Η Maria - Christina Harper στο κέντρο της jazz σκηνής του Λονδίνου και στο Royal Albert Hall

Το να παίρνεις διθυραμβικές κριτικές από τον αγγλικό τύπο, ειδικά αν έρχεσαι από το πουθενά, είναι πράγμα πολύ σπάνιο. Ακόμη πιο σπάνιο είναι να γράφουν καλά λόγια για σένα έντυπα όπως το Mojo, ο Guardian ή το site του Jazz FM. Η Maria-Christina Harper ξεκίνησε από την κλασική μουσική παίζοντας άρπα με τον… ορθόδοξο τρόπο και στη συνέχεια πρόσθεσε στον ήχο της διάφορα pedal παίρνοντας ένα ολόφρεσκο ήχο από το όργανο. Έπαιξε με τον Γιάγκο Χαιρέτη -κυκλοφόρησαν κι έναν δίσκο μαζί-, έγραψε τραγούδια, τα ηχογράφησε, συνεργάστηκε με τον Ψαραντώνη κι έτσι όπως η ζωή την έφερε να διδάσκει και να εργάζεται στην Αγγλία, συνδέθηκε με δύο εξαιρετικούς μουσικούς: την Josephine Davies (σοπράνο και τενόρο σαξόφωνο) και τον Evan Jenkins (ντραμς). Το Harper Trio κυκλοφόρησε μόλις το ντεμπούτο του, το «Passing By» και μάλιστα το παρουσίασε στο Royal Albert Hall. Όταν ξεκινήσαμε εδώ και χρόνια να μιλάμε για την εναλλακτική jazz σκηνή του Λονδίνου με ονόματα όπως η Nubya Garcia, οι Sons Of Kemet και οι Kokoroko, δύσκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι το τρίο μιας Ελληνίδας μουσικού θα γινόταν μέρος αυτής της σπουδαίας σκηνής. Η ιστορία της Μαρίας - Χριστίνας και του τρίο της, μόλις έχει ξεκινήσει και χαίρομαι πολύ που την αφηγείται στην Athens Voice τόσο νωρίς…

Ποια θυμάσαι να είναι η πρώτη σου επαφή με τη μουσική;
Έρχομαι από μουσική οικογένεια και θυμάμαι να υπάρχει πάντα μουσική στο σπίτι, τραγουδούσε ο μπαμπάς μου πολύ, τραγουδούσαμε κι όλοι μαζί ή βάζαμε δίσκους κι ακούγαμε.

Η άρπα δεν είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα όργανα τα οποία πηγαίνει να μάθει κάποιος. Πώς τη διάλεξες;
Όταν ήμουν περίπου τεσσάρων είχα δει τις «Αριστόγατες», νομίζω της Disney. Σε αυτό το καρτούν μία οικογένεια γάτων μεγαλώνουν με μία κυρία της υψηλής κοινωνίας στο Παρίσι. Μαθαίνουν να τραγουδάνε, να παίζουν πιάνο και να ζωγραφίζουν μέχρι που κάποια στιγμή ο μπάτλερ της κυρίας σε στιγμή ζήλειας τις βάζει σε ένα καλάθι και τις πετάει στο ποτάμι κάπου μακριά. Τις βρίσκει ένας «αλητόγατος» και τις βοηθάει. Στη διαδρομή τους περνάνε από το στέκι των γάτων όπου παίζουν όλοι μαζί τζαζ μουσική. Μέσα σε όλη αυτή την ωραία γιορτή κάποια στιγμή εστιάζει ο φακός σε μια λευκή, χνουδωτή γάτα που παίζει άρπα. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι η άρπα ήταν για εμένα.

Μετά τις σπουδές σου δεν ακολούθησες τον δρόμο της κλασικής μουσικής, ιδιαίτερα. Γιατί έτσι;
Λόγω της κλασικής μου παιδείας άκουγα αρκετή κλασική μουσική, την οποία ακόμα σέβομαι κι ακούω, ταυτόχρονα άκουγα και πολύ ροκ μουσική. Έτσι, όλο έλεγα ότι κάτι άλλο ήθελα να κάνω με την άρπα και μετά που τελείωσαν οι σπουδές μου, άρχισα σιγά σιγά να πειραματίζομαι και να παίζω πλέον με ηλεκτρο-ακουστική άρπα με εφέ. Είχα και συνεχίζω να έχω την ίδια αίσθηση ότι η άρπα είναι ένα εν δυνάμει καταπληκτικό μουσικό όργανο με προοπτικές. Αυτό είναι που με κρατάει σε εγρήγορση κιόλας, το γεγονός ότι ακόμα εκπλήσσομαι με τις δυνατότητες του οργάνου αυτού.

Στα πρώτα σου βήματα εκτός κλασικής μουσικής πειραματίστηκες με τα pedals πάνω στην άρπα. Υπήρχε τέτοιο προηγούμενο στο συγκεκριμένο όργανο;
Υπήρχαν κι υπάρχουν κάποιοι αρπίστες που είχαν πειραματιστεί με electronics αλλά χωρίς να είναι προτεραιότητα η εξερεύνηση και η διατήρηση του φυσικού ήχου της άρπας. Η αισθητική του ήχου και του τρόπου παιξίματος είναι η διαφορά που φέρνω. Με ενδιαφέρει να παίζω και να συνθέτω με τρόπους που παρουσιάζουν μία πιο ολοκληρωμένη ηχητική εικόνα της άρπας.

Τι σου πρόσφεραν αυτοί οι πρώτοι πειραματισμοί;
Αρχικά ήταν η ψυχοθεραπεία μου. Και τώρα είναι, απλώς πιο συνειδητά και ταυτόχρονα τώρα έχω στόχο σχεδόν πάντα να δημιουργήσω ένα τελικό «προϊόν», κάποιο αποτέλεσμα με το οποίο θα συνεχίσω να πειραματίζομαι μέχρι να καταλήξω κάπου.

Η συνεργασία σου με τον Γιάγκο Χαιρέτη έφερε κοντά δύο όργανα με εντελώς διαφορετική καταγωγή, την άρπα και το λαούτο. Πόσο εύκολη ήταν εκ πρώτης όψεως η συνύπαρξή τους;
Αποφασίσαμε σε ένα καφενείο στα Ανώγεια να συνεργαστούμε και η ηχητική συνύπαρξη ήταν πολύ όμορφη. Ταίριαξαν πολύ οι ήχοι μας κι υπήρχαν στιγμές που δεν ήξερες ποιος έπαιζε.

Τι σου πρόσφερε η συνεργασία με τον Γιάγκο;
Ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, οι γνωριμίες -προσωπικές κι επαγγελματικές- κάπου μας οδηγούν, συνειδητά ή μη. Πέρα από την χαρά της γνωριμίας με τον Γιάγκο και πέρα από τις ωραίες εμπειρίες με τις συναυλίες, τις περιοδείες και το άλμπουμ που βγάλαμε, θεωρώ όπως όλα που συμβαίνουν στη ζωή, κι αυτή η εμπειρία ήταν άλλο ένα βήμα για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα.

Εκείνες τις εποχές δεν φαίνεται να ενδιαφερόσουν ιδιαίτερα για τις μελωδικές αρετές της άρπας. Πώς προέκυψε αυτό; Τι ήταν αυτό που σε κέντριζε πιο πολύ;
Το ρεπερτόριο της άρπας ήταν κι είναι αρκετά συνδεδεμένο με τον Ρομαντισμό κι υπάρχει έντονα η κυριαρχία της μελωδίας. Κάνοντας τον απολογισμό μου, θεωρώ ότι όταν άρχισα να πειραματίζομαι στην άρπα ένιωθα ότι ασυνείδητα έπρεπε κάπως να απελευθερωθώ από την κλασική μου παιδεία και η εσωτερική μουσική επανάσταση ήταν εναντίον της μελωδίας. Επικεντρώθηκα περισσότερο στη φασαρία, στον μινιμαλισμό και σε δημιουργία ηχοτοπίων. Τελικά απελευθερώθηκα και από την αντίδραση που είχα στις μελωδίες και τώρα όταν συνθέτω και παίζω, προσπαθώ να δρω παρά να αντιδρώ. Τεράστια κουβέντα αυτή φυσικά.

Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω και δεν θέλω πλέον να βρίσκομαι μόνο σε ένα μέρος μόνιμα

Λίγο μετά από εκείνη την εποχή άρχισες να γράφεις κάποια τραγούδια. Πώς έγινε αυτό;
Πάντα με ενδιέφερε κι έδινα σημασία στο στίχο. Μεγαλώνοντας, πέρα από κλασική μουσική, οι μουσικές επιρροές από τους γονείς μου κι ιδιαίτερα από τον μπαμπά μου ήταν singers-songwriters όπου το storytelling ήταν αρκετές φορές πιο σημαντικό από την μουσική. Αργότερα άκουγα και hip hop και με ενδιαφέρει πολύ επίσης και το spoken word. Έγραφα από παλιά τραγούδια αλλά δεν το είχα πάρει στα σοβαρά και με την αφορμή της συνεργασίας μου στην Αγγλία με την τζαζ τρομπετίστα και τραγουδίστρια Georgina Jackson άρχισα να γράφω κι άλλα τραγούδια που τελικά ηχογραφήσαμε.

Πώς γνωρίστηκες με την Josephine και τον Evan;
Η ιστορία της γνωριμίας μου με την Josephine και τον Evan ξεκινάει ακριβώς από την Georgina και την ηχογράφηση των τραγουδιών μας. Μου πρότεινε να ηχογραφήσουμε στο κατ’ εκείνη καλύτερο στούντιο για τζαζ δίσκους στην Αγγλία. Μέχρι τότε ήμασταν ντουέτο αλλά για την ηχογράφηση ζήτησα και από κάποιους φίλους να έρθουν να παίξουν ηλεκτρική κιθάρα και κοντραμπάσο. Για τα ντραμς μου πρότειναν τον Evan και για δύο ορχηστρικά κομμάτια ήρθε η Josephine να παίξει σαξόφωνο. Με την Josephine είχαμε ήδη γνωριστεί μέσω κοινών φίλων. Έγινε η ηχογράφηση και μετά από λίγο καιρό είπαμε να δοκιμάσουμε να παίξουμε οι τρεις μας, ο Εvan στα ντραμς, η Josephine στο σαξόφωνο κι εγώ στην ηλεκτρο-ακουστική άρπα.

Ποια είναι η ατμόσφαιρα που κυριαρχεί όταν παίζετε μαζί;
Ειλικρινά, από την πρώτη στιγμή που παίξαμε μαζί νιώσαμε και οι τρεις ότι υπάρχει πολύ ωραία χημεία μεταξύ μας και πολύς ενθουσιασμός και σεβασμός ταυτόχρονα. Ο καθένας φέρνει τον ήχο του και συμβάλει στο ηχητικό τοπίο που δημιουργούμε όλοι μαζί. Υπάρχει μια πολύ ωραία ισορροπία.

Πώς έγιναν οι ηχογραφήσεις για το «Passing By»;
Είχαμε κλείσει στο ίδιο στούντιο, στο Quiet Money του James McMillan και ηχογραφήσαμε όλο το άλμπουμ σε μία μέρα. Λίγο καιρό μετά πήγα ξανά στο στούντιο για να κάνουμε τις μίξεις με τον James.

Πρέπει να είναι πολύ ειδική περίπτωση αυτός ο James McMillan…
Ο James είναι καταπληκτικός κι επαγγελματικά και προσωπικά. Το στούντιο είναι μέσα σε έναν υπέροχο και τεράστιο κήπο κι ο James ηχογραφεί με έναν τρόπο που το αποτέλεσμα της ηχογράφησης χρειάζεται ελάχιστο πείραγμα όσον αφορά τον ήχο των οργάνων. Νιώθεις πως κρατάει την αίσθηση του φυσικού ήχου και είναι σαν να ακούς ένα σχήμα στη σκηνή.

Η άρπα δεν είναι ένα συνηθισμένο όργανο στη τζαζ. Από πού έρχονται οι επιρροές σου ως προς το είδος;
Πιο μικρή άκουγα πολύ ροκ, μετά τις κλασικές μου σπουδές στην άρπα κατευθύνθηκα προς την σύγχρονη κλασική μουσική κι από εκεί έφυγα και πήγα στην πειραματική/avant-garde σκηνή. Εκεί και σε συνδυασμό με το μεταπτυχιακό μου στη Μουσικοθεραπεία στο Λονδίνο, άρχισα να μπαίνω σιγά σιγά στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Μετά από κάποια χρόνια ήρθε και η free jazz όπου το Λονδίνο έχει σήμερα μια πολύ καλή σκηνή.

Τι νιώθεις να έχει προσφέρει στον δίσκο κάθε μέλος του τρίο;
Ο λόγος που υπάρχει αυτό το τρίο είναι κατ’ αρχήν επειδή ταιριάξαμε πολύ σαν άνθρωποι. Η Josephine έχει πολύ ζεστό ήχο κι είναι η τέλεια μουσική παρέα για να ξεφύγεις σε ελεύθερες μουσικές φόρμες. Ο Evan είναι από τους καλύτερους ντράμερ που έχω γνωρίσει. Είναι δυναμικός όπου χρειάζεται και ταυτόχρονα ακούει κι απαντάει σε πολύ λεπτές ηχητικές λεπτομέρειες. Εγώ γράφω τα κομμάτια που παίζουμε και δημιουργώ τα ηχοτοπία στα οποία θα συναντηθούμε.

Λόγω της καταγωγής σου, περνούν στον δίσκο και κάποια στοιχεία που έρχονται από την Ανατολή…
Πάντα ένιωθα ότι είμαι από πολλά μέρη κι όχι μόνο από εκεί που μεγάλωσα εξαιτίας των καταβολών της οικογένειάς μου. Είχα πολλά ερεθίσματα όχι μόνο στη μουσική που ακούγαμε, αλλά και στα φαγητά που τρώγαμε, στην αισθητική της διακόσμησης του σπιτιού μας, ακόμα και στο ντύσιμο. Όλα αυτά, σε συνδυασμό και με τις επιρροές της αγγλικής κουλτούρας από τα πολλά χρόνια που μένω στην Αγγλία, με εμπνέουν και φαίνονται κι ακούγονται στον δίσκο αυτό.

Νιώθεις να ανήκετε ως τρίο σ’ αυτή τη -σχετικά- νέα σκηνή της jazz του Λονδίνου;
Έχει πολύ ενδιαφέρον αυτή η νέα σκηνή της jazz στο Λονδίνο και θα έλεγα ότι μου ταιριάζει. Ο δίσκος έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές και μας αναφέρουν ως μέρος της σκηνής αυτής το οποίο είναι ωραίο, γιατί υπάρχουν κάποιοι καταπληκτικοί μουσικοί στη NuJazz.

Εκτός από το να παίζεις μουσική, ασχολείσαι και με τη Μουσικοθεραπεία. Πώς ξεκίνησε αυτή σου η ενασχόληση;
Ξεκίνησε από τη μητέρα μου. Είναι και η ίδια μουσικός και συγγραφέας εξαιρετικών μουσικών βιβλίων εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Την ενδιέφερε πολύ η Μουσικοθεραπεία και πηγαίναμε μαζί σε κάποια σεμινάρια. Όταν σπούδαζα άρπα είχε αρχίσει να με ενδιαφέρει όλο και περισσότερο η ιδέα της θεραπείας μέσω της μουσικής κι έτσι έκανα ένα διετές μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο  στο Λονδίνο. Εκεί, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τους ήχους διαφορετικά, μαθαίναμε για την πιθανή ερμηνεία πίσω από κάθε ήχο χρησιμοποιώντας θεωρίες της Ψυχολογίας και της Ψυχιατριακής.

Τι εφαρμογές έχει η Μουσικοθεραπεία;
Η Μουσικοθεραπεία είναι αναγνωρισμένη στην Αγγλία και ανήκει στον ιατρικό σύλλογο κι έτσι υπάρχουν μουσικοθεραπευτές σε νοσοκομεία, σχολεία, ιδρύματα για ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες.

Με τι ακριβώς ασχολείσαι ως προς τη Μουσικοθεραπεία στο Λονδίνο;
Ως μουσικοθεραπεύτρια έχω εργαστεί σε νοσοκομεία, ειδικά σχολεία και φυλακές. Επίσης, διδάσκω στο πανεπιστήμιο Roehampton του Λονδίνου.

Πόσο εύκολο είναι να ζεις κάποια διαστήματα στην Αθήνα και κάποια άλλα στο Λονδίνο;
Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω και δεν θέλω πλέον να βρίσκομαι μόνο σε ένα μέρος μόνιμα. Έχω φίλους, οικογένεια και συνεργάτες και στα δύο μέρη κι έτσι με λίγη οργάνωση λειτουργεί ωραία.

Απ’ όσο ξέρω, δεν είναι και τόσο εύκολο για νέους μουσικούς να εμφανιστούν στο Royal Albert Hall; Εσύ πώς τα κατάφερες;
Νομίζω με σεβασμό, ενθουσιασμό, υπομονή κι επιμονή οδηγείς βήμα βήμα τη ζωή εκεί που ιδανικά θέλεις να βρεθείς. Κάπως έτσι βρέθηκα ξανά να παίζω στο Royal Albert Hall αυτή την φορά για την παρουσίαση του νέου δίσκου, του «Passing By» με το τρίο μου, το Harper Trio.

Τι σκοπεύετε να κάνετε με τους Harper Trio στο επόμενο διάστημα;
Συναυλίες, περιοδεία και καλοκαιρινά φεστιβάλ. Σιγά σιγά, αρχίζω να σκέφτομαι και τον επόμενο δίσκο..

Και τι να περιμένουμε ευρύτερα από σένα; Έχει κάποια άλλα μουσικά projects που περιμένουν;
Αυτή τη στιγμή έχω επικεντρωθεί στο τρίο μου, έχω όμως κι έναν δίσκο που είχαμε ηχογραφήσει με τον Ψαραντώνη κάποια χρόνια πριν και που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή τον επόμενο χρόνο.