Σκιαδαρέσες σε συναυλία

Σε συναυλίες δεν πηγαίνω πια, έχω πάει σε ΟΛΑ, έρχεται μια στιγμή στη ζωή που λες «ντάξει, βαρέθηκα, πάω μόνο σε μέρη με πολλές τουαλέτες»… αλλά οι αδερφές Σκιαδαρέση μου αρέσουν πολύ. Μου άρεσαν από την καραντίνα, που τις ανακάλυψα, εκατό ώρες μέσα στο σπίτι και μπροστά στο λάπτοπ. Είναι κάμποσες γενιές μετά από τη δική μου γενιά, πολύ νέες, κόρες της Μπέσυ Μάλφα και του Γεράσιμου Σκιαδαρέση, με την έννοια ότι οι γονείς τους είναι «η γενιά μου» κι αυτές οι ίδιες, είναι η γενιά του μεγάλου γιόκα μου, καμία σχέση με τη δική μου… Ωστόσο: θα μπορούσα να είχα γράψει με αίμα και ιδρώτα «Το τραγούδι του μαλάκα». Ακόμα και το «Τραγούδι του Βαγγέλη». Τα τραγούδια τους γενικά, με την ισορροπία ανάμεσα στο αστείο και στο «Παναγία μου!», ανάμεσα στην ειρωνεία-με-καλή-διάθεση και τον νταλκά, το γέλιο και το σκιάξιμο που προκαλούν οι έρωτες σε κάθε ηλικία, τα τραγούδια τους μιλάνε πολλές γλώσσες τελικά, όχι μόνον «την γλώσσα της γενιάς τους».

Τέλος πάντων δεν θα πήγαινα σε συναυλία στο Φάληρο, μου φαίνεται η άκρη του κόσμου, απαπα, θα είναι γεμάτο τσικό κλπ… αλλά ένα βράδυ γυρνούσα από χαμαλίκι, με πήρε η φίλη μου ότι είχε πρόσκληση, ότι είχε και άλλο φίλο, με αμάξι, να μας μαζέψει από Καλλιθέα, συμπτωματικά το ίδιο πρωί άκουγα το «Πάμε Ναύπλιο» με μια άσχετη νοσταλγία που δεν έχω πάει στο Ναύπλιο χρόνια, οπότε είπα «και δεν πάμε;»

Τα κορίτσια δεν τα είχα δει σε λάιβ, μόνο ιντερνετικά τα ήξερα. Η Όλγα και η Νίκη, δίδυμες αδερφές πολύ καλλιτεχνικές, γράφουν τραγούδια με απίστευτο, αστείο, προχώ στίχο, σα να κλωτσάνε τους τράπερς και τον σεξισμό τους αλλά όχι επιθετικά, οι κλωτσιές είναι για πλάκας και ταυτόχρονα με βάθος, με ευαισθησία, με τρελό χιούμορ και με την μαλακία που χρειάζεται ένα σημερινό τραγούδι, τελικά. Χρησιμοποιούν λέξεις πολύ καθημερινές, που όμως δεν είχανε βρει μέχρι τώρα τη θέση τους στο τραγούδι, κι έχουν ξεφορτωθεί τις παραδοσιακές τραγουδιστικές λέξεις (όνειρο, ηλιοβασίλεμα, μελαγχολία, μάτια σου, καρδιά μου, κλπ κλπ). Τσεκάρετέ τις, ειδικά αν δεν είστε αγόρι κολλημένο με κάποιον τσαντίλα τράπερ: είναι μοναδικές, και πιο πραγματικά, ερμ, μοντέρνες με την ορίτζιναλ έννοια της λέξης.

Τέλος πάντων στην συναυλία όλα τα παιδιά στην πλατεία ήξεραν απέξω τα τραγούδια, κουπλέ και ρεφραίν. Οι Σκιαδαρέσες είχανε στήσει μια μικρή παράσταση όπως κάνουν συνήθως, είχαν σκηνοθετήσει μια σειρά σουρεαλιστικά «σκετς» με τραγούδια ενδιάμεσα, και ήταν…καταπληκτικές. Ακόμα και για εμάς τους πιο μπαγιάτηδες που καθόμασταν στις κερκίδες, οι αδερφές Σκιαδαρέση ήταν αριστούργημα. Ζήλεψα λίγο, που έχω δίδυμα τα οποία σφάζονται και δύσκολα θα γράψουν τραγούδια έτσι όπως τα βλέπω (αλλά ποτέ δεν ξέρεις, έχουμε καιρό), ζήλεψα την Μπέσυ και τον Γεράσιμο που είναι γονείς αυτών των καταπληκτικών κοριτσιών. Καλά, δεν έχω παράπονο, ακούγεται «κάπως» γιατί είναι καταπληκτικά τα παιδιά μου, και τα τρία, είμαι περήφανη για αυτά… απλώς θα ήθελα τα δίδυμα να έγραφαν από κανένα ωραίο τέτοιο τραγούδι πότε πότε, γιατί όχι.

Οι Σκιαδαρέσες έχουν συνεργαστεί με τον ωραίο, διάσημο πλην όμως μουρλό συνθέτη Στάμο Σέμση (σε μια συνέντευξη τον αποκαλούν παραγωγό τους), και ο μουσικός Φάνης Ζαχόπουλος συνεργάστηκε στο λάιβ τους προχθές, στο Faliro Summer Theatre. Μπορείτε να δείτε τα βίντεό τους όποτε θέλετε, αν δεν σας ενδιαφέρουν οι συναυλίες. Αλλά κι εμένα δεν με ενδιέφεραν οι συναυλίες, και ορίστε που πέρασα τόσο τέλεια χάρη στα δύο αυτά καταπληκτικά κορίτσια.