Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για το πώς ο ΛΕΞ τον έφερε βαθιά στο ελληνικό hip hop.
Θα το ομολογήσω: Πέρα από τα μεγάλα ονόματα της rap και του hip hop, είχα μικρή ανάμειξη με το είδος. Για παράδειγμα, θαύμαζα day one τον Rick Rubin και τα πρώτα albums της Def Jam, από τους Hose και τον LL Cool J μέχρι το ντεμπούτο των Beastie Boys. Ειδικά αυτούς τους ακολούθησα με φανατισμό κι όταν την κοπάνησαν από τη Νέα Υόρκη και την έκαναν προς LA, αφήνοντας πίσω τους τις σκληρές κιθάρες που έστηνε ο Rubin. Τώρα που το σκέφτομαι, στην πραγματικότητα με ενδιέφερε περισσότερο η κοινωνική βάση του hip hop στην Αμερική, ειδικά μετά τα Rodney King riots στο Λος Άντζελες το 1992 και τον δίσκο του Ice-T με τους Body Count την ίδια χρονιά, εκείνον που κατακρεούργησε η λογοκρισία. Ακόμη κι αυτό το album όμως, ξέφευγε από το είδος, περίπου όπως και το «Licensed To Ill».Στο πέρασμα του χρόνου, πάθαινα πλάκα με τον Chuck D, τους Cypress Hill και πιο πολύ απ’ όλους με τους Wu-Tang Clan.
Με το ελληνικό rap δεν μπορούσα να πιάσω επαφή. Αναγνώριζα τη σημασία του μα ένιωθα αρκετά μεγάλος αδυνατώντας να ταυτιστώ με πολλά από τα βρισίδια που έχωναν οι πιτσιρικάδες. Μου άρεσαν όμως οι Goin’ Through, οι Βαβυλώνα, η Sadahzinia, οι Razastarr και πολύ αργότερα ο πρόωρα χαμένος Οδυσσέας. Εκείνος όμως που πραγματικά μ’ έφερε βαθιά στο ελληνικό hip hop ήταν ο ΛΕΞ.
Στις 28 Απριλίου του 1993 παρακολουθούσα το παιχνίδι Παναθηναϊκός-Πανιώνιος και φυσικά υποστήριζα τον Πανιώνιο. Όταν οι διαιτητές σφύριξαν το 5ο φάουλ στον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς εκείνος αντέδρασε χτυπώντας με όλη του τη δύναμη το κεφάλι του στην κολόνα της μπασκέτας. Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές που σταματάει ο χρόνος, ένα απίστευτο σοκ, όχι μόνο για κάποιον που αγαπάει το μπάσκετ, αλλά για όποιον –ανεξαρτήτως ηλικίας– θαυμάζει το έντονο πάθος που συνεπαίρνει τους ανθρώπους. Ο ΛΕΞ έρχεται το 2018, στο δεύτερό του album, το «2XXX» να μου το θυμίσει: «Πάντα μου έλεγε πως όλα είναι εντάξει / έχεις νεύρα έλεγε θα σου περάσει / μα όσο μεγάλωνα και ο κόσμος γκρεμιζόταν / φοβόταν μην τρακάρω το κεφάλι σαν τον Μπόμπαν». Και ξαφνικά –αν και από άλλη γενιά– νιώθω ότι κάπως κάποια γεγονότα καρφώνονται στο μυαλό μας με παρόμοιο τρόπο. Έλιωσα –κι ακόμα ακούω– την ψηφιακή εκδοχή του «2XXX». Και γύρισα πίσω και στα προηγούμενα albums που είχε κάνει με τα Αστέρια και τα Καπέλα. Και στο ντεμπούτο του, επίσης.
Στη λίστα μου με τα καλύτερα του 2022, το «Μετρό» ήταν στο Νο 3. «Απ’ το Πολύδρομο κέντρο μέχρι το γκρίζο των εργατικών / Μελαγχολούμε κι ακούμε μονάχοι τα μπλουζ των αστεροειδών / Όλα τα κτίρια αυτά μ’ αγαπάνε το ξέρω καλά κι ας μην έχουν ψυχή / Γι’ αυτό κι όταν δεν είμαι εντάξει γυρίζω τους δρόμους σα να 'μαι ταξί / Δεν ξέρω να μένω ασφαλής, μένω αληθινός». Ο Λεξ μιλώντας απόλυτα για τη δική του γενιά, βρίσκει τον τρόπο να μιλάει και για μένα: «Ζηλεύω τα λάθη των πιτσιρικάδων παράλληλα τα απολαμβάνω / Μάλλον θα φταίει πως είμαι μεγάλος πολύ για να τα ξανακάνω».
Έτσι όπως έχει μπει ο χειμώνας την ώρα που βραδιάζει, πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει «την ώρα που ανοίγουν τα φώτα στους δρόμους της Όλγας στα μέσα Φλεβάρη (έξι και είκοσι)», κι ας ζω στην Αθήνα. Επιπλέον, το «Spike Lee», ειδικά έτσι όπως περνούν την jazz αισθητική τους από κάτω οι Kepler Is Free είναι μεγάλο κομμάτι. Φέρνει στο μυαλό τον Billy Woods, φέρνει στο μυαλό τον Miles Davis όταν συνεργαζόταν στο «Doo Bop» με τον Easy Mo Bee.
Λοιπόν, δεν υπάρχουν σημαντικότερες λέξεις από αυτές που μιλούν για το απόλυτο τώρα μας: «Τίποτα συγκλονιστικό, άλλη μία ιστορία / Ένα αγόρι και ένα κορίτσι που ζουν στην Ελλάδα το ’23. / Κι αν ό,τι αγαπάν κινδυνεύει / Κι αν μαύρο σκοτάδι τους παραμονεύει / Κι αν ούτε ένα φύλλο στη Γη δε σαλεύει / Αυτός της ραπάρει κι αυτή του χορεύει». Εύχομαι να έρθει έτσι η ζωή των παιδιών που το λιώνουν…
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Y.Γ.1: H Veego Records κυκλοφόρησε ένα box set σε 2.000 αντίτυπα που περιλαμβάνει και τα 3 LP του ΛΕΞ. Έχει ήδη εξαντληθεί…
Υ.Γ.2: Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές έσκασε η είδηση ότι ο ΛΕΞ συμμετέχει στον δίσκο «Reworks», που κυκλοφορεί η Χάρις Αλεξίου τις επόμενες ημέρες. Όμως για τον δίσκο αυτό θα μιλήσουμε εκτενώς την ερχόμενη εβδομάδα…
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
20°
