Róisín Murphy: Ποτέ δεν ήμουν pleaser

Λίγες εβδομάδες μετά το εν δυνάμει πολύ σοβαρό, τρομακτικό ατύχημα της Róisín Murphy στη σκηνή κατά τη διάρκεια show της στη Μόσχα τον περασμένο Μάιο, το οποίο κατά τα διαδικτυακά ήθη της εποχής έγινε viral, ετοιμαζόμαστε να τη συναντήσουμε στην άλλη άκρη του zoom για να μιλήσουμε για το νέο της album, «Hit Parade» σε συνεργασία με τον σημαντικό Γερμανό παραγωγό DJ Koze (Stefan Kozalla) που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τη Ninja Tune σε διανομή της Rockarolla. Έχει σχεδόν αναρρώσει, της μεταφέρουμε τα περαστικά μας, μας ευχαριστεί και μας λέει πόσο σοκ και ντροπή ένιωσε εκείνη τη στιγμή. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τη Róisín Murphy, μια γυναίκα που επηρέασε τη σύγχρονη πολυμορφική ποπ όσο λίγες, κάνοντας τα πράγματα πάντα ακριβώς με τον συχνά ασύλληπτο τρόπο που είχε στο μυαλό της, βγάζοντας με χαρακτηριστική αυτοπεποίθηση τέχνη από κάθε πόρο όποιας μουσικής έπεφτε στα χέρια της, να νιώθει ντροπή. «Κι όμως μπορώ να νιώσω ντροπή. Αλλά προσπάθησα να συνεχίσω, να ολοκληρώσω το show. Έβαλα λίγο πάγο, και συνέχισα να τραγουδάω»

Αυτό έκανε πάντα η Róisín Murphy, τα σχεδόν τριάντα χρόνια που χαράζει βήμα το βήμα, στάδιο το στάδιο, δίσκο το δίσκο ένα πολύ σημαντικό καλλιτεχνικό μονοπάτι που ενώνει με μοναδικό τρόπο την παραδοσιακή dance κουλτούρα των 80s και των 90s με το μέλλον της ποπ. Συνέχιζε να τραγουδάει, συνέχιζε να μαθαίνει, συνέχιζε να εξελίσσεται. Τα καλλιτεχνικά επιτεύγματά της, στις περισσότερες περιπτώσεις με βαθιά προσωπική δημιουργική σφραγίδα μιλάνε από μόνα τους. Από εκείνο «το κορίτσι από τους Moloko» μεταμορφώθηκε σε ένα από τα πιο επιδραστικά σύγχρονα icons για τις γυναίκες της μουσικής βιομηχανίας και της τέχνης αλλά και για την queer κοινότητα, βουτώντας στην queer κουλτούρα και πρωταγωνιστώντας στις μεγαλύτερες γιορτές τις ουκ ολίγες φορές– σε βαθμό που κάνει την προ ολίγων ημερών εμπλοκή της σε υπόθεση «cancel» λόγω τρανσοφοβικού σχολίου να ηχεί τουλάχιστον οξύμωρα.

Με την καλόγουστη εξτραβαγκάντσα που μια ζωή πρέσβευε να γίνεται πηγή έμπνευσης και τα τελευταία χρόνια viral περιεχόμενο στους λογαριασμούς της στα social media καθώς και τη διαχρονική μουσική της πορεία η Róisín Murphy όδευσε «her way» προς τον θρόνο ενός πολύχρωμου βασιλείου που εντελώς αφηρημένα κατέληξε να ονομάζεεται art pop. Το τελευταίο της album «Hit Parade» με την υπογραφή του DJ Koze είναι το τελευταίο επεισόδιο σε αυτήν την ξέφρενη και ταυτόχρονα χαλαρή κούρσα καλλιτεχνικής αυτοπεποίθησης και καθοδόν προς τα πέντε αστεράκια που αναμένεται να μαζέψει από όλα τα κραταιά μουσικά μέσα δίνει στον ακροατή μια ακόμη επιβεβαίωση ότι η μηχανή Roisin το έκανε πάλι, πάλι με τον τρόπο της.

Μοιάζει σαν να ήταν πάντα σημαντικό για εσάς να συνεχίζετε να κάνετε τα πράγματα όπως ακριβώς τα έχετε στο μυαλό σας, το performance και η σκηνική αυτοπεποίθησή που δείχνετε μιλάνε από μόνα τους. Είναι έτσι;
Ναι αλλά έχει να κάνει με τη δέσμευση που νιώθω σε αυτό που κάνω, στην performance μου,  τη δέσμευση απέναντι στο κοινό μου. Έχω υπερευαισθησία και υπερ-επίγνωση της αποστολής μου να διασκεδάσω τον κόσμο. Είμαι εκεί για να τους διασκεδάσω, όταν είμαι στη σκηνή είμαι στη διάθεσή τους. Μερικές φορές με πιάνει βέβαια η τρέλα μου και θα πρέπει να προσπαθήσω να είμαι λίγο πιο προσεκτική.

Επιστρέφοντας στη μουσική ροή του προγράμματος ακούμε αυτές τις ημέρες τα πολύ όμορφα τραγούδια από το νέο σας άλμπουμ «Hit Parade» – ένα άλμπουμ που έρχεται μετά από ένα μεγάλο δισκογραφικό ορόσημο, το «Róisín Machine» με το οποίο θεωρήθηκε από μεγάλη μερίδα του μουσικού Τύπου ότι έχετε αγγίξει κορυφή. Ακούγοντας το «Hit Parade» νιώθω ότι στοχεύετε σε μια κάπως διαφορετική κορυφή. Πώς αντιμετωπίσατε την πρόκληση «του επόμενου άλμπουμ μετά την επιτυχία του «Róisín Machine». Τι σημαίνει αυτό το νέο άλμπουμ για εσάς;
Δούλευα παράλληλα το «Róisín Machine» και το «Hit Parade», για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έδινα αρκετό χρόνο και στα δύο albums, αλλά στο τελευταίο περισσότερο σαν hobby. Αλλά στ’ αλήθεια δεν είχα προσχεδιάσει τίποτα από την πορεία των πραγμάτων. Ακόμα και το «Róisín Machine» ήταν ένας δίσκος που ήρθε φυσικά για εμένα, ένας δίσκος που ήταν φυσικό και επόμενο να κάνω, τον έκανα με κάποιον που ήξερα από τότε που ήμουν έφηβη, κάποιον με τον οποίο πέρασα πολύ χρόνο για να κάνουμε αυτή τη μουσική, να μιλήσουμε για την club κουλτούρα – γιατί γι’ αυτό θέλαμε να μιλήσουμε μ’ εκείνον τον δίσκο. Είχαμε κάνει τόσες φορές τόσα πράγματα, ένα single εδώ, ένα single εκεί, παίζαμε μαζί αλλά δεν συγκεντρωνόμασταν σε κάτι μεγάλο, έρχονταν άλλα πράγματα στον δρόμο μας. Ναι ήταν το μόνο φυσικό να κάνουμε έναν τέτοιον δίσκο, τελικά, εγώ και ο Richard Barratt. Και κάποια στιγμή, ενώ δούλευα με τον Barratt, έκανα δυο τραγούδια για το άλμπουμ του DJ Koze, γιατί μου το ζήτησε, και αφού τα έκανα μου είπε ότι θα ήθελε να φτιάξει έναν ολόκληρο δίσκο για εμένα. Και έτσι κάναμε, τον δουλεύαμε στον ελεύθερο χρόνο μας – όταν δεν δούλευα τα πιο «σοβαρά», τρέχοντα projects μου, ασχολιόμουν με αυτή τη δουλειά, σχεδόν σαν παιχνίδι. Και νομίζω ότι αυτό το παιχνίδι βγαίνει στον δίσκο, έχει διατηρηθεί, δεν έχει υπερσκεπαστεί από την παραγωγή. Είναι ακόμα εκεί αυτό το παιχνίδι, αυτή η χαρά. Ήταν μια πολύ όμορφη και ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου που αποτυπώνεται στο «Hit Parade». Είναι έξι εφτά χρόνια που τον δούλευα, πολύ όμορφα χρόνια και υπάρχουν εκεί.

Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν ότι αυτός ο δίσκος είναι το προϊόν ενός ανθρώπου γεμάτου και ικανοποιημένου με τη ζωή του που βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο πια;
Αδιαμφισβήτητα υπάρχει πολλή χαρά σε αυτόν τον δίσκο, είναι ένας δίσκος γεμάτος όμορφα συναισθήματα. Αλλά φυσικά επίσης υπάρχουν και άλλοι τόνοι σε αυτόν, πιο σκοτεινοί, το τέλος του άλμπουμ ας πούμε.

Υπάρχουν και υπαρξιακά μοτίβα στο «Hit Parade», θίγεται το ζήτημα της θνητότητας, ως στάδιο του κύκλου της ζωής.
Ναι υπάρχουν πολλά υπαρξιακά θέματα, όπως το θέμα του θανάτου – ο πατέρας μου πέθανε στο χρονικό διάστημα που ασχολιόμουν με τον δίσκο. Ο τρόπος που μεγάλωσα επίσης μου έδωσε αρκετά βιώματα και εικόνες από τον κύκλο των πραγμάτων που έρχονται και φεύγουν, από την απώλεια. Όλα αυτά υπάρχουν επίσης μέσα στον δίσκο.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που μπορούμε να διδαχθούμε από τον θάνατο ως προς το πώς θα ζήσουμε τη ζωή μας;
Ζήσε. Απλώς ζήσε. Αυτό έλεγε πάντα ο πατέρας μου. Ζήσε το τώρα, κάντο τώρα. Απλώς ζήσε.

Σε ποιο βαθμό έχετε επηρεαστεί από την οικογένεια και την παιδική σας ηλικία σε ό,τι αφορά στη μουσική σας;
Είναι τα πάντα για μένα. Είναι όλα όσα είμαι, το μεγαλύτερο κομμάτι του εαυτού μου. Ήμουν πολύ τυχερή, μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον πλούσιο σε πολιτιστικά ερεθίσματα, με υπέροχη μουσική παντού. Όλοι στο σπίτι τραγουδούσαν, όλοι ήξεραν εκατοντάδες τραγούδια, ποιήματα. Η μητέρα μου διάβαζε πολύ και αντικέρ, στην οικογένεια της μητέρας μου όλες οι γυναίκες ήταν δεινές αναγνώστριες και έφτιαχναν και υπέροχα φορέματα. Οπότε μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από όμορφα και περίεργα αντικείμενα και έμαθα τόσα πολλά από όλη αυτήν την κουλτούρα, χωρίς προσπάθεια, χωρίς κάποιος να μπει στη διαδικασία να με διδάξει. Από εκεί ξεκινάνε όλα για εμένα, ιδίως και σε ό, τι αφορά μουσική.  Έγινα μουσικός πριν γίνω μουσικός. Ήμουν απλώς ένα παιδί που έπαιζε στους Moloko στην αρχή, προερχόμενη από ένα εντελώς διαφορετικό μέρος. Δεν είχα σπουδάσει μουσική, δεν είχα πάει σε κάποια σχολή, απλώς βρισκόμουν στη dance σκηνή εκείνον τον καιρό, παθιασμένη κυριολεκτικά με τη μουσική. Όλοι μου οι φίλοι έκαναν μουσική, ή έφτιαχναν artworks για albums, ή ξεκινούσαν δισκογραφικές, ή έφτιαχναν studios. Και στο τέλος δεν πήρε πολύ να με πάρει η μουσική από νεαρή ηλικία, μαζί της, να με κάνει να νιώσω ότι εκεί ανήκω. Αλλά χωρίς να το έχω σχεδιάσει, ή να το επιδιώξω ή να το έχω σπουδάσει. Ξεκίνησα στη μουσική πιο κονσεπτικά, σαν ένα art project. Και μετά έγινα τραγουδίστρια, και συνθέτρια και μετά σκηνοθέτρια – όλα αυτά τα πράγματα που έγινα προέκυψαν φυσικά για εμένα. Όλα ξεκινάνε από κάτι φυσικό, μια φυσική, ενδογενή σύνδεση. Όχι απ’ έξω, όχι βάσει κάποιου σχεδίου. Από μέσα, φυσικά.

Μιλήσατε για την dance σκηνή μουσική και πράγματι αυτή διατρέχουν την πορεία σας, από τα πρώτα βήματα μέχρι σήμερα. Ακόμα και στο «Hit Parade» που είναι ένας soulful δίσκος ο dance προσανατολισμός είναι εκεί. Τι ρόλο έπαιξε η club κουλτούρα στην καλλιτεχνική σας διαμόρφωση και στην καριέρα σας;
Τεράστιο. Το να είμαι στο Sheffield από τα δεκαοχτώ, δεκαεννιά μου χρόνια να ζήσω όλα αυτά τα πάρτι. Όταν πήγα εκεί από το Μάντσεστερ ανακάλυψα όλη αυτήν την DIY σκηνή και ατμόσφαιρα, όλοι καταπιάνονταν με κάτι, όλοι έφτιαχναν κάτι δικό τους. Δεν αγόραζαν απλώς δίσκους, δεν πήγαιναν απλώς στα clubs, δεν αγαπούσαν απλώς μουσική, αλλά έφτιαχναν τη μουσική, τους δίσκους που μιλούσαν για όλη αυτή τη φάση, τους δίσκους που μιλούσαν για εμάς. Έφτιαχναν labels, δίσκους, ήταν DJs, όλη μου η παρέα ήταν πολύ ενεργή στη σκηνή του Sheffield. Όλοι μας αναδυθήκαμε μέσα από αυτή τη σκηνή και ήμασταν σαν οικογένεια. Για πάρα πολλά χρόνια στο Sheffield συνήθιζα να πηγαίνω τρεις και τέσσερις φορές την εβδομάδα στα ίδια, συγκεκριμένα μέρη, να ακούσω τους ίδιους, συγκεκριμένους DJs. Πήγαινα ξανά και ξανά αλλά κάθε φορά είχα μια διαφορετική ιστορία να ακούσω. Ναι ήταν ένα υπέροχο ταξίδι, ήμασταν οικογένεια, μια πολύ ιδιαίτερη εποχή. Και τώρα τους ξέρω όλους. Υπάρχουν ακόμα πολύ ισχυρές συνδέσεις, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό που μου αρέσει στη dance μουσική είναι ότι είναι πάντα πολύ προοδευτική, αγκαλιάζει όλες τις νέες τεχνολογίες αλλά ταυτόχρονα είναι ικανή να διατηρεί πολλά και δυνατά συναισθήματα. Υπάρχουν τόσα σπουδαία dance κομμάτια που εκφράζουν χαρά και λύπη την ίδια στιγμή.

Τρέξατε όλο αυτό το φαντασμαγορικό ράλι από τη dance στην pop, συνδυάζοντας αυτές τις δύο πλευρές με τον δικό σας τρόπο. Θεωρείστε πια από πολύ κόσμο μια μεγάλη ποπ σταρ αλλά όχι μια συμβατική ποπ σταρ. Παίρνετε ρίσκα, σπρώχνετε συχνά την ποπ στα όρια της. Πώς βιώνετε εσείς την ποπ ταυτότητά σας μέσα από όλο αυτό το ταξίδι.
Δεν ένιωσα ποτέ μου ποπ σταρ. Ακόμα και όταν είχα τεράστια hits, δεν ένιωσα ποτέ έτσι. Δεν ένιωσα ποτέ «rich and famous» ή ότι δεν μπορώ να βγω να πάω να ψωνίσω κάτι, να βγω με τα παιδιά μου. Δεν ένιωσα ποτέ κάτι τέτοιο. Υπήρχαν πάντα πολύ ενδιαφέροντες pop stars, o David Bowie, οι Roxy Music, οι Talking Heads, οι Blondie, η Grace Jones. Ήταν σπουδαίοι pop stars, αλλά ήταν διαφορετικές εποχές. Τώρα όταν μιλάω στα παιδιά μου για αυτούς που θεωρώ εγώ pop stars δεν ξέρουν καν ποιοι είναι. Το όλο concept του pop star είναι πολύ σχετικό στις μέρες μας. Συχνά έχει περισσότερο να κάνει με το αν γνωρίζεις επιτυχία ή όχι. Αλλά αν γυρίσω πίσω τώρα τριάντα χρόνια πίσω ας πούμε, δεν θα ήμουν χαρούμενη και με την τότε εποχή. Δεν θα ήθελα να έχω μόνο έναν ραδιοφωνικό σταθμό που σημαίνει τα πάντα, δυο τρεις εφημερίδες που ελέγχουν τα πάντα, δυο περιοδικά και αυτό είναι όλο. Δεν θα ήμουν χαρούμενη σε εκείνον τον κόσμο όπου δεν υπήρχαν επιλογές και έπρεπε να ακολουθήσεις τη γραμμή εκείνων των λιγοστών μέσων. Οπότε αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τώρα, θα επέλεγα το τώρα, θέλω να είμαι στο τώρα.

Ένα από αυτά τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους οι καλλιτέχνες και οι σταρ του σήμερα είναι τα social media μέσα από τα οποία μπορούν να επικοινωνούν και να «δένονται» με το κοινό τους σε πραγματικό χρόνο, μοιραζόμενοι μαζί του όχι μόνο τη μουσική τους αλλά και την καθημερινή τους ζωή. Έχετε μια από τις πιο ισχυρές και ενδιαφέρουσες on line παρουσίες, τα video σας έχουν γίνει viral πολλές φορές. Πώς διαμορφώνεται αυτή η επικοινωνία του καλλιτέχνη με το κοινό του μέσω της τεχνολογίας στo δύσκολο social media τοπίο του σήμερα;
Μου αρέσει πολύ να έχω άμεση επικοινωνία με το κοινό μου και είναι κάπως ειρωνικό ότι για να τροφοδοτήσω αυτήν την επικοινωνία που θέλω πρέπει να μεγαλώνω συνεχώς οργανικά την παρουσία μου σε όλο αυτό που λέγεται social media περιβάλλον. Δεν το κάνω για να γίνω διάσημη, δεν το χρειάζομαι. Δεν χρειάζομαι να δώσω αυτό το περιεχόμενο στον κόσμο για να κάνω καριέρα και είμαι καλά με αυτό. Μου αρέσουν τα social media γιατί νιώθω τη σύνδεση του κόσμου μαζί μου, σαν να είναι φίλοι μου ή κάτι τέτοιο. Νιώθω ότι οι άνθρωποι με τους οποίους συνδέομαι στα social media είναι πράγματι συνδεδεμένοι μαζί μου, έρχονται στα shows μου, αγοράζουν τους δίσκους μου. Και ο μεγαλύτερος όγκος του περιεχομένου μου προορίζεται για ανθρώπους που ενδιαφέρονται για αυτό που κάνω. Με την εξαίρεση ίσως του video με το ατύχημά μου τις προάλλες τα άλλα videos που έγιναν viral είχαν να κάνουν με αυτό που κάνω. Δεν νομίζω ότι με ακολουθούν επειδή είμαι διάσημοι, ξέρεις, όπως όταν πας να βγάλεις φωτογραφία με κάποιον, μόνο και μόνο επειδή είναι διάσημος, χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς κάνει. Αυτό θα με σκότωνε. Αυτό που εννοώ είναι ότι έχω μια καριέρα, η οποία συνεχίζει να χτίζεται, και όλο αυτό συμβαίνει με νέα μέσα πια, παρότι είμαι μιας παλιότερης γενιάς καλλιτέχνης, και αυτά τα μέσα μου επιτρέπουν να επικοινωνήσω με όλους εκείνους που τους ενδιαφέρει αυτή η καριέρα. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει αυτή η επικοινωνία να περάσει μέσα από όλους τους υπόλοιπους.

Παρότι καλλιτέχνης παλιότερης γενιάς, όπως λέτε, έχετε γίνει ένα icon για πολλούς νέους ανθρώπους, για γυναίκες και για την LGBTQ+ κοινότητα του σήμερα.
Ναι είχα σύνδεση με την gay κοινότητα της clubbing σκηνής από πολύ νωρίς και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω αυτό που δεν είχα καταλάβει εξαρχής ότι όλη αυτή η dance κουλτούρα της οποίας ήμουν μέρος προήλθε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό από την queer κουλτούρα. Ό,τι καλύτερο από την dance σκηνή έρχεται από εκεί, οι πιο δυνατές ιστορίες έρχονται από εκεί. Οπότε πάντα με συνάρπαζε αυτή η πλευρά, σύχναζα στα gay clubs, πολλές φορές χρειαζόταν να προσπαθήσω πολύ για να μπω,  να περιμένω και να ξαναπεριμένω στην ουρά για να μπω μέσα και πάλι μπορεί να μη με άφηναν. Ήθελά πολύ να δω τα ενδότερα αυτού του κόσμου, με όλη αυτή τη μουσική, την τέχνη, τη μόδα, ήθελα να είμαι εντός των τειχών. Όλη η μουσική που αγαπούσα ερχόταν από εκεί. Νομίζω ότι πάντα ένιωθα έτσι αλλά μετά όταν ξεκίνησα με τους Moloko, σ’ εκείνη την πρώτη τους φάση, μπήκα σε μια πιο ξηρή περίοδο σε ό, τι έχει να κάνει με όλες αυτές τις αναφορές. Δεν υπήρχε τίποτα queer στο κομμάτι της βιομηχανίας που μας περιέβαλλε τότε. Δεν ένιωθα απόλυτα ότι ήμουν εκεί που ανήκα. Αλλά μετά σιγά – σιγά εξελίχθηκαν τα πράγματα, το κοινό εξελίχθηκε, όλα γίνονταν όλο και περισσότερο η εξτραβαγκάντσα που μου άρεσε, και όσο γινόταν αυτό όλο και πιο υπέροχα γίνονταν τα shows.

Από τα σκηνικά και τα κοστούμια μέχρι το show αυτό καθαυτό, η μουσική σας performance μοιάζει να είναι ένα 360o project για εσάς. Πώς το προσεγγίζετε; Έχετε αντιμετωπίσει ποτέ αντιρρήσεις από συντελεστές ή διοργανωτές που ίσως τους φάνηκαν υπερβολικές κάποιες επιλογές; Και αν ναι πώς τους πείσατε τελικά;
Ποτέ. Ποτέ δεν είχα τέτοιο πρόβλημα. Ποτέ κανείς δεν μου είπε «μην κάνεις αυτό» ή μην κάνεις το άλλο. Είναι κάτι που πάντα είχα. Απόλυτη δημιουργική ελευθερία. Μπορεί να υπήρχαν επί μέρους συμφωνίες με δισκογραφικές που δεν ήταν απόλυτα δίκαιες σε κάποιους όρους ή στους αριθμούς αλλά ποτέ, ποτέ δεν είχα σοβαρή παρεμβολή στην καλλιτεχνική δουλειά μου από κανένα label, από καμία εταιρεία. Ήμουν πολύ τυχερή τώρα που το σκέφτομαι. Ήμουν μόλις δεκαεννιά χρονών όταν μπήκα στην πρώτη εκείνη δισκογραφική στο Λονδίνο, αλλά ζούσα μόνη μου από τα δεκαπέντε μου και το είχα πάντα από μικρή αυτό, για την ακρίβεια νομίζω ήμουν πιο «τρομακτική» τότε. Τώρα νομίζω είμαι καλύτερη, πιο ευγενική.

Ποιο είναι το ένα πράγμα που θα λέγατε σε μια γυναίκα που διαβάζει αυτή τη συνέντευξη και σας βλέπει ως μια γυναίκα που έκανε τα πάντα όπως ήθελε και τα κατάφερε μέσα σε ένα σκληρό περιβάλλον, όπως αυτό της μουσικής βιομηχανίας αλλά μπορεί να πιστεύει ότι είστε απλώς μια από τις λίγες και τυχερές;
Τώρα μπορώ να πω ότι είμαι ο μάνατζερ του εαυτού μου, αλλά για πολύ καιρό δεν είχα ιδέα τους ακριβείς μηχανισμούς της μουσικής βιομηχανίας. Δεν με ενδιέφερε όμως κι όλας, το μόνο που με ενδιέφερε και είχα χρόνο να σκεφτώ ήταν το πώς θα περιφρουρήσω καλλιτεχνικά αυτό που έκανα. Όσο μεγάλωνα όμως άρχισα να δίνω μεγαλύτερη προσοχή στις λεπτομέρειες και στη σημασία τους. Και νομίζω ότι οι νέοι καλλιτέχνες σήμερα δίνουν από την αρχή μεγαλύτερη προσοχή και γι’ αυτό ίσως έχουν και περισσότερες επιλογές. Κι αν μιλούσα απευθείας στις γυναίκες -μπορεί να είναι κλισέ αυτό που θα πω- αλλά θα έλεγα ότι ποτέ δεν ήμουν pleaser, δεν ήταν ποτέ κομμάτι του εαυτού μου αυτό. Και οι γυναίκες έχουν την τάση να είναι pleasers. Όχι ότι είναι κακό να είσαι ευχάριστος, είναι ωραίο να είσαι ευχάριστος. Αλλά όχι pleaser.