Black Country, New Road: Τα t-shirts που πουλάμε, πληρώνουν το νοίκι

Θα μπορούσε να είναι και σενάριο ενός καλού μουσικού fiction film. Ανερχόμενη μπάντα εικοσάρηδων δεξιοτεχνών που σκάει σχεδόν από το πουθενά στον πρώτο απόηχο της πανδημίας με ένα album–διαμάντι στη Ninja Tune («For the First Time») με έξι πολύτιμες έδρες όσα και οι μικρόκοσμοι των έξι tracks του. Η νέα «ψαγμένη» φάση τους κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα συντακτών και περιφερειακών του διεθνούς μουσικού Τύπου που ξετρελαίνεται με κάτι τέτοια, μόνο που αυτή τη φορά δεν πρόκειται απλώς για παιχνίδι εντυπώσεων. Οι Black Country, New Road δεν είναι μια ακόμη εγγραφή στη δυναμική λίστα του whatever post-punk και «πειραματικού ροκ» που καταφθάνει κατά κύματα πότε με μεγαλύτερες πότε με μικρότερες αξιώσεις από τις ακτές της Μεγάλης Βρετανίας. Αξίζουν πέρα για πέρα το hype, τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομά τους, τις υψηλές θέσεις που σκοράρουν στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και τα λεφτά που θα δώσει ο μουσικόφιλος βινυλιάκιας για το «For the First Time» και το «Ants from Up There» το δεύτερο album τους που ανταγωνίζεται για πολλούς το πρώτο με έναν τρόπο που δικαιώνει απόλυτα το σχήμα «το ένα καλύτερο από τ’ άλλο».

Εν τω μεταξύ με συνοπτικές διαδικασίες, όσο συνοπτικές ήταν και εκείνες της επιτυχίας τους, η μπάντα έρχεται αντιμέτωπη με μια μεγάλη υπαρξιακή κρίση. Η πρώτη τους επίσημη περιοδεία στη Ευρώπη -έστω και ελέω των περιορισμών της δεύτερης Covid φάσης ακυρώνεται και μερικές εβδομάδες μετά, τον Ιανουάριο του 2022 και πριν καν κυκλοφορήσει επισήμως το «Ants from Up There» ανακοινώνεται η αιφνίδια αποχώρηση του «φυσικού ηγέτη», lead vocalist και κιθαρίστα της μπάντας Isaac Woods. Εύλογα θα υπέθετε κανείς ότι η μπάντα θα «πάγωνε» ή ότι σε κάθε περίπτωση θα έπαιρνε λίγο χρόνο για να δει τι θα κάνει. Ή ακόμα και σε περίπτωση που αποφάσιζε να προχωρήσει στην περιοδεία που χρωστούσε στον εαυτό της θα έπαιζε αναγκαστικά και όπως - όπως, το ηχογραφημένο και επίσημο υλικό της. Τίποτα από αυτά δεν έπεσε στο τραπέζι των Black Country, New Road. Απλά συνέχισαν επιδεικνύοντας μια ανθεκτικότητα – case study, σήκωσαν μανίκια και έγραψαν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ηχητικό συνονθύλευμα υπό τον τίτλο «Live at Bush Hall» αποκλειστικά για τους live σκοπούς της πρώτης μεγάλης περιοδείας τους. Από τον Φεβρουάριο του 2023 μέχρι και σήμερα που αυτή η περιοδεία οδεύει προς το τέλος της φέρνοντας τους, αισίως, και στην Ελλάδα το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου, στη σκηνή του FLOYD, οι Black Country, New Road παίζουν και παρουσιάζουν αποκλειστικά αυτό το υλικό. Έχουν βρει τον τρόπο να βρουν τον νέο τους δρόμο, τον μόνο δρόμο που μπορούσαν να πάρουν, τον δρόμο της φυσικής επιλογής της συνέχειας και δεν φοβούνται πια για ένα τέλος. Όπως μας λένε χαρακτηριστικά η Tyler Hide, μπασίστρια της μπάντας που μετά την αποχώρηση του Woods έχει αναλάβει κεντρικό ρόλο στα φωνητικά και ο ντράμερ Charlie Wayne, πολύ απλά δεν φοβούνται αυτό που έχουν ήδη αντιμετωπίσει.

Συζητώντας με τον Charlie Wayne στην άλλη άκρη του Zoom ένα ηλιόλουστο για εμάς, βροχερό για εκείνον απόγευμα του Νοέμβρη, σε ένα από τα μικρά διαλείμματα της μπάντας στο Λονδίνο μεταξύ live, πιάνουμε αμέσως κουβέντα για την περιοδεία τους που τους άφησε ελάχιστο προσωπικό χρόνο τη χρονιά που μας πέρασε. Ο ίδιος δηλώνει ότι ήθελε εδώ και πολύ καιρό να έρθουν στην Ελλάδα αλλά ότι δεν είναι ένας σταθμός που προτεραιοποιείται στις περιοδείες για γεωγραφικούς και οικονομικούς λόγους και ότι έχει ενθουσιαστεί με την πρόσκληση και την ευκαιρία. Η συζήτηση πάει γρήγορα στις με γεωμετρική πρόοδο αυξανόμενες δυσκολίες των περιοδειών να εξελιχθούν ομαλά και να βγάλουν τα λεφτά τους, με αποτέλεσμα πολλαπλές ακυρώσεις ακόμα και από μεγάλα ονόματα. Τι σημαίνει αυτό για μια νέα μπάντα που ουσιαστικά εξαρτάται σε μεγάλο αν όχι σε απόλυτο βαθμό από τα liveκαι τις περιοδείες;

«Έτσι ακριβώς είναι», λέει η Tyler Hyde που έχει μόλις συνδεθεί στο Zoom ραντεβού μας, μπαίνοντας δυναμικά στη συζήτηση. «Είμαστε απολύτως εξαρτημένοι οικονομικά από τις περιοδείες. Από τις περιοδείες και από το merchandise – κάτι που συνειδητοποιήσαμε μόλις φέτος γιατί αν και είμαστε μαζί για αρκετό καιρό ποτέ δεν είχαμε κάνει μια πλήρη, μεγάλη περιοδεία, πάντα κάτι μας εμπόδιζε. Και φέτος μάθαμε ότι τα T-shirts πληρώνουν το νοίκι. Δυστυχώς έτσι δουλεύει το πράγμα. Οπότε σκεφτόμαστε τη χρονιά που θα έρθει -μια χρονιά που σίγουρα δεν θέλουμε να κάνουμε όσα live κάναμε φέτος αλλά να επικεντρωθούμε σε νέα μουσική- και τρομάζουμε λίγο. Μας τρομάζει λίγο αυτή η δέσμευση που θέλουμε να αναλάβουμε απέναντι στην ευτυχία μας και σε αυτό που θέλουμε πραγματικά να κάνουμε, δηλαδή στη δημιουργία μουσικής σε ό, τι αφορά την οικονομική μας επιβίωση. Πιθανότατα θα ζοριστούμε. Αλλά θα αξίζει τον κόπο».

«Όταν συνέβη όλο αυτό με την αποχώρηση του Isaac, η μόνη φυσική επιλογή για εμάς ήταν να συνεχίσουμε» 

«Καταλαβαίνω απόλυτα τους καλλιτέχνες που ακυρώνουν τις περιοδείες τους, βγάζει απόλυτο νόημα. Υπάρχουν άνθρωποι που πρέπει να πληρωθούν, τα κόστη συσσωρεύονται και δεν βγαίνουν» προσθέτει ο Charlie Wayne. «Εμείς είμαστε μια μπάντα έξι ατόμων – έξι άτομα που για πρώτη φορά φέτος βρέθηκαν στη συνθήκη μιας επαγγελματικής περιοδείας. Μιας επαγγελματικής μεγάλης περιοδείας με τα ελάχιστα όμως μέσα. Θυμάμαι σε ένα φεστιβάλ στην Κοπεγχάγη η καλλιτέχνης που έπαιζε πριν από εμάς εμφανίστηκε με ένα λεωφορείο γεμάτο με το χορευτικό της συγκρότημα, το τηλεοπτικό της συνεργείο και μια πλήρη μπάντα. Κι εμείς απλώς στεκόμασταν στην άκρη και περιμέναμε τη σειρά μας με τα όργανα στα χέρια και μόνο τον μάνατζέρ μας δίπλα. Ήταν σχεδόν αστείο. Αλλά νομίζω ότι είμαστε τυχεροί ως προς αυτό, είμαστε τυχεροί που το live μας δεν είναι ακριβό -πέραν του ότι είμαστε έξι- και μπορούμε να τα βγάζουμε πέρα. Αλλά και πάλι να τα βγάλεις πέρα, να βγάλεις κάποια ικανοποιητικά χρήματα, πρέπει να κάνεις σκληρές περιοδείες. Εμείς είμαστε στον δρόμο από τον Φεβρουάριο χωρίς ιδιαίτερα διαλείμματα ενδιάμεσα, χωρίς ανάσες χρόνου. Αλλά έχουμε ακόμα και την πολυτέλεια να το κάνουμε. Κάποιες άλλες μπάντες που ακυρώνουν ίσως να μην μπορούν να λείψουν από τα σπίτια τους, τις οικογένειές τους για τόσο μεγάλα χρονικά διαστήματα. Το καταλαβαίνω».

Οι Black Country, New Road λοιπόν έζησαν επιτέλους την πρώτη τους μεγάλη περιοδεία όμως με τον πλέον ανορθόδοξο τρόπο. Χωρίς ένα πυρηνικό τους μέλος πάνω στη σκηνή και χωρίς τα δύο εξαιρετικά albums τους στο setlist. Παρόλα αυτά μοιάζουν και ακούγονται σαν να βιώνουν έναν δημιουργικό και αναγεννητικό ανασχηματισμό. «Όταν συνέβη όλο αυτό με την αποχώρηση του Isaac, η μόνη φυσική επιλογή για εμάς ήταν να συνεχίσουμε» λέει η Tyler Hide. «Δεν είχαμε αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο στο παρελθόν, ένα ενδεχόμενο τέλος της μπάντας, και αυτό μας βοήθησε να μείνουμε ενωμένοι. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πώς θα ήταν να μη συνεχίσουμε να κάνουμε μουσική μαζί. Όσο “δραματικό” κι αν ακούγεται είναι η αλήθεια – έτσι νιώθαμε. Ήμασταν αρκετά τυχεροί ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε προσφορές και προτάσεις από φεστιβάλ για να παίξουμε – όσες και με την προηγούμενη σύνθεση. Και απλώς είπαμε “Fuck it. Θα προσπαθήσουμε να γράψουμε νέα μουσική μέσα σε αυτούς τους μήνες που έχουμε στη διάθεσή μας και να παίξουμε live αυτή”. Αυτή ήταν η πρόθεσή μας. Δεν θέλαμε ούτε albumνα κάνουμε, ούτε να δημιουργήσουμε κάποιο concept με ιδιαίτερο, κρυφό νόημα. Θέλαμε απλώς να φτιάξουμε νέα μουσική για τη νέα σύνθεση που να κρατάει 45 λεπτά. Γι’ αυτό το λόγο και η μουσική αυτή δεν έχει απαραίτητα συνοχή, εναλλάσσονται στα φωνητικά διάφοροι από εμάς, είναι ωμό το υλικό, σε στιγμές χαοτικό, ακατέργαστο, τα τραγούδια δεν μοιάζουν το ένα με το άλλο. Αλλά αυτή είναι και η ομορφιά αυτού του υλικού. Δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο έχουμε κάνει, ίσως και με τίποτα απ’ ό, τι θα κάνουμε στο μέλλον. Κατά κάποιον τρόπο ευχαριστώ τον θεό γι’ αυτό, γιατί δεν ήταν και ό, τι πιο εύκολο, ο ιδανικός τρόπος να κάνεις μουσική. Έπρεπε να βγω πιο μπροστά γιατί ήταν απαραίτητο και δεν μου αρέσει να δουλεύω και υπό τέτοια πίεση – είχαμε μόλις τρεις μήνες μέχρι να παίξουμε live. Αν είχαμε περισσότερο χρόνο θα είχαμε κάνει κάτι που ενδεχομένως να μας άρεσε ακόμα περισσότερο. Αλλά ακόμα κι έτσι είμαι πολύ περήφανη για ό, τι καταφέραμε. Ήταν μια πολύτιμη στιγμή στην οποία μπορούμε τώρα να ανατρέχουμε».

Ποια ήταν όμως η μεγαλύτερη δυσκολία που είχαν να αντιμετωπίσουν καλούμενοι να κάνουν πράξη την απόφασή τους για το πρωτότυπο υλικό του «Live at Bush Hall»; «Η δυσκολία ήταν ακριβώς αυτός ο χρονικός περιορισμός, ότι είχαμε ελάχιστο χρόνο για να γράψουμε» λέει ο Charlie Wayne. «Είναι λίγο περίεργο γιατί πρέπει να διαχωρίσεις τον εαυτό σου, να μπεις σε μια ξεχωριστή συνθήκη. Νομίζω κανείς μας δεν θεωρεί ότι το “Live at Bush Hall” μοιάζει με το “Ants from Up There”. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Αλλά παράλληλα ήταν μια απελευθερωτική διαδικασία, μια απελευθερωτική άσκησή μας που γνωριζόμαστε άλλωστε πολλά χρόνια και έχουμε μάθει να επικοινωνούμε με συγκεκριμένο τρόπο. Να μας βλέπουμε να ερχόμαστε πιο κοντά και μουσικά, να καταφέρνουμε να δημιουργούμε κάτω από αυτές τις παράξενες για εμάς συνθήκες, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να ακολουθήσουμε μια κεντρική γραμμή οποιουδήποτε. Ήταν σαν όλα να ήταν στον αέρα αλλά ταυτόχρονα όλα να μπήκαν στη θέση τους. Νομίζω αυτό είναι και το κλειδί, το νόημα αυτής της performance».

«Μια άλλη μεγάλη τεχνική δυσκολία για όσους από εμάς κάνουν φωνητικά ήταν να ξεπεράσουν την αίσθηση ότι πρέπει να γεμίσουν το κενό κάποιου» προσθέτει η Tyler. «Να ξεπεράσουμε την πίεση και το άγχος της ενδεχόμενης απόρριψης μας από το κοινό μας που μας είχε μάθει και αγαπήσει με μια διαφορετική συνθήκη, με μια διαφορετική φωνή, την οποία ακόμα αγαπά, όπως και πρέπει. Είναι μια μετάβαση σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή για εμάς». 

To «Live at Bush Hall» δεν εξαντλείται ως project μόνο στη live εκτέλεσή του αλλά αποτυπώθηκε και σε ένα concert film ιδιαίτερο όσο και το ίδιο το υλικό που μας μεταφέρει στη χωροχρονική συνθήκη ενός σχολικού χορού αποφοίτησης με weird πολύχρωμη αισθητική το σωτήριο έτος 1980. Η Tyler Hide αναλαμβάνει την backstage ξενάγηση. «Η ιδέα πίσω από αυτήν την αισθητική και την οπτική αίσθηση που αφήνει η ταινία είναι εμπνευσμένη από την αίσθηση που μας έδινε η μουσική. Την αίσθηση ενός σχολικού talent show, μιας θεατρικής γιορτής εκεί στο τέλος της χρονιάς που τα παιδιά παίζουν μουσική, κάνουν επιδείξεις και οι γονείς αισθάνονται περήφανοι που τα παιδιά τους κάνουν αυτό ή το άλλο. Και που μπορεί τα επί μέρους στοιχεία να είναι διαφορετικά αλλά ενώνονται από τον κοινό άξονα της νοσταλγίας και της ευτυχίας. Αυτό θέλαμε να αποτυπώσουμε. Και σκεφτήκαμε να κάνουμε αυτήν την ταινία για να διαχωρίσουμε καλύτερα το project του “Live at Bush Hall”, να μην μπορεί να συγκριθεί με ένα album, με το “Ants from Up There”. Είναι παράξενο, δεν είναι ένα συνηθισμένο concert film, υπάρχουν κενά μεταξύ των συνθέσεων, αλλά δεν θέλαμε να είναι κάτι τέλειο, θέλαμε να έχει ακριβώς την αίσθηση μιας live performance γιατί αυτό είναι για εμάς το “Live at Bush Hall”».

Πώς σκέφτονται όμως οι Black Country, New Road το επόμενο δισκογραφικό τους βήμα που αργά ή γρήγορα θα έρθει. Ένα album που θα έχει να «συναγωνιστεί» ένα από τα καλύτερα back-to-back που έχει κάνει πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα με τις δύο πρώτες της κυκλοφορίες και που εγγενώς θα σηματοδοτήσει και επίσημα τη νέα εποχή του νέου σχήματος; «Για να είμαι ειλικρινής ανυπομονούμε απελπισμένα να επιστέψουμε στο studio και να ξεκινήσουμε να γράφουμε» λέει ο Charlie Wayne. «Δεν μπορούμε να γράψουμε, να δημιουργήσουμε στον δρόμο. Είναι δύσκολο, δεν βγάζει νόημα. Θέλουμε απλώς να βρεθούμε ξανά σε ένα δωμάτιο όλοι μαζί και να γράψουμε κάτι συνεκτικό. Σαφώς μεγαλύτερη πρόκλησή μας θα είναι να βρούμε τη νέα μας φωνή. Αυτό περιμένει και το κοινό μας. Και μπορεί να πάρει λίγο χρόνο γιατί το συζητάμε πολύ και θα υπάρχουν ίσως πολλά μπρος – πίσω αλλά όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά και είμαστε ενθουσιασμένοι γι’ αυτό».

«Ο λόγος που ίσως μας πάρει πολύ είναι γιατί είμαστε αποφασισμένοι να γράψουμε όση περισσότερη μουσική μπορούμε και μετά να διαλέξουμε τα καλύτερα κομμάτια της» προσθέτει η Tyler. «Είναι κάτι που δεν είχαμε κάνει ποτέ πριν και νομίζω ότι πρέπει να το κάνουμε και να το δοκιμάσουν όλοι. Να δώσουν χρόνο στη διαδικασία. Αλλά αν μπορώ να πω κάτι για τη γενική κατεύθυνση του νέου album είναι ότι θα είναι σίγουρα πιο θεατρικό, πιο διασκεδαστικό από ό, τι έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Και λιγότερο αυτοαναφορικό σίγουρα».

Στο τέλος της ημέρας οι Black Country New Road παραμένουν μια παρέα εξαιρετικά νέων και εξαιρετικά ταλαντούχων μουσικών που ξεκίνησαν νωρίς, πέτυχαν νωρίς και έχουν ήδη στα πρώτα πέντε χρόνια ζωής της μπάντας -που συμπίπτουν πάνω – κάτω με τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής τους ως εικοσάχρονοι- να χωρέσουν ήδη μία «αναγέννηση» και δύο ζωές. Πώς φαντάζονται τον εαυτό τους σε δέκα – είκοσι χρόνια από σήμερα; Και η Tayler Hyde και ο Charlie Wayne βρίσκονται στην ίδια σελίδα. «Θα θέλαμε σε δέκα χρόνια να βρισκόμαστε περίπου στο όγδοο album μας και να έχουμε δοκιμάσει πολλές φόρμες, να ασχοληθούμε με soundtracks, να γράψουμε τη μουσική για sci-fi ταινίες ή για κάτι στο στιλ του Spike Jonze.  Ίσως να έχουμε κάνει και ένα emo album (γέλια). Black Country, New Road – Τhe Black Album. Θα είχε πλάκα».