Μουσικη

Ρένα Κουμιώτη και Παντελής Αμπαζής. Ή το ανάποδο.

Δύο «αταίριαστα» ονόματα στην ίδια σκηνή

Η Ρένα Κουμιώτη τραγουδάει με τον Παντελή Αμπαζή: οι δύο καλλιτέχνες είναι τόσο άσχετοι μεταξύ τους που αναρωτιέσαι αν/πόσο δένουν… λοιπόν κάνει ο καθένας το δικό του, και δεν σε απασχολεί εσένα τον θεατή από ένα σημείο και μετά. Κατά πόσο δένουνε, εννοώ.

Είναι θεά η Ρένα Κουμιώτη, μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, φωνάρα, τραγουδάει αβίαστα σα να μιλάει, απλώς με το μικρόφωνο. Διάφοροι φίλοι δημοσιογράφοι και ένας σχεδόν-πολιτικός μου είπανε ότι την αγαπάνε τρελά και «είναι φίλοι της», μπράβο, χαίρομαι που οι φίλοι μου έχουν κι άλλους φίλους, ακόμα και ο σχεδόν-πολιτικός. Τον γράφω με χαλινάρι επειδή δεν τον βλέπω να πολιτεύεται καιρό, σα να μαζεύει τα μπογαλάκια του ήδη, και καλά κάνει. Μπορεί πάντα να (ξανα)δοκιμάσει το τραγούδι πλάι στην κυρία Κουμιώτη…

Ο Παντελής Αμπαζής από την άλλη – γιατί αν «από τη μία» είναι η Ρένα, ο Παντελής δεν μπορεί παρά να είναι «από την άλλη» - ο Παντελής είναι γεννημένος entertainer: του αρέσει να σε διασκεδάζει, τραγουδώντας υπέροχα από Κόκοτα και Πουλόπουλο μέχρι Παντελή. Του αρέσει τόσο, που σε κάνει να χαμογελάς όσο μουρτζούφλης κι αν είσαι, σε κάνει να τραγουδάς τα ρεφρέν όσο κι αν προσποιείσαι ότι δεν θυμάσαι τα λόγια, σε κάνει να περνάς καταπληκτικά ζορ-ζορνά. Έχει ένα μεταδοτικό-επικοινωνιακό πράμα, λες κι είναι κολλητός σου κι ας τον έχεις δει δυο-τρεις φορές μόνο. Θέλεις βασικά να τον δεις κι άλλο. Να σου πει κι ένα τραγούδι, ή μάλλον εκατό τραγούδια, μια και πήρε φόρα…

Το σώου Ρένα-Παντελής στο «Τσάι στη Σαχάρα» είναι ένα Σάββατο κάθε μήνα, κρατάει δύο ώρες, οι μουσικοί που παίζουν κιθάρα, μπουζούκι και πιάνο είναι σούπερ. (Είσοδος 15 ευ, δεν αφαιρείται από το ποτό, και νερά-φιστίκια χρεώνονται, όπως μπουζούκια…).

Ο Παντελής επίσης εμφανίζεται κάθε Τρίτη στο “Half Note” μαζί με τον Γεράσιμο Γεννατά και την μπάντα «Ανωτάτη Ζαμπετική» - θα πάω να τον ακούσω/δω, βασικά γιατί μου φτιάχνει το κέφι… έχω εκατό χρόνια να πάω στο “Half Note”, από την εποχή που οι μεγαλύτεροι (γκόμενοι) άκουγαν τζαζ, την οποία δεν καταλάβαινα και πολύ αλλά έκανα ότι τάχαμου είναι ουάου. Το τσέκαρα στο ίντερνετ το μαγαζί, είναι ίδιο, ατμοσφαιρικό και «μαύρο» όσο χρειάζεται – πρέπει να κλείνει καμιά τριανταριά χρόνια, που δεν είναι και μικρό κατόρθωμα στην Αθηναϊκή νύχτα. Ο Παντελής λέει σκίζει εκεί, έχει πλάκα, χαβαλέ, γέλιο – που επίσης αναρωτιέται κανείς πως κολλάει με τη μαύρη ατμόσφαιρα του μαγαζιού. Αλλά όταν πάς και μετά, λέει (πάλι), δεν αναρωτιέσαι καθόλου. Το ξεχνάς, και περνάς αξέχαστα. Που είναι το ζητούμενο στη νύχτα, όχι μόνο την Αθηναϊκή, απλώς εδώ τυχαίνει να την ξεχειλώνουμε όσο μπορούμε…