πριν από χρόνια, λόγω της ομοιότητας της σκηνικής της παρουσίας με εκείνη της Joplin, η Hart είχε συμμετάσχει στο off-Broadway μιούζικαλ «Love, Janis» που ήταν βασισμένο στα γράμματα της Joplin στη μητέρα της και σε άλλα αγαπημένα της πρόσωπα στο Πορτ Άρθουρ. Αλλά, δεν μ’ αρέσουν οι μετεμψυχώσεις. Αν η 52χρονη Καλιφορνέζα, με τα περίτεχνα τατουάζ που καλύπτουν τα μπράτσα της, και με το διαπεραστικό γαλάζιο βλέμμα, ασκεί σαγήνη, οφείλεται λιγότερο στο ότι θυμίζει κάτι από το μακρινό παρελθόν και περισσότερο στο ότι είναι εκλεκτικιστική: μετουσιώνει ήχους από την Billie Holiday, την Etta James και τον Otis Redding μέχρι τους Βeatles (έχει ηχογραφήσει το «Lucy in the Sky with Diamonds») και, όπως είπα, τους Led Zeppelin — συν στο ότι απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν πείρα και ποικίλα μουσικά ακούσματα.

Στο Olympia, αν και η Hart παίζει πολλά όργανα —εκτός από πιάνο, παίζει τσέλο, μπάσο, κρουστά και κιθάρα— τη συνόδευε ο επίσης Καλιφορνέζος κιθαρίστας Jon Nichols, ο Tεξανός μπασίστας Tom Lilly και ο γνωστός session ντράμερ Bill Ransom. Κάνει συχνά επιτυχημένες συνεργασίες, όπως εκείνη με τον Joe Bonamassa, με τον Slash από τους Guns N’Roses, με τον Jeff Beck —στο Άμστερνταμ τραγούδησαν μαζί το «Nutbush City Limits» της Tina Turner— και προπάντων με τον Buddy Guy· μια ένδοξη στιγμή για τα μπλουζ που ενώνουν δυο γενιές μουσικών.

Η συναυλία της στο Olympia ήταν η καλύτερη που είδα φέτος, αλλά ο συναγωνισμός δεν ήταν και τόσο σκληρός: το 2023 παραβρέθηκα σε τόσο βαρετές συναυλίες ώστε έχασα, προσωρινά, τη θέληση για τη ζωή. Την οποία ξαναβρήκα στις 3 Δεκεμβρίου.